Money (that's what I want)
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
LE CLO-CLOCHARD DE PARIS
Comme un pauvre chien staat
hij nu te bedelen, dicht bij het
paleis waar hij vroeger woonde
als een edele maar hij voelt
geen chagrin alors il mange
du pain sans du boursin maar
wel met een beker rode wijn.
Toch kijkt hij stiekem naar de
hovenieren die met het slijk
der Aarde 'zijn' tuinen sieren.
Ach, het is nu reeds na achten
hij groet de wachters en neemt
de aalmoes uit zijn bolhoed om
er morgen mee te bankieren.
Hij staat dus nog niet in het rood
voelt zich zelfs kapitaalkrachtig.
Oui, ze werken encore...z'n lachspieren !
Comme un pauvre chien staat
hij nu te bedelen, dicht bij het
paleis waar hij vroeger woonde
als een edele maar hij voelt
geen chagrin alors il mange
du pain sans du boursin maar
wel met een beker rode wijn.
Toch kijkt hij stiekem naar de
hovenieren die met het slijk
der Aarde 'zijn' tuinen sieren.
Ach, het is nu reeds na achten
hij groet de wachters en neemt
de aalmoes uit zijn bolhoed om
er morgen mee te bankieren.
Hij staat dus nog niet in het rood
voelt zich zelfs kapitaalkrachtig.
Oui, ze werken encore...z'n lachspieren !
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
OOM YVES IS TE LIEF
Mijn oom Yves is inderdaad te lief voor...opgesmukte vrouwtjes die graag munt uit hem willen slaan. Hij heeft die liefdesmicrobe waarschijnlijk van jongs af aan in het buitenland opgedaan. Oom Yves was immers afgestudeerd als elektricien en ging kort daarna voor een grote firma ver van huis werken. Zo was hij achtereenvolgens in het arme India terechtgekomen alsook in het bruisende Brazilie en het primitieve Nigeria.
Blijkbaar had hij in die landen zijn dikke salaris aan goedkope hoertjes kunnen spenderen want toen hij tussentijds in Belgie vakantie nam, zag ik hoe hij op feestjes steevast naar zijn schoonzuster en ander vrouwelijk schoon gluurde. Hij keurde de vrouwen toen reeds als vee. En hoewel ik nog maar een kind was, wist ik al een beetje hoe de vork aan de steel zat.
Hij trouwde uiteindelijk met een Roemeense schoonheid. Lola was haar naam en ze had een bos zwartkrullend haar. Na twee jaar huwelijk had Lola een grote verassing voor Yves klaarstaan toen hij na drie maanden buitenland terugkwam : hij kwam terug thuis in een volkomen lege studio. Z'n vrouw was verdwenen en had alles weggeroofd. Ze had alleen een briefje achtergelaten waarbij ze de echtscheiding aanvroeg. Hij heeft Lola nooit meer teruggezien.
Ontgoocheld in de 'liefde' zat hij voortaan muisstil voor zich uit te staren op familiefeestjes. Maar zijn lijdensweg zou echter nog maar pas beginnen. Want Yves bleef te lief voor ander uitdagend vrouwelijk schoon die met een kille berekendheid z'n geld aftroggelden !
Toch verwittigden zijn broers en zussen hem herhaaldelijk om niet altijd klaar te staan met zijn portemonnée als hij een 'mooie' vrouw ontmoette. Onlangs maande mijn moeder hem aan om niet als een ezel steeds tegen dezelfde steen te stoten. Hij antwoordde haar wat laconiek: ik voel het niet meer als ik als de ezel uithang, ik kan wel tegen een stootje.
Maar eigenlijk was niet zijn pootje maar wél z'n hartje sinds lang gebroken !
Mijn oom Yves is inderdaad te lief voor...opgesmukte vrouwtjes die graag munt uit hem willen slaan. Hij heeft die liefdesmicrobe waarschijnlijk van jongs af aan in het buitenland opgedaan. Oom Yves was immers afgestudeerd als elektricien en ging kort daarna voor een grote firma ver van huis werken. Zo was hij achtereenvolgens in het arme India terechtgekomen alsook in het bruisende Brazilie en het primitieve Nigeria.
Blijkbaar had hij in die landen zijn dikke salaris aan goedkope hoertjes kunnen spenderen want toen hij tussentijds in Belgie vakantie nam, zag ik hoe hij op feestjes steevast naar zijn schoonzuster en ander vrouwelijk schoon gluurde. Hij keurde de vrouwen toen reeds als vee. En hoewel ik nog maar een kind was, wist ik al een beetje hoe de vork aan de steel zat.
Hij trouwde uiteindelijk met een Roemeense schoonheid. Lola was haar naam en ze had een bos zwartkrullend haar. Na twee jaar huwelijk had Lola een grote verassing voor Yves klaarstaan toen hij na drie maanden buitenland terugkwam : hij kwam terug thuis in een volkomen lege studio. Z'n vrouw was verdwenen en had alles weggeroofd. Ze had alleen een briefje achtergelaten waarbij ze de echtscheiding aanvroeg. Hij heeft Lola nooit meer teruggezien.
