de tijd van toen 70+ /TE BEWAREN
-
amadee
Gegroet,
Het was bij ons in de vasten zo ongeveer zoals in het Payottenland, er waren natuurlijk dingen die anders waren. Zoals met die eieren. De gehele oorlog lang kenden wij vrijwel geen eieren, behalve als we al eens bij onze boerenfamilie op bezoek of op vacantie gingen. Maar ik denk wel dat met Pasen mijn ouders ergens wel eieren bijeen toverden, want met Pasen mocht dat niet ontbreken, er waren dan wel een mandje vol. Er waren periodes dat die de avond tevoren werden beschilderd, maar meestel kookte mijn moeder die eieren in gekleurd water, 4 mooie kleuren, van elk evenveel. Natuurlijk mochten ze niet die eerste dag allemaal opgegeten worden. Toen ik nog klein was, voor de oorlog, werden die in ons hofke achter het huis te rapen gelegd, samen met nog wat chocolade eieren. De dag nadien, en nadien en nadien ging ik nog is goed rondkijken en zoeken onder bladeren en plantjes, of er geen eitje was blijven liggen, want dat was één keer gebeurd en toen vonden we dat chocoladen ei pas bij toeval 2 weken later in de vorm van een merkwaardig klein modern kunstwerkje bewoond door een grote familie mieren.
Na de oorlog duurde het nog lang eer wij terug aan een licht gekookt eitje konden denken. De Amerikanen zorgden evenwel voor eierenpoeder, en gemengd met eieren, was dat voor ons echt even goed als een omelet. Echt lekker!!
Smakelijk. Wordt vervolgd. Daag.
Het was bij ons in de vasten zo ongeveer zoals in het Payottenland, er waren natuurlijk dingen die anders waren. Zoals met die eieren. De gehele oorlog lang kenden wij vrijwel geen eieren, behalve als we al eens bij onze boerenfamilie op bezoek of op vacantie gingen. Maar ik denk wel dat met Pasen mijn ouders ergens wel eieren bijeen toverden, want met Pasen mocht dat niet ontbreken, er waren dan wel een mandje vol. Er waren periodes dat die de avond tevoren werden beschilderd, maar meestel kookte mijn moeder die eieren in gekleurd water, 4 mooie kleuren, van elk evenveel. Natuurlijk mochten ze niet die eerste dag allemaal opgegeten worden. Toen ik nog klein was, voor de oorlog, werden die in ons hofke achter het huis te rapen gelegd, samen met nog wat chocolade eieren. De dag nadien, en nadien en nadien ging ik nog is goed rondkijken en zoeken onder bladeren en plantjes, of er geen eitje was blijven liggen, want dat was één keer gebeurd en toen vonden we dat chocoladen ei pas bij toeval 2 weken later in de vorm van een merkwaardig klein modern kunstwerkje bewoond door een grote familie mieren.
Na de oorlog duurde het nog lang eer wij terug aan een licht gekookt eitje konden denken. De Amerikanen zorgden evenwel voor eierenpoeder, en gemengd met eieren, was dat voor ons echt even goed als een omelet. Echt lekker!!
Smakelijk. Wordt vervolgd. Daag.
-
amadee
Goeiedag,
Aandacht! Aandacht!
Rechtzetting over dat eierpoeder van gisteren: als ge nog wat overhebt van dat eierpoeder van gisteren, dan moet ge dat NIET mengen met eieren, zoals abusievelijk door den drukker werd vermeld, maar gewoon mengen met melk of zelfs water volstaat.
Aandacht! Aandacht!
Rechtzetting over dat eierpoeder van gisteren: als ge nog wat overhebt van dat eierpoeder van gisteren, dan moet ge dat NIET mengen met eieren, zoals abusievelijk door den drukker werd vermeld, maar gewoon mengen met melk of zelfs water volstaat.
-
amadee
Terug ne goeiedag,
Wat aten wij vroeger eigenlijk?! Ik ben er veel van vergeten. Bij het ontbijt stond niet veel meer dan confituur, zelf gemaakte, wij hadden keus: aardbeien of rabarber. Bij ons kwam nooit boter op tafel. Ik heb eigenlijk boter leren eten tijdens de oorlog. Boter was toen gerantsoeneerd, maar bij gebrek aan voldoende echte margarine, moesten wij ter vervanging wel boter eten. Mijn vader werkte sinds lang op de margarine fabriek, zo erg lang, ik dacht vroeger zelfs dat hij de margarine had uitgevonden, hij wist wat er in zat, plataardige dingen met vitaminen D en A. In mijn herinnering zie ik nog die plaatjes met daarop een jongetje en een meisje, groot geworden met SOLO-margarine : ze speelden met een bal, de gezondheid straalde van hun gezicht, dank zij de vitaminen D en A.
