IN HET HOGE NOORDEN

Literaire pareltjes van maatschappelijke gebeurtenissen.

figaretto
Lid geworden op: 13 aug 2005, 14:10
Locatie: waar de meeuwen schreeuwen boven 't golfgedruis...

02 dec 2012, 19:10

IN HET HOGE NOORDEN (verzoeknummer)


Nu de Kerstman weer ten tonele is verschenen, loont het misschien de moeite om wat meer over hem te weten te komen. Reeds in oktober ben ik ernaar op zoek gegaan omdat ik hoopte hem nog thuis te vinden alvorens hij aan zijn eindejaarsactiviteiten zou beginnen. Dit verliep niet van een leien dakje. Vooreerst “thuis”, waar is dat ergens ? Ik had een sterk vermoeden dat dit wel in het Hoge Noorden zou zijn, Scandinavië dus, en daarom had ik me gewend tot de ambassades van die landen. Denemarken sloeg ik over. Niet hoog genoeg. De Finnen wisten van toeten noch blazen en de Zweden konden me wel het adres geven van Pippi Längstrump maar daar schoot ik geen moer mee op. Uiteindelijk kwam ik bij de Noren terecht en ja, daar werd ik wel wat wijzer. Een precies adres kon men me niet geven maar wel dat het ergens op Spitzbergen zou zijn. Tja, Spitzbergen is nu niet enorm groot maar het is er wel bar koud. Toch ondernam ik de expeditie maar ik wil er de lezers reeds alvast voor verwittigen dat ik hem daar niet persoonlijk heb te pakken gekregen, wel iemand uit zijn omgeving die me enkele nuttige details heeft weten te vertellen. Ik zeg dit maar bij voorbaat opdat teleurgestelde lezers nu al zouden kunnen afhaken, een houding die hier op begrip zal onthaald worden. Het is namelijk zo dat ik iemand ben die niet graag uit zijn nek staat te kletsen met onzin ; ik hou het liever bij de feiten. Ook ben ik niet in staat om zomaar verhaaltjes uit mijn duim te zuigen. Ik ben Shakespeare niet. Voor de moedigen onder u, hier dan mijn reisverslag.