Ontgoocheld in de 'liefde' zat hij voortaan muisstil voor zich uit te staren op familiefeestjes. Maar zijn lijdensweg zou echter nog maar pas beginnen. Want Yves bleef te lief voor ander uitdagend vrouwelijk schoon die met een kille berekendheid z'n geld aftroggelden !
Toch verwittigden zijn broers en zussen hem herhaaldelijk om niet altijd klaar te staan met zijn portemonnée als hij een 'mooie' vrouw ontmoette. Onlangs maande mijn moeder hem aan om niet als een ezel steeds tegen dezelfde steen te stoten. Hij antwoordde haar wat laconiek: ik voel het niet meer als ik als de ezel uithang, ik kan wel tegen een stootje.
Maar eigenlijk was niet zijn pootje maar wél z'n hartje sinds lang gebroken !
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
WANT ER KOMEN ANDERE TIJDEN !
Ja, ik wil wil het volk voor mij winnen
door 'n vreedzame revolutie te beginnen
ieder in zijn droomhuis te laten wonen.
Villa's, kastelen of herenhuizen, kies maar
uit: we worden allen spirituele rijkeluizen.
Dat kan men klaarspelen door de inkomens
van alle gezinnen gelijkmatig te verdelen.
Maar helaas, het zullen luchtkastelen blijven
waar ik alleen een gedicht over kan schrijven.
Of komt postuum mijn droom toch nog uit ?
Zal ik dan geschiedenis schrijven terwijl ik in
Adamskostuum in 't Paradijs mag verblijven ?
Ja, ik wil wil het volk voor mij winnen
door 'n vreedzame revolutie te beginnen
ieder in zijn droomhuis te laten wonen.
Villa's, kastelen of herenhuizen, kies maar
uit: we worden allen spirituele rijkeluizen.
Dat kan men klaarspelen door de inkomens
van alle gezinnen gelijkmatig te verdelen.
Maar helaas, het zullen luchtkastelen blijven
waar ik alleen een gedicht over kan schrijven.
Of komt postuum mijn droom toch nog uit ?
Zal ik dan geschiedenis schrijven terwijl ik in
Adamskostuum in 't Paradijs mag verblijven ?
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
EEN BRON VAN RUST ?
De rosse weerwolfmaan
bescheen die zomernacht
het koperen Christuskruis
feller dan ik had verwacht.
Ik riep om haar, krijsend
uit alle macht. Met een
olielamp kwam zij kijken
naar mijn jammerklacht
wiegde mij in haar armen
zong slaap kindje zacht
terwijl ze wees naar de
sterren met al hun pracht.
Wat was zij aardig en lief.
Daar heb ik vele jaren later
nog vaak aan teruggedacht.
Vooral nu ze met een
koperen Christuskruis
wordt weggebracht.
Of teruggebracht...
naar een bron van rust ?
Weer word ik door
haar gesust !
De rosse weerwolfmaan
bescheen die zomernacht
het koperen Christuskruis
feller dan ik had verwacht.
Ik riep om haar, krijsend
uit alle macht. Met een
olielamp kwam zij kijken
naar mijn jammerklacht
wiegde mij in haar armen
zong slaap kindje zacht
terwijl ze wees naar de
sterren met al hun pracht.
Wat was zij aardig en lief.
Daar heb ik vele jaren later
nog vaak aan teruggedacht.
Vooral nu ze met een
koperen Christuskruis
wordt weggebracht.
Of teruggebracht...
naar een bron van rust ?
Weer word ik door
haar gesust !
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
GET BACK !
Met 'n programmeertaal heeft Hij
het eerste atoom doen ontstaan.
Maar 't Levensverhaal is misschien
slechts één grote mentale fantasie
ontstaan door 'n kleine banale ruzie.
Ook mijn vader zei: la vie c'est
du cinéma, we krijgen allen 'n rol
sinds we aten van de appelboom .
Heeft de Mens een vrije wil,
zijn we echt zo autonoom ?
Ja, want als man en vrouw innig
naar de bron van alle leven gaan
kunnen ze vrijelijk kiezen of ze
vrijen mét of zonder condoom.
En dàt zonder schroom.
Get back....
to where you once belonged.
Get back home !
zie ook: www.deleunstoel.nl
Met 'n programmeertaal heeft Hij
het eerste atoom doen ontstaan.
Maar 't Levensverhaal is misschien
slechts één grote mentale fantasie
ontstaan door 'n kleine banale ruzie.
Ook mijn vader zei: la vie c'est
du cinéma, we krijgen allen 'n rol
sinds we aten van de appelboom .
Heeft de Mens een vrije wil,
zijn we echt zo autonoom ?
Ja, want als man en vrouw innig
naar de bron van alle leven gaan
kunnen ze vrijelijk kiezen of ze
vrijen mét of zonder condoom.
En dàt zonder schroom.
Get back....
to where you once belonged.
Get back home !
zie ook: www.deleunstoel.nl
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
REBEL WITHOUT A CAUSE
Vervreemd van mezelf
en de mensheid, was ik
een mooiprater al had ik
geen gesprekspartner meer.