De enkele keren dat ik boter op de boterham kreeg bij vreemde mensen, vond ik dat maar een vieze smaak. Boter uit koeien. Ik kende die koeien; van bij mijn 5 oudnonkels in Limburg en die waren wel wijzer. Ik heb ze nog geholpen bij het maken van boter, om die dan aan voorbijgaande kooplieden te verpatsen, want zelf aten ze er ook niet van. We aten wel lekker spekvet. Elke dag spek, en onze boterham mochten wij soppen diep in de pan, en daarbij (varkens-)kop uit een teil die altijd op tafel stond, of rabarberconfituur, en soms met een eitje. Ook in de oorlog. Ja, die boeren uit de Limburg, zalige tijd, zalige mensen. Ik heb daar eigenlijk nog veel over te vertellen.
Wat er nu uiteindelijk bij ons thuis voor het eten op tafel stond, dat was niet veel, maar ik moet daar nog eens over nadenken want nu ga ik eerst een tas koffie drinken met een koekske.
Salutjes
Wat
Wat aten wij vroeger eigenlijk?! Ik ben er veel van vergeten. Bij het ontbijt stond niet veel meer dan confituur, zelf gemaakte, wij hadden keus: aardbeien of rabarber. Bij ons kwam nooit boter op tafel. Ik heb eigenlijk boter leren eten tijdens de oorlog. Boter was toen gerantsoeneerd, maar bij gebrek aan voldoende echte margarine, moesten wij ter vervanging wel boter eten. Mijn vader werkte sinds lang op de margarine fabriek, zo erg lang, ik dacht vroeger zelfs dat hij de margarine had uitgevonden, hij wist wat er in zat, plataardige dingen met vitaminen D en A. In mijn herinnering zie ik nog die plaatjes met daarop een jongetje en een meisje, groot geworden met SOLO-margarine : ze speelden met een bal, de gezondheid straalde van hun gezicht, dank zij de vitaminen D en A.
De enkele keren dat ik boter op de boterham kreeg bij vreemde mensen, vond ik dat maar een vieze smaak. Boter uit koeien. Ik kende die koeien; van bij mijn 5 oudnonkels in Limburg en die waren wel wijzer. Ik heb ze nog geholpen bij het maken van boter, om die dan aan voorbijgaande kooplieden te verpatsen, want zelf aten ze er ook niet van. We aten wel lekker spekvet. Elke dag spek, en onze boterham mochten wij soppen diep in de pan, en daarbij (varkens-)kop uit een teil die altijd op tafel stond, of rabarberconfituur, en soms met een eitje. Ook in de oorlog. Ja, die boeren uit de Limburg, zalige tijd, zalige mensen. Ik heb daar eigenlijk nog veel over te vertellen.
Wat er nu uiteindelijk bij ons thuis voor het eten op tafel stond, dat was niet veel, maar ik moet daar nog eens over nadenken want nu ga ik eerst een tas koffie drinken met een koekske.
Salutjes
Wat
-
jeronimo - Lid geworden op: 23 jan 2005, 22:18
- Locatie: pajottenland
Allé, onze amadee is op dreef geraakt. proficiat. ! ! !
Zeg, gij die de Solo zo goed kent, ik weet nog wat er op de pakjes stond.
Al wie gezond en kloek wil zijn,
verkiest de solo vers en fijn;
In 't Frans;
La vie est belle et sans souci
pour qui le solo se nourit.
Ook hadden we een reklamebord waarop een grijze grootvader
stond met baard en een pijp rokende ;
Tabakken AJJA de beste voor de pijp en de cigaret
Zeg, gij die de Solo zo goed kent, ik weet nog wat er op de pakjes stond.
Al wie gezond en kloek wil zijn,
verkiest de solo vers en fijn;
In 't Frans;
La vie est belle et sans souci
pour qui le solo se nourit.
Ook hadden we een reklamebord waarop een grijze grootvader
stond met baard en een pijp rokende ;
Tabakken AJJA de beste voor de pijp en de cigaret
niet wat ge zegt telt maar hoe ge het zegt.
-
amadee
goeiedag,
Ja Jeronimo, die reclameplaatjes. Ik heb nog op de reclameafdeling van de solo gezeten ik weet er alles van.