Om in Longyearbyen, de hoofdstad van de archipel te geraken moet je met SAS een lange vlucht maken met tussenstops in Oslo en Tromso. Toen we de luchthaven naderden bleek er al een probleempje want de boordcommandant riep om dat er eerst nog een PUP4 gemaakt diende te worden. Ik wist niet wat dat inhield maar ik merkte dat alle passagiers, allen Noren, zich steviger vastklikten en zich schrap zetten. Dat deed ik dan ook maar en zocht in het magazine bij de veiligheidsvoorschriften wat dit kon betekenen. Het bleek de afkorting te zijn van Polar Urgency Procedure, een procedure waarbij het toestel rakelings en met volle kracht op 30voet (10 meter) over de landingsbaan zou scheren om ijsberen van de baan weg te jagen. Dit bleek een vrij angstaanjagende ervaring te zijn maar toch grotendeels met succes uitgevoerd want onmiddellijk daarna kondigde de piloot aan dat 4 van de 6 beren het op een loopje hadden gezet zodat er slechts 2 overbleven, 2 jongen, waardoor de landing met minder risico kon ingezet worden.
In het luchthavengebouw, eigenlijk niet meer dan een paar houten barakken, vond ik een VVV-balie waar ik informeerde naar het woonoord van Kris Kringle, zoals de Kerstman daar terplaatse genoemd wordt. De dame raadde me aan om naar Hiothhamn te gaan, een twaalftal kilometer verder ten noorden.
“Kan ik hier een auto huren ?”, vroeg ik haar.
“Neen mijnheer”, antwoordde ze, “tussen oktober en mei rijden hier geen auto’s wegens de sneeuw. Maar vlak rechtover het gebouw verhuurt men hondensleeën. Gaat u daar eens een kijkje nemen”.
Dat was een tegenvaller ! Ik weet niet hoe het komt maar ik heb het nooit echt op honden begrepen. En dat schijnt wederkerig te zijn. Honden bekijken me altijd met een blik alsof ik een figuur uit de onderwereld ware dat zelfs over de tong rolde bij de laagste klassen uit dit milieu. Tweemaal werd ik al gebeten door die dieren zonder dat ik ook maar de minste aanleiding daartoe gaf. Het kan te maken hebben met het feit dat ik een kat heb die ’s ochtends altijd mijn broekspijpen komt aaien. Waarschijnlijk ruiken ze dat.
Toen ik de kennel betrad brak er dan ook een oorverdovende kakofonie van geblaf en gehuil op uit al de stallen. Maar de baas des huizes kwam uit zijn kantoor, suste de verontruste dieren met enkele Noorse kreten en vroeg me waarmee hij me van dienst kon zijn.
“Wel, ik ben op zoek naar een vervoermiddel naar Hiothhamn, maar als het kan, liefst geen hondenslee.”
“Tja, veel andere keus is er niet. Ik heb wel nog een antieke slee en een rendier dat ook al lichtjes antiek is maar voor een tochtje naar Hiothhamn is ze nog wel geschikt”
“Span ze dan maar in voor mij.”
“Goed, zal ik doen, maar ik moet u toch waarschuwen voor enkele bijzonderheden aan dit voertuig. Het heeft geen verlichting en geen claxon. Daarom hangen er veel belletjes aan het koetswerk zodat men u tijdig hoort aankomen bij het kruisen van tegenliggende hondensleeën of langlaufers.”
Ik begon te twijfelen of ik de expeditie nog verder zou zetten en beter terugkeren naar huis. Maar ja, ik was nu eenmaal zo ver.
“Bovendien hou je best het jachtgeweer en patronen die ik je zal meegeven, binnen handbereik.”
“Jachtgeweer ???”
“Natuurlijk. Om de wolven op afstand te houden. Wolven zijn verzot op een rendierlapje en het is niet gezegd dat ze na de maaltijd ook nog eens een kwijlende blik in jouw richting gooien. Goed bij de hand houden, dat ding.”
Meer en meer kreeg ik zin om alles af te blazen en terug naar het SAS toestel te stappen dat er nog altijd stond ; maar toen dacht ik aan de ontgoocheling en misschien wel het hoongelach dat me te beurt zou vallen in mijn stamcafé De Gazastrook nadat ik daar nogal flink van katoen had gegeven over mijn aanstaand exploot. Neen, dat kon ik me niet permitteren…
Toch zat ik nog met een nijpend probleempje : de navigatie. Daar is geen bewegwijzering, geen wegmarkering en geen verkeersborden behalve een rode driehoek met daarin een ijsbeer en daaronder de tekst Gjelder hele Svalbard, wat zoveel betekent als “Ge kunt ze overal tegenkomen” .
“Kan ik een kompas meekrijgen ?” vroeg ik ; ik vernam dat Hiorthhamn een heel eind noordwaarts ligt;”
“Ach brave man ; met een kompas kun je hier niks aanvangen. Een kompas toont je de richting van het noorden aan nietwaar ? Welnu, je bent hier al in het noorden ! So what ?”
Ik dacht even na over die wijsheid maar raakte er toch niet goed aan uit.

Terwijl de man mijn slee rijklaar maakte, slenterde ik naar een kapelletje om een kaarsje te branden voor de heilige Christoffel, patroon van de reizigers, maar daar waren geen heiligen te zien en ook geen kaarsjes. Een uurtje later gleed ik met mijn rendier de vallende poolnacht in. Ik was er helemaal niet gerust in en tot overmaat van ramp speelde een lied van Drs. P door mijn hersenen. Met name De Dodenrit…

(Einde deel 1. Morgen of daaromtrent het vervolg)


http://www.youtube.com/watch?v=i4IXKEgE8oM

Houdini
Lid geworden op: 29 okt 2012, 15:21

02 dec 2012, 19:24

Jammer dat de teksten die u schrijft zo lang zijn.
Nu lees ik het diagonaal!

Maar goed gevonden, ter vervanging van iemand anders die u hier voor is gegaan.

Phoebe
Lid geworden op: 16 mar 2003, 01:30
Locatie: In ons mooie Vlaanderen

03 dec 2012, 00:22

Oh , mijn hemel , hopelijk komen daar geen bloederige ongelukken van ..

