Money (that's what I want)
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
THE SPACE-REVOLUTION
Kies een datum precies uit en
maak dan het universum buit
elke molecule elke planeet
wordt dan jouw persoonlijk
bezit en verruimt jouw spirit.
Kastelen en paleizen worden
van jou, alsook de natuur met
z'n dieren en z'n hemels blauw.
Alles op Aarde zal nietig blijken !
Hang dit gedicht dus op één van
jouw prikborden, schreeuw het uit,
desnoods vanop de Noorse fjorden.
Want ieder levend wezen mag
weten van welk huis hij eigenaar
is en dat het voor elke vorm van
leven bewoonbaar verklaard is.
Het meest nog voor wie dakloos is...
Kies een datum precies uit en
maak dan het universum buit
elke molecule elke planeet
wordt dan jouw persoonlijk
bezit en verruimt jouw spirit.
Kastelen en paleizen worden
van jou, alsook de natuur met
z'n dieren en z'n hemels blauw.
Alles op Aarde zal nietig blijken !
Hang dit gedicht dus op één van
jouw prikborden, schreeuw het uit,
desnoods vanop de Noorse fjorden.
Want ieder levend wezen mag
weten van welk huis hij eigenaar
is en dat het voor elke vorm van
leven bewoonbaar verklaard is.
Het meest nog voor wie dakloos is...
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
TOKIO HOTEL
In een hotel te Tokyo lag ik rusteloos te woelen in mijn bed. Ik kon de slaap niet vatten. Ik besloot om dan maar even naar de pianobar te gaan. Die bevond zich op de tweede etage.
Plots hoorde ik een mij heel bekende zingende stem die weergalmde tot in de lift. Ik kon de stem direct thuisbrengen, het leek wel of mijn idool Mick Jagger aan het optreden was.
Ik versnelde mijn pas en ja hoor, daar in de bar stond hij te jumpen en te kronkelen van eeuwig geluk. Eén van bodyguards stuurde me gauw weer naar buiten want dit was een feestje voor de happy few. Ik grinnikte en fluisterde de man toe dat ik ook al jaren tot de happy few behoorde ... hij aarzelde maar gaf toe.
En ja, Tom Cruise, Meryl Streep en andere wereldbekende acteurs stonden te applaudisseren toen Jagger het volgende nummer aankondigde, hij zou 'Satisfaction' brengen.
Boe, boe! hoorde ik mezelf roepen, want ik had die plaat in mijn jeugd al grijs gedraaid en vond het wat afgezaagd. Kwade blikken richtten zich op mij, de security werd erbij gehaald.
En dan schoot ik wakker in mijn hotelkamer, het was blijkbaar maar een aangename nachtmerrie! Ik glimlachte om mezelf: Waarom in godsnaam zouden zulke VIP's naar hier komen, dit hotel was immers één van de goedkoopste die ik geboekt had! Maar ik leefde wel even in de droomwereld van de happy few ... .
In een hotel te Tokyo lag ik rusteloos te woelen in mijn bed. Ik kon de slaap niet vatten. Ik besloot om dan maar even naar de pianobar te gaan. Die bevond zich op de tweede etage.
Plots hoorde ik een mij heel bekende zingende stem die weergalmde tot in de lift. Ik kon de stem direct thuisbrengen, het leek wel of mijn idool Mick Jagger aan het optreden was.
Ik versnelde mijn pas en ja hoor, daar in de bar stond hij te jumpen en te kronkelen van eeuwig geluk. Eén van bodyguards stuurde me gauw weer naar buiten want dit was een feestje voor de happy few. Ik grinnikte en fluisterde de man toe dat ik ook al jaren tot de happy few behoorde ... hij aarzelde maar gaf toe.
En ja, Tom Cruise, Meryl Streep en andere wereldbekende acteurs stonden te applaudisseren toen Jagger het volgende nummer aankondigde, hij zou 'Satisfaction' brengen.
Boe, boe! hoorde ik mezelf roepen, want ik had die plaat in mijn jeugd al grijs gedraaid en vond het wat afgezaagd. Kwade blikken richtten zich op mij, de security werd erbij gehaald.
En dan schoot ik wakker in mijn hotelkamer, het was blijkbaar maar een aangename nachtmerrie! Ik glimlachte om mezelf: Waarom in godsnaam zouden zulke VIP's naar hier komen, dit hotel was immers één van de goedkoopste die ik geboekt had! Maar ik leefde wel even in de droomwereld van de happy few ... .