Wat ik niet heb vergeten dat waren die plaatjes die gevezen waren op de binnenkant van de buitendeur van het kruidenierswinkeltje; bij mijn grootouders o.a. Er stond een vrouwtje op met een witte boerenmuts en met de tekst: "Hebt U niets vergeten?
Ja! een pakje chicoree de Beuckelaer!"
Men keek er op bij het buitengaan. Dat dateerde van lang voor de oorlog ik kende het vrouwtje al van voor ik had leren lezen. Het zinnetje werd een slogan een soort groet bij het buitengaan. Eens heb ik iemand bij het buitengaan zijn hand in de lucht zien gaan, en op zijn voorhoofd zien kloppen met de uitroep: "Verdomd ik ben iets vergeten." Mijn grootvader greep naar een klaar liggend pakje chicoree De Beuckelaer, maar de man moest een pakje tabak hebben.
Ik weet iets van winkelen. Het is ook iets dat ge moet leren. Ik ben wel bereid geput uit mijn vele jaren ondervinding enkele raadgevingen te geven ten behoeve van de beginnende gepensioneerde. Die raadgevingen zijn voor mannen bedoeld, want voor vrouwen is daar niet aan te beginnen.
Best een spiekbriefje meenemen; als uw vrouw het heeft geschreven proberen de juiste betekenis te achterhalen. Het briefje niet vergeten. In de winkel het briefje wegsteken en pas bekijken nadat ge denkt alles al gekocht te hebben.
In de winkel nooit haastig zijn. Als het de eerste keer is: op ontdekking gaan, op safari. Soms heel boeiend. Als ge iets niet vindt: vragen; dat mag aan de eerst de beste passerende vrouw zijn. Opgepast: spreek nooit een ronddwalende man aan, en zeker niet als hij met een briefje rondloopt. Een beetje mensenkennis komt wel van pas. Als ge twijfelt aan waspoeder, kuismiddelen, en dingen van die strekking, best vragen aan een vrouw van middelbare leeftijd.. Indien ge van uw vrouw naaigaren of stikzij, of zoiets moet meebrengen: kijk dan uit naar een wat droevig kijkende oude vrouw; met een gebreide sjaal strekt tot aanbeveling. Het vrouwtje zal gegarandeerd opfleuren, blij dat iemand naar haar raad vraagt, haar autoriteit erkent en u krijgt dan ook een uitgebreide uitleg.
Probeer nooit alleen een sla in en plastiek zak te krijgen. Hiervoor is de bevoegde instantie een jonge dame uit, mag heel jong zijn. Ik heb ondervonden dat de mensen heel vriendelijk kunnen zijn, als ge ze vriendelijk aanspreekt.
En zo kan ik nog wel wat voortgaan, maar ik ga nu slapen.
Wel te ruste.
Ja Jeronimo, die reclameplaatjes. Ik heb nog op de reclameafdeling van de solo gezeten ik weet er alles van.
Wat ik niet heb vergeten dat waren die plaatjes die gevezen waren op de binnenkant van de buitendeur van het kruidenierswinkeltje; bij mijn grootouders o.a. Er stond een vrouwtje op met een witte boerenmuts en met de tekst: "Hebt U niets vergeten?
Ja! een pakje chicoree de Beuckelaer!"
Men keek er op bij het buitengaan. Dat dateerde van lang voor de oorlog ik kende het vrouwtje al van voor ik had leren lezen. Het zinnetje werd een slogan een soort groet bij het buitengaan. Eens heb ik iemand bij het buitengaan zijn hand in de lucht zien gaan, en op zijn voorhoofd zien kloppen met de uitroep: "Verdomd ik ben iets vergeten." Mijn grootvader greep naar een klaar liggend pakje chicoree De Beuckelaer, maar de man moest een pakje tabak hebben.
Ik weet iets van winkelen. Het is ook iets dat ge moet leren. Ik ben wel bereid geput uit mijn vele jaren ondervinding enkele raadgevingen te geven ten behoeve van de beginnende gepensioneerde. Die raadgevingen zijn voor mannen bedoeld, want voor vrouwen is daar niet aan te beginnen.
Best een spiekbriefje meenemen; als uw vrouw het heeft geschreven proberen de juiste betekenis te achterhalen. Het briefje niet vergeten. In de winkel het briefje wegsteken en pas bekijken nadat ge denkt alles al gekocht te hebben.
