Zo vader, zo zoon

Allebei hebben ze een band met SeniorenNet. Papa (en mama) zijn actieve gebruikers van SenNet, Steven werkte mee aan het pensioendossier. Maar vader en zoon hebben nog veel meer gemeen. Ze zijn niet alleen spraakwatervallen, ze delen ook een gelijkaardige levensloop. Willy studeerde af als economist aan de KU Leuven. Steven behaalde het diploma Wetenschappen aan dezelfde universiteit. Professioneel komen ze uit de communicatiesector én het bankwezen. Ze zijn gepassioneerd door taal en schrijven samen misdaadromans!

Uniek schrijversduo

Willy: "Na mijn pensionering was ik eerlijk gezegd wel bang om in het bekende 'zwarte gat' te vallen. Schrijven heb ik altijd leuk gevonden, dus dacht ik 'waarom geen boekske schrijven'. Toen ik aan Steven voorstelde om dat samen te doen, was hij meteen enthousiast. En met z'n tweeën heb je geen last van een 'writer's block' hè?"

Eigenzinnig kantje

Willy: "Misschien wilde een deel van mij ook een boek schrijven om te bewijzen dat senioren nog best een grote uitdaging aankunnen. Ik ben voortdurend aan het werk, maar ik ben gelukkig geen broodschrijver. Ik blijf toch een vrijbuiter. Schrijven onder druk zou ik echt niet kunnen. Het zou mijn creativiteit ernstig aantasten." (lacht)

Botsen van stijlen

Steven: "Ruzie hebben we eigenlijk nooit. Verder dan verhitte discussies komt het niet. Maar twee generaties die samen schrijven leidt onvermijdelijk tot confrontaties. 'Mijnheer Bijvoeglijk Naamwoord', noem ik mijn vader wel eens. Papa zijn taal is bloemrijker, dat is typisch aan zijn generatie, hè? Ik schrijf meer to-the-point."

1+1= meer dan 2

"Maar de samenwerking werpt zijn vruchten af. Ze heeft geleid tot onze kenmerkende stijl met korte, vlotlezende zinnen. We schrijven heel filmisch. Een regisseur zou het verhaal meteen als scenario kunnen gebruiken. Een hint." (lacht)

Drukker dan Ooit

Willy: "Na mijn pensioen had ik opnieuw een fulltime bezigheid. Over een uit de hand gelopen hobby gesproken. (lacht) Met de uitgever is afgesproken dat we elk jaar een boek afleveren en dat vergt een ijzeren discipline."

Zo vliegt een jaar voorbij

Ik ben verantwoordelijk voor de verhaallijn. Die denk ik tijdens de zomer uit. Na een maand of vier ligt het verhaal van a tot z vast en leg ik het aan Steven voor. Als we het eens geworden zijn, gaat de tekst per mail als een pingpongbal heen en weer. Ik werk overdag aan de boeken, Steven 's avonds na zijn uren.

Schrappen, schrappen en dan nog eens schrappen

Tijdens de vier maanden van schaven, bijschaven en vooral schrappen krijgt het verhaal zijn definitieve vorm. Steven houdt daarbij de continuïteit in het oog. Hij checkt bijvoorbeeld of de details nog kloppen als we stukken tekst weglaten.

In mei verschijnt het boek en ben ik bezig met de administratie en promotie. Dan geef ik lezingen en interviews. Met 'Dodelijke Begeerte' hebben we zopas onze zesde politiethriller afgeleverd. Ondertussen werk ik ook aan het volgende boek. En zo blijft een mens bezig.(lacht)

Monnikenwerk

Willy: "In een politieroman is het belangrijk dat de plot minutieus in elkaar geschroefd wordt. Alle details moeten kloppen. Onze lezers houden dat nauwlettend in de gaten.(lacht) We hebben trouwens vastgesteld dat de meeste thrillerlezers vrouwen zijn tussen 40 en 65 jaar. Dat kun je wel zien aan de commentaren op onze website.

Spitten en graven

Steven: "Je kunt onze boeken lezen als serie maar ook afzonderlijk. De hoofdfiguren blijven hetzelfde maar telkens is er één centraal thema, zoals de kunstwereld of het universiteitsmilieu. Ons debuut 'Blik vol Passie' speelt zich af in de banksector. Die kennen we natuurlijk heel goed. Dus moesten we oppassen dat we niet te realistisch omsprongen met details. De beschrijvingen zouden dan iets te herkenbaar worden." (lacht)