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
THE MECANO-MAN
Oom Robert is altijd al het buitenbeentje geweest van de familie Aendenboom. Hij was de speelvogel thuis. Ook zijn stiefmoeder zag in hem niet veel positiefs. Om hem zoet te houden gaf ze hem op z'n verjaardag steevast een speeldoos Mecano. En ja, hij werd er rustig van.
Dus profileerde Robert zich mettertijd als arbeider, een man zonder hoge intellectuele capaciteiten maar eentje die goed kon werken met zijn handen.
Zo ging hij op zijn dertiende naar het beroepsonderwijs waar hij zich ten volle kon uitleven. Hij behaalde daar vele knappe schoolresultaten. Maar toch werd hij nog niet ernstig genomen door zijn familie. Vooral oom Luc die toen een succesvol architect was, keek schamper op hem neer. Maar oom Robert dacht stilletjes: wie het laatst lacht...
Op zijn zeventiende tekende hij voor het leger en ook daar kwam zijn handigheid van pas.Hij ging zelfs in de weekends werken en verdiende dus goed zijn brood. Hij spaarde voor later.Na zijn legerdienst trouwde hij met Fanny die hem vijf mooie kinderen schonk.
Maar iedereen verklaarde hem gek toen hij op een dag zei dat hij besloten had om een heel groot huis te bouwen op eigen houtje ! Men begon thuis echt te twijfelen aan zijn gezond verstand.
Toch speelde Robert het klaar om in een paar jaar tijd zijn eigen huis recht te zetten. Zonder hulp van buitenaf voorzag hij zijn woonst van elektriciteit, waterleiding enz..Er was echter een jaloerse broer die even kwam loeren en hem slordigheid in de afwerking verweet.
Maar toen mijn vader al het werk kwam bewonderen tijdens het inwijdingsfeestje kon hij oom Robert geruststellen: zijn bouwcreatie was gelukt tot in de fijnste details. Missie geslaagd !
En inderdaad: wie het laatst lacht...
Oom Robert is altijd al het buitenbeentje geweest van de familie Aendenboom. Hij was de speelvogel thuis. Ook zijn stiefmoeder zag in hem niet veel positiefs. Om hem zoet te houden gaf ze hem op z'n verjaardag steevast een speeldoos Mecano. En ja, hij werd er rustig van.
Dus profileerde Robert zich mettertijd als arbeider, een man zonder hoge intellectuele capaciteiten maar eentje die goed kon werken met zijn handen.
Zo ging hij op zijn dertiende naar het beroepsonderwijs waar hij zich ten volle kon uitleven. Hij behaalde daar vele knappe schoolresultaten. Maar toch werd hij nog niet ernstig genomen door zijn familie. Vooral oom Luc die toen een succesvol architect was, keek schamper op hem neer. Maar oom Robert dacht stilletjes: wie het laatst lacht...
Op zijn zeventiende tekende hij voor het leger en ook daar kwam zijn handigheid van pas.Hij ging zelfs in de weekends werken en verdiende dus goed zijn brood. Hij spaarde voor later.Na zijn legerdienst trouwde hij met Fanny die hem vijf mooie kinderen schonk.
Maar iedereen verklaarde hem gek toen hij op een dag zei dat hij besloten had om een heel groot huis te bouwen op eigen houtje ! Men begon thuis echt te twijfelen aan zijn gezond verstand.
Toch speelde Robert het klaar om in een paar jaar tijd zijn eigen huis recht te zetten. Zonder hulp van buitenaf voorzag hij zijn woonst van elektriciteit, waterleiding enz..Er was echter een jaloerse broer die even kwam loeren en hem slordigheid in de afwerking verweet.
Maar toen mijn vader al het werk kwam bewonderen tijdens het inwijdingsfeestje kon hij oom Robert geruststellen: zijn bouwcreatie was gelukt tot in de fijnste details. Missie geslaagd !
En inderdaad: wie het laatst lacht...
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
Het was een mooie zomerse zondagochtend in 1979 toen oom Robert met zijn zoon Steven en dochter Nathalie naar goede gewoonte bij ons op bezoek kwam. We woonden toen op een flat op de veertiende étage en Roberts kinderen genoten telkens weer van het fantastische uitzicht. Vooral Steven kon minuten lang door het venster staren naar de Antwerpse haven aan de horizon.