Ik was een mensenhater die
de maximumsnelheid op de
levensweg overschreed, ook
al trok mijn vader aan de
handrem, ik speelde theater
met af en toe een hulpkreet.
Daarom was ik een vroege
schoolverlater die al gauw
aan bandeloosheid leed.
Maar de krater van mijn
boosheid is met de jaren
versteend door het geklater
van de fontein in het park die
mij telkens weer inspireert
tot dichterlijke relativiteit.
Nu met het geschater van
kinderen in mijn nabijheid.
En tussen de bladeren
van de eik zit een oehoe.
Terwijl ik voortaan water
bij m'n klare wijn doe.
Vervreemd van mezelf
en de mensheid, was ik
een mooiprater al had ik
geen gesprekspartner meer.
Ik was een mensenhater die
de maximumsnelheid op de
levensweg overschreed, ook
al trok mijn vader aan de
handrem, ik speelde theater
met af en toe een hulpkreet.
Daarom was ik een vroege
schoolverlater die al gauw
aan bandeloosheid leed.
Maar de krater van mijn
boosheid is met de jaren
versteend door het geklater
van de fontein in het park die
mij telkens weer inspireert
tot dichterlijke relativiteit.
Nu met het geschater van
kinderen in mijn nabijheid.
En tussen de bladeren
van de eik zit een oehoe.
Terwijl ik voortaan water
bij m'n klare wijn doe.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
DE APPEL VALT NIET VER V'AEN...
Tijdens mijn derde studiejaar Latijn-Grieks beschouwden de leraren mij plots als een vervelende rebel. Ik werd inderdaad van de ene dag op de andere een zéér vervelende rebel, vraag me niet waarom.
Mijn vader vond dat eigenlijk niet zo vreemd, hij had op zijn veertiende hetzelfde verwijt naar zijn hoofd geslingerd gekregen in het strenge Jezuïetencollege te Namen.
Maar toen vader me vertelde dat we een beruchte revolutionair tot onze voorvaderen mochten rekenen, kon ik mijn onhandelbaar schoolgedrag steeds meer een plaats geven.
Want reeds in de lagere school werd ik door de klasseraad geviseerd omdat ik mij als een irritante volksmenner gedroeg. Terwijl ik eigenlijk een teergevoelig jongetje was...
Tot grote ergernis van Evelyns ouders schuimde ik op drie jaar tijd negen scholen af. Evelyn was toen mijn grote jeugdliefde maar begreep mij ook niet.
Uiteindelijk ben ik na vele omzwervingen in de rol van poète maudit gekropen en kan ik mijn eigen rebelse ideeën kwijt in m'n poëzie.
Ja, ik vrees er een beetje voor: de appel valt niet ver... v'aen den boom!
(c) claude aendenboom 2014
Tijdens mijn derde studiejaar Latijn-Grieks beschouwden de leraren mij plots als een vervelende rebel. Ik werd inderdaad van de ene dag op de andere een zéér vervelende rebel, vraag me niet waarom.
Mijn vader vond dat eigenlijk niet zo vreemd, hij had op zijn veertiende hetzelfde verwijt naar zijn hoofd geslingerd gekregen in het strenge Jezuïetencollege te Namen.
Maar toen vader me vertelde dat we een beruchte revolutionair tot onze voorvaderen mochten rekenen, kon ik mijn onhandelbaar schoolgedrag steeds meer een plaats geven.
Want reeds in de lagere school werd ik door de klasseraad geviseerd omdat ik mij als een irritante volksmenner gedroeg. Terwijl ik eigenlijk een teergevoelig jongetje was...
Tot grote ergernis van Evelyns ouders schuimde ik op drie jaar tijd negen scholen af. Evelyn was toen mijn grote jeugdliefde maar begreep mij ook niet.
Uiteindelijk ben ik na vele omzwervingen in de rol van poète maudit gekropen en kan ik mijn eigen rebelse ideeën kwijt in m'n poëzie.
Ja, ik vrees er een beetje voor: de appel valt niet ver... v'aen den boom!
(c) claude aendenboom 2014
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
WAAR IS STEVEN STERK ?
Het was een mooie zomerse zondagochtend in 1979 toen oom Robert met zijn zoon Steven en dochter Nathalie naar goede gewoonte bij ons op bezoek kwam. We woonden toen op een flat op de veertiende étage en Roberts kinderen genoten telkens weer van het fantastische uitzicht. Vooral Steven kon minuten lang door het venster staren naar de Antwerpse haven aan de horizon.
Nathalie was net drie jaar geworden en Steven was een flinke maar eigenzinnige kleuter van vijf.
Oom Robert had de nodige biertjes meegebracht want hij zou zoals altijd een partijtje schaken met mijn vader. Oom Robert was voor mijn hoogintelligente vader niet alleen een te zwakke schaker maar was daarbij ook nog een slechte verliezer. Vader was dan ook zo wijs om de man in de waan te laten en hem te laten winnen. Hij heeft die komedie lang volgehouden. Intussen speelden mijn broer en ik samen met Roberts fantasierijke kinderen.