Had je toch maar eerst even een telefoontje naar de Pfaffs gepleegd vooraleer jij je in dit wild avontuur stortte om Kris Kringle te gaan opzoeken . Die zijn daar ook eens geweest, in Lapland , las ik eens in een boekske tijdens een van mijn bezoekjes aan de kapper .
Heel decadent en heel veilig .. met een cameraploeg in het kielzog om voor de hand liggende valpartij in de sneeuw prompt te kunnen vastleggen ..
Nicolas had je misschien zelfs wat survival-skills kunnen meegeven . Hij was immers ooit ook deelnemer bij Expeditie Robinson .... Die kan dus zeker wat meespreken van allerlei lijfelijk ongemak .

Toch , zoals ik al kon proeven uit je vorige reisverhalen , exploratie - en zoektochten (Paashaas, Sinterklaas) schuw je geen avontuur noch gevaar ... dus terwijl ik toch een beetje in bange afwachting uitkijk naar het verdere verslag van deze tocht die jij met zekere doodsverachting aangevat hebt brand ik ondertussen een kaarsje voor de Heilige Lucia met de bede om licht op je pad te brengen ..
Kijk ook uit voor witte rendieren .. die zijn heilig aldaar en wanneer je die ziet , dan is de plaatselijke sjamaan, ook gewoonweg tovenaar genoemd, niet ver weg.. Altijd handig als toeverlaat voor mensen in onrustige toestand....
In de Stille Oceaan kan men elkander goed verstaan ....

figaretto
Lid geworden op: 13 aug 2005, 14:10
Locatie: waar de meeuwen schreeuwen boven 't golfgedruis...

04 dec 2012, 11:25

Deze nuttige tips en waarschuwingen Phoebe, zijn niet aan mijn aandacht ontsnapt. Waarvoor mijn dank. Er wordt rekening mee gehouden of beter, er is ondertussen al rekening mee gehouden.

figaretto
Lid geworden op: 13 aug 2005, 14:10
Locatie: waar de meeuwen schreeuwen boven 't golfgedruis...

04 dec 2012, 12:03

IN HET HOGE NOORDEN (deel 2)