In de winkel nooit haastig zijn. Als het de eerste keer is: op ontdekking gaan, op safari. Soms heel boeiend. Als ge iets niet vindt: vragen; dat mag aan de eerst de beste passerende vrouw zijn. Opgepast: spreek nooit een ronddwalende man aan, en zeker niet als hij met een briefje rondloopt. Een beetje mensenkennis komt wel van pas. Als ge twijfelt aan waspoeder, kuismiddelen, en dingen van die strekking, best vragen aan een vrouw van middelbare leeftijd.. Indien ge van uw vrouw naaigaren of stikzij, of zoiets moet meebrengen: kijk dan uit naar een wat droevig kijkende oude vrouw; met een gebreide sjaal strekt tot aanbeveling. Het vrouwtje zal gegarandeerd opfleuren, blij dat iemand naar haar raad vraagt, haar autoriteit erkent en u krijgt dan ook een uitgebreide uitleg.
Probeer nooit alleen een sla in en plastiek zak te krijgen. Hiervoor is de bevoegde instantie een jonge dame uit, mag heel jong zijn. Ik heb ondervonden dat de mensen heel vriendelijk kunnen zijn, als ge ze vriendelijk aanspreekt.
En zo kan ik nog wel wat voortgaan, maar ik ga nu slapen.
Wel te ruste.
-
jeronimo - Lid geworden op: 23 jan 2005, 22:18
- Locatie: pajottenland
Van die reklame borden schiet er me ook iets te binnen.
Op de achterkant van de reklameplaten van chicoree " PACHA"
stonden bij de inval door het Duitse leger in 1940 , knelpunten
en aanwijzingen voor de te volgen weg .
Op de achterkant van de reklameplaten van chicoree " PACHA"
stonden bij de inval door het Duitse leger in 1940 , knelpunten
en aanwijzingen voor de te volgen weg .
niet wat ge zegt telt maar hoe ge het zegt.
-
amadee
Goeiedag,
Dat verhaaltje met die Pacha reclamepanelen deed vanaf de Duitsers binnen vielen de ronde. Het had ergens zijn oorsprong, heb ik eens ergens gelezen, maar ik ben het vergeten.
Een ander verhaaltje. Alles werd zeldzaam en duur, ook de kledij, de textiel. Gaten en scheuren werden hersteld, gestopt en nog eens gestopt, en na 2 jaar liepen wij allemaal (behalve de zeer rijken) in een gelapte broek, hemd, jas, enz. Kousen werden meermalen gestopt, en als dat echt niet meer te doen was dan werd de saai terug uitgetrokken en hetgeen nog echt bruikbaar was op een rolletje gewonden om er opnieuw kousen van te breien, of truien. In die tijd werd er nogal gebreid. En herkleurd, en van wollen dekens werden jassen gemaakt. Van stukjes dikke stof maakte men spreien in pachwork. Schoenzolen waren toen van leder, rubberen zolen waren er wel maar die waren even sletig of nog meer dan leder; de materialen van nu moesten nog uitgevonden worden. Schoenen werden met ijzer beslagen, maar ook dat ging niet zo lang mee. En in klompen kregen wij, stadsjongens, zeer voeten...
Van overschotten werden kleedjes gemaakt. De textiel werd afschuwelijk slecht. Toen deed het verhaal de ronde dat de Duitsers weeral iets hadden uitgevonden: ze maakten stoffen van boomvezels en boomschors. Meestal voor dikke stoffen voor dekens en jassen.
Wij geloofden dat verhaal eigenlijk wel, zij het met enige twijfel. Maar ja, de duitsers, het waren wel onze vijanden maar ja, ze waren toch ook wel slim.
Dat werd het begin van een lange reeks moppen. Iemand zei dat de memel in zijn jas zat, een ander dat hij daar tijdig tegen gesproeid had.
In de lente begonnen de jassen te botten kwamen er scheuten in de mouwen, in de revers zaten mieren en in de kleerkast leefden rupsen en vlinders.
Jassen werden volgens patroon uitgezaag en de knoopsgaten geboord, enz. Iemand had voortdurend last van een bonte specht, enz.
Iemand leverde het bewijs dat zijn jas echt van bomen was gemaakt. Aan zijn jas hing nog een kaartje van de fabrikant en daarop stond duidellijk: "BAUMWOLLE" en wij kenden al voldoende duits om te weten dat dat in het Nederlands: "boomwol" was.
Toen we later al wat meer duits hadden opgestoken kwamen we te weten dat duitsers met baumwolle katoen bedoelen; en dat doen ze nu nog.
Allee, salu.
N.B.: Dat van die bonte specht, dat moet ge niet geloven hoor.
