Gewoon, gedichten - 4

[*Joy*]

Heel graag komen bijlezen Ingo.
Mooi ..
Wens je een rustig weekend.

*Joy*

[sunset]

*Joy*
Dank je wel voor je bezoekje en je berichtje hier. Zelf had ik het afgelopen week (en ook nog vandaag en morgen) ontiegelijk druk (voorzitter van een kiesbureau woensdag, in de organisatie van twee internationale danstoernooien, een begrafenis en ook nog verschillende vergaderingen) zo dat mijn schrijven erbij inschoot en ook het up to daten van mijn eigen website. Maar 't komt wel goed uiteindelijk.
Nog een heel rustig weekend gewenst en warme omarmende genegen knuf, sunset

[sunset]

liefde

ik pluk haar overal
als ‘t mij tot zaaien is
volg onophoudelijk
de afdruk van haar hart

geloof me maar
zij allen zoeken haar
in leven en in dromen
vragen naar duiding
naar kennis en naar raad

[vergeet niet zeg jij mij
diep in mijn ogen starend
dees ene keer en nog]

altijd en telkens weer
kom ik voorbij de rand
waarin haar polsslag ligt
omdat toch niemand ooit
haar zaad gebroken heeft
**********
sunset 18-03-2017
**********

[sunset]

in de eeuwigheid van het moment
maakt de tijd beelden van het zijn
ijlt op een flits sprankelend licht
met en in het vuur van een liefde

verzacht de meest diepe smarten
die hij omvormt tot parels van ‘t leven
rijgt alle ogenblikken aaneen
tot de mooiste ketting van verbazing
**********
sunset 20-03-2017
**********


la ville s’éveille
(vrij naar: Paris s’éveille)

de stad wordt in het licht genaaid
’s ochtends pellen zich overal vormen uit het donker:
huizen, bomen en mensen

zij is als een herinnering
die ’s avonds door het duister
volledig wordt opgeslokt

haar vormen vervagen
verdwijnen telkens en telkens weer
om uiteindelijk opnieuw te verschijnen
**********
sunset 21-03-2017
**********

[*Joy*]

Beste Ingo

Ik kom je een mooi "Lenteweekend" wensen.
Geniet ervan net als ik.
En zoals altijd, ben ik graag komen bijlezen.

Lieve groet,

*Joy*

[sunset]

*Joy*
Dank je wel voor je lieve wens; ik heb zo een weekend echt wel nodig na te felle stressvolle tijd. En eindelijk heb ik mijn eigen website ook kunnen updaten want ik liep een hele reeks gedichten achter.
Ook ik wens je een heel vredig zonnig weekend toe
Warme omarmende genegenheid en een liefdevolle zaterdag verder, sunset (ingo

[sunset]

het tijdperk smartphone

[en elke dag lijkt lang
en houdt ons in de ban
nu iedere seconde
iemand bellen, whatsappen kan]

onze zinnen lijken verruimd
door zijn aanrakende gevoelige realiteit
- met als uiterste grens een batterij

er kan opgeladen worden
revolutie als app
die echter niemand de oorlog verklaart
en zeker niet alles uitbeeldt
- despoten worden simpel volks

levend van info’s en fluisteringen
wordt er intens snel getokkeld
- vingertop omhoog, vingertop naar beneden -

wat wij willen
wordt als voorraad opgeslagen
’s nachts, wanneer wij eindelijk slapen
levert het nog bestellingen af
via het universum
**********
sunset 22-03-2017
**********


doorheen jouw slaap

het kiezelsteentje in mijn schoen
ben jij, jij, jij en ik schilder jou
als zand dat ooit eens vlees was

of blond haar of ook misschien wel zwart
jouw zoenen en jouw strelende hand
alles kleur ik met zandkorrels in ’t zand

enkel zij golven in muziek van licht
in eb en vloed waarin zij zich wiegen
in ’t eeuwige ritme van het zijn

leven – dood

en doorheen jouw slaap hoor je het
doorheen elk nachtelijk duister
hoe in de dood het leven begint

