Deel via

De zorgen van de mantelzorger

April 2015
Ieder van ons zorgt wel voor iemand anders. Je helpt je dochter met de strijk, je haalt je kleinkind op aan de schoolpoort of je verwent je zieke buurman met verse kippensoep. Een klein gebaar dat grote voldoening schenkt. Mantelzorg is méér dan dat: je moeder woont bij je in omdat ze dementie heeft, je partner heeft na een beroerte hulp nodig bij dagelijkse handelingen of je ondersteunt je broer met autisme die begeleid zelfstandig woont. Hoewel ook mantelzorgers veel voldoening halen uit hun werk, loert overbelasting om de hoek. Hoe herken je de zorgen van de mantelzorger? En hoe houd je vol?

Wat is mantelzorg?

Als mantelzorger zet je je belangeloos in voor een familielid, een vriend of een buur die tijdelijk of blijvend zorgbehoevend is. Dat kan door een handicap of door ziekte of ouderdom zijn.

Mantelzorgers vind je in alle leeftijdscategorieën. Sommigen zijn nog heel jong. Het gros van de Vlaamse mantelzorgers is echter tussen de 50 en 75 jaar. 50- tot 65-jarigen zorgen vooral voor hun ouders. 65-plussers dragen meestal zorg voor hun partner.

Mantelzorger worden, overkomt je. De plotse hulpbehoevendheid van een familielid of je partner maakt van jou plotseling tijdelijk of blijvend mantelzorgerMantelzorger worden, overkomt je. Wat in het begin vanzelfsprekend lijkt, blijft dat helaas niet altijd. De zorg wordt vaak geleidelijk zwaarder. Wanneer de zorgbehoefte groter wordt, stijgt ook de afhankelijkheid. Als dit lang aanhoudt of wanneer er sprake is van een complexe zorgsituatie, kan het té zwaar worden als mantelzorger en raak je overbelast.

/78/Welzijn/Mantelzorg.jpgSignalen van overbelasting

De eerste signalen zijn meestal stressgerelateerd. Je slaapt niet goed meer hoewel je uitgeput bent, je kan je overdag niet langer concentreren of je bent erg lichtgeraakt. Je wordt boos op de situatie of zelfs op de dierbare voor wie je zorgt.

Ook fysieke problemen komen vaak voor. Net zoals professionele hulpverleners hebben mantelzorgers vaak te kampen met rugklachten. Vaak wuift een mantelzorger dit alles weg. Niet zijn of haar welzijn is belangrijk, maar dat van de zorgvrager.

Wanneer de zorgbehoefte té groot wordt, kan het té zwaar worden als mantelzorger en raak je overbelast Als mantelzorger kan je in een sociaal isolement geraken. Als al je vrije tijd naar de zorg gaat, blijft er niets meer over voor jezelf, je familie of je vrienden. Heel wat mantelzorgers kiezen er ook voor om minder te werken. Dit kan naast minder sociale contacten ook tot financiële problemen leiden. In de ernstigste gevallen is een burn-out niet uit te sluiten.

Zo houd je vol

Wie voor anderen zorgt, moet in de eerste plaats goed voor zichzelf zorgen. En dat zonder zich daar schuldig over te voelen. Hoe beter je voor jezelf zorgt, hoe langer je immers voor je dierbare zal kunnen zorgen. Enkele tips:

  1. Doe niet alles alleen

    /78/Welzijn/Mantelzorger.jpgAanvaard de hulp die buren, familie of vrienden je bieden of stel hen zelf een concrete vraag. Werk samen met professionele zorgverleners met wie je de zorg kan delen. De thuiszorg biedt heel wat mogelijkheden. Zo kan bijvoorbeeld een verzorgende van Familiehulp zorgtaken helpen verlichten of kan de persoon voor wie je zorgt terecht in het kleinschalige dagverzorgingshuis NOAH terwijl jij de wekelijkse boodschappen doet.

  2. Durf vrijuit te spreken

    Zorg dragen is soms zwaar. Niemand zal dat betwisten. Durf je angsten, je bezorgdheden, je twijfels, je boosheid of verdriet te uiten aan je naasten, vrienden of collega’s. Professionele zorgverleners komen niet alleen langs voor de zorgvrager, maar bieden ook jou een luisterend oor.

    Vaak lucht het ook op om met lotgenoten te praten. De erkende verenigingen voor mantelzorgers bieden mogelijkheden om elkaar te ontmoeten of je vindt gelijkgezinden op verschillende fora online.

  3. Durf grenzen te stellen

    Het gebeurt dat familie of de persoon voor wie je zorgt je inspanningen als te evident ervaren. Verwoord zelfzeker en rustig wat ze wel en niet van jou kunnen verwachten en wat jij van hen verwacht. Doe dit zo concreet mogelijk.

  4. Maak tijd voor jezelf

    Als mantelzorger moet je in de eerste plaats goed voor jezelf zorgen, zonder je daarover schuldig te voelen Plan minstens één keer per week tijd voor jezelf in: om er even tussenuit te gaan met vrienden, je hobby te beoefenen, jezelf te laten verwennen bij de kapper, een goed boek te lezen … Zoek zelf actief contact met vrienden en familie, zodat je niet in een sociaal isolement raakt. Gun jezelf een vakantie en bekijk met je zorgnetwerk hoe jouw afwezigheid opgevangen kan worden.

Voor mantelzorg word je niet betaald. Wel krijgen zorgbehoevenden van de zorgverzekering een forfaitaire vergoeding per maand voor de niet-medische kosten van mantelzorg. Sommige steden en gemeenten geven ook een mantelzorgpremie als waardering voor de inzet van de mantelzorgers.

