Een stap in de vrieskoude morgen
Met de belofte van een dag zonder zorgen
De zon, pas op, als een geelbleke bol
Mijn adem zweeft om mijn hoofd als plukjes wol
Die stervend wegkruipen in mijn sjaal.
De ogen lichtjes dichtgeknepen in de lucht van staal.
Rustend op mijn wimpers een minuscuul druppeltje dauw
Mijn ogen vochtig en glinsterend door de kou.
Een kraai verwachtingsvol balancerend op een berijmde tak
Door mijn komst verstoord, vluchtend naar het dak
Deze eenzame ziel krijgt algauw
het gezelschap van een kauw.
Kraaloogjes die smeken
Om enkele kruimeltjes eten.
Uit de witte grond stijgen rafelende sliertjes nevel omhoog,
Om langzaam weg te kwijnen in een flauwe boog.
De stilte...weldra verbroken door ontwakende geluiden
De dreiging van rumoer is niet te stuiten
In mijn geest een klein plan om de dag te breken.
En de bescheiden wens om voor iemand iets te betekenen.

Dit gedicht werd ingezonden door Alice.

Schuilt er in jou ook een dichter? Stuur dan jouw gedicht naar redactie@sennetmagazine.be en wie weet lees je het wel in één van de volgende edities van SenNet Magazine!