Tot het etenstijd was en mijn moeder iedereen aan tafel riep. We aten op zondag altijd in de living.
Mijn vader wenste iedereen Bon Appétit ! Maar was iedereen er wel ? Plots schrok mijn moeder: Hé waar is Steven ??
Vlug stoof moeder naar het keukenraam dat ze volledig had laten openstaan. Steven was immers bezig om uit het raam te kruipen terwijl hij naar iets in de verte leek te grijpen. Moeder kon nog vlug Stevens beentjes grijpen en trok hem meteen weer de keuken in ! Oef, dat scheelde echt geen seconde !
Eind goed al goed ! Dankzij mijn moeders alerte optreden is Steven nog steeds in leven. Steven werkt nu sinds geruime tijd als havenarbeider. De familie gaf hem onlangs de bijnaam Steven Sterk vanwege zijn mooi gespierd lichaam.
Het was een mooie zomerse zondagochtend in 1979 toen oom Robert met zijn zoon Steven en dochter Nathalie naar goede gewoonte bij ons op bezoek kwam. We woonden toen op een flat op de veertiende étage en Roberts kinderen genoten telkens weer van het fantastische uitzicht. Vooral Steven kon minuten lang door het venster staren naar de Antwerpse haven aan de horizon.
Nathalie was net drie jaar geworden en Steven was een flinke maar eigenzinnige kleuter van vijf.
Oom Robert had de nodige biertjes meegebracht want hij zou zoals altijd een partijtje schaken met mijn vader. Oom Robert was voor mijn hoogintelligente vader niet alleen een te zwakke schaker maar was daarbij ook nog een slechte verliezer. Vader was dan ook zo wijs om de man in de waan te laten en hem te laten winnen. Hij heeft die komedie lang volgehouden. Intussen speelden mijn broer en ik samen met Roberts fantasierijke kinderen.
Tot het etenstijd was en mijn moeder iedereen aan tafel riep. We aten op zondag altijd in de living.
Mijn vader wenste iedereen Bon Appétit ! Maar was iedereen er wel ? Plots schrok mijn moeder: Hé waar is Steven ??
Vlug stoof moeder naar het keukenraam dat ze volledig had laten openstaan. Steven was immers bezig om uit het raam te kruipen terwijl hij naar iets in de verte leek te grijpen. Moeder kon nog vlug Stevens beentjes grijpen en trok hem meteen weer de keuken in ! Oef, dat scheelde echt geen seconde !
Eind goed al goed ! Dankzij mijn moeders alerte optreden is Steven nog steeds in leven. Steven werkt nu sinds geruime tijd als havenarbeider. De familie gaf hem onlangs de bijnaam Steven Sterk vanwege zijn mooi gespierd lichaam.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
Eind jaren zestig begon mijn moeder vol idealisme te werken als verpleegster in de stadskliniek van Sint-Niklaas. Haar eerste grote liefde John die beeldhouwer was, had haar een jaar tevoren laten staan voor de veel oudere maar vooral erg rijke Sophie. Moeder probeerde hem dus te vergeten. Haar werk bestond uit het wassen van pas bevallen dames en het verschonen van hun lakens. Moeder deed die job met heel veel plezier.
Op een maandagochtend na een gezellig weekend thuis fietste zij zoals altijd zorgeloos naar haar werk. Maar bij het onthaal botste zij ' toevallig ' op John. Die kwam mijn moeder speciaal verrassen met het nieuws dat zijn vrouw Sophie zonet bevallen was van hun zoontje. Moeder wenste hem proficiat maar zat tegelijkertijd verveeld met het feit dat zij Sophie dagelijks zou moeten wassen. De oude vamp lag immers op de eerste étage...waar moeder dus werkte.
De situatie bleek na enkele dagen onhoudbaar. Zowel Sophie als John en mijn moeder voelden zich erg ongemakkelijk bij het gebeuren. De derde dag verliet John plots heel nerveus de kraamkamer. Moeder liep hem achterna. Ze trof hem aan in de tuin. Hartstochtelijk kusten zij elkaar.
Na een half uurtje kwamen beiden gekalmeerd terug. Maar de jaloerse Sophie was natuurlijk niet achterlijk en bedreigde haar rivale. Vanuit zijn zithoekje knipoogde John echter naar moeder en glimlachtte.
Maar het kwaad was reeds geschied: moeder mocht tijdelijk niet meer op de eerste étage werken. Wat men met geld en macht zoal niet vermag ...dacht zij vol minachting.
Maar échte liefde kan men er gelukkig niet mee kopen...want de geliefden zagen elkaar nog jaren in het geheim !
Op een maandagochtend na een gezellig weekend thuis fietste zij zoals altijd zorgeloos naar haar werk. Maar bij het onthaal botste zij ' toevallig ' op John. Die kwam mijn moeder speciaal verrassen met het nieuws dat zijn vrouw Sophie zonet bevallen was van hun zoontje. Moeder wenste hem proficiat maar zat tegelijkertijd verveeld met het feit dat zij Sophie dagelijks zou moeten wassen. De oude vamp lag immers op de eerste étage...waar moeder dus werkte.
