Wat is het meest romantische dat jullie ooit hebben meegemaakt?

Anny (72): Een paar weken nadat mijn man overleed, ondertussen elf jaar geleden, was ik een oorbel kwijt die ik van hem had gekregen. Overal had ik gezocht, maar ze was nergens te bespeuren. Heel erg vond ik dat. Enkele maanden later, toevallig op Valentijnsdag, liep ik buiten in de tuin en zag ik iets schitteren tussen de klinkers. Het was mijn oorbel. Opgelucht en vertederd keek ik naar de hemel en zei: ‘Wat mooi dat je met Valentijnsdag nog naar me straalt!’

Eliane (70): Of het zo romantisch is, weet ik niet, maar ik vond het wel heel bijzonder. Mijn man heeft me per telegram ten huwelijk gevraagd: ‘Wil jij mijn vrouw worden?’ Ik heb hem dan ook heel kort per telegram geantwoord: ‘Ja!’

Martine (61): Mijn kersverse echtgenoot verraste me op onze trouwdag met een etentje in een leuk restaurant. Hij gaf me een reis cadeau waar ik al jarenlang van droomde: mijn wens ging dus in vervulling!

Leen (55): Lang geleden was ik als achttienjarig meisje een hele week weg op creativiteitsstage met mijn klas. We namen deel aan workshops en amuseerden ons te pletter. Elke avond was het feest en we swingden op blote voeten ons diploma tegemoet. Tijdens de laatste nacht van ons verblijf gebeurde er iets heel vreemds. Ik sliep samen met enkele vriendinnen op de kamer (de jongens sliepen in een afzonderlijke gang). Ik was verdronken in een diepe slaap toen ik opeens wat stuntelig gepruts voelde aan mijn mond. Ik dacht dat ik droomde, maar nee, hoor, het was een geheime aanbidder die onze kamer was binnengedrongen! Hij stamelde verlegen: ‘Ach, nu voel ik mij net de prins die Sneeuwwitje wakker kust!’ Als dat geen romantische scène was ... Mijn prins op het witte paard heb ik intussen al gevonden. Nee, hij zat nooit bij me in de klas!

Liliane (83): We zijn al 60,5 jaar getrouwd en ik krijg nog steeds elke week een mooie bloementuil!

André (68): Ik laat mijn vrouwtje op Valentijnsdag extra lang uitslapen en zeg haar dan hoezeer ik haar gisteren, vandaag en morgen apprecieer. Ik verras haar met een simpel cadeautje en een glaasje bubbels en daarna doen we gewoon wat we elke dag doen: genieten dat we na 40 jaar nog steeds alles samen kunnen delen. Je hoeft niet één keer per jaar alles uit de kast halen op 14 februari: liefde duurt gelukkig een heel leven!

Frans (69): Het valentijnsgeluk van mijn vrouw Sonja en mij duurt al zo’n 40 jaar. Elke dag genieten we van elkaars liefde en oprechtheid. Woorden hebben? Dat kennen wij niet. Een lieve dochter en twee schatjes van kleinzoontjes vervolledigen ons geluk. Fijne valentijn gewenst aan iedereen! Denk eraan: niet geld maakt gelukkig, maar een goed gesprek en wederzijds respect doet wonderen! 

Ines (70): In 1982 lag mijn man op Valentijnsdag al twee weken in het ziekenhuis. Ik ging naar hem toe met bloemen en een taart, maar hij verraste me met stapels geschreven liefdesbrieven! Dat heeft me zo’n deugd gedaan, veel beter dan een dure cadeau! Nu hij er niet meer is, herlees ik ieder jaar op valentijn zijn brieven. Ik koester ze met heel veel liefde.

Kees (72): Het meest romantische? Onze geweldige vakantie op Bali, inclusief onze prachtige trouw daar! Grappig detail: ik herinner me nog dat die kleding daar wat strak zat; die mensen zijn daar ook zo klein!

Theo (70): Vijftien jaar lang kreeg ik kaartjes en brieven van een geheime aanbidster. Wat daarin stond, was niet mis: ‘Ik denk de hele dag aan jou.’ ‘Ik vind je de knapste van iedereen.’ Een keertje stond er zelfs een lipafdruk op de kaart met ‘vele hete kusjes’. Ik dacht dat een buur, vriend of familielid me misschien voor de gek hield, of toch tenminste wist wie die vrouw kon zijn. Maar neen, niemand had een idee. Ik vond het zo erg voor mijn vrouw, want zij vond al die aandacht natuurlijk niet leuk en regelmatig werd ze er boos om. Toen ik 65 werd, verraste mijn vrouw me met een uitstapje naar Nederland. Toen we ’s middags gingen lunchen, lag er, vreemd genoeg, een kaart klaar op ons tafeltje … Toen we ’s avonds naar onze hotelkamer gingen, lag er zelfs een kaart op ons bed! Mijn vrouw was in alle staten. Ikzelf had natuurlijk ook geen idee hoe die vrouw kon weten waar wij waren! Toen we klaar waren om onder de lakens te kruipen, zei mijn vrouw dat ze nog een verrassing had voor me. Ze haalde een kaart tevoorschijn, eentje zoals ik al 15 jaar lang kreeg … Op de kaart stond onze trouwfoto! Al die jaren was zij dus zelf mijn geheime aanbidster! Wat een toffe vrouw heb ik toch …

Walter (72): De dag van mijn pensionering stond er een gezellig etentje op het programma. Ze gaf me een boeketje bloemen en zei: ‘Bedankt, schat, voor alles wat je al voor mij gedaan hebt!’.

Lieve (56): Tijdens onze geïmproviseerde huwelijksreis in 1979 hebben we op het dak van een hotel geslapen in Athene. Daarna reisden we verder naar Mykonos, waar we ook weer buiten op een strandmatje op een soort van camping sliepen, met de zandwind om onze oren. Superromantisch was dat! 

Gustaaf (72): Ik denk nog dikwijls terug aan de tijd dat we in de buurt van Sabran (Zuid-Frankrijk) in een vakantiedorp verbleven voor onze twintigste huwelijksverjaardag. Samen met nog een paar koppels zaten we toen gezellig te eten op een terrasje aan de brug bij de rivier de Cèze. De maan scheen boven de heuvels, er hingen gekleurde lampjes tussen de bomen en het was er vredig stil. We hoorden enkel het geluid van het water en af en toe een krekel. Mijn vrouw zat toen tegenover mij met een blik vol verwondering. Niets kon op dat moment mijn geluk nog verbeteren.