Vlaams acteur en spring-in-het-veld Frank Focketyn werd 50. En daar maalt hij niet om. "Ik had het moeilijker toen ik 40 werd”, zegt 'Pappie' uit Vaneigens. Eén op vijf SeniorenNetters kan niet meteen een gezicht plakken op zijn naam. Maar als je hem ziet, weet je meteen over wie het gaat. De kinderen vliegen stilaan het huis uit. Frank doet zoals altijd wat hij graag doet. “Ik ben gewoon lekker bezig.” En bezig is hij! Naast zijn televisiewerk, staat Frank regelmatig op de planken en geeft hij les aan het conservatorium in Antwerpen.
Drukker dan ooit?
“In ‘druk’ zit zoiets dwangmatig, net alsof je daarna moet ont-stressen. Ik ben gewoon lekker bezig. Dat is een andere toon, hè?” Vlaams acteur Frank Focketyn – alias Pappie in’ Vaneigens’, doorsnee man-met-een-hoek-af in ‘In de Gloria’, Guido Pallemans in de Eén-serie ‘Het Eiland’ en jurylid in de ‘Allerslimste Mens ter wereld’- is 50 geworden maar geeft er niet om.
“Het is wel zo dat de gezinssituatie verandert. De kinderen vliegen stilaan het huis uit“
“Mijn 50e verjaardag had eigenlijk geen speciale betekenis voor mij”, aldus Frank, “het was een verjaardag als een andere. Natuurlijk is het bijzonder een halve eeuw oud te zijn. En dat te worden samen met mijn tweelingbroer Kris. Maar gevoelsmatig veranderde er niets. Ik had het moeilijker toen ik 40 werd. Ik had ook niet plots een speciale drang om terug te blikken op mijn leven. Ik heb altijd nogal teruggeblikt (lacht).
Het is wel zo dat de gezinssituatie verandert. De kinderen vliegen het huis uit. Ik heb drie zonen tussen 19 en 25 en de oudste is juist zelfstandig gaan wonen. Dus we vallen nu stilaan terug op ons tweetjes. We gaan aan een nieuwe fase in ons leven beginnen. Daar hebben we het soms wel over. Maar ik vind het aangenaam!”
Een eigenzinnig kantje
"Dan proberen we aspecten van het leven te doorgronden." “Mijn leven is mijn werk en mijn werk is mijn leven. Het werk in het theater is een spiegel van het leven. Dat is het fijne aan mijn job, dat je nooit naar de psychiater moet gaan (lacht). Met mijn collega’s van het Eiland of De Ronde bijvoorbeeld reflecteren we en proberen we aspecten van het leven te doorgronden. Ik denk dat we dat nodig hebben om te leven. En ik word er nog voor betaald ook (lacht).“
“Humor is … een zeer ernstige zaak!”
"Humor is als het witte schuim dat opstuift. Er zijn mensen die daar de poëzie niet van inzien." “Als je humor niet ernstig neemt, is het flauwekul. Humor is het erkennen van je eigen onmacht. Van wat je raakt. Dat je dat kunt ventileren.” Automatisch vragen we ons dan af of Frank werkt aan zijn grappen… “Nooit! Ik ben zo geboren” lacht hij, “anders is het immers bedacht en dan is het niet goed!
Een Frans filosoof vergeleek humor met het rollen van de golven van de zee. Humor is als het witte schuim dat opstuift. Er zijn mensen die daar de poëzie niet van inzien. Zij zien gewoon een woeste zee. Anderen hebben er antennes voor, zijn er gevoelig voor. Maar humor maakt toch de kwaliteit van het leven, vind je niet?”
Levenswijsheid: “Leven is met open handen in het water staan”
"Leven is met open handen in het water staan, het water door je vingers laten stromen." ”Belangrijkste in het leven is het loslaten van je zekerheden, verwondering en verrassing.
Als je ouder wordt, weet je meer en meer dat je minder en minder weet. En dat maakt het er allemaal een stuk gemakkelijker op!
Ik mag mij gelukkig prijzen dat ik de juiste mensen ben tegengekomen in mijn leven. Het is nodig om mensen te ontmoeten die je kunnen begeesteren, die je als het ware zevenmijlslaarzen doen aantrekken. Bij mij was dat bijvoorbeeld Dora Van der Groen. Zij is één van de mensen die mij bijzonder heeft geïnspireerd. ‘Leven is met open handen in het water staan, het water door je vingers laten stromen‘, vertelde ze me op een keer, ‘als jij jouw handen tot vuisten balt, dan heb je niets met het water te maken‘. Die uitspraak is mij altijd bijgebleven.”
Bezige bij
”De mensen gaan in dit stuk niet de Frank Focketyn zien die ze kennen” “Waar ben ik momenteel zoal mee bezig? Ik geef nog steeds les aan het conservatorium in Antwerpen, dat doe ik al sinds ’91. Verder sta ik momenteel op de planken met ‘Brief aan mijn rechter’, een monoloog naar het gelijknamige boek van Georges Simenon, de geestelijke vader van de wereldberoemde detective-met-pijp Maigret. De schrijver is van oorsprong Luikenaar.
Hoewel ik bij onze Zuiderse landgenoten niet echt bekend ben, trok ik in Wallonië met mijn Franstalige monoloog volle zalen. Daar heeft de naam Simenon natuurlijk alles mee te maken. En neen, de mensen gaan in dit stuk niet de Frank Focketyn zien die ze kennen(lacht). Het is een serieuze monoloog. Maar zelfs in ernst zit er natuurlijk humor. Daarom ligt mijn hart ook bij de tragikomedie. Lachen en huilen liggen zo dicht bij elkaar. Als je heel hard huilt, moet je lachen en als je heel hard lacht, laat je tranen. “
Wil je Frank Focketyn graag bezig zien in ‘Brief aan een Rechter’? Surf dan naar http://www.ntgent.be/productie/brief-aan-mijn-rechter. In september staat Focketyn in het Paleis met een stuk van Dimitri Leue onder de werktitel Dodo en volgend jaar in het NTG in het eerste theaterstuk van filmregisseur Jan Eelen.
0 reacties