De situatie bleek na enkele dagen onhoudbaar. Zowel Sophie als John en mijn moeder voelden zich erg ongemakkelijk bij het gebeuren. De derde dag verliet John plots heel nerveus de kraamkamer. Moeder liep hem achterna. Ze trof hem aan in de tuin. Hartstochtelijk kusten zij elkaar.
Na een half uurtje kwamen beiden gekalmeerd terug. Maar de jaloerse Sophie was natuurlijk niet achterlijk en bedreigde haar rivale. Vanuit zijn zithoekje knipoogde John echter naar moeder en glimlachtte.
Maar het kwaad was reeds geschied: moeder mocht tijdelijk niet meer op de eerste étage werken. Wat men met geld en macht zoal niet vermag ...dacht zij vol minachting.
Maar échte liefde kan men er gelukkig niet mee kopen...want de geliefden zagen elkaar nog jaren in het geheim !
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
ARBEID ADELT
Mijn grootvader Albert langs vaders kant was de enige van de tien kinderen die gestudeerd heeft. De andere broers en zussen hebben hun leven lang kunnen rentenieren. Hun vader Félicien had immers op korte tijd een aanzienlijk fortuin weten te vergaren.
Albert had voor mijningenieur geleerd en zijn kennis kwam dus goed van pas om Féliciens bedrijf te runnen. Albert was rijk, knap en uiteraard zeer intelligent. Op zijn dertigste had hij alles behalve...een liefhebbende vrouw.
Maar toen zijn vader hem op een mooie lentedag gebood persoonlijk een brief af te geven aan een kennis die wat verderop woonde in een kasteel aan de Maas, werd hij op slag verliefd. Marie-Antoinette, de dochter des huizes had hem ontvangen in de salon en verzocht Albert vriendelijk om een tiental minuutjes te wachten, haar vader was nog even in gesprek. Beiden geraakten echter aan de praat. Bleek dat haar adellijke familie tijdens de Franse Revolutie opgejaagd werd door de revolutionairen en had moeten vluchten naar België voor een veiliger onderkomen.
Albert wist het meteen: zij is de ware voor mij ! En de liefde was wederkerig want één jaar later stapten zij in het huwelijksbootje. Hun wittebroodsweken brachten ze door in Venetië. Ze kregen samen zeven kinderen.
Toen mijn vader mij dit spannende romantische verhaal vertelde dacht ik glimlachend: Inderdaad, arbeid adelt !
Want ook mijn zeventienjarig nichtje Nora vertoont reeds de voorname trekjes van haar overgrootmoeder !
Mijn grootvader Albert langs vaders kant was de enige van de tien kinderen die gestudeerd heeft. De andere broers en zussen hebben hun leven lang kunnen rentenieren. Hun vader Félicien had immers op korte tijd een aanzienlijk fortuin weten te vergaren.
Albert had voor mijningenieur geleerd en zijn kennis kwam dus goed van pas om Féliciens bedrijf te runnen. Albert was rijk, knap en uiteraard zeer intelligent. Op zijn dertigste had hij alles behalve...een liefhebbende vrouw.
Maar toen zijn vader hem op een mooie lentedag gebood persoonlijk een brief af te geven aan een kennis die wat verderop woonde in een kasteel aan de Maas, werd hij op slag verliefd. Marie-Antoinette, de dochter des huizes had hem ontvangen in de salon en verzocht Albert vriendelijk om een tiental minuutjes te wachten, haar vader was nog even in gesprek. Beiden geraakten echter aan de praat. Bleek dat haar adellijke familie tijdens de Franse Revolutie opgejaagd werd door de revolutionairen en had moeten vluchten naar België voor een veiliger onderkomen.
Albert wist het meteen: zij is de ware voor mij ! En de liefde was wederkerig want één jaar later stapten zij in het huwelijksbootje. Hun wittebroodsweken brachten ze door in Venetië. Ze kregen samen zeven kinderen.
Toen mijn vader mij dit spannende romantische verhaal vertelde dacht ik glimlachend: Inderdaad, arbeid adelt !
Want ook mijn zeventienjarig nichtje Nora vertoont reeds de voorname trekjes van haar overgrootmoeder !
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
MARTIENTJE VERDIENT ZO VEEL !
Tante Martine heeft het verder geschopt dan al haar broers en zussen tezamen. Ze studeerde af als directie-secretaresse en verleidde kort daarna haar baas Pierre voor wiens bedrijf ze werkte. Pierre stamde af van een welstellende Gentse familie maar gedroeg zich mettertijd nogal tiranniek tegenover Martine. En dat beterde niet met het ouder worden. Of zoals Jacques Brel ooit zong voor al wie het horen wilde: Les bourgeois c'est comme les cochons, plus que ça devient vieux...
Zodoende trouwden zij in Las Vegas met veel glamour en glitter. De eerste 20 jaar van hun huwelijk bleef hun deur echter gesloten voor de 'sociaal zwakken' van onze familie. Op begrafenissen negeerden tante Martine en Pierre ons dus compleet.
