Fietsperikelen

Literaire pareltjes van maatschappelijke gebeurtenissen.
Gast

01 jul 2008, 13:07

De vakantie met haar grote uittocht is begonnen. Wie nog op verlof gaat wens ik een voorspoedige reis en veel vakantieplezier. Voor de thuisblijvers schijnt op het moment het zonneke naar hartelust. Ook die mensen kunnen genieten van het zalig niksdoen, luieren op het terras en af en toe een grote coupe ijs tot zich nemen. Er hoeft niet altijd zon, zee en witte stranden ter beschikking te staan om te lummelen. Als in eigen land de zon van de partij is zijn de meesten al tevreden. Je kan nog zo vele dingen ontdekken in regio’s waar men nog niet geweest is.
Het startplaatje stond amper op zijn goede plaats toen er al vroege vogels vertrokken in De Klinge. Hier en daar kwamen de wegen ons bekend voor en zagen we nog de uitpijling staan van een paar weken geleden. In het begin stak de wind zijn kop op maar niet zo hard dat je van je fiets geblazen werd. Alhoewel er beweerden dat het zo hard waaide dat het niet goed liep. Als het waait zoek ik dekking achter mijn voorganger, ik zit in zijn wiel tot we afwisselen. Trouwens wie niet graag heeft dat ik achter hem fiets hoeft het maar te zeggen. Tenslotte is niemand verplicht om voor me te fietsen en als ik er niet over en langs geraak omdat ze te hard fietsen moet ik er wel achter blijven.
De vereniging gaf geen stratenplannetje mee. Hier moet je dan extra opletten dat je alle pijlen volgt in de juiste richting. Vlieg je toevallig uit de bocht zit je verkeerd en is het terugdraaien. Er hingen echter zo veel pijlen dat niemand zich kon vergissen en af en toe reden mensen van de organisatie langs om de mensen te helpen oversteken bij drukke kruispunten. Lochristi zie ik onderweg op een bord staan. Gent komt ons tegen maar we blijven aan de buitenrand ervan. Wachtebeke met zijn grootste recreatieoord dat zich Puyenbroeck noemt, nadert. Even denk ik hier aan een oude Ierse vriend die waarschijnlijk niet meer tot de levenden behoort. Ik kon me niet voorstellen dat hij in zulk groot natuurgebied verbleef. Veel tijd om na te denken heb je niet, je moet immers verder en hier gingen we dan verder naar Zelzate. In de onmiddellijke omgeving van Zelzate vind je veel walgrachten die dicht begroeid zijn met lovers. De vele beeldbepalende dreven zijn het trekpunt van het Ter Looveren dat doelbewust is ingeplant in het cultuurhistorisch landschap. Oppassen dat je niet in één van de grachten tuimelt. Voordat we naar het Sas van Gent toeren krijgen we op 33 km de eerste bevoorradingpost. Overal liggen en staan fietsen tegen de hekken en er ligt zelfs eentje in het hoge gras gevleid. Oei, dat was op het nippertje voor die fiets, bijna had er een auto over gereden en kon de man met de volgwagen terug keren. We moesten het doen met bananen en appelsien, energiedrank naar keuze. Heimelijk was ik blij dat ik nu eens niet hoefde te kiezen tussen de vele cakesoorten. Hup, terug in de richting van het Sas of de sluis van Gent. Hier merk je duidelijk dat je zand in eigen land kunt beleven. De smalle wegen die langs het kanaal van Terneuzen lopen bieden een goede beschutting beneden de dijken. Axel is me onbekend en Koewacht wist ik te situeren van een andere rit. Dadelijk merk je aan de wegen dat je nog op Hollands grondgebied bent. Heel onverwachts komen we op 66 km aan de tweede bevoorrading waar we onze tweede stempel mogen in ontvangst nemen met nog een energiedrankje. Niet altijd stempelen we twee keren, soms mogen we drinken nemen zonder te stempelen maar iedereen is er unaniem mee akkoord dat dit wél zou moeten gebeuren. Ook lijkt het ons aangeraden om een geheime controle ergens op touw te zetten. Dààr waar het niemand nog verwacht en die stempel zou dan in een andere kleur moeten zijn, zodat hij opvalt bij het binnenleveren. Of er zou eerst op de pols gestempeld worden en dààrna pas op het controlekaartje. Wie reeds een stempel op zijn pols heeft zoals op een fuif waar meerdere mensen zijn die niet behoren tot het evenement, kan dus geen stempel meer krijgen op zijn controlekaart. Ach, het zal ons een worst wezen waar ze staan als we er maar plezier aan beleven. Terwijl de Kemelstraat in Stekene doorgefietst wordt weten we dat het niet meer veraf kan zijn. Iemand gaf op een bordje aan dat het nog 10 km was. De vermoeide ruggen en benen krijgen weer kracht en je telt iedere km af op je teller. Een begeleider van de plaatselijke club zit netjes op zijn stoel in een bocht. Hij doet teken dat het bijna voorbij is, ook hij lijkt me vermoeid van uren daar te zitten in het zonneke. De bochten worden bekend, de tralies naderen die we deze ochtendvroeg hebben verlaten. Puffen we eerst uit in het cafétaria of gaan we eerst onze benen strekken onder de douche? Op de karige parkeergelegenheid voor de inschrijving, staat een lichtblauwe reuzegrote bus geparkeerd. JMPhaff staat erop. Waar hebben we die nog gezien met hun volgwagens?
Gast