Nathalie was net drie jaar geworden en Steven was een flinke maar eigenzinnige kleuter van vijf.
Oom Robert had de nodige biertjes meegebracht want hij zou zoals altijd een partijtje schaken met mijn vader. Oom Robert was voor mijn hoogintelligente vader niet alleen een te zwakke schaker maar was daarbij ook nog een slechte verliezer. Vader was dan ook zo wijs om de man in de waan te laten en hem te laten winnen. Hij heeft die komedie lang volgehouden. Intussen speelden mijn broer en ik samen met Roberts fantasierijke kinderen.
Tot het etenstijd was en mijn moeder iedereen aan tafel riep. We aten op zondag altijd in de living.
Mijn vader wenste iedereen Bon Appétit ! Maar was iedereen er wel ? Plots schrok mijn moeder: Hé waar is Steven ??
Vlug stoof moeder naar het keukenraam dat ze volledig had laten openstaan. Steven was immers bezig om uit het raam te kruipen terwijl hij naar iets in de verte leek te grijpen. Moeder kon nog vlug Stevens beentjes grijpen en trok hem meteen weer de keuken in ! Oef, dat scheelde echt geen seconde !
Eind goed al goed ! Dankzij mijn moeders alerte optreden is Steven nog steeds in leven. Steven werkt nu sinds geruime tijd als havenarbeider. De familie gaf hem onlangs de bijnaam Steven Sterk.
En oom Robert bleef komen schaken elke zondagochtend maar...bracht voortaan zijn oplettende vrouw mee !
Nathalie was net drie jaar geworden en Steven was een flinke maar eigenzinnige kleuter van vijf.
Oom Robert had de nodige biertjes meegebracht want hij zou zoals altijd een partijtje schaken met mijn vader. Oom Robert was voor mijn hoogintelligente vader niet alleen een te zwakke schaker maar was daarbij ook nog een slechte verliezer. Vader was dan ook zo wijs om de man in de waan te laten en hem te laten winnen. Hij heeft die komedie lang volgehouden. Intussen speelden mijn broer en ik samen met Roberts fantasierijke kinderen.
Tot het etenstijd was en mijn moeder iedereen aan tafel riep. We aten op zondag altijd in de living.
Mijn vader wenste iedereen Bon Appétit ! Maar was iedereen er wel ? Plots schrok mijn moeder: Hé waar is Steven ??
Vlug stoof moeder naar het keukenraam dat ze volledig had laten openstaan. Steven was immers bezig om uit het raam te kruipen terwijl hij naar iets in de verte leek te grijpen. Moeder kon nog vlug Stevens beentjes grijpen en trok hem meteen weer de keuken in ! Oef, dat scheelde echt geen seconde !
Eind goed al goed ! Dankzij mijn moeders alerte optreden is Steven nog steeds in leven. Steven werkt nu sinds geruime tijd als havenarbeider. De familie gaf hem onlangs de bijnaam Steven Sterk.
En oom Robert bleef komen schaken elke zondagochtend maar...bracht voortaan zijn oplettende vrouw mee !
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
NOBLESSE OBLIGE
Als ik denk aan m'n vader
die zo heeft geleden in
donkere oorden waar
het licht zich nauwelijks
liet zien en als ik denk hoe
ik voor hem heb gebeden
dat is niet te verwoorden
zelfs niet in 'n gedicht van
een regel of zeventien.
Toch is het goedgekomen
met hem als we op zijn
leven terugzien want al
zijn zonnige dromen zijn
uitgekomen even nadien.
En ik kan zelfs een boek
over hem schrijven want
leefde hij niet voor tien ?
Als ik denk aan m'n vader
die zo heeft geleden in
donkere oorden waar
het licht zich nauwelijks
liet zien en als ik denk hoe
ik voor hem heb gebeden
dat is niet te verwoorden
zelfs niet in 'n gedicht van
een regel of zeventien.
Toch is het goedgekomen
met hem als we op zijn
leven terugzien want al
zijn zonnige dromen zijn
uitgekomen even nadien.
En ik kan zelfs een boek
over hem schrijven want
leefde hij niet voor tien ?
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
ODE AAN JAN BUYTAERT
Ver weg van het stadslawaai
schilderde hij de stilte waar hij
zoveel van hield terwijl de koele
zomerwind waaide door z'n kiel.
Want zijn ziel was een astronaut
die verre reizen maakte door de
kosmos, hij was wat buytenaerts.
