Regen houdt ons niet tegen!

Op 27 augustus stond de volgende uitstap van de SenNet mailgroep Fotografie op het programma. Dit keer trokken we, opnieuw met heel wat leden, richting Diksmuide. Deze dag stond in het teken van de Eerste Wereldoorlog, maar ook in het teken van regen, véél en langdurige regen. Om 11 uur verzamelden we in het station, om te beginnen aan de stadswandeling. Via de grote ‘klinknagels’, aangebracht tussen de kinderkopklinkers van het voetpad, kwamen we voorbij een bloemenzee. De bloemen waren neergelegd bij het monument van de Franse Marinefusiliers, die onder leiding van Admiraal Ronarc'h betrokken waren bij de verdediging van de stad Diksmuide in de Eerste Wereldoorlog.

Nadien wandelden we verder naar het mooi verzorgde en bloemrijke stadspark. Het lag er stil, verlaten en vooral erg nat bij. Buiten enkele zwanen kwamen we niemand tegen in het park. Aangekomen op de Vismarkt bewonderen we de beroemde Diksmuidse visvrouw. De gids vertelde ons dat de werkplank van de visvrouwen schuin in de richting van de klanten afliep, zodat ze niet te veel besmeurd raakten door de afdruipende sappen en ingewanden.

Wederopstanding van de Sint-Niklaaskerk

Na een bezoekje aan de visvrouwen was het tijd voor het middagmaal. Dat nuttigden we in een prachtige zaal van Hotel-Restaurant De Vrede. Voorzien van nieuwe brandstof trokken we gezamenlijk richting de majestueuze, gotische Sint-Niklaaskerk. Met haar gotische uiterlijk staat ze tussen het mooie stadhuis, dat momenteel gerenoveerd wordt, en de bijgebouwen. Het is een fotografisch zeer aantrekkelijk deel van de stad, aan de op één na grootste markt der Belgische gemeenten.

De kerk werd in de Eerste, en opnieuw in de Tweede Wereldoorlog volledig verwoest. De restauratiewerken startten na WO II en waren in het begin van de jaren 50 voltooid. Nu heeft de kerk binnenin een indrukwekkend houten plafond. Daarnaast staan er vele levensgrote beeldhouwwerken, veelal in hout, gemaakt door beroemde en minder beroemde kunstenaars. Sommige beelden stammen al van voor de Eerste Wereldoorlog. Ze konden gelukkig nog net uit de vlammen gered worden.

Oudste begijnhof van België

De wandeling werd vervolgens verdergezet naar één van de oudste Begijnhoven van België. Het begijnhof werd al in de dertiende eeuw opgericht. De Eerste Wereldoorlog liet echter ook in het begijnhof een spoor van vernieling na. De huisjes die er nu staan, zijn dan ook reconstructies.

Momenteel wordt het hof aan de rechterzijde volledig gerenoveerd. De linkerzijde bevindt zich, samen met het winkeltje van Sybille, nog in de oude en erbarmelijke staat van na de wederopbouw van 1924.

Nooit meer oorlog

We dalen af in het Alleyepad en wandelen langs de oever van de IJzer. Op de rivier zie je vele boten drijven rond het 84 meter hoge vredesmonument, de IJzertoren (1952). Het monument werd gefinancierd met vrijwillige bijdragen van talloze Vlamingen en verenigingen. Op de toren staat aan de vier zijden van de voet te lezen: “Nooit meer oorlog”, in de vier talen van de strijdende partijen van het westelijk front tijdens WO I: “Plus jamais de guerre, No more War, Nie wieder Krieg.” De omgeving is erg emotioneel geladen.

Nooit meer oorlog, Plus jamais de guerre, No more War, Nie wieder Krieg

De Paxpoort, poort van de vrede, werd gebouwd met restanten van de eerdere IJzertoren, die werd opgeblazen. In de crypten van de ruïne van de voormalige toren worden stoffelijke resten van bekende Vlaamse frontsoldaten bewaard. Een heel indrukwekkende omgeving!

Langzaam stappend gaan we terug langs de immense Bloemmolens aan de IJzer, richting de grote Markt. Na nog enige tijd aangenaam verpozen op het overdekte terras van Hotel-Restaurant de Vrede, gaat ieder zijn eigen weg richting huis. Zoals steeds: moe, maar voldaan! De regen heeft ons fotografenhumeur dus niet kunnen beïnvloeden.

Zaika en Cijbra