Pagina 1 van 9
Overlijden van mijn ma
Geplaatst: 19 okt 2011, 21:13
door Bout1
Mijn moeder is overleden op 30 september jl., 's morgens.
In 2002 werd de ziekte "myasthenia gravis" bij haar ontdekt, een spierziekte, ze moest heel veel medicatie nemen. Haar hart was verzwakt, het hart is ook een spier eh.
Heb hier heel veel verdriet om, alhoewel onze relatie al jaren verziekt was door de invloed van mijn "zus" op ons ma... "Zus" eiste alle aandacht op, ze heeft gewoon mijn moeder "afgenomen" van mijn 2 jongere broers en mezelf.
Nu is ze weer bezig met onze pa in te palmen, verschrikkelijk...
Ik heb zoveel verdriet omdat ik met ons ma nooit een goed gesprek heb gehad, mijn pa beweert dat ze me graag zag.
Ik weet niet wat ervan te denken...
Geplaatst: 19 okt 2011, 21:47
door falcon1
Beste Bout,
troost je met de gedachte dat jijzelf steeds het beste met je moeder voor had en dat je alles voor haar hebt gedaan wat je kon... je kan dus jezelf niks verwijten!
Dat je niet genoeg hebt kunnen doen voor haar heb je blijkbaar te danken aan je zus... Dus uzelf geen verwijten maken... het leven is al kort genoeg...
Wens je in elk geval heel veel sterkte!
Geplaatst: 19 okt 2011, 22:08
door Oma-C
Dag Bout 1
Mijn oprechte medeleven, veel sterkte
Laat je niet onderuit halen door wat had kunnen zijn
je kan de klok niet terugdraaien.
Jouw mama zal wel van je gehouden hebben,
elke moeder ziet haar kinderen graag toch?
Jij hebt je best gedaan en dat doe je voor je vader nu ook
Negeer de rest en doe gewoon wat je denkt dat goed is.
Méér kan je niet doen. Veel sterkte
Het leven kan soms héél oneerlijk zijn .
Groetjes
Oma-C
Geplaatst: 20 okt 2011, 18:31
door Bout1
Dank u voor de reacties, Falcon en Oma-C...
Je kan inderdaad de klok niet terugdraaien
Maar 't doet me zoveel pijn, al die verloren jaren.
Zoals de 2 dochters van de "zus" voorlazen in de begrafenismis; zo hebben mijn broers en ik (en de 4 andere kleinkinderen) ons ma nooit gekend.
Ma had wafels gebakken als ze langskwamen, als ze kwamen logeren waren er lekkere hapjes, ma had interesse in hun studiekeuze...
Ik ken mijn moeder alleen als iemand die alleen belde als ze je nodig had, bv. om met haar ergens naar toe te rijden (ze hebben nooit een wagen gehad).
In 2006 had mijn dochter herexamens in haar laatste jaar hogeschool, 't was eind juli voor ons ma dat wist, nooit interesse getoond.
Ook niet voor de 3 andere kleinkinderen...
Ik kan boeken schrijven.
Geplaatst: 20 okt 2011, 19:12
door magrit
Veel sterkte in deze moeilijke dagen.
Magrit
Geplaatst: 20 okt 2011, 19:15
door falcon1
Bout,
ik voel in je schrijven een enorme spanning en teleurstelling.
Blijkbaar zit je met een hoop opgekropte gevoelens die je nergens kwijt kan.
Daarom zou ik voorstellen om hier toch je verhaal te doen om even te ventileren... je hebt het echt wel nodig.
De mensen hier zullen zeker naar jou luisteren en je eventueel wat bemoedigende woordjes toespreken. En het voordeel is dat je dat hier wel kunt, want we zijn eigenlijk "virtuele" vrienden...
Ik hoop voor jou dat ge alles na een tijdje kan plaatsen en begrijpen... en wie weet relativeren... maar dat is voor later...
