Gewoon, gedichten - 4

[*Joy*]

Beste Ingo,

Blij dat het de goede kant opgaat met je.
Van "lente" is er momenteel nog geen sprake.
Integendeel ...felle rukwinden ...hevige storm...soms bangelijk.

Maar blij dat ik hier kwam lezen.
Wens je nog een "warme" avond verder.

*Joy*

[sunset]

*Joy*
'k Ben tenminste al zo goed genezen dat ik mij, als rechtgeaarde carnavalist, vanaf vandaag in het carnavalsgedruis ga storten *glimlacht*.
Hier schijnt de zon en is de wind gaan liggen na zijn stormend geraas van gisteren. Dus dat valt dan weer mee (ook al wordt het nog niet warmer dan een graag of acht).

Dank je wel voor je lezen en reageren en geniet verder van een veilige vrijdag.
Lieve genegen groet, sunset

[sunset]

ik noem demonen reeds bij naam

elke avond ‘t licht verscheurd - net zoals ik –
boven bleek, beneden afgeschuimd
is het toch steeds de moeder die eerst sterft
- of misschien wel de nooit gekende moederliefde -
opdat schaduwkinderen groeien; wie heeft vergeten

ruwe nachten glad te strijken en ben ik
horizont al dan zo ver, al het geborene
ontweken in ‘t enig willen niets meer te riskeren
- niet meer te zijn en minder nog te worden -

onder mijn handen breek ik ballonnen
die nog niet weggevlogen zijn, raak haar heel vluchtig
aan, aan ’t voorhoofd, elders dan, tussen alle
uit elkaar gevallen zinnen en noem
demonen reeds bij naam
**********
sunset 24-02-2017
**********

[sunset]

ver, ver weg

nog is het ver
en mijn blik verscheurt
dit doek met geschilderde
zon, wolken, sterren

- hoe het zou zijn
om door de lucht te vliegen
niet met elke stap
stof op te wervelen

wie ben ik toch
als achter iedere horizon
telkens een nieuwe wacht -

maar de regen komt
en ik open mijn mond
laat woorden drinken
opdat zij samen komen
zinnen vinden
die van mij vertellen

nu danst hij reeds op mijn hoofd
druppelt in mijn denken
en mijn hart loopt vol
een oceaan waarin golven breken
het gevoel vrijelijk stroomt

- kijk, ik ga
met de regen weg
ver weg
naar een veilige plaats -
**********
sunset 26-02-2017
**********

[sunset]

hoe mooi is het
om zo vertrouwd te leven
dat je niet naar boven
noch naar beneden
wel echter steeds naar buiten
kunt kijken

waar in elke dag
en achter elke twijfel
zich een venster verstopt
die het jou mogelijk maakt
zichtcontact met de liefde
te houden
**********
sunset 28-02-2017
**********

[sunset]

de meteorologische lente

verlangend kijk ik de dag aan
zie hoe de zon een weinig schijnt
het bewegen van wisselende schaduwen

een venster beluistert gesprekken van merels
de bomen langs de wegen andere
op de muren legt zich hard de wind

wolken springen van straat naar straat
tot de ruimte beslaat
velden zich samen dringen

kamers draaien zich
nu bladeren hun taal wisselen
deuren niet echt meer verbinden

het is wachten op de eerste zwaluw
die naar het volgende seizoen vliegt
- voor mij is die stap nu nog te klein
**********
sunset 01-03-2017
**********


niemand die het verdient

schemer schrijft zich op muren
en buiten valt een constante regen
meetbaar het giechelen der nimfen
of van talloze sirenen
die ik hoor omdat ik me zalig voel

- je hoeft het niet te geloven:
wat onophoudelijk klinkt
zijn ontelbare woorden
groeiende weiden
van gekromde grenslijnen

[mijn borstbeen ligt bloot
een vadem in de bron
met korstjes oversprongen knoken]

kijk me aan, kijk en zie tot in mijn diepste zijn
je kunt me lezen als een open boek
maar toon wel begrip:
niemand verdient het
zich eenzaam en alleen te voelen
**********
sunset 02-03-2017
**********