Het duurde dan ook tot in 1995 vooraleer we een Kerstkaartje ontvingen van Pierres hoogmoedige familie. In hun ogen stonden we nu immers iets hoger op de sociale ladder dan vroeger: mijn broer Tom was afgestudeerd als ingenieur en ging trouwen met Leonida, een voormalige tolk van Clinton. Maar eigenlijk kon het ons geen moer schelen wat die familie van ons dacht. Dus gingen wij ook niet in op hun uitnodiging om bij hen kreeft te komen eten op hun luxe-yacht.
Maar toen Martine ons op een zomeravond in tranen telefoneerde omdat Pierre zonet door een hartaanval was overleden, bleef mijn moeder eerder koel en dacht in stilte : Martientje, dit heb je wel een heel klein beetje...verdiend !
Achteraf hoorden we dat Pierre een mooie dood gestorven was, namelijk op een feestje met een glaasje champagne in de hand. Hedonist tot in de kist ?
Martine die een eenzame weduwe was geworden zocht nu meer en meer contact met haar familie. Ze belde en mailde ons regelmatiger. Na een lange rouwperiode lachtte het levensgeluk haar weer toe. Ze ontmoette Hans, een eenvoudige maar lieve man. Tante Martine stapte dus opnieuw in het huwelijksbootje. En ze leefden nog lang en gelukkig...
Tot het noodlot na tien jaar huwelijk alweer toesloeg : er werd een kwaadaardige longkanker bij Hans vastgesteld. Hij stierf enkele maanden later.
Mijn moeder dacht nu: Martientje, Martientje, dit heb je echt niet verdiend !
Tante Martine heeft het verder geschopt dan al haar broers en zussen tezamen. Ze studeerde af als directie-secretaresse en verleidde kort daarna haar baas Pierre voor wiens bedrijf ze werkte. Pierre stamde af van een welstellende Gentse familie maar gedroeg zich mettertijd nogal tiranniek tegenover Martine. En dat beterde niet met het ouder worden. Of zoals Jacques Brel ooit zong voor al wie het horen wilde: Les bourgeois c'est comme les cochons, plus que ça devient vieux...
Zodoende trouwden zij in Las Vegas met veel glamour en glitter. De eerste 20 jaar van hun huwelijk bleef hun deur echter gesloten voor de 'sociaal zwakken' van onze familie. Op begrafenissen negeerden tante Martine en Pierre ons dus compleet.
Het duurde dan ook tot in 1995 vooraleer we een Kerstkaartje ontvingen van Pierres hoogmoedige familie. In hun ogen stonden we nu immers iets hoger op de sociale ladder dan vroeger: mijn broer Tom was afgestudeerd als ingenieur en ging trouwen met Leonida, een voormalige tolk van Clinton. Maar eigenlijk kon het ons geen moer schelen wat die familie van ons dacht. Dus gingen wij ook niet in op hun uitnodiging om bij hen kreeft te komen eten op hun luxe-yacht.
Maar toen Martine ons op een zomeravond in tranen telefoneerde omdat Pierre zonet door een hartaanval was overleden, bleef mijn moeder eerder koel en dacht in stilte : Martientje, dit heb je wel een heel klein beetje...verdiend !
Achteraf hoorden we dat Pierre een mooie dood gestorven was, namelijk op een feestje met een glaasje champagne in de hand. Hedonist tot in de kist ?
Martine die een eenzame weduwe was geworden zocht nu meer en meer contact met haar familie. Ze belde en mailde ons regelmatiger. Na een lange rouwperiode lachtte het levensgeluk haar weer toe. Ze ontmoette Hans, een eenvoudige maar lieve man. Tante Martine stapte dus opnieuw in het huwelijksbootje. En ze leefden nog lang en gelukkig...
Tot het noodlot na tien jaar huwelijk alweer toesloeg : er werd een kwaadaardige longkanker bij Hans vastgesteld. Hij stierf enkele maanden later.
Mijn moeder dacht nu: Martientje, Martientje, dit heb je echt niet verdiend !
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
MARTINA DRINKT GRAAG MARTINI
Tante Martina is onlangs op een serviceflat te Gent gaan wonen. Daar kunnen rijke gepensioneerden ongestoord rentenieren. Elke dag lust Martina wel enkele glaasjes Martini na de lunch in het gezamenlijke restaurant waar de oudjes zitten te roddelen terwijl ze lustig kaarten.
Toen ze daar ging wonen leerde ze er een ex-kunsthandelaar kennen, Frank. Hij is tien jaar ouder dan Martina en huurt sinds enkele jaren de flat vlak naast die van haar. De oude knar is dus maar al te blij met zo mooi jong gezelschap. Zo kan tante samen met Frank van haar dagelijkse dosis Martini genieten.
Veel bezoek van de familie krijgt tante Martina echter niet. Eigenlijk een beetje logisch want van de zeven broers en zusjes blijven er slechts twee over, mijn moeder en oom Ivo.
