Waar is die tijd gebleven …
toen koe, paard of varken hier verbleven.
Na de winter mochten ze naar buiten, in ’t frisse groen,
om in open lucht weer vitamientjes op te doen.

Het veld, de akkers en hun vruchten:  ’t was de boer zijn leven.
De liefde voor de stiel, de natuur, zijn dieren … hij bleef gedreven.
Hij ploegde met zijn Lieze vele hectaren land;
en ze hadden een onuitgesproken sterke band.

In dikke schellen viel de aarde om en om.
Daar keerde hij zijn hand niet voor om.
Wat rest ons nog van dat harde labeur van toentertijd?
Geen enkele landbouwer die hem nu nog benijdt.

Van de stallen staan nog de oude muren overeind,
de hoeve geraakt in verval en komt weldra aan haar eind.
En als de machines hun werk doen wat uiteindelijk moet,
wie zal dan - zoveel jaren later - nog weten hoe de mens hier heeft gewroet …

Maar als ik denk aan die trage charme van weleer,
omarmt ze mij toch telkens weer;
en als dan dit beeld op mijn netvlies wordt geprojecteerd …
het besef dat de tand des tijds meedogenloos alles verteert.

Monique Claerhout – april 2016