Auteur: San Cooreman

6 reacties

adriaensenjan
mijn vrouwke heeft een hersenattak gehad en kan bijna niets meer. MANTELZORG is bij ons geweest en we krijgen geen hulp, hoe kan dat ? We hadden 3 puntjes te weinig en daar mee is de kous af ! wat moet ik nog doen ?
8/04/15 18:44 REAGEER
Malanj
Ik heb een bovenbeenamputatie en word niet beschouwd als zorgbehoevende. Nochtans ben ik in elk opzicht afhankelijk van mijn partner. Ik had ook puntjes tekort.
9/04/15 11:13 REAGEER
marleenv
ik zorg reeds 4 jaar voor mijn zwaar dementerende man en wat er gezegd wordt, klopt….maar is zeker niet evident om ook voor jezelf te zorgen. dankzij de steun van goede vrienden, dochter en schoonzoon houd ik het vol, maar stilaan is de tijd aangebroken om hem in een zorgomgeving te plaatsen, loslaten is moeilijk, je denkt steeds dat jouw zorg de beste is
8/04/15 22:45 REAGEER
vdsteeja
D.i. voor mij goed herkenbaar. Heb 5 jaar voor mijn nog erg jonge dementerende vriendin gezorgd. Iedereen zei me dat ik ook voor mezelf moest zorgen ! Alsof ik als het ware vanop afstand naar mezelf, mijn partner en ons moest kijken om dan uit te maken wat voor mij, haar ons het beste was. Terwijl zorgen voor mijn partner soms synoniem was voor zorgen voor mezelf. Nu komt er voor u een nieuwe moeilijke fase nl. van zelf zorgen of zorg delen nr. zorg uitbesteden of loslaten. Dit gaat lukken en er gaat dan ook echt ruimte komen om voor jezelf te zorgen maar in die mate dat je het gevoel hebt dat er voor je partner goed gezorgd wordt. Het feit dat je erkent dat het moet gebeuren is al een belangrijke eerste stap.
14/04/15 16:15 REAGEER
arltje
Ik ben een weduwe van 61.
Toen mijn man 7 jaar geleden is overleden vroeg mijn moeder (ook weduwe) om bij mij te komen wonen.
Ik heb daar graag mee ingestemd met de waarschuwing dat ik als ik ooit kleinkinderen kreeg ook voor hen wou zorgen zoals iedere oma.
Haar huis verhuurd en grote oma kwam bij mij op een knus apartement met voor en achtertuin wonen.
2 Jaar later was zij ziek doordat de huurders van haar huis er niet goed mee omsprongen.
Omdat je niet zo maar mensen kan buiten zetten heb ik mijn vriendenkring en mijn sociaal leven achtergelaten om 16 km verder in haar huis te gaan wonen, dat was de enige optie.
Ondertussen zijn er 4 kleinzonen gekomen voor wie ik nu al 5 jaar lang met veel plezier een paar dagen per week de zorg opneem. Zoals afgesproken.
Ondertussen is grote oma 86 en ik denk soms datt ze het vijfde kind is.
Regelmatig ontstaan er kibbelingen op kinderlijke basis tussen haar en de kleinkinderen.
Van mijn sociaal leven schiet niets over, kuisen, iedere middag warm eten ( oma verteerd dat niet s'avonds ) boodschappen doen en gezelschapsdame spelen.
Let op: ik doe het nog steeds met veel plezier hoor maar iedere dag denk ik dat ik ook eens aan mezelf moet denken en dat komt er nooit van.
Als ik eens quality time voor mezelf wil moet ik dat buitenhuis zoeken en toch zou ik ook eens binnenhuis tijd voor mezelf hebben.
Mijn broer woont in West Vlaanderen en komt een keer of 4 per jaar langs, ik zou het aangenaam vinden mocht mijn moeder ook eens een weekend bij hen doorbrengen maar hoe breng je zoiets over hé.
Komt daarbij dat mijn moeder nog 1 zus heeft dus als er hier thuis niets te doen is moet ik haar bezoeken.
Het is méér dan een jaar geleden dat ik mijn eigen schoonzus heb kunnen ontmoeten.
Mijn kinderen vinden dat ik te weinig bij hen op bezoek kom en dat is waar, nooit kan ik zelfs een gesprek met mijn eigen kinderen hebben zonder dat grote oma er bij is.
Rusthuis? Mijn moeder komt niet toe daarvoor.
Mantelzorg? Mijn moeder is te goed daarvoor.
één of andere tussenkomst? Njet, en nochthans zou ik die met mijn pensioen goed kunnen gebruiken.
Ik hou van mijn moeder maar vraag mij toch af of ik mijn leven op die manier moet eindigen :-(
Er is nog véééél werk in ouderenzorg hoor.
16/04/15 14:42 REAGEER
myrthe1956
Lieve mevrouw Willems... ik vind dat je de grootste onderscheiding moet krijgen van moed en zelf opoffering... en zou willen dat al je familieleden je eens in de bloemmekes zou zetten... want , als ze ,jou zouden kwijt spelen... dan zouden ze pas weten wat U voor hen betekend.. ik ben beschaamd in hun plaats ( en dan bedoel ik jong en oud ) dat ze nog durven eisen te stellen en zich tekort gedaan voelen... ik ken U niet... en U kent mij niet... maar voor mij bent U een heel groot voorbeeld... een dikke schouderklop, een mischien gepermiteerde knuffel van iemand die weet wat je daar voor moet op offeren....
16/04/15 20:21 REAGEER

Login Registreer

San Cooreman

Familiehulp
Familiehulp
Een bijdrage van San Cooreman, manager marketing en communicatie van Familiehulp (www.familiehulp.be).

Meer artikels van San Cooreman

Recente Artikels

Gerelateerde Artikels