Op een mooie lentedag zijn Ivo, moeder en ik dan toch naar Gent gereden om haar verjaardag te gaan vieren. Toen we daar waren bood ze ons een glaasje Martini aan, om dan zoals altijd stoïcijns naar ons te blijven glimlachen zonder nog één woord te zeggen.
Achteraf bestelde Martina in het restaurant alweer een Martini. Ze vroeg wat ik wou consumeren. Ik grinnikte en zei: doe mij maar ... een broodje martino!
Tante Martina is onlangs op een serviceflat te Gent gaan wonen. Daar kunnen rijke gepensioneerden ongestoord rentenieren. Elke dag lust Martina wel enkele glaasjes Martini na de lunch in het gezamenlijke restaurant waar de oudjes zitten te roddelen terwijl ze lustig kaarten.
Toen ze daar ging wonen leerde ze er een ex-kunsthandelaar kennen, Frank. Hij is tien jaar ouder dan Martina en huurt sinds enkele jaren de flat vlak naast die van haar. De oude knar is dus maar al te blij met zo mooi jong gezelschap. Zo kan tante samen met Frank van haar dagelijkse dosis Martini genieten.
Veel bezoek van de familie krijgt tante Martina echter niet. Eigenlijk een beetje logisch want van de zeven broers en zusjes blijven er slechts twee over, mijn moeder en oom Ivo.
Op een mooie lentedag zijn Ivo, moeder en ik dan toch naar Gent gereden om haar verjaardag te gaan vieren. Toen we daar waren bood ze ons een glaasje Martini aan, om dan zoals altijd stoïcijns naar ons te blijven glimlachen zonder nog één woord te zeggen.
Achteraf bestelde Martina in het restaurant alweer een Martini. Ze vroeg wat ik wou consumeren. Ik grinnikte en zei: doe mij maar ... een broodje martino!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
Het is avond wanneer
ik dicht bij de oceaan
een terrasje doe en
aan een cocktail nip.
En als een fantast
leef ik in de waan
van constateren dat
ik er weer teveel zit.
Want het meisje dat
chips eet kijkt mij
alweer te sip aan
ik neem m'n jas.
En wandel langs
het duingras om
te staren naar het
zoveelste zeilschip.
Maar bij het zien van 'n
walviskarkas denk ik :
Vergaan doen we...in
onze virtuele videoclip.
Ik, de volle maan
en de hele poespas.
Slechts een stip in ons
mysterieus bestaan.
Doe dus losser voortaan
die knellende stropdas.
Ook al gaat dat moeizaam
op een amoureus terras !
ik dicht bij de oceaan
een terrasje doe en
aan een cocktail nip.
En als een fantast
leef ik in de waan
van constateren dat
ik er weer teveel zit.
Want het meisje dat
chips eet kijkt mij
alweer te sip aan
ik neem m'n jas.
En wandel langs
het duingras om
te staren naar het
zoveelste zeilschip.
Maar bij het zien van 'n
walviskarkas denk ik :
Vergaan doen we...in
onze virtuele videoclip.
Ik, de volle maan
en de hele poespas.
Slechts een stip in ons
mysterieus bestaan.
Doe dus losser voortaan
die knellende stropdas.
Ook al gaat dat moeizaam
op een amoureus terras !
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
KALMEERBILLEN
Reeds jaren wordt mijn vriend Alex badend in het zweet wakker, hij heeft immers steeds dezelfde nachtmerrie. Het gevolg van een post-traumatische stress-stoornis, zegt de dokter en dus schrijft die hem al een tijdje kalmeerpillen voor.
Maar toch blijft de griezelfilm iedere nacht door zijn hoofd spoken. Het hoofdpersonage van die plot is zijn ex Carol, zijn grote liefde. Zij was tijdens hun relatie zo jaloers van Alex‘ afkomst dat ze hem openlijk bedroog en dat was nogal pijnlijk voor de stakker. Carol was een café-meisje, mollig en een tikkeltje vulgair. Ze deed me altijd een beetje denken aan Malle Babbe…
Het zal met de jaren wel slijten zeggen zijn vrienden. Ja, ok maar wanneer ? Onlangs raadde ik hem hypnose aan.
Alex zou dus bij een hypnotiseur hulp zoeken.
Hij is nu reeds enkele weken op consultatie geweest en vertelt mij dat het beter gaat wat betreft zijn trauma !
En hij grinnikt:’Geen kalmeerpillen meer voor mij, ik neem nu iedere ochtend mijn kalmeer-billen !
Reeds jaren wordt mijn vriend Alex badend in het zweet wakker, hij heeft immers steeds dezelfde nachtmerrie. Het gevolg van een post-traumatische stress-stoornis, zegt de dokter en dus schrijft die hem al een tijdje kalmeerpillen voor.
Maar toch blijft de griezelfilm iedere nacht door zijn hoofd spoken. Het hoofdpersonage van die plot is zijn ex Carol, zijn grote liefde. Zij was tijdens hun relatie zo jaloers van Alex‘ afkomst dat ze hem openlijk bedroog en dat was nogal pijnlijk voor de stakker. Carol was een café-meisje, mollig en een tikkeltje vulgair. Ze deed me altijd een beetje denken aan Malle Babbe…
Het zal met de jaren wel slijten zeggen zijn vrienden. Ja, ok maar wanneer ? Onlangs raadde ik hem hypnose aan.