[sunset]

een kwestie van politiek

woorden vliegen doelloos
door deze voorverkiezingstijd
- neurotische tomaten zeg ik -

mysterieuze gedichten
in anders niet meer benutte lucht
zinnen stijgen en reeds spat het bloed
onder honend gespot in het rond

nu mag je zwaaien zei men mij
en juichen; juichen noemt zich
ook leven maar dan blond

allemaal een kwestie van politiek
**********
sunset 03-03-2017
**********

[sunset]

jouw adem op mijn wangen

leg jouw adem op mijn wangen
en laat jouw lach speels op mijn lippen landen
waar ‘k leef in al jouw woorden
bevloeit jouw liefde mij
vanaf jouw teder zachte ogen
tot diep in mijn gemoed

uit duistere slaap gewekt
branden vuurlelies in onze aderen
ondanks demonen die hun schaduw zenden
draag jij mij vleugelsterk
hoef ik nimmer om deze liefd’ te bangen
zolang jouw adem zich zacht legt op wangen
**********
sunset 05-03-2017
**********


in en naar tijd (koude vochtige handen)

aan deze overs gaan mannen naast vrouwen
als schaduwen naast bomen
ontkleed in gedachten achter voorhoofden

koud vochtige handen hebben beringde vingers
naar gevangenenkampen gestuurd
waar zij als post tussen flessen

treinen worden uitgeschut
in vakanties waarin kind na kind
verwekt en gebaard wordt

als een zee die op ons
met schroot en hagel schiet
zie ik nog eenmaal dat gezicht

wit en bleek en zwemvliezen groeien
aan vogeltenen in een windspel
gestabiliseerde knieën, het hart de long

de machine waarin wij
met koude vochtige handen grijpen
tussenstation op maanlichtkaarten

en stemmen het einde van bruin vertellen
avonden monstransen consumeren
en vlammen hoog aan de hemel staan
**********
sunset 06-03-2017
**********

[sunset]

en toch, na nu reeds meer dan zeventig jaren (aan mijn moeder)

en nog geboren in een laatste
schaduw van de tweede wereldoorlog
- de vroegere vijand als bevrijder
die voor ’t geboortehuis
verbrande vleugels achterliet -

is ‘t land nu vlak en uitgedroogd
de dodenakker waarvan een hond luid blaft
en mij verwelkomt bij mijn wederkeer

na vele jaren, verkocht aan tranen
met zo veel vreemden op mijn tong
- enkel de doden liggen nog op oude plaatsen

de akkers leeg, verlaten als het reservaat
dat het uiteindelijk is geworden
verwilderd in de tijd en slechts in droom
doet alles mij soms nog eens pijn
**********
sunset 07-03-2017
**********

[sunset]

tijd blijft voor ons altijd te kort

ik wil je voorlezen
wat nog niet geschreven staat
op façades van huizen
of op waslijnen: bonte poëzie

maar dragers passen
reeds lang niet meer in kleren
en roodborstjes vind je
enkel nog in verwaarloosde bermen

snel wil ik nog voor je opschrijven
hoe warmte boekpagina’s schildert
op tegenoverliggende wanden
waarop niemand anders iets noteert

en ook al bloeien twijgen eeuwig geurend
geef ik jou armen, aderen, adem
en ook de liefde van mijn hart
al blijft die tijd voor ons altijd te kort
**********
sunset 08-03-2017
**********

[*Joy*]

.
Beste Ingo

Fijn bijgelezen.

"de meteorologische lente" heel mooi !!!

Ik voel al de lentekriebels.
Een stralend zonnetje momenteel, én het beloofd voor de komende dagen.
Daar gaan we van genieten.

Heel druk geweest ten huize *Joy* tijdens de voorbije vakantie met de drie zusjes.

Ik wens je bij deze, nog enkele stralende dagen toe.
Licht én veel zon !!

