Natalia, Diane en Edouard Vermeulen geven de Pink Ribbon-campagne kleur

NATALIA MEETS DIANE

Diane nam zelf contact op met Pink Ribbon. Omdat ze vond dat er dringend een app moest komen voor vrouwen zoals zij. Een powervrouw, zoveel is duidelijk. Het werd een bijzondere ontmoeting met zangeres Natalia, die Pink Ribbon steunt. "Vrouwen hebben zo’n kracht, als ze zich er maar bewust van zijn."

Bangelijke ontmoeting

Twee powervrouwen bij elkaar brengen, dat zorgt voor verrassingen. Zo hadden we een plan: een interview met Natalia over waarom zij Pink Ribbon steunt en eentje met Diane over haar blog die ze vanaf augustus opzette, speciaal voor vrouwen die net als zij borstkanker hebben. Maar het plan hield geen rekening met deze twee vrouwen. Want wanneer ik Diane interview, komt Natalia voorbij. Of ze erbij mag komen zitten, vraagt ze. "Natuurlijk", zegt Diane. En in no time hoef ik geen vragen meer te stellen. Alleen maar te luisteren, met open mond.

Natalia: “Ik hoorde dat je een blog gaat schrijven voor Pink Ribbon? Hoe is dat allemaal gelopen?”

Diane: “Ik heb Pink Ribbon zelf gecontacteerd een tijd geleden. Ik wou eigenlijk een app uitbrengen voor vrouwen met borstkanker. Heel praktisch, heel doelgericht. Waar je de beste beha’s koopt na een amputatie, bijvoorbeeld.”

Natalia: “Is dat dan niet gewoon in een lingeriewinkel?”

Diane: “Dat is voor mij het moeilijkste aan kanker: het feit dat je alleen nog maar patiënt bent en geen vrouw meer.”Diane: “Dat dacht ik dus ook, tot ik zelf werd geconfronteerd met borstkanker. Ik kon wel huilen. Niet alleen was ik mijn borst kwijt, niet alleen had ik kanker, maar dan moest ik ook nog eens ongelofelijk lelijke beha’s dragen. En alleen al het feit dat je als borstkankerpatiënt naar de lingeriewinkel moet, vond ik niet zo fijn. Dat moeten vertellen aan een verkoopster: ‘Hallo, hebt u een beha voor één borst?’.”

Natalia: "Waarom deed je dat niet gewoon? Ik ben er zeker van dat ze begripvol zouden reageren…"

Diane: “Goh, omdat je niet altijd kwetsbaar wilt zijn. Dat is voor mij het moeilijkste aan kanker: het feit dat je alleen nog maar kankerpatiënt bent en geen vrouw meer. Dat het zo overduidelijk is dat je kanker hebt. De blikken vol medelijden die je dan krijgt. Ik begrijp perfect dat mensen meeleven – dat zou ik zelf ook doen – en soms doet dat deugd. Maar heel vaak ook niet. Ik heb speciaal een ijskap gedragen tijdens mijn chemokuur om de kans te krijgen mijn haar te behouden. Die kans was miniem, en toch heb ik ze gegrepen, net omdat ik in alle anonimiteit ziek wilde zijn. Door voor de buitenwereld niet ziek te zijn, kon ik het zelf ook even vergeten af en toe.”

Natalia: “Ja, dat snap ik dan weer wel, maar je vond dus geen mooie beha's?”

Diane: “De enige beha's die ik vond, waren er voor bomma’s. Zwarte met paarse bloemen op, of met vlammen. Ik was zo gewend aan mijn roze setjes waar ik altijd zo blij mee was. Het maakte me oprecht boos. Naast mijn borst en haar verliezen, wilde ik niet óók nog eens lelijke beha's moeten dragen. En toen besefte ik dat andere vrouwen dat vast ook zouden denken. Ik ben iemand die haar mond durft opentrekken, ik ben een vechtertje. Niet iedereen is zo verbaal, natuurlijk. Waarom zijn er geen beha's met een Pink Ribbon-lintje aan, bedacht ik. Beha's die je ook wel kunt dragen als je niet ziek bent – uit sympathie en als steun – en die duidelijk in het rek hangen voor patiënten, zodat ze meteen weten: hier vind ik misschien iets wat bij me past. En zo had ik wel meer ideeën.”