Alex zou dus bij een hypnotiseur hulp zoeken.
Hij is nu reeds enkele weken op consultatie geweest en vertelt mij dat het beter gaat wat betreft zijn trauma !
En hij grinnikt:’Geen kalmeerpillen meer voor mij, ik neem nu iedere ochtend mijn kalmeer-billen !
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
PAPERBACK WRITER ?
Moeder was amper tien jaar oud toen haar mama op veertigjarige leeftijd overleed. Mijn oma had negen kinderen ter wereld gebracht waarvan er twee kort na de geboorte zijn gestorven. De oorzaak van haar overlijden was een nierziekte die te wijten was aan het overmatig gebruik van pijnstillers.
Omdat opa sinds het overlijden van zijn dierbare vrouw nooit meer dezelfde vrolijke man is geweest zochten de oudste kinderen, Berna, Yves en Luc troost bij hun beste vrienden. De jongere kinderen, Robert, Martine en Marc hadden elk zo hun eigen manier gevonden om het verlies te verwerken. Marc begon plots met poppen te spelen, Robert verdween met zijn bouwdoos Meccano op zolder en Martine deed
gouden zaken met haar speelgoedbakkerij.
Maar mijn moeder zou op een heel originele manier rouwen: ze was van plan een roman te schrijven. Die zou deels autobiografisch, deels fictief worden uitgewerkt. Ze maakte eerst een korte inhoud en vervolgens schreef zij iedere avond op haar kamer één pagina vol in haar kladschrift. Zonder dat iemand het wist. Het verhaal ging uiteraard over het verlies van haar moeder maar had wel een happy end.
Maar toen zij die mooie zomer klaar was met schrijven besloot ze om haar roman te bewaren op een geheime plaats zodat haar familie het nooit zou kunnen vinden of lezen.
Maanden en jaren gingen voorbij zonder dat iemand wist dat zij op haar tiende een paperback had geschreven. Tot ze haar eerste grote liefde John leerde kennen. De jongeman zou later een succesvol beeldhouwer worden.Na enkele maanden verkering besloot zij om haar geheim aan hem toe te vertrouwen. John en moeder bewonderden allebei de schrijfster Françoise Sagan. Hij zou de roman dus lezen...want hij was nieuwsgierig.
Maar John reageerde echter heel negatief en jaloers op het schrijfsel. Ontgoocheld verscheurde moeder haar vier volgeschreven kladschriftjes en dumpte deze ontredderd in de vuilniskar.
Haar droom was dan wel aan flarden gescheurd, haar rouwtijd daarentegen was definitief voorbij !
Moeder was amper tien jaar oud toen haar mama op veertigjarige leeftijd overleed. Mijn oma had negen kinderen ter wereld gebracht waarvan er twee kort na de geboorte zijn gestorven. De oorzaak van haar overlijden was een nierziekte die te wijten was aan het overmatig gebruik van pijnstillers.
Omdat opa sinds het overlijden van zijn dierbare vrouw nooit meer dezelfde vrolijke man is geweest zochten de oudste kinderen, Berna, Yves en Luc troost bij hun beste vrienden. De jongere kinderen, Robert, Martine en Marc hadden elk zo hun eigen manier gevonden om het verlies te verwerken. Marc begon plots met poppen te spelen, Robert verdween met zijn bouwdoos Meccano op zolder en Martine deed
gouden zaken met haar speelgoedbakkerij.
Maar mijn moeder zou op een heel originele manier rouwen: ze was van plan een roman te schrijven. Die zou deels autobiografisch, deels fictief worden uitgewerkt. Ze maakte eerst een korte inhoud en vervolgens schreef zij iedere avond op haar kamer één pagina vol in haar kladschrift. Zonder dat iemand het wist. Het verhaal ging uiteraard over het verlies van haar moeder maar had wel een happy end.
Maar toen zij die mooie zomer klaar was met schrijven besloot ze om haar roman te bewaren op een geheime plaats zodat haar familie het nooit zou kunnen vinden of lezen.
Maanden en jaren gingen voorbij zonder dat iemand wist dat zij op haar tiende een paperback had geschreven. Tot ze haar eerste grote liefde John leerde kennen. De jongeman zou later een succesvol beeldhouwer worden.Na enkele maanden verkering besloot zij om haar geheim aan hem toe te vertrouwen. John en moeder bewonderden allebei de schrijfster Françoise Sagan. Hij zou de roman dus lezen...want hij was nieuwsgierig.
Maar John reageerde echter heel negatief en jaloers op het schrijfsel. Ontgoocheld verscheurde moeder haar vier volgeschreven kladschriftjes en dumpte deze ontredderd in de vuilniskar.
Haar droom was dan wel aan flarden gescheurd, haar rouwtijd daarentegen was definitief voorbij !