We wensen je nog een fijne avond en rustige nacht.
Liefs,
Veertje & Falcon
Geplaatst: 20 okt 2011, 19:16
door falcon1
Oeps, Magrit... blijkbaar gelijk gepost, had je niet gezien...
Fijn dat je ook even langs komt, net als Oma C
Ook nog een fijne avond voor jou....
Geplaatst: 20 okt 2011, 21:21
door Oma-C
Nog even een steunknuffelke voor
Bout
Zoals falcon zegt, schrijf het van je af, er is hier altijd
wel iemand die een antwoordje en een troostwoordje heeft.
We kunnen alleen maar lezen en "luisteren"
Maar soms is dat al genoeg.
Mijn zoon heeft 2en een half jaar brieven aan z'n vader
geschreven, eer hij het een plaatske kon geven.
De huisarts had gezegd: schrijf het van je af,
dat heeft hij gedaan, uren aan een stuk.
Hij was pas getrouwd en hij mistte z'n vader héél erg
Dat heeft hem goed geholpen en 't is het proberen waard hé
'tja, zoiets kan echt jaren aanslepen.
Groetjes
Oma-C
Geplaatst: 21 okt 2011, 12:16
door mammie 48
Beste Bout,
Ik kom je mijn steun bieden bij het overlijden van je moeder.
Voor jou was ze in jouw hart "je ma" alhoewel ze niet veel tijd nam voor jou en jouw gezin, probeer je niets te verwijten en neem de tijd om te rouwen.
Als je het kan, probeer het van je af te schrijven, het helpt en weet dat er hier veel mensen zijn om naar jou te luisteren.
Hou je sterk meisje!
Nicole
Geplaatst: 21 okt 2011, 14:54
door gerarda
Bout, Hou u sterk, en verwijt uzelf niet. tracht het anders te doen met uw kinderen en ge zult ervoor beloond worden.
Van de dode geen kwaad woord zegt men, maar Bout ik vraag mij toch af waarom uw ma zich heeft laten beinvloeden door uw zus. Vroeger was dit zo de ouders wilden niet toegeven dat ze ongelijk hadden en de kinderen moesten onderdanig zijn en maar slikken wat er naar uw hoofd geslingerd werd.
Neen hoor, ge moet u zeker niet schuldig voelen.Tracht dit allemaal zoveel mogelijk uit uw gedachten te zetten en leeft gelukkig met uw kinderen.
Ik wens u veel sterkte en tracht zoveel mogelijk het verleden te vergeten.
laat niet om bij uw vader te gaan en spreek desnoods eens met hem over wat ge verkeerd vind.
Bout ik weet niet of het mogelijk is maar als ge een foto van uw moeder in uw huis zou kunnen plaatsen denk ik dat dit misschien kan helpen.toch proberen, in het begin wel triestig , maar eens goed wenen is ook goed om het te verwerken.
Maar later zal het u goed doen dat die foto daar is.
Groetjes en sterkte Gerarda
Geplaatst: 21 okt 2011, 15:14
door falcon1
Gerarda, dat heb je mooi gezegd!!!!
Ik bewonder je dat je in jou situatie toch bereid bent om andere mensen te helpen...
Geplaatst: 22 okt 2011, 22:43
door falcon1
Bout,
we komen je nog een fijn weekend wensen.
Hopelijk geraak je er een beetje uit... anders, kom het hier maar vertellen hoor!
Liefs,
Veertje & Falcon
Geplaatst: 23 okt 2011, 11:32
door Bout1
Bedankt ALLEMAAL voor de steunende reacties!
Oma-c, elke keer als er iets gebeurde dat mij pijn deed, heb ik dit genoteerd in een speciale file op mijn pc. 't Is een hele lijst
Eén voorbeeld: als de zus binnenkwam, had ons ma geen aandacht meer voor ons, ze eiste alle aandacht op. Dan vertrokken mijn man en ik maar.
