Gewoon, gedichten - 4

[sunset]

buiig driften
woorden
door de straten
niemand
wil hen nog
zij zijn
uitgesproken

een vogel
uit adem
gezucht
blauw
trekt zacht
zich in mij
terug
**********
sunset 07-04-2017
**********



uren die smarten

dit is de laatste keer , denk ik
geef mijn liefde alsook haar woorden, weg
aan het blad dat me denken doet
aan gelukkigere vroegere jaren

- papier is geduldig, zegt men
ook wanneer ik lees
dat een bierwagen in Stockholm
inrijdt op argeloze voetgangers

de lijst wordt onderhand wel lang:
Nice, Brussel, Berlijn
St, Petersburg en nu dus Stockholm -

er is niets dan gerustgesteld
geen pauze in het huilen der motoren
die de tijd niet nemen om tranen
te laten drogen – zij blijven komen

het is alsof de laatste dagen zich aankondigen:
uitgeleefd hangen zij weldra in bomen
verrot, door maden aangevreten
’s nachts wanneer het eindelijk stil wordt

zuchten uren die smarten
**********
sunset 07-04-2017
**********

[sunset]

april doet wat hij wil

fluisterstemmen
en zo dichtbij
de nieuwsgierige
wind in kieren
van ramen

spreek met mij
luide woorden
zachte woorden

altijd is het zo
steeds anders
toch hetzelfde
overal en altijd
weer het weer

gelukkig
**********
sunset 08-04-2017
**********

[sunset]

geluk is rond

haar huid:
geuren van iris, jasmijn
bloedsteen en rozen

een droom kust vrij
swingt haar rok
hoog naar boven

zigeunergezang
van rood tot rood
het verlangen naar borsten

geluk is rond
wanneer je er in duikt
en onder-
bloeit haar schoot

eindeloos
**********
sunset 09-04-2017
**********

[sunset]

taal is kennis

onbegrepen woorden
naast lege koffiekopjes

wat ik wil zeggen
dat vermoed jij niet:
dat wij voor niets
naar betekenissen
zoeken

tijd is woord-leeg
in ons ongeloof
spreken te kunnen

ingepakt door woorden
zitten wij zwijgend
naast elkaar

met woorden
die zich nog nooit
in een taal
ontmoet hebben
zijn wij elkaar
toch niet vreemd
**********
sunset 10-04-2017
**********

[sunset]

samen een eindje op weg

samen een eindje op
zijde aan zijde
in ongetemde roedels
en met duizend dagen
aan de einder

hoe wij over geluk struikelen
ons perspectief wisselen
en heel snel vergeten

dat iedereen een leven heeft
kinderen / een hond / een huis
misschien zelfs een weinig liefde
en natuurlijk het herinneren

aan kussen in schemering
gedichten zonder afzender
ogen, handen
en hoe zij allemaal
ons tegemoet lopen

met uitgebreid grijnzen
[beloof te blijven
- vraag ik]
voor dat wij afbuigen
**********
sunset 11-04-2017
**********

[sunset]

Pasen

het verleden
heeft geen toekomst
en de toekomst
geen verleden

ik bouw een brug
tussen hen beide

door die brug
vindt het verleden
een toekomst
en de toekomst
een verleden

ik sterf
en word opnieuw
geboren
**********
sunset 12-04-2017
**********

[sunset]

zevenhonderdzevenenzeventig jaar

ik ben het die in ’t graf wil liggen
zevenhonderdzevenenzeventig jaar
en mocht ik niet terug komen
wees dan niet verwondert
vraag niet naar mijn dood
waarin ik toch niet geloof

ik lief de schors waarachter ik schuil
ergens aan Lethes strand
wortel ik met dorst in de mond
besteel de goden
en drink uit de eeuwige bron van liefde
hier en hier in het nu
**********
sunset 13-04-2017
**********

[*Joy*]

.
Beste Ingo

Graag komen bijlezen.
Pasen komt eraan, én wil je bij deze dan ook een fijne tijd toe wensen.
Ik kom tijd tekort, en geraak momenteel niet op je "Blog"
Maar daar dient de winter voor hé.
Ik vergeet je niet.
Het zonnetje schijnt ...én dochter lief, twee viervoetertjes én kanarie zijn op komst.
En dit vraagt veel aandacht.
Ben dus voor enkele dagen "offline"

Veel liefs en tot ziens.

