SeniorenNet

Ik lees hier dat we inderdaad allemaal min of meer met hetzelfde probleem zitten.En ik heb toevallig een vriendin die onlangs weduwe werd en ik moet haar telkens zeggen ja dat is normaal ik heb dat ook. Ja de slaap is al niet meer hetzelfde want we zijn niet moe gewerkt dus s'morgens heel vroeg opstaan en enkele uren later weer moe zijn

En dan een namiddag veel plezier hebben bij de kinderen en dan alleen naar huis rijden , naar een leeg huis.
Zo kan ik veel dingen opnoemen ,maar jullie kennnen ze allemaal.
Ik zeg het maar eens voor Chuck die het moeilijk heeft en dat het wel eens zal beteren maar ook wel weer eens slecht aanvaardbaar zijn ook,
dat ge u afvraagd waarom moest hij of zij nu al gaan.
Het doet inderdaad goed dat ge hier of ergens anders op het forum eens iemand hebt om mee te praten.
het moet niet altijd troosten zijn. Ik heb daarjuist met iemand over auto' s gepraat zo hoort ge eens de mening van iemand anders en de reden waarom ze een bepaalde auto kopen.



Houd er de moed in we kunnen er best nog zijn voor onze kinderen hoewel we ze daarom niet elke dag zien.

Groetjes Gerarda

Hallo allemaal,

De reactie van Gerarda herinnerde me eraan dat ik hier ook nog maar eens een teken van leven moest geven.

Welnu, sedert begin september, dat was zes maand na het verlies van mijn partner, begon ik me weer goed in mijn vel te voelen. Zomaar, zonder aanwijsbare reden. Alles in mijn kop klaarde weer op. Plots leek weer de zon te schijnen in mijn leven, en tot op heden is dat gevoel er gebleven.

Ik doe met gemak en plezier alle huishoudelijke taken, en hoewel alleen, voel ik me helemaal niet meer eenzaam. Heb er gewoon leren mee leven en me aangepast aan de nieuwe situatie.

Misschien kan dit tot troost dienen voor mensen die in zo'n situatie geraken: er is wel degelijk licht aan het eind van de tunnel. Je moet er wél zelf een beetje aan werken!

En qua leeftijd: op mijn 72 jaar kan ik zeggen dat ik weer van elke dag geniet, hoop nog lang gezond te kunnen blijven leven, en me eigenlijk meer 22 dan 72 voel!

Groetjes,
Chuck.

Chuck ik ben blij voor u dat ge u goed voelt. Inderdaad als ge bezig bent met van alles en ge uw zinnen op iets kan zetten helpt het veel.

Ik ben ook blij dat ik nog de kinderen heb die mij soms eens nodig hebben.

Ik wens u nog vele aangename jaren aan de zee.

groetjes gerarda

Dat is goed te horen chuck, maar wees bedacht op zomaar ineens terug verdrietig worden ook zonder aantoonbare reden.
iedere keer een keer meer recht kruipen nadat je gevallen bent

ik ben een heel klein beetje jaloers op u want mijn gezondheid laat het een beetje afweten de laatste tijd en dat is niet bevorderlijk voor het goede humeur

maar immer vooruit dappere telgen
vast hand in hand of hoe klonk dat liedje van vroeger ook weer

ja Helena we zijn veel emotioneler geworden hé. Als we jong waren en kinderen hadden moesten we tonen dat we de strerke waren die alles kon oplossen voor hen. Maar nu mag er niet veel mis gaan of de traantjes zijn daar en zeker als het zo een donkere tijd is zoals nu. In de zomer gaat het beter. We nemen de bus of de trein en trekken er eens op uit.

Nu goed dat die kinderen daar nog zijn en die nu de sterke kracht zijn voor ons.

groetjes gerarda

Aan hervallen denk ik dagdagelijks, want ik wil voor geen geld van de wereld terug in die ellendige geestelijke toestand geraken! Wees maar zeker dat ik daar goed op bedacht ben. Maar tot op heden zijn er helemaal geen tekenen aan de wand. Hout vasthouden dus!

Weten jullie wat ik als voornaamste reden van mijn 'genezing' aanzie? Humor. Lachen. Hartelijk lachen vanuit het middenrif! Indien nodig zelfs een beetje forceren. Ik bekeek dagelijks een of meer afleveringen van 'De Kampioenen', waarvan ik de hele serie op DVD's heb. En of je wilt of niet, daar moét je mee lachen als je een beetje gevoel voor humor hebt. En dat doet goed. Werkt als een zalige douche op je hersenen.

Maar inderdaad, ik ben gezond, en gezondheid kun je nu eenmaal niet kopen! Alhoewel... een gezonde en positieve geestesgesteldheid helpt wel degelijk om je lichaam gezond te houden vind ik. Vandaar dat ik er alles heb aan gedaan om terug een gezonde geest te krijgen. En ik heb de indruk (hout vasthouden...) dat dit me is gelukt. Vooral ook door vrede te nemen met mijn toestand als alleenstaande. Alleenstaan hoéft geen synoniem te zijn van eenzaamheid! Eenzaam ben je pas als je weigert je aan te passen aan een toestand waarin zowat de helft van het mensdom belandt op oudere leeftijd!