Hij was een giraf in de steppe
die alles snel had gezien maar
ook gauw mensenfouten vergaf
zonder nog een keer om te zien.
Onlangs bezocht ik z'n graf
samen met een blondien die
zich ooit aan hem blootgaf.
Het werd een blij weerzien.
Hij heeft echter nooit 'n trouwring
gedragen maar ik wed dat in de
hemel vele witte bruiden hem
ten huwelijk zullen vragen...
Ja, hij is één van de groten der Aard.
Lang leve Jan Buytaert!
Ver weg van het stadslawaai
schilderde hij de stilte waar hij
zoveel van hield terwijl de koele
zomerwind waaide door z'n kiel.
Want zijn ziel was een astronaut
die verre reizen maakte door de
kosmos, hij was wat buytenaerts.
Hij was een giraf in de steppe
die alles snel had gezien maar
ook gauw mensenfouten vergaf
zonder nog een keer om te zien.
Onlangs bezocht ik z'n graf
samen met een blondien die
zich ooit aan hem blootgaf.
Het werd een blij weerzien.
Hij heeft echter nooit 'n trouwring
gedragen maar ik wed dat in de
hemel vele witte bruiden hem
ten huwelijk zullen vragen...
Ja, hij is één van de groten der Aard.
Lang leve Jan Buytaert!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
EDELGASCONFIGURATIE
Ja, we zijn van adel,'verarmde adel 'weliswaar. Meer dan een millennium lang verbleven mijn familieleden in de mooiste kastelen en paleizen van Europa. Generaals, bisschoppen en baronnen, niks was onze familie te vreemd.
Toch is na een lange bloeiperiode het verval reeds een halve eeuw geleden, ingetreden.
Want nu schiet er van het miljardenfortuin niet veel meer over. De laatste cent heeft mijn vader aan de Parijse casino's verspeeld.
Jammer? Helemaal niet, we bleven genieten van het leven en wel met volle teugen...het hele gebeuren speelt zelfs enorm in ons voordeel.
Ik heb immers een ijzersterke opvoeding genoten en dat draag je een heel leven mee. Het is een beetje zoals bij een chemisch gas: eenmaal het stadium van edelgas te hebben bereikt is deze toestand definitief !
Ja, we zijn van adel,'verarmde adel 'weliswaar. Meer dan een millennium lang verbleven mijn familieleden in de mooiste kastelen en paleizen van Europa. Generaals, bisschoppen en baronnen, niks was onze familie te vreemd.
Toch is na een lange bloeiperiode het verval reeds een halve eeuw geleden, ingetreden.
Want nu schiet er van het miljardenfortuin niet veel meer over. De laatste cent heeft mijn vader aan de Parijse casino's verspeeld.
Jammer? Helemaal niet, we bleven genieten van het leven en wel met volle teugen...het hele gebeuren speelt zelfs enorm in ons voordeel.
Ik heb immers een ijzersterke opvoeding genoten en dat draag je een heel leven mee. Het is een beetje zoals bij een chemisch gas: eenmaal het stadium van edelgas te hebben bereikt is deze toestand definitief !
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
BONJOUR MONSIEUR LE MAIRE !
Mijn vader liep in de zomer van 1983 de muren van zijn kamer op. Hij wou dus op avontuur naar het zuiden van Frankrijk. Met een oud oranje tentje wel te verstaan. Maar eerst zou hij Parijs nog eens bezoeken.
Hij begaf zich op de snelweg en begon te liften. Nog geen 10 minuten later pikte een Belgisch parlementslid hem op. Die moest toevallig naar het Parijse stadhuis.Tijdens de autorit vond de chauffeur dat mijn vader erg veel op de burgemeester van Parijs leek. Mijn vader glimlachtte en zweeg.
Maar toen de zwarte Mercedes bij het stadhuis stopte, gingen de wachters plots in de houding staan en salueerden mijn vader: ' Bonjour monsieur le maire ! '
Mijn vader liep vol binnenpretjes door. Zijn avontuur was goed begonnen.
Lang bleef hij niet in Parijs. Een trucker zette hem twee dagen later op 10 km van Marseille af, hij moest dus nog een eindje wandelen door het berglandschap.
Maar plots botste hij op een twintigtal oranje tentjes: een groep naakte amazones verbleven hier ! Ze leefden van de visvangst. Na een verlegen kennismaking stelden ze mijn vader voor om zijn tent naast de hunne op te zetten. Mijn vader aarzelde niet. De naakte schoonheden beloofden immers dat ze hem zouden vertroetelen.