- wie van ons als laatste sterft
draagt zaadkorrels liefde
voor eeuwig tussen zijn lippen
**********
sunset 23-03-2017
**********


lang voor de eerste druppels

jij zegt: herinneringen groeien meestal
in schaduw tussen steen en rotsen
ook al ligt de top in nevel, blijft de lucht zo ijl
dat zij breekt onder het gewicht van vogels

als wij van stormen spreken
dauwt sneeuw in het gevoel van woorden
en fladderen jouw haren als zeilen

jij plukt het mos vanaf mijn voorhoofd
laat het achteloos liggen
- lang voor de eerste druppels
drijft poëzie over al onze wegen

verstrooit zich als rozenblaadjes
over en om ons heen
en verzoet de paden waarover wij gaan
**********
sunset 24-03-2017
**********


laat je 't verlangen stijgen

nu is het stil genoeg
zijn wij slechts ogenblikken
in het gewoel van dit ontwakend leven
liggen onze harten open
in vroege lentezon
die over onze huid streelt

golvend over onze schouders
al onze bedenkingen, schaduwen
die wij met ons meedragen
- de wereld kent geen moment van rust
ik hoor de vleugelslagen van de vogels
die elk onweer op voorhand vermoeden

ik wens mij dat wij nooit ontdekt worden
al trekken ochtenduren aan ons
tasten langs contouren van onze lijven
drijft jouw adem over mijn vel
die mijn verlangen laat stijgen
tot ik in jou verstijf
**********
sunset 25-03-2017
**********

[sunset]

ik was nooit echt weg

[de zee door ons stormmaker genoemd
wanneer golven over dijken slaan]
- misschien willen wij wel geesten zijn
over alle grenzen groeien
ver voorbij onze jeugd
die oorlog speelde
tussen onze lippen

ook als wij vluchten, weten wij
de zee haalt ons altijd in
en al winnen wij het land
dat in eerste uren van de dag
schaduw over ons werpt
ons vertelt, verhaal na verhaal
hoe duiven met twijgen in hun snavel …

aan jouw vingertopjes
lees ik onze ontmoetingen af
in al die jaren die ons nog blijven
- wat mij bang maakt
is dat ik telkens en telkens weer
mij altijd op dezelfde plaats terug vind
omdat ik nimmer echt ben weggegaan
**********
sunset 26-03-2017
**********

[sunset]

zomertijd

schaduwen tijdens ons ontwaken
die zich uitbreiden zoals de ochtend
over de velden, de straten
waar alles zich meervoudig verlengt:
huizen bomen mensen

om dan, ’s avonds, nog eenmaal,
maar nu in tegengestelde richting
te tonen dat, na een langere dag
een kortere nacht volgt
**********
sunset 27-03-2017
**********

[*Joy*]

Beste Ingo,

Kort en bondig zal ik zijn ..
Kippenvelmoment.
Met andere woorden " emotioneel en mooi "
Dank je wel.

Veel liefs,

*Joy*

[sunset]

*Joy*
Dank je voor je bezoekje hier en je enthousiast reageren.
Alvast een heel fijn weekend en warme genegen groet, sunset (ingo)

[sunset]

veel minder dan ons

en ik dicht jou
achter muren en wanden
van bemodderde lijven
die niet minder zijn dan ik
en benoem je visionaire werelden
woordeloze zinnen
die in ons hun bron hebben
achter tralies en ketenen
het starre zijn
dat veel minder is dan ik

blijf ik dichten, verhalen
van de kracht die ons draagt
de vruchtbare ideeën
die in ons hun bron hebben
in het relationele
het tussenmenselijke
in het spel met vleesgrenzen
die uiteindelijk toch minder zijn
dan de totale som
van ons
**********
sunset 28-03-2017
**********


in stilte van het zijn

in het wilde gelijke
ontvouwt zich ‘t verlangen
als manische dwang
van totale ont-grenzing

iets breekt uit de lijnen, het landschap van vlakken
vertraagt zacht de kleuren
herschikt het geheel, wordt stof en ook draad

fragmenten die splijten, lijven ontkoppelen
gevouwen in randen van tijd en van ruimte
is het geweten dat stamelt, het gedachte zich vindt

in stilte van het zijn
het hart dat dan luistert
naar leven en liefde
in blijheid en pijn
**********
sunset 29-03-20
**********


geen pas die verdwaalt

door honger en vertwijfelende woede
en met opengesperde monden
zie je hoe gezichten naar je staren
met één enkele taal spreken

op het asfalt der straten
kiest het volk met marcherende voeten
been na been op stenen ondergrond