Lag het aan de intentie om me tot Sint-Christoffel te wenden of aan het kaarsje voor de heilige Lucia dat door een goede ziel aan mij was opgedragen of was het simpelweg geluk, ik zal het nooit weten. Weliswaar hoorde ik de wolven huilen in de verte tijdens mijn slederit naar Hiorthhamn maar van ongewenste contacten was er gelukkig geen sprake zodat ik heelhuids doch verkleumd mijn bestemming bereikte.
Met dank ook aan Brunhilde, mijn rendier, die me moeiteloos door de ijzige toendra loodste alsof ze nooit een ander parcours had afgelegd. Waarschijnlijk had ze ook nooit een ander parcours afgelegd. Overigens was het een wit dier en uit onverdachte bron had ik vernomen dat witte rendieren ginder als heilig beschouwd worden. Het kan natuurlijk ook zijn dat Brunhilde gewoon wit was van ouderdom.
Hiorthhamn is een godvergeten gat in de vervroren steppe en telt amper zeven huizen. Een ervan bleek een herberg te zijn en daar stapte ik dan ook binnen. Een beetje een spookachtig interieur, schaars verlicht met olielampjes, een paar hertengeweien tegen de muur en dito huiden als vloerbedekking. Vanuit een nog duisterder aanpalend vertrek daagde een fors vrouwmens op, de waardin vermoedde ik. Asblond haar tot over de schouders, grote blauwe ogen en gehuld in een lang, strak maar sierlijk kleed van dikke stof dat tot op haar enkels reikte. Ik moest onwillekeurig aan Wagners Isolde denken. Toen ik aan een tafeltje ging zitten vroeg ze :
“Waarmee kan ik u van dienst zijn ?”
“Eigenlijk ben ik op zoek naar iemand”, antwoordde ik, “maar ik zou toch graag eerst wat eten als dat kan en een dubbele aquavit daarbij om me op te warmen”.
“Wel, dan zou ik u onze rendierragout aanbevelen, zeer kruidig”.
Daar had ik het wat moeilijk mee. Pas had zo’n braaf beest me veilig tot hier gebracht en dan voel je toch wat weerzin om delen van een soortgenote op je bord te zien verschijnen. Bovendien kon het altijd van een wit rendier geweest zijn en liep ik gevaar me aan heiligschennis te bezondigen. Isolde moet gemerkt hebben dat ik wat twijfelde.
“Er is ook nog zeehondenfrikassee of anders waterzooi van rob en walrus ? Eigenlijk kan ik ook een bouillabaise van pinguin en ijvogel serveren maar de pinguins zijn ingevoerd uit Antarctica in diepvries.”
”Doe de ragout dan maar”.
Ondanks mijn morele bezwaren smaakte de maaltijd me en toen nadien de waardin me nog een aquavit inschenkte, vroeg ze :
“Mag ik weten wie u eigenlijk zoekt hier ?”
“Zeker, want misschient kunt u me helpen. Ik had graag Kris Kringle, de Kerstman even gesproken.”
“De Kris ?” Dan hebt u pech. Die is deze ochtend vertrokken naar een driedaags colloquium”.
“Oei, en waar is dat ergens ?”
“Dat kan ik zelf niet zeggen. Dat is op een geheime plaats. Om de drie jaar vergadert het Verbond van Mythologische Figuren, het VMF en behalve de deelnemers weet niemand waar dit plaatsvindt”
“En Kris is lid van het VMF ?”
“Precies. Ik weet het van hemzelf want ik ben zijn schoonzus.”
“Zijn schoonzus ? Wel wel wel… Nooit gedacht dat de Kerstman getrouwd was.”
“Dat is hij ook niet ; ik ben met z’n broer getrouwd.”
“Maar zeg eens Iso…euh, mevrouw, hoe wordt nu iemand Kerstman ?”
“Om dit goed te begrijpen moet je weten dat dit alles een gevolg is van een theologisch probleem. Wij hier in het noorden zijn meestal protestants en protestanten hebben niet zo’n hoge dunk van de heiligen zoals de katholieken. Let wel, we geloven weliswaar dat er heiligen zijn maar we zijn ervan overtuigd dat God die niet echt nodig heeft om Zijn beleid te bepalen.
Nu begreep ik waarom er in de kapel van Longyearbyen geen heilige Christoffel te bespeuren viel, ook niet van andere sinten hoewel ik toch in een zijkapelletje een glimp van Santa Lucia meende opgevangen te hebben.
“Maar zo’n houding”, zo vervolgde ze, “heeft ook neveneffecten. Zo bijvoorbeeld gaat Sint-Niklaas aan onze deuren straal voorbij tot groot verdriet van onze kinderen. Die zien dan met lede ogen hoe jullie Sint met gulle hand de andere kindjes verwent. Wij vinden dat beneden alle peil, om niet te zeggen zéér kindonvriendelijk voor een individu dat zichzelf kindervriend noemt. Vandaar dat we beroep hebben gedaan op mijn schoonbroer Kris, alias de Kerstman.”
Ik hoef niet te zeggen dat er verwijt lag in haar stem en knikte dan ook begrijpend in haar richting terwijl ik ondertussen op mijn leeg glas wees. Ze begreep mijn wenk en voldeed aan dit werk van barmhartigheid.
“En ook”, zei ze, bij het inschenken, “onze Kris doet niet alleen iets goeds voor de kinderen maar ook voor de volwassenen, voor de hele Noorse bevolking ! Hij mag dan al wel geen heilige zijn maar hij heeft toch al een mirakel bewerkstelligd !”
“Welk mirakel als ik vragen mag ?”
“Hij heeft er door intens lobbywerk voor gezorgd dat wij Noren, niet in de Europese muntunie zijn gestapt en ge zult beseffen dat hij ons hierdoor veel miserie heeft bespaard. Dit is ook de reden geweest waarom hij in het Mythologisch Verbond is voorgedragen en opgenomen als een soort halfgod.”
“ Wel wel mevrouw…”
“Zeg maar Isolde hoor.”
“En mevr…, pardon, Isolde, telt dit verbond veel leden ?”
“Het juiste aantal weten we niet maar uiteraard zijn onze kopstukken er wel in vertegenwoordigd. Thor, de god van donder en bliksem hoort er heel zeker bij en ook Wodan, god van Saturnus en zijn ringen en natuurlijk ons aller Freya, godin van de zon en haar panelen.”