*Joy*

[sunset]

*Joy*,
Dank voor je lezen en reageren en heel veel plezier met dochter en aanhang. Omdat je zelf aangaf niet te veel online te zijn ben ik wel heel laks geweest met hier te plaatsen. Maar dat wordt nu ingehaald *glimlacht*.
Nog een heel rustige zaterdag en warme groetende genegenheid, sunset

[sunset]

uit avond en wind

in deze tuin
uit avond en wind
schemert bloedrood
als vurige donkere zijde
de volle maan

straks is er niets dan
weer een zoet-zwoele nacht
waarin intens diepe lust
mijn voorhoofd kust

zonder slaap
drijven bloesems
fluweel zacht
door mijn tijd
**********
sunset 14-04-2017
**********


ik knabbel vogels uit de hemel
(als afgebroken woorden)
hun gekwetter doordrenkt de dag:
een stortregende eenzaamheid
laat tranen blijven

en toch vinden wij ons
op niveau van dat water
beschermd door lakens
met roodborstjes in de mond
**********
sunset 15-04-2017
**********


ik rol stenen terzijde

oog in oog tegenover elkaar
springt het ons bijna tegemoet
dát wat ons hart begrijpt

de tranen zwangere lucht
- nog ruik ik het zout
van jouw ongeweende woorden -
leg ik met slaap over ons
en lief de tijd dat wij, wij zijn
denk aan die diepe voel tussen ons
als vurige vlam die eeuwig waakt

en rol stenen terzijde
**********
sunset 16-04-2017
**********


Pasen 2017

rustige tijd gewijd
zolang de klokken luiden
hangt stil de nevel

- toch komt de dood
zeggen de farizeeërs
in al hun angst

door ‘t  halleluja overstemd
houdt zelfs de hemel hand
aan ‘t luide klokkenspel

dichtbij, veraf
wijd over ‘t hele land
**********
sunset 17-04-2017
**********


iets tussen zweven en verdwijnen

besluiteloze druppels of vlokjes
[is het regen, is het sneeuw]

iets tussen vallen en zweven
tussen luchtig zwermen
en snel wit verdwijnen

dagen waarin het mij volstaat
aan mijn computer te zitten
en uit het raam te kijken

waarin woorden zweeflicht
volharden in mijn hoofd
vooraleer zich neer te vlijen
**********
sunset 18-04-2017
**********


mooier kan niet

zoals zacht vogelgezang
in een zonnige lenteochtend
zwermen blikken uit
willen vingers naar buiten
naar jouw tuin en onder jouw bloes
waar frambozen volblozend pronken

en ondanks jij geen weet hebt
laat ik vingers naar beneden dwalen
onder strak gespannen stof
waar op het donkerste plekje
kort jouw zoetste plaats
jij een overgevend ja zucht

wat blijft is jouw ademloosheid
en het zachte dons op je huid
naast een roodgloeiend gelaat

nee, mooier kan niet
**********
sunset 19-04-2017
**********


jij bent als lente

jij bent als lente in het oplichten
en verblinden is het prille signaal
in nawinterse maanlandschappen
vol wier, struikgewas en slijk

onder de voeten wormen, stenen
die als kale monniken gebukt
zich schuilhouden uit de wind
in rotsige schuilplaatsen van de zee

slakken als slapers in stille huizen
en aan het strand rotten boten
het achterland ligt er verlaten bij
enkel wat oases groenige weiden

pupillen zijn klein, ogen knipperen
door ongekende sterkte van zon;
meeuwen keren terug naar het water
- hier graast enkel de hemel
**********
sunset 20-04-2017
**********


voor C., en dat zij weet heeft van

net als bij jou zijn er juist
die bepalende overeenkomsten
met betrekking tot moeder, vader
(vaal geworden tinten op tentpalen
en het gezochte woord liefde)

de later vroegste herinneringen:
het fiere van de borst vooruit
op een eerste loopfietsje
het schuiven van zolen
over de grond en vingers
die de wolken sturen

later stijgt het gras
in ’t hart als planmodel
van hoe jij vrouw ziet
- mijn eigen dochter
schemert door mijn tranen -
je kind in het herhalen
van dezelfde fouten

waar is de ouder
wanneer hij weg is
nu, en reeds zo lang
- het klagend avondlicht
zegt dat onder alle mensen
ik niet anders ben dan jij
**********
sunset 21-04-2017
**********


plots weent een boom

tussen de twijgen geniet ik de wind
ook al maakt storm mij bang

voortkabbelende dagen zien
hoe ik mij krampachtig door een menigte worstel
met brede glimlach en lege blik

twee kanten van eenzelfde medaille
voel ik mij toch onkwetsbaar

de vlekken in halzen
bemerk ik sneller als ogen
die dolken zijn in mijn rug

plots weent een boom
bloesems voor mijn voeten
**********
sunset 22-04-2017
**********