Dat verhaaltje met die Pacha reclamepanelen deed vanaf de Duitsers binnen vielen de ronde. Het had ergens zijn oorsprong, heb ik eens ergens gelezen, maar ik ben het vergeten.
Een ander verhaaltje. Alles werd zeldzaam en duur, ook de kledij, de textiel. Gaten en scheuren werden hersteld, gestopt en nog eens gestopt, en na 2 jaar liepen wij allemaal (behalve de zeer rijken) in een gelapte broek, hemd, jas, enz. Kousen werden meermalen gestopt, en als dat echt niet meer te doen was dan werd de saai terug uitgetrokken en hetgeen nog echt bruikbaar was op een rolletje gewonden om er opnieuw kousen van te breien, of truien. In die tijd werd er nogal gebreid. En herkleurd, en van wollen dekens werden jassen gemaakt. Van stukjes dikke stof maakte men spreien in pachwork. Schoenzolen waren toen van leder, rubberen zolen waren er wel maar die waren even sletig of nog meer dan leder; de materialen van nu moesten nog uitgevonden worden. Schoenen werden met ijzer beslagen, maar ook dat ging niet zo lang mee. En in klompen kregen wij, stadsjongens, zeer voeten...
Van overschotten werden kleedjes gemaakt. De textiel werd afschuwelijk slecht. Toen deed het verhaal de ronde dat de Duitsers weeral iets hadden uitgevonden: ze maakten stoffen van boomvezels en boomschors. Meestal voor dikke stoffen voor dekens en jassen.
Wij geloofden dat verhaal eigenlijk wel, zij het met enige twijfel. Maar ja, de duitsers, het waren wel onze vijanden maar ja, ze waren toch ook wel slim.
Dat werd het begin van een lange reeks moppen. Iemand zei dat de memel in zijn jas zat, een ander dat hij daar tijdig tegen gesproeid had.
In de lente begonnen de jassen te botten kwamen er scheuten in de mouwen, in de revers zaten mieren en in de kleerkast leefden rupsen en vlinders.
Jassen werden volgens patroon uitgezaag en de knoopsgaten geboord, enz. Iemand had voortdurend last van een bonte specht, enz.
Iemand leverde het bewijs dat zijn jas echt van bomen was gemaakt. Aan zijn jas hing nog een kaartje van de fabrikant en daarop stond duidellijk: "BAUMWOLLE" en wij kenden al voldoende duits om te weten dat dat in het Nederlands: "boomwol" was.
Toen we later al wat meer duits hadden opgestoken kwamen we te weten dat duitsers met baumwolle katoen bedoelen; en dat doen ze nu nog.
Allee, salu.
N.B.: Dat van die bonte specht, dat moet ge niet geloven hoor.
-
Fokke - Lid geworden op: 05 aug 2004, 11:09
- Locatie: Noorderkempen
En ken je dit nog: "Bij mij, madame, zijn de hoeken schoon, want ik gebruik Lavécire!"jeronimo schreef:Van die reklame borden schiet er me ook iets te binnen.
Op de achterkant van de reklameplaten van chicoree " PACHA"
stonden bij de inval door het Duitse leger in 1940 , knelpunten
en aanwijzingen voor de te volgen weg .
Weet dan dat uw stem door niemand wordt aanhoord zolang ge stamelend bidt en bedelt bij de poort!
-
Fokke - Lid geworden op: 05 aug 2004, 11:09
- Locatie: Noorderkempen
Na de oorlog, in de jaren veertig, werd er één keer per week gebakken in het ovenbuur. Nadien gaven we de bloem één keer per week mee aan den bakker die 's anderendaags de broden afleverde. Soms was dat brood niet goed doorbakken omdat de (eigen) bloem niet deugde. Om goed brood te hebben werd ons bloem gemengd met Amerikaanse bloem, maar die moest je kopen...
Als smeersel gebruikten we altijd smout (van het spek van het geslachte varken. Dat was dan een zeug die we niet meer "vol" kregen en gemest werd tot soms zo een 300 kilo. Dat slachten was een hele bedoening. Een zeel aan elke poot, de slachter met zijn groot mes keelde het varken en het bloed werd opgevangen om nadien "bloedtriepen" van te maken (een lekkernij met brood en rozijnen!).
Geregen spek en smout was er dus in overvloed. De eerstvolgende maanden aten we karbonaden die in de kelder op stro gelegd werden. De saucissen (het woord "worsten" kenden we niet) en de de hespen werden boven de stoof aan een vork tussen de balken te drogen gehangen. Daar van komt nog de uitdrukking "Een schelle van den bolke eten".
