ECHTE troost
Geplaatst: 16 okt 2013, 10:04
Aan iedereen die een dierbare is verloren:
Begin maart verloor ik mijn echtgenote, en zocht hier even later troost. Ik dank van harte de mensen die reageerden. Het was allemaal heel erg goed gemeend en menslievend, maar ondertussen heb ik uit mijn eigen ervaringen geleerd.
Iedereen beleeft rouw op een andere manier, en gedurende een kortere of langere periode, zo lijkt het. En helaas zijn er nogal wat mensen die het hun leven lang moeten meeslepen, en dat vind ik vreselijk! Voor mij althans was het een ware geestelijke hel. Ik leek wel een andere persoon geworden! Een persoon waarover ik geen controle had. Ik mag er niet aan denken dat voor de rest van mijn leven te moeten meeslepen.
Door naar mensen te luisteren die het jarenlang meesleepten raakte ik echter in paniek! Maar gelukkig voor mij, verliep mijn rouwproces toch anders. Heeft precies zes maand geduurd, maar was wél heel intens en soms ondraaglijk. Maar er is licht aan het eind van de tunnel!
We zijn nu zeven maand verder, en mijn geluksgevoel is helemaal teruggekeerd. Ik heb me aangepast aan alleen leven (ben trouwens 72), zoek noch smacht naar een nieuwe relatie en begin alleen leven steeds fijner te vinden.
Aan alle mensen die in een rouwperiode zitten kan ik alleen maar zeggen: geduld! Laat de tijd zijn werk doen! Het komt heus wel goed als je daar zélf in gelooft en je niet in zelfmedelijden gaat wentelen!
Troostende woorden van lotgenoten kunnen je wel wat doorheen deze periode helpen, maar bedenk dat iedereen anders is en geloof niets onvoorwaardelijk! Blijf vechten voor jouw persoonlijk geluk, en je zult overwinnen!
Met medelevende groetjes,
Chuck.
Begin maart verloor ik mijn echtgenote, en zocht hier even later troost. Ik dank van harte de mensen die reageerden. Het was allemaal heel erg goed gemeend en menslievend, maar ondertussen heb ik uit mijn eigen ervaringen geleerd.
Iedereen beleeft rouw op een andere manier, en gedurende een kortere of langere periode, zo lijkt het. En helaas zijn er nogal wat mensen die het hun leven lang moeten meeslepen, en dat vind ik vreselijk! Voor mij althans was het een ware geestelijke hel. Ik leek wel een andere persoon geworden! Een persoon waarover ik geen controle had. Ik mag er niet aan denken dat voor de rest van mijn leven te moeten meeslepen.
Door naar mensen te luisteren die het jarenlang meesleepten raakte ik echter in paniek! Maar gelukkig voor mij, verliep mijn rouwproces toch anders. Heeft precies zes maand geduurd, maar was wél heel intens en soms ondraaglijk. Maar er is licht aan het eind van de tunnel!
We zijn nu zeven maand verder, en mijn geluksgevoel is helemaal teruggekeerd. Ik heb me aangepast aan alleen leven (ben trouwens 72), zoek noch smacht naar een nieuwe relatie en begin alleen leven steeds fijner te vinden.
Aan alle mensen die in een rouwperiode zitten kan ik alleen maar zeggen: geduld! Laat de tijd zijn werk doen! Het komt heus wel goed als je daar zélf in gelooft en je niet in zelfmedelijden gaat wentelen!
Troostende woorden van lotgenoten kunnen je wel wat doorheen deze periode helpen, maar bedenk dat iedereen anders is en geloof niets onvoorwaardelijk! Blijf vechten voor jouw persoonlijk geluk, en je zult overwinnen!
Met medelevende groetjes,
Chuck.