Pas wanneer de zomer voorbij was en het frisjes begon te worden, zat mijn vader op de eerste beste trein richting Brussel. Hij was bruingebrand en vooral: gerevitaliseerd.
Want toen de kaartjesknipper naar zijn ticket vroeg, zette hij zijn streng Chirac-masker op en fluisterde: Zwijg ! Ik ben op geheime missie !
Mijn vader liep in de zomer van 1983 de muren van zijn kamer op. Hij wou dus op avontuur naar het zuiden van Frankrijk. Met een oud oranje tentje wel te verstaan. Maar eerst zou hij Parijs nog eens bezoeken.
Hij begaf zich op de snelweg en begon te liften. Nog geen 10 minuten later pikte een Belgisch parlementslid hem op. Die moest toevallig naar het Parijse stadhuis.Tijdens de autorit vond de chauffeur dat mijn vader erg veel op de burgemeester van Parijs leek. Mijn vader glimlachtte en zweeg.
Maar toen de zwarte Mercedes bij het stadhuis stopte, gingen de wachters plots in de houding staan en salueerden mijn vader: ' Bonjour monsieur le maire ! '
Mijn vader liep vol binnenpretjes door. Zijn avontuur was goed begonnen.
Lang bleef hij niet in Parijs. Een trucker zette hem twee dagen later op 10 km van Marseille af, hij moest dus nog een eindje wandelen door het berglandschap.
Maar plots botste hij op een twintigtal oranje tentjes: een groep naakte amazones verbleven hier ! Ze leefden van de visvangst. Na een verlegen kennismaking stelden ze mijn vader voor om zijn tent naast de hunne op te zetten. Mijn vader aarzelde niet. De naakte schoonheden beloofden immers dat ze hem zouden vertroetelen.
Pas wanneer de zomer voorbij was en het frisjes begon te worden, zat mijn vader op de eerste beste trein richting Brussel. Hij was bruingebrand en vooral: gerevitaliseerd.
Want toen de kaartjesknipper naar zijn ticket vroeg, zette hij zijn streng Chirac-masker op en fluisterde: Zwijg ! Ik ben op geheime missie !
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
In twee van de villa's van de familie woont al jaren een aasgier, een stiefzus van mijn moeder. We hebben haar de bijnaam 'Le Chacal' gegeven, dat is Frans voor 'de jakhals'. Eigenlijk is zij meer een wolf, een geldwolf, maar wel eentje in schaapskleren.
Twintig jaar geleden toen opa stierf heeft ze zich meester gemaakt van de twee villa's, ons territorium, nu haar koninkrijk. Wij moesten tevreden zijn met de kruimels. Mijn ooms en tantes zijn dus op zeer sluwe wijze gedupeerd via allerlei slinkse wegen. Maar volgens Le Chacal is alles wettelijk verlopen. Oom Bob wou haar nog voor de rechter slepen maar we namen hem toen niet ernstig, zoals gewoonlijk. Om het ons 'gemakkelijk te maken' liet de betrokken notaris een blanco blad ondertekenen.
Het is toch wel erg opvallend dat iedere erfenis telkens weer aan onze neus voorbijgaat. 'In de geldjungle moet je soms je tanden laten zien ', repliceert mijn broer die momenteel in het bankwezen werkzaam is. Dankzij hem hebben we een deel van de koek kunnen recupereren.
Heel de familie Aendenboom houdt er een enorme emotionele kater aan over, tot aan onze schaapjes van kleinkinderen toe!
Maar Le Chacal begint al te watertanden bij de gedachte aan ... het volgende vette kadaver!
Twintig jaar geleden toen opa stierf heeft ze zich meester gemaakt van de twee villa's, ons territorium, nu haar koninkrijk. Wij moesten tevreden zijn met de kruimels. Mijn ooms en tantes zijn dus op zeer sluwe wijze gedupeerd via allerlei slinkse wegen. Maar volgens Le Chacal is alles wettelijk verlopen. Oom Bob wou haar nog voor de rechter slepen maar we namen hem toen niet ernstig, zoals gewoonlijk. Om het ons 'gemakkelijk te maken' liet de betrokken notaris een blanco blad ondertekenen.