08 jul 2008, 11:55

Ben je nooit verder geraakt aan de kust dan een bakje garnalen kopen op de Visserskaai? Dat zou dan zonde zijn want af en toe de platgetreden paden verlaten en het prachtig strand van Oostende achter je zien verdwijnen, zou een aanrader zijn en zeker zo leuk. Je zintuigen een verbluffende ontdekkingstocht gunnen is zalig. Even inschepen bij de SeaSens vlakbij de vuurtoren waar je midden in het ruim van het authentieke vrachtschip Imke C het luxe relaxatiegenoegen met elektronisch gestuurde zetels die je doen wegdrijven op de ontspannende tonen van een geluids-en muziekcollage, mag smaken. Je geest en ogen worden hier geopend voor een uniek licht- en laserspektakel en je wordt omgeven en doordrenkt van natuurzuivere etherische oliën met hun subtiele geur. Wie echter niet houdt van magische koek mag met de fiets de Azalearoute in Brugge gaan verkennen. Op zoek naar Azalea door de vele velden kom je tot de ontdekking dat het aardappelen zijn waarvan de lilabloemen een zeer merkwaardige geur verspreiden. Het doet je een beetje denken aan patattenpuree die vers op je bord ligt langs sperzieboontjes. Je stuurt je fiets naar het Domein ter Poel dat je bereikt over een kiezelpaadje dat de grootste vrees is voor smalle banden. Maar eenmaal je door het park fiets zie je meteen dat Sint-Pieters aangenaam is om te vertoeven, het straalt rust uit wanneer je verkiest halt te houden op één van de banken dat het park rijk is. Overal rondom de uitgestrekte zeevlakte tussen de kust en Brugge val je van de ene verbazing in de andere. Op de achtergrond zie je de windmolens van Zeebrugge plechtig zwieren met hun krachtige wiekenarmen. Ook kom je er kasseistroken tegen waar je onverwachts op terecht komt. De eerste die we onder de wielen kregen was een gigantische afstand van zeker meer dan twee kilometer. Even je zitvlak naar achteren op het zadel zetten, polsen losjes op het stuur en maar bibberend erover vliegen. Daar waar de autobandensporen zijn, liggen gewoonlijk de kasseien wat platter erbij maar toch geeft het nog het gevoel dat ik huppel gelijk een amazone die bijna van haar paard valt. In de onmiddellijke omgeving van Brugge die skone, ligt het schilderachtige Lissewege in vrede met haar vele witte gevels die je ook terug vindt in Thorn. De ene vaart volgt de andere op en we draaien aan de Lamme Goedzak naar links. Over de Herdersbruggestraat kom je in Dudzele terecht. Voor ons totaal onbekende plekjes en namen die ronken gelijk een klok maken je nieuwsgierig. Echter, we mogen de kerk met haar twee torens niet bezichtigen, we houden ons keurig aan de opgelegde route. Langs de vaart trekken we het tempo naar boven. Plots roept iemand dat we voorzichtig moeten wezen, obstakel in zicht. Een slagboom duikt uit het niets op voor ons en met veel chance kunnen we die ontwijken. Geen aanduiding dat dit wel eens een gevaar kon zijn voor de toerfietsers. De eersten zien het maar wanneer de bel aangekomen is bij de achterste zit die meestal tegen het obstakel met zijn voorwiel. We vervolgen onze weg langs het Zuidervaartje en de Pijpeweg om over een kasseistrook en iets verder door de Brezende Dreef die je even verkoeling schenkt, aan te komen aan de eerste bevoorrading. We zaten nog niet