Het werd laat en ik had geen zin om nog diezelfde nacht terug te rijden.
“Biedt u ook overnachtingsmogelijkheid hier ?”
“Zeker, er is een logeerkamer. Mijn man zal u die direct tonen. Tristan ! Tristan !...”
Een stijlvol geklede heer kwam de gelagzaal binnengeschreden, ietwat sloom. Hoewel hij er zeer voornaam uitzag had hij een duidelijk meewarige blik in de ogen. Hij zag ook bleek en hij begroette me met een lichte houterige buiging. Ik zag dat de man ziek was. Wagner zou hem sympathiek gevonden hebben.
“Tristan, wilt ge deze meneer naar de kamer brengen ? Hij blijft overnachten.”
Een zwakke glimlach kwam over zijn lippen en met een statige tred begeleidde hij me de trap op. Ik was zwaar vermoeid van de tocht en zocht dan ook meteen het bed op.

Maar de ganse nacht werd mijn slaap gestoord omdat ik muziek en gezang meende te horen. Het kon ook in een droom geweest zijn ; het was niet duidelijk. Het was ook niet luid, eerder mild en zacht ; en droevig. “Liebestod” was het, de slotaria uit “Tristan und Isolde”. Tegen de ochtend echter hield het op en ik sliep nog enkele uren door tot er zachtjes op mijn deur geklopt werd.
“Ontbijt” hoorde ik zeggen.
Eens beneden vernam ik van Isolde dat haar man ’s nachts naar het Verbond was verhuisd.
“Eens reis ik daar ook heen,” fluisterde ze me toe.
Toen voelde ik me daar teveel en keerde terug. Het was mooi geweest.

Phoebe
Lid geworden op: 16 mar 2003, 01:30
Locatie: In ons mooie Vlaanderen

06 dec 2012, 08:03

Wat een boeiend verhaal ... ..
Het lijkt er wel sterk op dat Brunhilde je niet toevallig nét naar die bepaalde herberg gebracht heeft . Die moet misschien wel getroffen geweest zijn van je moed en doorzettingsvermogen om de ijzige koude te trotseren teneinde een van hun bekendste volksfiguren te kunnen ontmoeten .
Zij, Brunhilde, bracht je naar niks minder dan een mythologisch nest, vermoed ik ..
Dat de bewoners van deze herberg je ook nog eens deelgenoot maakten van hun familieomstandigheden , zomaar, dat kan, als je ' t mij vraagt, voorwaar als een uitzonderlijk voorrecht beschouwd worden .

Goed ook, denk ik, dat je op je kamertje gebleven bent ,want de gebruiken van de leden van Het Verbond indachtig, is daar ook misschien wel Vrouw Holda op bezoek geweest die nacht .. 'De Witte Dame' maar ook ' De Zwarte Grootmoeder' wordt ze genoemd , misschien wel afhankelijk van het seizoen of de streek waar ze komt, is namelijk een bovennatuurlijk wezen die met de onderwereld in concact staat . Ze is dan ook niet meer of minder aldaar de Godin van de aarde en leven en ...dood . en wordt in die hoedanigheid ten zeerste geacht en gevreesd door iedereen. Ze werpt zich ook op als koningin van kabouters en elfen en is vooral danig in de weer tussen 23 december en 5 januari wanneer ze rondwaart en kijkt of de mensen wel vlijtig al dan niet lui geweest zijn ...
Misschien was ze wel een beetje vroeger gekomen omdat Tristan zich al een tijdje niet zo lekker voelde ?
Het kan ook best zijn omdat ze bij Vrouwe Kerst ' de Joulumuori ' een paar dagen wou logeren .. Gezellig , als wat oudere meiden onder elkaar een beetje kletsen over het weer, de laatste sappige nieuwsjes uitwisselen wie er in de onderwereld de boel op stelten zet.. leuk toch.. bij een (of twee) aquavitje(s) ? Misschien wil ze ook wel eens gaan kijken hoe de elfen, 'de joulutonttu' zich, gezien de tijd van het jaar , uit de naad werken in de plaatselijke ateliers ..
Om kort te gaan , Vrouw Holda kon daar evengoed goed op bezoek zijn om het nuttige aan het aangename te koppelen ...