Het is toch wel erg opvallend dat iedere erfenis telkens weer aan onze neus voorbijgaat. 'In de geldjungle moet je soms je tanden laten zien ', repliceert mijn broer die momenteel in het bankwezen werkzaam is. Dankzij hem hebben we een deel van de koek kunnen recupereren.
Heel de familie Aendenboom houdt er een enorme emotionele kater aan over, tot aan onze schaapjes van kleinkinderen toe!
Maar Le Chacal begint al te watertanden bij de gedachte aan ... het volgende vette kadaver!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
LES BONBONS
Tante Berna werkte begin jaren zestig als receptioniste in een befaamd Brussels hotel dat zich nabij De Beurs bevond. Mijn tante was een perfectioniste en dus viel ze erg in de smaak bij haar hotelbaas. Ook de klanten waren heel tevreden over haar vriendelijke en professionele aanpak. De klandizie bestond merendeels uit bekende Belgische en Franse zangers en acteurs alsook uit vele Kongolese diplomaten en ministers. Zelfs Jacques Brel had er zijn neus enkele keren laten zien. Berna, een vurige fan van deze chansonnier, verlangde naar een handtekening en een kort gesprek maar tevergeefs, Brel besteedde geen aandacht aan ons muurbloempje.
Ze was een beetje teleurgesteld maar soit, dacht zij, c'est la vie. Toch bleef ze niet bij de pakken zitten. Want toen Brel uitcheckte wou ze hem een doos bonbons aanbieden. Maar Brel, wispelturig en succesvol als hij was, negeerde haar nog méér dan de vorige keer.
In tranen propte ze zichzelf die avond vol met haar bonbons en zwoer om nooit nog een plaat grijs te draaien van haar idool.
Tot op een zomerse namiddag Gilbert Bécaud plots verscheen aan de receptie. Berna had echter geen oog voor deze bekende zanger en overhandigde hem koel de kamersleutel. Maar toen...zag ze Brel door de draaideur binnenkomen.
En dus vroeg Berna snel: 'Wacht eens even mijnheer Bécaud, mag ik een handtekening van u ? Ik ben namelijk vurige fan !' Berna zon dus op zoete wraak.
Brel zag het allemaal gebeuren en stamelde een beetje jaloers: Bonjour, mevrouw Aendenboom, van mij krijg je ook een handtekening, je mag zelfs naar één van mijn optredens komen kijken, gratis en voor niks !
Een week later stond Berna vanop de eerste rij uit volle borst mee te brullen:' je vous ai apporté des bonbons !' Een klassieker van de grootmeester !
Tante Berna werkte begin jaren zestig als receptioniste in een befaamd Brussels hotel dat zich nabij De Beurs bevond. Mijn tante was een perfectioniste en dus viel ze erg in de smaak bij haar hotelbaas. Ook de klanten waren heel tevreden over haar vriendelijke en professionele aanpak. De klandizie bestond merendeels uit bekende Belgische en Franse zangers en acteurs alsook uit vele Kongolese diplomaten en ministers. Zelfs Jacques Brel had er zijn neus enkele keren laten zien. Berna, een vurige fan van deze chansonnier, verlangde naar een handtekening en een kort gesprek maar tevergeefs, Brel besteedde geen aandacht aan ons muurbloempje.
Ze was een beetje teleurgesteld maar soit, dacht zij, c'est la vie. Toch bleef ze niet bij de pakken zitten. Want toen Brel uitcheckte wou ze hem een doos bonbons aanbieden. Maar Brel, wispelturig en succesvol als hij was, negeerde haar nog méér dan de vorige keer.
In tranen propte ze zichzelf die avond vol met haar bonbons en zwoer om nooit nog een plaat grijs te draaien van haar idool.
Tot op een zomerse namiddag Gilbert Bécaud plots verscheen aan de receptie. Berna had echter geen oog voor deze bekende zanger en overhandigde hem koel de kamersleutel. Maar toen...zag ze Brel door de draaideur binnenkomen.
En dus vroeg Berna snel: 'Wacht eens even mijnheer Bécaud, mag ik een handtekening van u ? Ik ben namelijk vurige fan !' Berna zon dus op zoete wraak.
Brel zag het allemaal gebeuren en stamelde een beetje jaloers: Bonjour, mevrouw Aendenboom, van mij krijg je ook een handtekening, je mag zelfs naar één van mijn optredens komen kijken, gratis en voor niks !
Een week later stond Berna vanop de eerste rij uit volle borst mee te brullen:' je vous ai apporté des bonbons !' Een klassieker van de grootmeester !