halfweg, er stond amper 42 km op de teller maar je benut de stopplaats om even een babbeltje te slaan. De laatste tijd is het een ware overrompeling om ter snelst aan de tafel te komen, cake weg te grissen, bananen in de achterzak te duwen, je bidon bij vullen met de voorradige drank die ze schenken, weliswaar soms te sterk maar drinken is drinken. Vlug de plaatselijke bewaker over zijn kopje gekrabd, prachtig beest die Golden met zijn brede hoofd. Terug de fiets onder je gat trekken en als een razende gek ervan door, bang om de laatste aan te komen. Maldegem duikt op, het centraal gelegen dorp van het Meetjesland doet zich alle eer aan. Je vindt er de Smokkelroute,iets dat vergelijkbaar is in het Maasland in Smeermaas. Sijsele hebben we een paar keer voorbij zien komen, iedere keer vanuit een andere richting. Het vergast ons op een derde kasseiweg die je even naar je rug doen grijpen. Op 57 km komen we aan de tweede drinkgelegenheid. In de buurt is een jeugdtoernooi bezig, doet ons denken aan vroeger toen onze zonen aan toernooien meededen. Eerst stempelen zegt het vriendelijke meisje, daarna drinken. Wie geen geldige kaart kan voorleggen zal een tol van 1 euro moeten betalen, niet meer dan juist, behalve als iemand zijn stempelkaart verloren is onder weg. Dan zou die stempel op de pols welkom zijn als een bewijs dat je ingeschreven hebt. Vliegensvlug de fiets op, de pedalen in hun ritme terug brengen om de DenTorre kassei over te vliegen. Als je zoveel keikoppen al gevoeld hebt die dag, maakt het niet meer uit eentje minder of meer te beleven. Je zitvlak wordt er gehard door. Dan krijgen we plots een ruwe overgang van groene gordels naar stadscentrums. Van het ene moment in het andere verlaat je de rust van de velden om door Damme te fietsen. Machtig dorpje met zijn Tijl en Nele story. Het kleine dorp is één kasseirijk. Veldwegen worden bruusk vervangen door drukke verkeersaders waar we halt moeten houden voor een trein die met een hevig geweld voorbij raast. Het leed is bijna geleden maar echt leed was het niet. We vonden het zelfs aangenaam om door de wind te beuken. Nog de Bisschopsdreef en de Boogschutterslaan doorspartelen. Fort Lapin duikt op, het Havengebied, Jaagpad en in een mum van seconden zijn we terug aan het Tempelhof. Onze neus ruikt spek. De bonnetjes die ze gaven in het begin dienen om je een reep spek tussen de kiezen te slaan. Jammer, we kregen er maar eentje, nochtans lagen er bergen spek die gereed lagen om geconsumeerd te worden. Dan maar de douche opgezocht. In de mannendouches die net langs de vrouwencabines gelegen waren hoorde je duidelijk misnoegde mannen. Eentje beweerde dat er sommigen aan competitievervalsing deden. Hij kende mannen die op verlof waren en hun inschrijving mee gaven aan derden. “Kan iemand dan meerdere stempelkaartjes meenemen onder weg,” vroeg een ander? Ook beaamde iemand dat iedereen dezelfde punten kreeg ondanks de afstand die ze fietsen. Wie zou nu niet een stuk chocolade willen hebben als hij hetzelfde stuk kan krijgen voor verminderde prijs? In alle geval, je gaat geen verplaatsing maken om maar een luttele 30 km te doen als je gezond bent denken wij, dan zie je niks van de streek en 100 km lukt evengoed als je maar doseert. :wink:

katana
Lid geworden op: 02 aug 2002, 17:20
Locatie: Leopoldsburg , mijn home

08 jul 2008, 15:53

Mooi zo beste Kwezel , uw inzendingen , moet ze meerdere keren lezen , ze zijn zo lang , zo mooi en zo heerlijk :)
Tegenover U , zijn mijn inzendingen maar ersatz , maar die leest u wel niet zekers ? ( grapje) :lol:
Senioren het zwijgen opleggen is een misdaad

air
Lid geworden op: 06 jul 2006, 17:00
Locatie: In de A van mAai! Antwerpen dus!

08 jul 2008, 16:16

Staan er buitenlandse (meerdaagse) fietstochten op het programma, Kwezel?
I'm fluent in two languages: sarcasm and movie quotes.

katana
Lid geworden op: 02 aug 2002, 17:20
Locatie: Leopoldsburg , mijn home

08 jul 2008, 16:18

air schreef:Staan er buitenlandse (meerdaagse) fietstochten op het programma, Kwezel?

Hopelijk geen woestijn routes , maar daarover zal kwezel wel een heerlijk verslag over uitbrengen zekers :lol:
Senioren het zwijgen opleggen is een misdaad

air
Lid geworden op: 06 jul 2006, 17:00
Locatie: In de A van mAai! Antwerpen dus!

08 jul 2008, 16:35

Door de Sahara, waarom niet?! :)
I'm fluent in two languages: sarcasm and movie quotes.
Gast

08 jul 2008, 21:17

Fijn dat jullie hier komen lezen, dankewel hiervoor!

De Sahara in Lommel die zal wel iedereen doorfietst hebben, trouwens ik ook met een regenjas aan. Het regende die dag zo hard dat we naar de winkel bolden om er eentje te kopen om nog vlug over onze schouders te trekken.

Katana, wees maar niet bezorgd, je leespubliek ziet je graag je fratsen schrijven. :wink: In Leopoldsburg komen we regelmatig langs het schietdomein. :D

jeronimo
Lid geworden op: 23 jan 2005, 22:18
Locatie: pajottenland

08 jul 2008, 22:36

kwezel,
Per toeval kom ik op uw topic, proficiat voor deze lange en vlot lezende bijdragen, ook ben ik veschillende namen tegengekomen die ik kan van de topic "de tijd van toen.
In mijn kennissenkring zitten ook wel enkele wielertoeristen en essen.
en kunnen ook met zo'n geestdrift over hun fiets en tochten spreken.
Mijn vrouw en ik houden het bij stappen, is wat rustiger en minder gevaarlijk om plat te vallen.
Zeg kwezel, volgens mij ben je klaar om eens een tochtje naar compostela te maken.
Alle inlichtingen vindt ge op info@compostelagenootschap.be
niet wat ge zegt telt maar hoe ge het zegt.

telloorlekker
Lid geworden op: 26 nov 2002, 17:46

09 jul 2008, 07:36

Jeronimo, ik maak regelmatig ommetjes langs de compo-stella; maar ik hou het dan ook liever bij de schoenzolen; stappen lijkt me véél gezonder dan al dat gefiets... is het trouwens niet je eerste wens geweest ?; het fietsen kwam later wel.
Kwezelken zou beter dansen... mja

jeronimo
Lid geworden op: 23 jan 2005, 22:18
Locatie: pajottenland

09 jul 2008, 15:40

Aan de schijvers en lezers van dit topic

Had dit op "de tijd van toen" gezet maar ik denk dat het hier ook wel kan.

