Soms kom je een onverwacht alleen te staan en besef je plotseling dat het leven nooit meer hetzelfde zal zijn. Armand, Jacqueline en Leen maakten het mee, maar ze krabbelden overeind en gaven hun leven een nieuwe, positieve wending.

Na de dood van zijn vrouw werd hij 'gedwongen om te overleven'.

Armand (62): "Ik heb geleerd dat je het leven moet koesteren"

"Mijn vrouw Liliane was de grootste optimist die ik ooit in mijn leven heb gekend. Rond mijn vijfenveertigste overwon ik voor de eerste keer kanker. Ik ben er nog altijd van overtuigd dat me dat zonder haar nooit zou zijn gelukt. Mijn kinderen waren er toen natuurlijk ook wel, maar dat was toch anders. Liliane was er honderd procent zeker van dat ik zou genezen. Zelf ben ik gewoon niet zo’n vechter, maar zij dwong me om door te gaan.

Zelf ben ik gewoon niet zo’n vechter, maar zij dwong me om door te gaan. 

Exact tien jaar later kreeg ik opnieuw kanker. Toen dacht ik echt dat ik geen schijn van kans meer maakte om het te overleven. Een tweede keer kanker was in mijn ogen gelijk aan het definitieve einde. Maar ook toen was het Liliane die elk moment bleef geloven dat ik wel opnieuw kon genezen. Met haar optimisme dwong ze me om te blijven vechten en wonder boven wonder lukte het ook toen: ik kwam er helemaal bovenop."

"We hadden net besloten van het leven te gaan genieten"

"Als je twee keer in je leven heel dicht bij de dood hebt gestaan, sta je nadien onvermijdelijk anders in het leven. Ik zal niet zeggen dat ik opeens de grote optimist werd, maar ik was me er wel van bewust dat ik voor de tweede keer een unieke kans kreeg. Ik besefte heel goed dat ik mijn derde leven zoals ik het weleens noemde, moest koesteren.

Zo besloten we dat we ons spaargeld zouden aanspreken om een grote reis te maken

Liliane en ik besloten meer van het leven te gaan profiteren. We namen een paar levensbelangrijke beslissingen. Zo besloten we dat we ons spaargeld zouden aanspreken om een grote reis te maken, we wilden samen lid worden van een kookclub en we zouden ook vaker op restaurant gaan, iets wat we allebei altijd al heel graag deden. Dat klinkt misschien allemaal banaal, maar terwijl we ons hele leven vooral geld opzij hadden proberen te zetten om onze twee kinderen later iets te kunnen geven, kwamen we toen tot de conclusie dat we een deel van dat kapitaaltje gerust aan onszelf mochten spenderen. Iets waar onze kinderen het volmondig mee eens waren, trouwens.

We ontdekten op reis dingen in elkaar die we in al die jaren daarvoor nooit hadden gezien.

Ik moet zeggen dat de twee jaar die volgden waarschijnlijk de mooiste en gelukkigste van mijn leven werden. We maakten een rondreis door de Verenigde Staten, een onvergetelijke ervaring, ook omdat Liliane en ik elkaar op een heel andere manier leerden kennen. We ontdekten op reis dingen in elkaar die we in al die jaren daarvoor nooit hadden gezien. Ook al kenden we elkaar al door en door, toch voelde het alsof we nog meer naar elkaar toegroeiden. We hebben in die periode heel vaak tegen elkaar gezegd dat we een prachtig leven hadden samen."

"Toen ik haar zag liggen, wist ik het meteen"

Ik zag hoe ze zich wilde vastgrijpen aan de koelkast, maar gewoon omviel. 

"We zaten nog vol energie en plannen, we hadden twee kleinkinderen en een uitgebreid sociaal leven, toen Liliane twee jaar geleden overleed. Het gebeurde totaal onverwacht. We wisten het niet, maar blijkbaar leed ze haar hele leven aan een aangeboren hartkwaal.Ze is gestorven aan een zwaar hartinfarct, op haar vijfenvijftigste. In amper twee minuten was het gebeurd. Ik zat in de keuken, zij stond bij de koelkast. Ik zag hoe ze zich wilde vastgrijpen aan de koelkast, maar gewoon omviel. Toen ik naar haar toeliep en haar daar zo op de grond zag liggen, wist ik eigenlijk meteen dat ze dood was. Van wat er in de uren daarna gebeurde, herinner ik me niets meer, al is me achteraf verteld dat ik niets had kunnen doen om haar te redden."