Het enige wat me bevreemd is de nachtelijke muziek en gezang ..wat mij doet vermoeden dat een en ander niet toevallig is geweest . Ook vind ik het wat vreemd dat Isolde niet direct met de Tristan meegegaan is . De onafscheidelijkheid van die twee leek mij nochtans al meer dan bewezen.
Misschien heeft Vrouw Holda Isolde er kunnen van overtuigen om gezellig met drie vrouwen onder elkaar wat te gaan stappen en de tijd van het jaar te genieten ..en mag ze bij wijze van kerstgeschenk , nadien , haar man vlug achterna ?
Wie zal 't zeggen ? Vrouwen ,en zeker de mythologische, kunnen al eens onvoorspelbaar zijn ...

Ze zal je natuurlijk niet alles verteld hebben hé , Figa ...!
In de Stille Oceaan kan men elkander goed verstaan ....

figaretto
Lid geworden op: 13 aug 2005, 14:10
Locatie: waar de meeuwen schreeuwen boven 't golfgedruis...

06 dec 2012, 21:05

Waarschijnlijk niet Phoebe, want ik worstel nog altijd met het feit dat Isolde ginds niet samen met haar geliefde is heengegaan, een feit dat door veel librettisten en dichters als vaststaand is geboekstaafd. Ik kan ook niet aannemen dat zij voor mij een uitzondering zou gemaakt hebben. Ik zie één mogelijkheid : ofwel heeft Vrouw Holda of een van haar aliassen haar vervangen om mij te komen wekken, vermomd als Isolde weliswaar, ofwel was het La Befana. Op deze laatste kom ik straks terug.
Hier stelde zich zeer zeker een dubbel probleem : enerzijds kon mijn gastvrouw haar mythologische plicht niet ontlopen wat onherstelbare gevolgen zou hebben voor de literatuurgeschiedenis maar anderzijds is er ook nog de legendarische Noorse gastvrijheid die niet toelaat om 's avonds een gast te logeren te leggen om dan 's nachts met z'n beidjes de biezen te pakken en de logé in een leeg huis achter te laten. Zoiets wordt daar niet gedaan.

Waarom dacht ik aan La Befana ? Toen ik 's avonds in bed lag en nog niet was ingeslapen hoorde ik beneden op de voordeur iemand aankloppen. Ik kon niet horen wie de late bezoeker was maar ik hoorde wel de waardin dingen zeggen zoals Neen, die zijn niet hier of ook Ge moet meer zuidoostwaarts zoeken voor de Drie Koningen. En wat later klonk het Kom maar beter binnen want misschien heb ik nog een klusje voor u !. Verder was het stil behalve die indrukwekkende klaagzang waarover ik het al had.
Bij het ontbijt viel het me ook op dat er aan de kapstok een bezem hing die daar 's avonds nog niet had gehangen. En vandaag wordt het me dan duidelijk wat dat klusje zal geweest zijn : de vermomming.

Zoals je al schreef, over de wandelgangen van die vrouwelijke mythologische figuren valt een en ander te zeggen. Zeker ook over Befana en haar eindeloze zoektochten naar de Drie Wijzen en het stalletje. Over haar zou ik ooit wel eens een boompje willen opzetten maar hiervoor is dit onderwerp ongeschikt. Men kan moeilijk starten met een titel als Het Hoge Noorden en dan verslagen schrijven over gebeurtenissen die plaatsvinden in Italië en het Midden-Oosten. De mensen zouden me niet meer au sérieux nemen.
Bovendien is de tijd hiervoor nog niet rijp en Genk-Bazel is al begonnen. :wink:

Phoebe
Lid geworden op: 16 mar 2003, 01:30
Locatie: In ons mooie Vlaanderen

07 dec 2012, 00:01

Alvast toch één Europees avontuur dat voorlopig goed is afgelopen en niemand met vraagtekens achterlaat ..
Genk heeft niet teleurgesteld , lees ik... en waarom zou men zich daarover kunnen verbazen ?.. Het is immers een Vlaamse ploeg .. :wink:
In de Stille Oceaan kan men elkander goed verstaan ....

figaretto
Lid geworden op: 13 aug 2005, 14:10
Locatie: waar de meeuwen schreeuwen boven 't golfgedruis...

04 jan 2013, 15:18

Met eigen ogen heb ik het niet gezien maar uit goede bron (Het Mythologisch Verbond) kreeg ik een telefoontje met de boodschap dat Kris terug veilig en wel is thuisgekomen in Spitzbergen.
Dit onderwerp mag dan ook afgesloten worden.