De fietsen van toen,
Zoals de meeste fietsen toen was vaders fiets zo’n geval van wel 20 kg, brede ballonbanden, een zadel waarop een uit de kluiten gewassen achterwerk op paste, een “ bagage” stoeltje die dikwijls dienst deed als transport voor een passagier, de buis was dan ook nog een zitplaatsje voor een derde passagier of gewapend met een vigor bak deed hij dienst als bestelwagen, versnellingen bestonden er toen nog niet maar een wiel met een tweede tandwiel, gewoonlijk was dit een “pion fixe” en bij het draaien van het wiel had men een tweede versnelling.De meeste fietsen waren dan ook nog uitgerust met een “ carbuur”(acetyleen ) licht, het was werkelijk een kunst om er een lichtstraal uit te krijgen en onder de oorlog moest dat dan nog afgeschermd worden tot een fijn straaltje.
Moeders fiets was wel wat lichter met een lage opstap frame en voorzien van een netje over het achterwiel kwestie van de wijde rok niet tussen de spaken te draaien,
Aan het stuur hing een rieten mandje.om een handtas in op te bergen.
Mijn buur had ook een fiets, zo’n tussenmaat, de banden, n’ Engelse maat, waren versleten en nieuwe kon men niet kopen, zelfs niet op de zwarte markt.
De oplossing was er koorden rond te binden maar remmen kon dan niet meer, dan maar met de voet op het voorwiel remmen, hij is wel dikwijls over kop gegaan toen zijn voet klem raakte tussen de vork en de spaken.
Het was hij die na de oorlog een koersfiets zou krijgen en renner worden, hoe dikwijls hebben we niet datzelfde parkoers afgereden, ik met vaders fiets, één been door het kader en maar halsbrekende toeren uithalen, toen hij 16 werd kreeg hij zijn koersfiets.
Nu begon het serieuze werk, als “ swanjeur” ging ik hem dan daags voor de wedstrijd masseren met kamferolie, of het veel uithaalde weet ik niet, hij was niet de gehoopte kampioen, op de twee jaar dat ik met hem meeging naar de wedstrijden heeft hij maar eenmaal de “ palm” gewonnen, hij is niet verder geraakt dan de beginnelingen,
het succes bij de meisjes werd hem te zwaar en na een tijdje heeft hij dan ook zijn fiets aan de haak gehangen, en zo is zijn droom maar een droom gebleven.
_________________
niet wat ge zegt telt maar hoe ge het zegt.
Gast

09 jul 2008, 21:32

Zulke fiets, Geronimo, kende ik alleen van bij de boeren die hem onder de mesthoop verstopt hadden. Na de oorlog zeiden ze haalden ze de fiets er onder uit.

In tegenstelling tot toen, is de hedendaagse fiets een juweeltje.

Trouwens, mooi geschreven, iedereen die meeleest en op een bepaalde leeftijd gekomen is, zal zich erin herkennen. :wink:
Gast