"Mijn leven zonder haar had geen zin"

"Na Lilianes dood ben ik door een heel diep dal gegaan. Ik zal eerlijk zijn: ik heb een paar keer ernstig overwogen om er een einde aan te maken. Niet in de eerste weken na haar dood, maar ongeveer een half jaar later. Het is niet zo dat ik toen ineens instortte, het was meer een evolutie. Ik kwam gewoon altijd opnieuw tot de conclusie dat mijn leven zonder haar totaal geen zin meer had. Tegelijkertijd was ik ook heel kwaad op haar, omdat ze mij zo had laten vechten om te overleven, maar het zelf niet had gedaan.

Het is niet zo dat ik toen ineens instortte, het was meer een evolutie. 

Mijn dochter heeft me op een bepaald moment bijna letterlijk naar een psychiater geduwd. Ik zag dat totaal niet zitten, maar nu weet ik dat mijn leven toen waarschijnlijk voor de derde keer werd gered."

"Eindelijk heb ik weer een toekomstperspectief"

Vooral mijn kleinkinderen zorgen ervoor dat ik toch wil doorgaan met mijn leven

"Ik moet eerlijk zeggen dat ik nog steeds niet laaiend enthousiast in mijn vierde leven sta, maar het gaat steeds beter met me. Eerst was het met tegenzin, maar sinds kort ga ik opnieuw met plezier naar de kookclub. Ik haal weer voldoening uit koken en eten. Het is waarschijnlijk een cliché, maar vooral mijn kleinkinderen zorgen ervoor dat ik toch wil doorgaan met mijn leven. Ik vind het zo boeiend om hen te zien evolueren en groeien en te merken dat ze me op een bepaalde manier nodig hebben. Zelfs hun eenvoudige vraag om voor hen voor te lezen, houdt me overeind. Maar ik had dus pure dwang nodig voor ik verder wilde met mijn leven. En een bepaald toekomstperspectief. Dat vond ik pas na lange tijd.

Dat mijn zoon hier nu wil komen wonen met zijn gezin, geeft mij echt nieuwe energie.

Enkele weken geleden heb ik een beslissing genomen die me wel een duidelijk project geeft: mijn zoon en zijn gezin komen in mijn huis wonen en ik verhuis naar hun huis! We zijn het er allemaal over eens dat dit een ideale beslissing is. Ik overwoog al een tijdje om kleiner te gaan wonen, maar wilde het huis waarin ik altijd met Liliane heb gewoond niet zomaar van de hand doen. Dat mijn zoon hier nu wil komen wonen met zijn gezin, geeft mij echt nieuwe energie. Ik ben volop aan het opruimen en aan het klussen geslagen. Ik weet dat Liliane dit ook fantastisch had gevonden, en dat helpt. Ik kijk er zelfs stilaan naar uit om in een kleiner huis opnieuw te beginnen, aan een soort vijfde leven, zeg maar. Al hoop ik in alle eerlijkheid ook dat dat mijn laatste zal zijn."

Tekst: Annemie Willemse

De andere twee verhalen uit dit artikel lezen? 

Koop OxyTiME Magazine nu en lees verder de getuigenissen van Leen en Jacqueline: Laat je inspireren hoe zij na de schok in hun leven van alleen komen te staan nieuwe kansen grepen.
De Man van Leen (46) wilde na 22 jaar van haar scheiden. Toen de kinderen van Jacqueline (54) het huis uitgingen, bleef ze verweesd achter.

 OxyTiME inspireert tot zoveel!

Reizen, wandelen, tuinen, interieur en nog veel meer, maar in OxyTiME Magazine van SeniorenNet vind je nét een beetje andere artikels. OxyTiME wil levensgenieters inspireren en nieuwe zaken laten ontdekken en beleven.

Je kan OxyTiME kopen in de winkel of je abonneren, maar hier krijg je al een deel uit het Psycho artikel. Veel leesplezier!