Letlandse omkoperij

Letlandse omkoperij

U moet weten, eenmaal de grens over van Letland, vind je een bord met de toegelaten snelheden er op, héél simpel 2 snelheden zijn toegelaten, 90 op de hoofdwegen en 60 in de bebouwde kom, autostrades zijn daar bijna onbekend in het beste geval een tweevaksbaan met “uitwijkmogelijkheden” van ongeveer een meter breed. Wil je voorbijsteken dan moet je voorganger die smalle pechstrook of eventueel fietspad op zodoende heb je een smal derde baanvak, met wat geluk heb je dat je tegenliggers ook wat uitwijken. Op sommigen plaatsen waar de baan wat breder en wat beter is vind je een bord met 100 er op.
Op de terugweg van Finland we gebruiken echter bijna nooit de zelfde weg terug en zodoende komen we voor on- of aangename verassingen te staan, zo vinden we opeens voor onze neus een prachtig stuk autostrade, zo een dat we gewent zijn in België… 4 vakken gescheiden door een heel brede tussenberm. Eindelijk kunnen we eens “gas” geven en onze uitlaat eens ontstoffen. En aangezien de weg omlaag ging konden we nog wat meer snelheid halen, en verkeer… tja één auto per kilometer misschien en wat fietsers of een boerenkar? Het bordje 100 hebben we waarschijnlijk over het hoofd gezien. Dus gas geven tot we een snelheid haalden van 125km per uur op het laagste punt in de vallei, 125 is niet zo snel denk je, maar na ’n paar honderden kilometer aan een gemiddelde van 70 à 80 per uur door Estland en Letland is 125 een serieuze snelheid.
Het moest er van komen hé, een manneke in een mooi uniform stapt de straat op met een zwaaidinges en het was overduidelijk dat hij ons wilde hebben aangezien we moederziel alleen waren, uitgezonderd de hooiwagen met paard op de pechstrook. Hij was vriendelijk en beleefd en hij kon ook enkele worden Baltisch-Engels. Zijn collega brabbelde ook zoiets in dien aard van “Pazpert ent outopepers pleze” op de vraag of we Lets of Deutz konden spreken moesten we negatief antwoorden. Vlaamsch, Frans of Fins was uitgesloten. De speedgun (revolverachtig toestel dat op de neus van de auto wordt gericht en daardoor kan men de snelheid gemeten ) werd onder mijn neus geschoven en met moeite kon ik 125 aflezen op ’t vettig schermke. Discussiëren of dat toestel wel geijkt was, valt hier niet te proberen. Ik moest mee naar de politieauto, de man onder de pet probeerde mij te vertellen dat ik te rap reed, dmv een soort lijstje te tonen, een soort onbegrijpelijke Sudoku voor mij, hoeveel de boete bedroeg per te snel gereden kilometer, dat was voor mij begrijpelijk. Volgens zijn uitleg zou ik een bepaalde som (hoeveel Lati weet ik nog altijd niet?) moeten storten in een Letse bank. Ik expliqueerde dat we geen plaatselijk munt bij hadden en dat we op transit waren naar Litouwen en dat het zondag was en dat de banken gesloten waren. Ik probeerde met handen en voeten te vertellen dat we wél Euro’s op zak hadden en als het mogelijk was om de boete rechtstreeks aan hem te betalen in ruil voor een betalingbewijs. Het manneke onder de kepie keek duister, zover ik zijn gezicht kon ontdekken onder die reusachtige kepieklep, nam dat verdorie verkeerd op en dacht waarschijnlijk aan omkoperij en toonde mij zijn linkerhand die om de pols zat van de rechterhand, dat was overduidelijk …. Opgelet …arrestatie en gevangenis…miserie.
Ik “no” “no” en met handen en voeten probeerde ik hem te overtuigen dat mijn bedoelingen helemaal anders waren, hij begreep… dacht ik of hoopte ik. Nog eens werd er mij attent op gemaakt dat zijn ene hand de andere bij de pols nam, ik begreep het en boog onderdanig mijn hoofd en wuifde onschuldig met mijn handen.
De agent had ondertussen ergens uitgedokterd hoeveel de boete bedroeg in een andere valuta en vertelde mij dat de boete 80 Dollar bedroeg? Dollar? Pfff… weer een handen- en voeten gedoe dat we géén Dollars bij hadden, wél Euro’s en nog wat andere restjes valuta uit Estland, Litouwen en Polen. En nog eens en ik toonde mijn portefeuille met wat Eurobriefjes van 5, 10 en 20 er in, de vijftigers zaten gelukkig apart .
Hij begreep Euro’s… ik vraag hoeveel? Het antwoord was, na wat twijfelen, 20 Euro? Euch eerst 80$? En nu opeens 20€ een rare koers hé, maar wel ten voordele van onze portemonnee dus, niet tegenstibbelen. Ik haalde er een blauw briefje er uit en wilde het hem geven, maar weer het gebaar “handje rond pols”. Ik mocht het hem niet in zijn hand geven maar wel achterlaten in een van de vakjes in de deur van de politieauto. Mocht zijn collega het niet zien? of mochten er zijn vingerafdrukken er niet opstaan? Of heeft hij, zogezegd, het niet ontvangen? We zullen het nooit weten.
Ik vroeg simpel? “reçu, paper” of “document” het antwoord was kort en duidelijk “no…go”
En maakte nog eens het gebaar van hand om pols … “NO.. GO”
Ik was maar pas gerust als we grens passeerden van Letland - Litouwen.

Armin

 

Anekdote ingestuurd door armin van ryckegem op 29-09-11 (ID 1188)