Uitzonderlijk smeerden we confituur of bruine suiker op de boterham.
Met de kermis werden er grote rozijnenbroden gebakken en als er na de kermis nog over was kregen we elk één snee. Dan konden we kiezen: Die snee dubbel vouwen en puur rozijnenbrood eten of er een bruinen boterham tegenleggen, halfomhalf dus.
Het moet zowat 1950 geweest zijn toen de margarine Solo haar intrede deed.
Ik moest wel elke zaterdagvoormiddag karnen maar die boter werd verkocht. De karnemelk was echter heerlijk want er dreven nog kleine spikkeltjes boter op. Zo ne karnemelk vind je nu niet meer.
En als je iets niet lustte kreeg je het de volgende maaltijd terug voorgezet... met de commentaar "Als ge 't nie moet hebben, dan legde d'er mor uwe kop neffens!" Of "'t Moest weer eens oorlog worden!"...
Als smeersel gebruikten we altijd smout (van het spek van het geslachte varken. Dat was dan een zeug die we niet meer "vol" kregen en gemest werd tot soms zo een 300 kilo. Dat slachten was een hele bedoening. Een zeel aan elke poot, de slachter met zijn groot mes keelde het varken en het bloed werd opgevangen om nadien "bloedtriepen" van te maken (een lekkernij met brood en rozijnen!).
Geregen spek en smout was er dus in overvloed. De eerstvolgende maanden aten we karbonaden die in de kelder op stro gelegd werden. De saucissen (het woord "worsten" kenden we niet) en de de hespen werden boven de stoof aan een vork tussen de balken te drogen gehangen. Daar van komt nog de uitdrukking "Een schelle van den bolke eten".
Uitzonderlijk smeerden we confituur of bruine suiker op de boterham.
Met de kermis werden er grote rozijnenbroden gebakken en als er na de kermis nog over was kregen we elk één snee. Dan konden we kiezen: Die snee dubbel vouwen en puur rozijnenbrood eten of er een bruinen boterham tegenleggen, halfomhalf dus.
Het moet zowat 1950 geweest zijn toen de margarine Solo haar intrede deed.
Ik moest wel elke zaterdagvoormiddag karnen maar die boter werd verkocht. De karnemelk was echter heerlijk want er dreven nog kleine spikkeltjes boter op. Zo ne karnemelk vind je nu niet meer.
En als je iets niet lustte kreeg je het de volgende maaltijd terug voorgezet... met de commentaar "Als ge 't nie moet hebben, dan legde d'er mor uwe kop neffens!" Of "'t Moest weer eens oorlog worden!"...
Weet dan dat uw stem door niemand wordt aanhoord zolang ge stamelend bidt en bedelt bij de poort!
-
jeronimo - Lid geworden op: 23 jan 2005, 22:18
- Locatie: pajottenland
Fopkke,
Dat ge ook een boerenzoon bent kunt ge niet verbergen,
anderen kunnen het zo juist niet vertellen;
Spijtig, ik sta klaar om naar de computerles te gaan
maar deze avond meer daarover.
Ik volg een kursus" techniek",
Dat ge ook een boerenzoon bent kunt ge niet verbergen,
anderen kunnen het zo juist niet vertellen;
Spijtig, ik sta klaar om naar de computerles te gaan
maar deze avond meer daarover.
Ik volg een kursus" techniek",
niet wat ge zegt telt maar hoe ge het zegt.
-
jeronimo - Lid geworden op: 23 jan 2005, 22:18
- Locatie: pajottenland
Fokke,
Bij ons werd er ook om de week gebakken, de oven vol,
27 broden van 2 kg, we waren thuis met tien en iedere bedelaar die aan de deur kwam kreeg een boterham met smout en plattekaas.
Ge hoorde ze van ver al afkomen, toen ze de" grillle" (hek).
opendeden begonnen ze al de onze vader te bidden zodat hij al afgerammeld was toen ze aanklopten.
Als boer hebben we nooit honger geleden maar wanneer het in de oogst veel geregend had was de tarwe in de schoven al beginnen kiemen,
dit gaf brood dat de korst afging en van binnen plakte, precies mastiek.
Erger was het gesteld met het bakkersbrood , daar was doodgewoon gene boterham van te snijden, 't schijnt wed er kastanje- en pattatenbloem in verwerkt.
Met de kermis werd er naast een varken ook kramiek gebakken, na het brood werd de vlaai ( een mensel van melk, bloem, bruine suiker peperkoek, eieren en macaron koeken) in de oven geschoven samen
met de taarten,bij ons waren het konfituurtaarten, bij mijn schoonouders waren dat mattetaarten.