[sunset]

ik adem alle levens

op oppervlaktes van mijn huid
adem ik het eerdere leven
dat ik bijna vergeten ben

tussen rimpels spelen
kinderen en kindskinderen
vangen en verstoppertje
en verbeuzelen de dagen

zelfs jou adem ik in levens
waar lente wintert
wij als nomaden door nachten dwalen

in licht van straatlantaarns
vergeven wij deze tijd regen
**********
sunset 24-04-2017
**********


het heelt zich nog niet

[beneden de aarde
- open verslindt hij
gedichten, mensen,
gaat in hemel over]

ik wist het niet
tot een nachtegaal
met zijn gezang
het mij verraadt

een specht klopt
driemaal kort
driemaal lang
op hout dat bidt

geschonden wereld
heelt zich nog niet
hoe dikwijls ik
alles ook sluit
**********
sunset 25-04-2017
**********


ik

ik is een eindeloze oceaan
is verliefd zijn, is golven en diepten
stilte die in zichzelf prevelt
en, volledig alleen, houden van vormen
en vormloosheid [is het ik]

ook teer en breekbaar
een vleugje wind die lijven streelt
’t vergevend lachen op lippen
wanneer het hoofd te rusten ligt
een blik vanuit nabije verte

het ik heeft geen schaam
als tedere gigant die al zijn kinderen liefkoost
en telkens nieuwgeboren in de dag
niets anders kent dan zichzelf
in eeuwig houden van
**********
sunset 26-04-2017
**********


waarheen kan ik nog gaan

ik denk mij deze dag ten einde
droom verder in de nacht
wandel door herinneringen
rugwaarts in de tijd
waar ‘k blad na blad weer open sla
tot aan dat spelend kind
met bonte speeltjes in zijn handen
dansend tussen waterdruppels
lacht en weent zijn hart

en ik mijn hand uitstrek naar jou
in liefdeloze leegte grijp
al schijnt het maanlicht helder
op ‘t einde van die dag
ik door het licht loop
tot naar zijn schaduw
waar ik stil houd, kijk
en altijd nog dat kind zie:
een mes in zijn hart
een dolk in zijn rug
en toch bloedt het niet

niet langer verdraag ik dit beeld
verlaat snel elke schaduwplaats
en vraag me droevig af
waarheen ik nog kan gaan
misschien in andere dromen
naar heel nieuwe dagen
**********
sunset 27-04-2017
**********

[sunset]

eeuwigheid onder de lakens

liefdeskreet geschreeuwd in oren
ben ik zandkorrel in jouw vloed
een kleine wolk, stil en verloren
een naakte voet in rode gloed

[twee seconden uit ons leven
dromen na het heftig beven]

plotse golf in heel jouw lust
bloeien bomen in een herfst
heet de lippen nu gekust
hitte die door lijven zwerft

[eeuwigheid onder het laken
vlekken die wij beiden maken]

het genot laat tranen wenen
hand die op het kussen ligt
zwoel mijn hoofd tussen jouw benen
waar ik liefde eindeloos dicht
**********
sunset 28-04-2017
**********

[sunset]

in (of toch onder) duiken

plots is er die tijd

als vonk treuzel ik
in overstromend licht

geen duikvlucht
slechts aarzelen
als beven en flakkeren
van zelfstandigheid

wil ik, meer

dan enkel rondkijken
wat verder nog is

buiten het licht
het duistere zwarte
het niets

ik begroet het
wenk het
dompel mij er, uiteindelijk
zonder enig voorbehoud,
in
**********
sunset 29-04-2017
**********

[sunset]

zo schrijf ik op jouw blanke huid

omdat mijn pagina’s reeds overvol
geschreven met wat vlokjes sneeuw
of met wat tere regendruppels
– niet als verwijt eerder vertrouwd
kristalliseert elk woord zich op je huid
dat steels zich in mijn hand – als toen -
nog altijd warm maagdelijk voelt

want achter roze nevelsluiers
omwaait zacht mild jouw adem mij
als zeebriesje of later nog
het lover van een dodenakker
- de branding speelt in b-mineur
de treurmars van Chopin
en laat mij zwijgend achter
**********
sunset 30-04-2017
**********

[*Joy*]

.
Lieve Mei groetjes...

Mooi én heel graag komen bijlezen.

*Joy*