Groetjes en tot wederhoren,
Chuck.

Chuck ik ben van dezelfde mening als u.
Ik heb nooit gelaten van lachen en in het begin als mijn man overleden was en men zei iets voor te lachen excuseerden de vrienden zich soms tegen mij en dan zei ik . Geen probleem hoor mijn man zou blij zijn moest hij weten dat ik lach. Hier werd en word altijd veel gelachen.

Ik wens u het beste verder en ook tot later eens als er iets te vertellen valt.
Ik wens u ook een aangename einde jaar.
Waarschijnlijk ook met de kinderen zoals ik.

groetjes gerarda

Ik ben nu vijf jaar ouder dan toen ik mijn eerste bericht op dit forum ("Ik word niet graag oud") publiceerde. Inmiddels gaat het heel wat beter met mij. Dat komt vooral omdat ik de volgende "principes" huldig:
- loslaten
- "niet-helpende" gedachten weren
- zo weinig mogelijk denken aan morgen
- kleine kwaaltjes negeren ('t zal wel vanzelf overgaan)
- iets doen (stilzitten en niets doen is funest)
- op tijd met anderen contact hebben
Het is niet steeds gemakkelijk om deze regeltjes te volgen. Dikwijls is er een dosis wilskracht bij nodig en aan energie ontbreekt het al eens. Wanneer een goed bericht u bereikt voel je je heel opgelucht en heb je wèl energie. Dit is een bewijs dat het allemaal in ons brein zit.
Ik hoop hiermee een steentje bij te dragen voor allen die met dezelfde problemen te maken hebben.

Het is 11 jaar geleden dat ik hier op het forum kwam...waar is de tijd ..
Intussen ben ik al 72 geworden...de tijd vliegt ...
HELP...HELP ...IK WIL HEM STOPPEN EN WEER 60 WORDEN.

josephinetim schreef:Ik ben nu vijf jaar ouder dan toen ik mijn eerste bericht op dit forum ("Ik word niet graag oud") publiceerde. Inmiddels gaat het heel wat beter met mij. Dat komt vooral omdat ik de volgende "principes" huldig:
- loslaten
- "niet-helpende" gedachten weren
- zo weinig mogelijk denken aan morgen
- kleine kwaaltjes negeren ('t zal wel vanzelf overgaan)
- iets doen (stilzitten en niets doen is funest)
- op tijd met anderen contact hebben
Het is niet steeds gemakkelijk om deze regeltjes te volgen. Dikwijls is er een dosis wilskracht bij nodig en aan energie ontbreekt het al eens. Wanneer een goed bericht u bereikt voel je je heel opgelucht en heb je wèl energie. Dit is een bewijs dat het allemaal in ons brein zit.
Ik hoop hiermee een steentje bij te dragen voor allen die met dezelfde problemen te maken hebben.

Toen ik op pensioen ging (nu 18 jaar geleden) had ik mij voorgenomen om mij niet meer op te jagen en mij aan zo weinig mogelijk te ergeren... En het helpt!

Inmiddels zijn we weer in een nieuwe lente aanbeland en de Japanse kerselaars bloeien alsof de wereld toch nooit zal vergaan. Acht maanden geleden onderging mijn vrouw een zware operatie (grote goedaardige tumor verwijderd uit de lever) maar die ingreep is gelukkig goed verlopen en zij is er terug bovenop. Besluit: als je ziet welke verzorging men in dit land kan krijgen en als je dat vergelijkt met heel veel andere landen (denk maar aan de bootvluchtelingen, Syrië, nu weer Nepal enz. enz.) dan zouden wij ons toch niet zoveel zorgen moeten maken... maar ja, luxe, rijkdom een gemakkelijk leventje went vlug hé. Daardoor moeten ook wij ons elke dag een beetje oppeppen, want één ding is natuurlijk zeker... eens de tachtig voorbij wenkt de toekomst minder dan vroeger! Spijtig dat mijn gehoor zo fel achteruit is gegaan. Maar ook daar zijn weer oplossingen voor: de hoorcentra zitten vol ouderen die een hoorapparaat komen testen! We doen dus voort, de ene dag al toffer dan de andere.

Ik vind de titel van deze topic toch wat absurd hoor !
Iederéén die leeft wil ouder worden, dat is normaal, we houden aan het leven zelfs als onze gezondheid vaak al wat minder is : we willen genezen en er zijn/blijven.

Alléén het "verouderen" is vaak problematisch om hiermee om te gaan, is het niet zo??

Klaartje schreef:Ik vind de titel van deze topic toch wat absurd hoor !
Iederéén die leeft wil ouder worden, dat is normaal, we houden aan het leven zelfs als onze gezondheid vaak al wat minder is : we willen genezen en er zijn/blijven.

Alléén het "verouderen" is vaak problematisch om hiermee om te gaan, is het niet zo??

Klopt als een zwerende vinger Klaartje, we worden graag oud, maar we zijn niet graag oud.
Wie schreef het onlangs nog , dat we krankzinnige apen zijn ?
Men zou het nog gaan geloven.