Onder de oorlog hebben we als boer ooit melkzegels gekregen die we
natuurlijk aan arme mensen gaven, onze koeien hadden mond en klauwzeer gehad, dit is een zware infectieziekte en de melkgifte was volledig stil gevallen. daar we verplicht waren een vastgesteld aantal liters per koe te leveren kwamen de Duitsers dan nog de beste koe
van de stal weghalen. gelukkig hadden we een koppel schapen lopen
maar schapenmelk, néééééé niet te drinken, toch naar mijn oordeel.
Na de oorlog konden we ook boter maken, daar we alle vetstoffen niet uit de melk konden halen bleven er brokjes boter in de botermelk achter.
Was dat goede plattekaas. ! zo ongeveer als de "philladelfia " nu.
Ja het varken slachten, ik heb er enkele verhalen over ingezonden
op vorige topic.
Met mekkaar wat aan te vullen blijft er toch leven oip onze topic hé.
Bij ons werd er ook om de week gebakken, de oven vol,
27 broden van 2 kg, we waren thuis met tien en iedere bedelaar die aan de deur kwam kreeg een boterham met smout en plattekaas.
Ge hoorde ze van ver al afkomen, toen ze de" grillle" (hek).
opendeden begonnen ze al de onze vader te bidden zodat hij al afgerammeld was toen ze aanklopten.
Als boer hebben we nooit honger geleden maar wanneer het in de oogst veel geregend had was de tarwe in de schoven al beginnen kiemen,
dit gaf brood dat de korst afging en van binnen plakte, precies mastiek.
Erger was het gesteld met het bakkersbrood , daar was doodgewoon gene boterham van te snijden, 't schijnt wed er kastanje- en pattatenbloem in verwerkt.
Met de kermis werd er naast een varken ook kramiek gebakken, na het brood werd de vlaai ( een mensel van melk, bloem, bruine suiker peperkoek, eieren en macaron koeken) in de oven geschoven samen
met de taarten,bij ons waren het konfituurtaarten, bij mijn schoonouders waren dat mattetaarten.
Onder de oorlog hebben we als boer ooit melkzegels gekregen die we
natuurlijk aan arme mensen gaven, onze koeien hadden mond en klauwzeer gehad, dit is een zware infectieziekte en de melkgifte was volledig stil gevallen. daar we verplicht waren een vastgesteld aantal liters per koe te leveren kwamen de Duitsers dan nog de beste koe
van de stal weghalen. gelukkig hadden we een koppel schapen lopen
maar schapenmelk, néééééé niet te drinken, toch naar mijn oordeel.
Na de oorlog konden we ook boter maken, daar we alle vetstoffen niet uit de melk konden halen bleven er brokjes boter in de botermelk achter.
Was dat goede plattekaas. ! zo ongeveer als de "philladelfia " nu.
Ja het varken slachten, ik heb er enkele verhalen over ingezonden
op vorige topic.
Met mekkaar wat aan te vullen blijft er toch leven oip onze topic hé.
niet wat ge zegt telt maar hoe ge het zegt.
-
Fokke - Lid geworden op: 05 aug 2004, 11:09
- Locatie: Noorderkempen
Jeronimo, wij waren pachterboerkes met één paard, vijf koeien, varkens en legkiekens (later leerde ik dat dat eigenlijk "kippen" waren maar dat woord bestond niet in onze streek- tussen Gent en Oudenaarde). Ik ben van 1940. Tijdens de oorlog hebben we geen honger geleden maar we aten bijna alle dagen hetzelfde: Brood met smout, patatten met geregeld vlees en groenten uit de lochting, en 's avonds zoetemelkpap of karnemelkpap. Of "toatsespap" (karnemelkpap met aardappelen in).jeronimo schreef:Fokke,
Bij ons werd er ook om de week gebakken, de oven vol,
27 broden van 2 kg, we waren thuis met tien en iedere bedelaar die aan de deur kwam kreeg een boterham met smout en plattekaas.
Ge hoorde ze van ver al afkomen, toen ze de" grillle" (hek).
opendeden begonnen ze al de onze vader te bidden zodat hij al afgerammeld was toen ze aanklopten.
Als boer hebben we nooit honger geleden maar wanneer het in de oogst veel geregend had was de tarwe in de schoven al beginnen kiemen,
dit gaf brood dat de korst afging en van binnen plakte, precies mastiek.
Erger was het gesteld met het bakkersbrood , daar was doodgewoon gene boterham van te snijden, 't schijnt wed er kastanje- en pattatenbloem in verwerkt.
