Senioren doen graag vrijwilligerswerk

Wat hebben jullie als senior te bieden?

We vinden van onszelf dat we dingen doen die anderen niet doen. Langs heel gewone activiteiten brengen we mensen met elkaar in contact. Zonder al te veel rompslomp. We gaan zover dat we het bij sommigen thuis gaan vragen. Vooral mensen die wat geïsoleerd dreigen te geraken, komen op die manier toch nog eens onder de mensen.

We hebben heel wat ervaring opgedaan in het samenwerken, kenden ook situaties waar alles wat minder soepel liep. Al doende hebben we leren organiseren, en onze kennis willen we best doorgeven aan wie pas begint.

We zijn wat gevoeliger geworden voor mensen die wat extra ondersteuning en aanmoediging kunnen gebruiken. Misschien komt dat omdat we hebben leren verder kijken dan de drukte die bij het organiseren van activiteiten komt kijken. De mensen zijn toch het belangrijkst.

We zijn meesters geworden in het verzoenend omgaan met tegenstellingen. En die komen voor in de beste huishoudens!

Door ons open op te stellen voor verandering en vernieuwing, tonen we respect voor de inbreng van de jongere generaties. We vragen wel hetzelfde respect naar ons toe. Het anderszijn van elkaar leren aanvaarden is een leerschool voor ieder van ons.

We vragen wel eens aandacht voor bepaalde punten waar anderen op dat moment nog niet aan toe zijn. Onze blik is verruimd doorheen de jaren.

Het blijft een moeilijke zaak om met uitgesproken en soms eenzijdige visies om te gaan. Jongeren gaan nogal eens recht door zee. Het vraagt van ons dat moeite en tact om te zwijgen, ook al zien we soms wel iets in het honderd lopen.

Wat denk je over de toekomst van de verenigingen en het vrijwilligerswerk?

We zijn ervan overtuigd dat het sociale leven opnieuw sterker zal worden, al is het uit zelfbehoud. We gaan terug naar een samenleving waar meer mensen zich vrijwillig inzetten voor elkaar en dit op vele terreinen van het leven. Het te sterke individualisme dat we allemaal toch wel wat gekend hebben, maakt immers niet echt gelukkig.

We vinden dat het vele werk in verenigingen meer opgesplitst moet worden in kleinere taken. Daardoor wordt alles meer haalbaar, ook voor wie nog druk bezig is met het werk en de zorgen in het eigen gezin. De all-round bestuurstaak brokkelt meer en meer af, zelfs bij senioren die op zoek zijn naar een nieuw engagement. Het is immers aantrekkelijker te werken aan een afgelijnde taak of project, met een duidelijk doel voor ogen en ook beperkt, dus overzichtelijk in tijd.

Meer traditionele taken worden minder populair, als het klaarzetten van lokalen, het opruimen en afwassen, het ronddragten van briefjes, dus alles wat eigenlijk niet zoveel waardering van de buitenwacht krijgt. Deze taken komen dan nog eens bovenop het werk dat toch al gedaan wordt door andere vrijwilligers.

Wat houd je voor jezelf over bij je vrijwillige inzet?

Op de eerste plaats hebben we vele sociale contacten buitenshuis en dat met verschillende mensen, op verschillende tijdstippen. door samen iets te doen, krijgen we een gevoel van ergens bij te horen.

Vrijwilligerswerk verrijkt ons. We krijgen immers met zovele situaties te maken, met zoveel opvattingen en manieren van doen, dat onze horizon wordt verruimd.

Er komen nieuwe vrienden. Mensen waar we voor een langere of beperktere tijd samen mee optrekken.

Door onze inzet blijven we mobiel, niet alleen lijfelijk, maar ook in onze interesses en onze bezigheden. Er is altijd wel iets waar we ons op voorbereiden; We kunnen nooit zeggen dat we niets te doen hebben.

We hebben leren luisteren naar het verhaal van mensen en we leerden veel begrijpen. We hebben ook geleerd op te komen voor onze mening. Discussies hebben ons soms wel wat op stang gejaagd, maar we hebben toch volgehouden te zeggen wat we belangrijk vinden.

Afspraken maken, een agenda bijhouden,k plannen voor een tijd die wat verder afligt, het houdt ons bezig met de dag van morgen en overmorgen.

Is het dan alleen 'rozengeur en maneschijn'?

Soms wordt teveel van ons verwacht, alsof we altijd op elk moment en voor alles direct beschikbaar zijn. Men vergeet wel eens dat ook wij een dag- en weekritme hebben, waar we ons graag aan houden.

Vrijwilligerswerk kost geld, soms teveel geld om uit onze eigen portemonnee te betalen. We doen toch ettelijke telefoontjes die we niet aanrekenen, verplaatsen ons met de auto naar vergaderingen, komen wel eens iets voor wie ziek is, we investeerden in onze computer thuis, een internetaansluiting,...

Wie het financieel niet al te breed heeft of niet op eigen kracht ergens naar toe kan, durft het niet altijd te zeggen en blijft dan maar noodgedwongen thuis. Op die manier gan soms goede vrijwilligers verloren.

Het altijd maar ja zeggen, betekent soms dat we teveel hooi op onze vork nemen. Neen zeggen ligt zo moeilijk en we voelen ons bij die neen wel eens schuldig. Ook op dit terrein leeft wel eens het gevoel van 'het is onze heilige plicht'.

Het doet pijn te horen zeggen dat we wel goed geld zullen verdienen aan wat we doen. en te weten dat we soms nog moeten betalen als we zelf aan de koffietafel willen aanschuiven, een 'koffietafel' trouwens waar we uren hebben aan voorbereid.

En wat met de opvolgers?

Jonge senioren zijn, zoals jongere mensen, erg kritisch in hun keuze. Om nieuwe vrijwilligers aan te trekken, moet je daarom kunnen bieden wat hen interesseert en bezighoudt. Dat is de beste basis om iemand over de streep te halen.

Nieuwelingen beloon je niet met cadeau's en geld, wel met persoonlijke erkenning en veel waarderende woorden. Geef aan nieuwe vrijwilligers de kans om iets uit te proberen, om het eens anders te doen dan tot dan toe in de vereniging de gewoonte was. Zet nieuwe mensen niet teveel en niet te lang op de 'reservebank'.

Waak erover dat niemand overvraagd wordt, ook al zegt die heel enthousiast nog een keertje ja. Laat eens alles wat bekoelen.

Profiteer van elk positief signaal dat iemand uitstuurt. Het is een kwestie er als de kippen bij te zijn. Goede elementen worden door iedereen graag in de eigen kring binnengehaald.

Bron: Aktief