Lieve groet,

*Joy*

[sunset]

*Joy*
Fijn dat je weer tijd hebt gehad om bij te lezen *glimlacht*.
En ja, langzaam kun je de lente beginnen te voelen; gelukkig maar, want de grijze winterdagen gebben reeds lang genoeg geduurd.
Dank je voor je bezoekje hier en geniet verder van een heel fijne vrijdagnamiddag.
Warme genegen groet, sunset

[sunset]

het spreekt je uiteindelijk vrij

waar commentaarbehoefte van taalnoodzakelijkheid zich uit
wil je het liefst koppelingen maken, verbindingen leggen
- al kom je misschien daardoor geen stap verder
zonder een spraaksleutel tot een verder schrijven
opwindende momenten van gêne inbegrepen

als dan niets meer gaat is het eerder verkeerd dan juist
dat alles liggen blijft aan de rand van kale muren
met op oevers hemelhoge barrières die geen land zien
- het mag dan zelfs zo zijn dat de wereld verhuld blijft

de in en naast de zon haastig opgeschreven verzen
geciteerd of eenvoudig schuins tegen het licht gehouden
vertalen enkel wat werkelijk dient gelezen te worden
wat voor altijd voelbaar in je hart hangen blijft

poëzie dien je regelmatig edoch mondjesmaat tot je te nemen
- zeker niet alles plompverloren in één keer -
zelfs het gestolene – want alles is al ooit eens verwoord -
en dient als getuigenis van elke denkbare emotie

het spreekt je uiteindelijk van elk schuldgevoel vrij
**********
sunset 09-03-2017
**********



hoe zwaar het kan zijn

[waar zij zich altijd
droefgeestig tijdloos
zo wol-grijs tonen]

hoe zwaarmoedig
alle huizen ademen
onder de last
van gebreide façades
uit klimop en stof
van de drukke straten

ik waag een snelle blik
in avondlichtende ogen
die broeden over
oplossingen van de dag
een beschermende huls
als een cocon dragen

zwijgend over paden
van dit leven
**********
sunset 10-03-2017
**********

[sunset]

het rad van deze tijd 2 (populisme, neo-nationalisme)

het schemert reeds en je moet anders worden
waters vloeien sneller en koude nevel
gebaart een zwarte dag, ontstijgt de blauwe zee
en niets wordt er betaald door hen die thuis en zwijgen

stromen sluiten zich als komen zij van andere stranden
op rotswerelden uitgebrand nog nooit door zon beroerd
is het een vloed die zich nog nauwelijks meer laat wenden
het einde van onze tijd is steels en heimelijk nabij

nu valt de nacht en al wat was dat eindigt
aan het gebroken woord waarmee men verder handelt
wat gisteren nog licht en waardevol, is reeds vandaag verspild
en het is nacht en aan de tijd dat jij je snel verandert
**********
sunset 11-03-2017
**********

[sunset]

vandaag (poëzie in ’t Hazzo)

het dwingt me naar buiten
over weldra schuimende bijna uitgedroogde rand
van seconden van het grote lezen het stoelen verschuiven

en ook al is het dat zuchtige irriterende wit
dat van het erf der woorden wegzwemt,
verlangt dat ik naar buiten treedt

uit het kader van spiegels die zich, meer als de winter
als toverij kenbaar maakt; als vossluw potlood
de bruidegom voor gesloten vensters

het dwingt me eenvoudig naar buiten
**********
sunset 12-03-2017
**********


voor het leven weer losbarst

in weelderig aangelegde bloemterrassen
waar lavendel groeit, venkel, marjolein
en jij tussen steengrenzen door
daar ‘s middags wandelt
let op de roofzuchtige vogels

want weldra is er dat wellustig zoemen
van bloem naar bloem, bloesem naar bloesem
wanneer bijen drinken uit geopende bonte kelken
vlinders op bloemblaadjes schommelen

het oplichtend jong groen gras
wacht op niets, verwacht niets
maar geeft zich over aan eerste warm-zachte lucht
in vijvers happen vissen reeds adem

kom en verwijl hier met mij een tijdje
voor dat jij weer het stadsleven induikt
het lawaai van motoren en schreeuwklanken trotseert
- hier heerst zalige rust en stilte
zolang bloemen, kruiden en planten nog slapen
**********
sunset 13-03-2017
**********