Met de kermis werd er naast een varken ook kramiek gebakken, na het brood werd de vlaai ( een mensel van melk, bloem, bruine suiker peperkoek, eieren en macaron koeken) in de oven geschoven samen
met de taarten,bij ons waren het konfituurtaarten, bij mijn schoonouders waren dat mattetaarten.
Onder de oorlog hebben we als boer ooit melkzegels gekregen die we
natuurlijk aan arme mensen gaven, onze koeien hadden mond en klauwzeer gehad, dit is een zware infectieziekte en de melkgifte was volledig stil gevallen. daar we verplicht waren een vastgesteld aantal liters per koe te leveren kwamen de Duitsers dan nog de beste koe
van de stal weghalen. gelukkig hadden we een koppel schapen lopen
maar schapenmelk, néééééé niet te drinken, toch naar mijn oordeel.
Na de oorlog konden we ook boter maken, daar we alle vetstoffen niet uit de melk konden halen bleven er brokjes boter in de botermelk achter.
Was dat goede plattekaas. ! zo ongeveer als de "philladelfia " nu.
Ja het varken slachten, ik heb er enkele verhalen over ingezonden
op vorige topic.
Met mekkaar wat aan te vullen blijft er toch leven oip onze topic hé.
Na de oorlog kwamen er soms mensen om nen boterham vragen en die kregen die ook. Later hoorde ik dat het "zwarten" waren die in de miserie zaten. Ter info: Wij waren eigenlijk stille "witten" want mijn moeder (die in 1943 stierf in het kinderbed) verstopte Engelse piloten op de vlucht. Ik ben dat echter maar midden de jaren vijftig te weten gekomen want daar heeft mijn vader nooit iets van gezegd. Soms kwam er iemand vragen om de vorken, lepels en messen te vertinnen (of verzinken?). Dan ging hij tegen den appelboom zitten, maakte een vuurtje en begon aan zijn stiel. Ik bleef dan altijd geboeid zitten kijken.
Koeien melken, koeien "wachten", stallen kuisen, op de akker werken... dat waren dagelijkse taken en je ontsnapte er niet aan! Toen ik op mijn 14 jaar op internaat mocht kwam ik in een hemel terecht!
Weet dan dat uw stem door niemand wordt aanhoord zolang ge stamelend bidt en bedelt bij de poort!
-
Ivita - Lid geworden op: 05 nov 2007, 03:01
- Locatie: Oostende
met het lezen van jullie verhalen ben ik gaan opzoeken, zoals ik veel doe en ben hierop gevallen ...
http://books.google.nl/books?id=gzj_8So ... &ct=result
xxxxx
ivita
http://books.google.nl/books?id=gzj_8So ... &ct=result
xxxxx
ivita
Be carefull what you wish for
-
Fokke - Lid geworden op: 05 aug 2004, 11:09
- Locatie: Noorderkempen
Ivita,Ivita schreef:met het lezen van jullie verhalen ben ik gaan opzoeken, zoals ik veel doe en ben hierop gevallen ...
http://books.google.nl/books?id=gzj_8So ... &ct=result
xxxxx
ivita
Ik heb dat eens diagonaal doorgenomen en vastgesteld dat de historicus Reinebo weinig wist van de tijd waarover wij hier vertellen omdat hij nog wat te snot is en in 1960 nog in een kakkebroek rondliep! Zijn teksten komen "uit de boekskes" en hij maakt als "geschiedkundige" af en toe de fout dat hij niet noteert maar duidt, zeker als het over de politiek van toen gaat. Als je vaststelt dat wij nu, in deze mediatijd waarin we rechtstreeks getuige kunnen zijn wanneer aan de andere kant van de wereld nen hond ne schop onder zijn gat krijgt, maar helemaal niet weten wat ONZE politiekers NU in Brussel aan het bedisselen zijn... Hoe zouden wij nu echt weten wat er 70 jaar geleden aan politiek gedaan werd? Het enige wat over de oorlog met wiskundige zekerheid is vastgesteld is het aantal slachtoffers van de holocaust! Al de rest is kattepis kijken!
Desalniettemin staan er interessante data in zijn tekst maar met wat gegoogel komen wij er ook achter!
Laat ik het zo stellen: Ik heb heel wat meer aan de schrijfsels van Jeronimo en de anderen dan aan het "wetenschappelijk" werk van Reinebo...
Weet dan dat uw stem door niemand wordt aanhoord zolang ge stamelend bidt en bedelt bij de poort!