Kracht halen uit je boosheid

Natalia: “Zoals die app, bedoel je?”

Diane: “Zoals die app, inderdaad. Waarom is die er niet? Een app die alle merken verzamelt van beha's die ook draagbaar zijn na een amputatie? Of badpakken en bikini’s? En dagcrèmes die je wél verdraagt als je vel afziet onder de therapie? En leuke sjaaltjes voor als je je haar verliest? Er waren zoveel dingen waarvan ik dacht: hier kunnen vrouwen elkaar mee helpen.”

Natalia: “Bij Pink Ribbon waren ze enthousiast…”

Diane: “Ja, heel leuk vond ik dat! Ik had hen geschreven, omdat ik vond dat Pink Ribbon op een vlotte, mooie en fijne manier omgaat met borstkankerpatiënten. Ik dacht: zij kunnen me helpen bij het maken van zo’n app. En ze waren enthousiast! We beginnen nu eerst met een blog van mij, met het idee dat we op die manier veel informatie kunnen verzamelen van alle ervaringsdeskundigen die er zijn. En die gaan we dan later in zo’n handige app gieten. Eind augustus verscheen mijn eerste blog, heel spannend vond ik dat. Ik maak er veertien, en dan wil ik de reacties een beetje afwachten. Afhankelijk van de reacties van de mensen, pas ik hem dan wat aan.”

Natalia: “Waarom zou je dat doen? Als jij hem goed vindt, moet je hem toch niet aanpassen als je kritiek krijgt? Dat heb ik snel geleerd, hoor, kritiek glijdt nu echt wel van me af…”

Diane: “Ik kan wel om met kritiek, maar ik schrijf deze blog écht voor de vrouwen die hem gaan lezen, niet voor mezelf. Zij moeten er dus iets aan hebben. Daar vertrok het allemaal van, hé: ik was zo boos om wat me overkwam, en met die boosheid wilde ik iets positiefs doen.”

Terug naar de vrouwelijke energie

Natalia: "Wij, doeners, vergeten soms onze vrouwelijke energie. Die toelaten maakt ons zoveel sterker" Natalia: “En toch voel ik nog heel veel boosheid bij jou.”

Diane: “Dat komt ook omdat de ziekte er nog altijd is. Ik was genezen verklaard, en toen hebben ze uitzaaiingen in mijn botten gevonden. Een hard verdict. Ik blijf dus nog wel even boos, vrees ik. Maar dat is ook goed, dat geeft me vechtlust.”

Natalia: “Terwijl dat net de reden is waarom ik Pink Ribbon wil steunen: om vrouwen ervan bewust te maken dat boosheid niet helpt. Ik word voor véél projecten gevraagd, maar heb echt te weinig tijd om vaak ‘ja’ te zeggen. Maar toen Pink Ribbon me contacteerde, deed ik dat wél. Niet omdat ik borstkanker in mijn onmiddellijke omgeving heb – gelukkig. Maar ik ben zelf al een tijd bezig met het zoeken naar de innerlijke kracht in mezelf en in anderen. Ik heb intussen workshops gevolgd en boeken gelezen over de vrouwelijke en mannelijke energie die iedereen in zich heeft. Doeners – jij bent er zo eentje, merk ik, en ik ook – hebben veel mannelijke energie. Dat is ook goed, alleen: we vergeten soms onze vrouwelijke energie. Als je die zou toelaten, zou dat je zoveel sterker maken! Ik probeer dat nu zelf te leren, en ik wil het ook graag meegeven aan alle vrouwen. Het is een cadeau om in jezelf naar die energie op zoek te gaan, vind ik. Eentje dat ik graag wil delen. Want als één vrouw al zoveel vrouwelijke energie in zich heeft, hoe cool zou het dan niet zijn als vrouwen die energie ook nog eens aan elkaar doorgeven?”

Diane: “Eigenlijk net wat ik wil doen…”

STEUN IN STIJL

Edouard Vermeulen van Natan ontwierp een gloednieuw Pink Ribbon-lintje

Edouard Vermeulen van Natan wil met zijn versie van het roze lintje drie belangrijke pijlers onder de aandacht brengen: preventie, vroegtijdige opsporing én bijdragen aan de levenskwaliteit van wie aan borstkanker lijdt.

Het volledige artikel lees je in Pink Ribbon magazine 2015!