Je brengt met theatergezelschap MinTh de muzikale romance Gravin Maritza, een van de grotere werken in het genre. Wat maakt Gravin Maritza zo bijzonder?

Glenn Desmedt: Gravin Maritza is één van de grote klassiekers uit het genre en dé Hongaarse operette bij uitstek: een mooi voorbeeld van kwaliteit die mettertijd komt bovendrijven. Als je een ABC zou opstellen van de operette zou Maritza de letter M vertegenwoordigen. Het materiaal is bij de kenners vertrouwd terrein en dat brengt vanzelf hoge verwachtingen met zich mee. Het is als maker een beetje alsof je Hamlet tackelt of A Streetcar Named Desire. Je moet het stuk eer aandoen én er bovendien iets interessants mee doen, iets dat relevant is voor het publiek van nu, want je wil natuurlijk ook mensen aanspreken die zónder voorkennis naar het theater komen.

Koen Crucke, de peetvader van het Vlaamse muziektheater, is ook van de partij. Daar hebben jullie toch maar mooi een grote naam weten te strikken. Hoe hebben jullie Crucke kunnen overtuigen?

Glenn Desmedt: Dat was eigenlijk helemaal niet zo moeilijk. We waren op zoek naar een ‘gevestigde waarde’ voor de rol van Vorst Populescu - die in het stuk zo'n beetje het ‘roemruchte verleden’ vertegenwoordigt en de nostalgie naar betere, nobelere tijden - en onze meter An Lauwereins suggereerde Koen, met wie ze samen in verschillende grote musicals had gespeeld. Ik heb hem op een mooie middag opgebeld en zijn manager de meest recente versie doorgemaild van het scenario, dat toen nog in voorbereiding was. Hij heeft de volgende ochtend persoonlijk laten weten dat hij enthousiast was over het materiaal en graag meewerkte. Wat weinig mensen weten is dat Koen met Maritza eigenlijk terugkeert naar zijn roots, want hij is vóór zijn tv-carrière begonnen als tenor in de Gentse opera- en operettewereld.

Waarin verschilt een musical van pakweg Studio 100 met een opvoering van het jonge gezelschap MinTh? Kent het grote publiek het verschil?

Glenn Desmedt: De verschillen zijn wellicht kleiner dan je zou verwachten, en dat heeft er alles mee te maken dat er eigenlijk geen sprake is van een ander genre. De allereerste ‘musical’ die zo genoemd werd was de Engelse versie van een operette: The Merry Widow van Franz Léhár. De moderne musical is dus niet zozeer de erfgenaam, maar eerder de verdere ontwikkeling van de operette onder een nieuwe naam. Ook de formule is dezelfde gebleven: gesproken toneel, zang en dans die samen een verhaal vertellen, dat meestal serieuze en komische elementen combineert. De grootste verschillen in de manier waarop operettes en musicals in scène worden gezet hebben meestal te maken met een verouderde (en vervalste) traditie, die vooral in het amateurtoneelcircuit aan de operette is blijven kleven, traditie waar MinTh dus heel bewust afstand van neemt. De muziek van het begin van de twintigste eeuw - het enige wezenlijke verschil - klinkt ons minder ouderwets in de oren dan we misschien zouden verwachten. Dat is niet zo vreemd, want dit is waar veel hedendaagse filmmuziek de mosterd haalt.

Tot nog toe heb je vooral op podia in Oostenrijk, Duitsland en Nederland gestaan. ‘Sant in eigen land’?

Glenn Desmedt: Je zegt het: ‘geen sant in eigen land’. Het heeft ook deels met de afzetmarkt te maken: het Belgische operawereldje is weliswaar gerenommeerd maar klein, met weinig rollen te verdelen over zeer veel, zeer goede kandidaten. Bovendien is opera per definitie een internationale markt. Het is niet omdat je Belg bent dat je in België aan de slag kan. In Wenen heb ik deelgenomen aan een zangwedstrijd. Toen ik als winnaar uit de bus kwam heeft dat mijn carrière ginder aan het rollen gebracht. Intussen heb ik hoofdrollen gezongen aan het Stadttheater Baden, in musical én in operette. Mijn debuut was Sancho Panza in Man of la Mancha: een geknipte rol en een fantastische ervaring op alle vlakken! Een mooi toeval: het was ook de rol waar Koen Crucke destijds hoog mee scoorde!

Ook mijn muzikale studies heb ik in het buitenland gedaan. Toen mijn late roeping als operazanger zich op mijn drieëntwintigste manifesteerde, heb ik overwogen om naar het Lemmensinstituut in Leuven te trekken. Maar toen kreeg ik de mogelijkheid om aan het conservatorium in Maastricht te beginnen bij de gerenommeerde lerares Mya Besselinck, dus dat ging ook niet door. Het is alsof het lot mij ervan weerhouden heeft om in eigen stad te studeren. Wat best wel grappig is, is dat mijn neef - een uitstekende klarinettist - wél aan Lemmens heeft gestudeerd. Maar ik woon nog steeds in Wilsele en ik beschouw Leuven, als één van de zetels van MinTh, méér dan ooit als mijn stad.

Met wie heb je de afgelopen jaren al samengewerkt? Wat hebben die oude rotten in het vak jou bijgebracht?

Glenn Desmedt: Het is intussen een hele lijst. Bij de Vleermuis-productie van MinTh stond ik op de planken met geweldige collega's zoals Marcel Van Dieren en Martijn Sanders, baritons die hun sporen verdienden bij huizen als Opera Zuid en de Nationale Reisopera. Met dat eerste gezelschap reisden we door Nederland met Massenets Manon, waar ik het voorrecht had te zingen naast Marco Bakker. In Wenen was mijn Don Quichotte de beroemde bariton Jochen Schmeckenbecher. De geweldige Adrineh Simonian speelde Aldonza. In die Fledermaus stond ik naast de Kammersänger Matthias Rheinthaller. Maar twee mensen springen eruit: de Weense regisseur en theaterdirecteur Robert Herzl, die mij het vertrouwen schonk om mijn debuut te maken als Sancho. De man is helaas vorig jaar overleden en er is in Baden een pleintje vóór zijn geliefde theater dat nu zijn naam draagt. En natuurlijk mijn goede vriendin An Lauwereins, de meter van MinTh en wat mij betreft één van de meest geweldige sopranen die ons landje en bij uitbreiding de wereld rijk is. En een schat van een collega bovendien.  Een en al bescheidenheid, hoewel ze als enige Belgische Carlotta ooit in het Londense West End heeft gestaan.   

Bedankt voor het gesprek!

Bekijk hier de trailer van Gravin Maritza!