Een foto hebben we allemaal gekregen van het funerarium, ik ga er nog een kadertje voor kopen, het staat nu op de schouw.
Naar haar graf ben ik één keer alleen geweest; 't deed me niet écht veel
, vind dit verschrikkelijk...
"Zus" probeert nu wel het goed te maken maar er is veel te veel gebeurd.
We zeggen nu wel een goede dag als we elkaar bij onze pa tegenkomen maar meer ook niet.
Mijn man is nu alles aan 't regelen ivm bank, successierechten enz. dus komen we veel bij onze pa, hij apprecieert dit wel. Voorlopig brengen we hem ook nog warm eten maar dat kan natuurlijk niet blijven duren; is elke keer 30 km (heen en weer).
Heb al het ocmw gecontacteerd; had al horen zeggen dat dat eten dat die brengen écht goed is, voor een schappelijke prijs, kan je eigenlijk zelf niet klaarmaken voor zo'n bedrag. Maar hij heeft nog niet beslist...
We zullen maar afwachten eh.
Fijne zondag voor ieder van jullie!
Geplaatst: 23 okt 2011, 12:00
door Helena van Troje
Dag Bout,
Ik voel met je mee. Ons moeke had ook zo haar manier om met de dochters om te gaan. Dat die manier nogal verschillend was, lag misschien voor een stuk aan mij. Het verhaal gaan we hier niet uit de doeken doen, de mensen die het kennen hebben er ieder hun gedacht over, gelijk ook ik er mijn gedacht over heb en er probeer door te geraken of niet door te geraken.
Het doet pijn, ja, laat die pijn toe om hem te verwerken, maar koester hem niet.
Trek je stoute schoenen aan en ga naar je pa zoveel je kan en er nood aan hebt. Vooral, ga alleen naar hem toe. Jij alleen weet wat je voor hem doet, wat je voor hem betekent. Ook, wat gerarda zegt: doe het met je kinderen anders. Ik heb daar in elk geval naar gestreefd. Of ik er in geslaagd ben? Dat weet ik niet.
Ook voor jou nog een prettige zondag, hij is in elk geval zonnig!
Geplaatst: 23 okt 2011, 12:28
door falcon1
Hey Bout,
fijn dat je alles op je PC van je hebt kunnen afschrijven! Maar laat het ook geen eigen gaan leiden! Je zou er stilaan moeten kunnen loslaten...
En ik denk dat in elk gezin wel kinderen meer of minder aandacht krijgen door bepaalde faktoren... zoals de rol van aangetrouwden...
Ik herinner me nog dat als je thuis vroeger kon kaarten je in de bovenste lade lag bij mijn ma. Maar er werd dan steeds geroepen en getierd naar elkaar omdat men verkeert speelde en daar kon ik niet tegen. Mijn pa kwam dan bij ons zitten... Hij was echt een speciaal en goed man... Als ik voor iemand bewondering heb is het voor hem en daarom dat hij mijn voorbeeld is en blijft zolang ik leef!
Bout, vergeet niet dat je ook nog je eigen leven hebt! En, zoals je schrijft, je hebt je pa nog en verzorg hem goed, misschien dat dat wel een troost kan zijn...
Wat je zegt over die foto, dat zou je misschien ook kunnen helpen. Om praktische redenen kan ik het graf van mijn vrouw ook weinig bezoeken en ik heb daar ook niet echt schuldgevoelens rond. Maar hier hebben we in de living ook een speciaal hoekje met foto's van onze echtgenoten en dat is wél heel speciaal!
Het voorname is dat je die mensen in je hart draagt, en gelijk waar je ook bent... je kan er altijd mee praten! Doe dat ook met je ma!
Ik wens jullie "allemaal" (want iedereen begint elkaars topic te bezoeken en dat vind ik enorm fijn!) een fijne en rustige zonnige zondag...
Liefs,
Veertje & Falcon