een revolutieballet rij na rij
dicht op elkaar, steeds maar voorwaarts
geen pas die zich ooit nog verdwaalt
want altijd gaat de massa mee
**********
sunset 30-03-2017
**********


dit is wat ik kan bieden

laat ons bruggen bouwen
- zegt hij
uit steen en staal
niet te vernielen door ’t gewicht
van pantservoertuigen
die ons komen redden

laat ons buigzaam vlechten
- zegt zij
lianen en groene twijgen
houdbare steigers van oever tot oever
voor de haastige voeten
die voor pantservoertuigen vluchten

ik bouw met dat wat ik heb
- zeg ik
werp mijn hart over de afgrond
- zij trekt een lichtend spoor in ’t duister -
en biedt het als noodbrug aan;
smal maar toch dragend
voor ons allen
**********
sunset 31-03-2017
**********

[sunset]

het trage ontwaken

moeizaam wakker afgewend van slaap
ga ik wankelend nog mij haastend
weg in het moment tot aan de oever
mijn voet struikelt en ik in ’t water stort
niet verstar van schrik maar mij wendend
rol op het pad-loze veld terug

in de zonk van de bodem kleuren
bloemen oplichtend aan de horizon
ontwaakt traag de nieuwe dag
**********
sunset 01-04-2017
**********



in zenit van onzekerheid

dat wij in het oog van de storm
wild met onze vleugels slaan
de roest van waterraderen halen
en dan koren zaaien, bieten planten
op door ons bewaterde velden

en dat wij telkens en telkens weer
bijenkorven in een ochtend dragen
ons inspinnen in liefde-cocons

dat wij altijd nog stand houden
ondanks haat, nijd en afgunst,
geketst vertrouwen, moord en doodslag

en dat wij, in ’t zenit van onzekerheid
toch opnieuw de zon zullen zien
poëzietaal vinden
die ooit verloren is gegaan
**********
sunset 02-04-2017
**********

[sunset]

jij bent die breuk
tussen de kin en borst
waarin zich ‘t hart
te rusten legt
waar troost vervliegt
tot dat wat blijft
barst in het achterhoofd

naaktdoornen
uit mijn oude
adem geduwd
tot diep in
mijn ruggengraat
door mij tijdloos omvat
bij elk heengaan
**********
sunset 03-04-2017
**********


bestemmingen als bewijzen

meestal leef ik in het ritme
van treinen die nachten vullen
met hun gefluit en gezucht;
achter de ramen gezichten

altijd laat verte herinneren
en heel dikwijls ook vergeten
al naar gelang mijn reizen
en of mijn aankomst iets betekent
als station op weg in dit leven

bestemmingen als bewijzen
blijf ikzelf toch onbewoond
wanneer ik achter een huid
geen beelden zoek, niet luister

naar ’t spreken van harten; buiten
**********
sunset 04-04-2017
**********



zo zeg het mij, moeder

bloesemblaadjes
op een grond geweefd
- stil -
die oorverdovende stilte
van doodstapijten

mij drijft wat mij
altijd beroert
drijft mij door ’t leven
laat mij dwalen
en zinkend baar ik mij
in zee, één met het water
droeve eeuwigheid

[ wie, vraag ik allen,
heeft echt weet van ’t leven
wie, die zichzelf
nooit heeft gebaard]

huid van mijn voet
streelt langs je bloemblad moeder
worden wonden die wij sloegen
punten in ’t tapijt waar vader valt
- neen, niet als de zoon
die ooit zijn vader moordde -
meer als het vader-woord
dat heilige zwaard
dat liefde heeft gebroken

mijn oog verbrandt
dit kleed en ook
dit eenzaam kinderhart
[dat ik zou ruilen
met mijn dode zoon)
**********
sunset 05-04-2017
**********

[sunset]

‘s ochtends

eindelijk valt het in me
het gedroomde licht
dat ik niet hoef te benoemen

voor me ligt maagdelijk
een blad dat niet bang maakt
ik heb het niet koud
mijn hart kent poëzie

ik riskeer zelfs aanrakingen
wanneer ik me zet, luister
van binnenuit schrijf

en mijn ogen
één sterk en één zwak
hoe zij zich ijveren
een wereld te scheppen
**********
sunset 06-04-2017
**********