09 jul 2008, 21:39

Na de strijd in Brugge trokken we als zigeuners verder, terug naar de kust. We wilden de zonnestralen vangen op een ultralange zeedijk en de traditie van babelutten smullen verder zetten. In Wenduine zouden we gaan supporteren voor de jeugd die aan beachrugby deden. Verscheidene nationaliteiten streden om het begeerde lintje maar we geraakten niet tot aan het einde van de wedstrijden. Eerst was er al een ongeval gebeurd in de buurt van de parking en op de radio vernamen we dat er ergens een ontploffing op een camping een paar campers de lucht had in geblazen. Gelukkig gingen we naar een camping in Westende en niet naar die bewuste treurplaats. Iets verder dan, stikte een jongeling onder het zand met een overmoedige poging te wagen om een tunnel onder het zand te graven en tenslotte schoten naïeve jonge mensen op een voorbijrijdende tram. Tijdens het beachtoernooi werden er foto’s genomen door de persmensen. Er werd afgeteld van tien naar één. Iedereen dacht dat dit was om naar het vogeltje van de lens te kijken op het zelfde tijdsstip. Op één sprong er een jonge man uit de groep, rende in zijn nakie over het strand, het ijskoude water in. Ocharme dachten we, nu moet die daar blijven zitten onder de hoge golven tot dat ze hem kleren komen brengen. Je moet het maar durven. We vingen geen enkele zonnestraal want het begon te druppelen. De kiekjestrekker werd vlug opgeborgen en blootsvoets marcheerden we terug naar onze auto. Het werd plots een wedren met de hevige regenvlagen maar we haalden het nog net op tijd. Hadden we dit over ons af gekregen tijdens het fietsen waren we kletternat geworden tot op ons bloot lijf. En ik die schelpjes wilde rapen op het ellenlange strand van De Panne die we de Sahara noemden. Dan maar aan sightseeing gedaan zonder open dak. Wat ons opvalt is dat de nieuwe gebouwen al met hun voeten op het strand staan ingeburgerd. Ik zoek een herkenningspunt in Westende en merk dat het restaurant dat er uitziet als een Rotonde nog altijd aanwezig is. De belle-Vue is een echt staaltje architecturaal oeuvre dat door de handen van een zeker Octave Van Rysselberghe is gecreëerd. Het heeft zelfs de tijd des tands overleeft en twee wereldoorlogen. Tijdens het interbellum brachten de leden van de koninklijke familie hier hun vakantie door maar als het zou geregend hebben gelijk die dag als wij er in de buurt waren, zouden ze hetzelfde gedaan hebben als iedereen: binnen blijven of nat worden. We konden de fleur en kleur van het Pealsteenveld niet gaan opsnuiven, geen dahliazee voor ons. Ook lieten we het middeleeuwse vissersdorpje Walraversijde dat gelegen is tussen Oostende en Middelkerke liggen waar het lag. De vier vissershuisjes die je tegen komt zijn gereconstrueerd met de originele eeuwenoude bakstenen van het dorp. Het meest in trek is echter de opgravingssite. Die bezoeken we regelmatig als we in die buurt komen. Jammer dat we niet in Oost-Duinkerke geraakt zijn om het gestrande schip de Kadia te bezichtigen. Een dierlijk figuur met horens, die uit de romp van het schip stapt, zomaar het strand op. Middelkerke en Westende tellen zes typische polderdorpen die je met de fiets kunt verkennen langs de Schoorbakkerroute. De bekendste hoeve die je tegenkomt is toch de Spermaliehoeve. Vroeger stond op die plaats een klooster dat tot de orde van Citeaux behoorde. Aan de kust verveel je je nooit. Er is altijd wel iets bruisend te beleven. Ben je moe gewandeld of afgejakkerd op de fiets, kan je nog in de Belle Epoque even iets versnaperen,of je stapt de living binnen van Marie Tartine. Wie de natuurelementen durft trotseren, kan een pierwandeling ergens doen. Dan kom je zo te weten waarom een Pier bestempeld wordt als de meest romantische plek. We zien terug de molens van Zeebrugge naderen. Zeebrugge is de trotse eigenaar van de belangrijkste vissers- en garnaalhaven van België. Omookaai biedt een schitterend zicht voor de vele pleziervaartuigen die er gemeerd liggen. Je ruikt de zee en de mossels, het bakje garnalen zal welkom zijn waar ik naar op zoek was. Ginder komt Lissewege in zicht dat we diezelfde ochtend doorkruisten. Het dorpje met haar lage witte huisjes en kronkelstraten waar je even terug in de tijd gaat. Langer mogen we ons niet ophouden, we moeten onze slaapplaats terug opzoeken om de dag erna fris aan de start te staan in Opwijk. Maar eerst nog naar de plaatselijke braderie, ik zou geen vrouw zijn als ik dit liet voorbij gaan. Voor geen geld wilde ik het straattheater missen met zijn muzikanten die gelijk jaren geleden met hun trekharmonica en een ijzeren bakje het straatbeeld sierden. Wie geeft wat hij heeft, is waard dat hij leeft. :wink:
Gast

12 jul 2008, 16:52

Na een karig ontbijt op ons verblijf stonden we om half acht al aan de start in Opwijk. Het leek eerder op een oude boerderij met een neerhof zonder kippen vlak tegenover het St-Vincentius klooster. Zusterkes hebben we niet gezien, daar heb je geen tijd voor. Iedere keer moet je je opnieuw concentreren op je weg. Dat je niet vanaf het begin een verkeerde straat inslaat anders zit je goed fout. De Klaarstraat rijden we uit om door de Coenstraat onze weg te vervolgen naar Lebbeke. In het centrum komen we plots koetsen tegen. Er is hier wat gaande dachten we. Mooi versierden spannen waar je een ritje mee kan maken. De paardenwijding zal wel voorbij zijn en stalen rossen wijdden ze immers niet hier. In Lebbeke vind je onder andere een prachtig gemeentehuis waar ze laatst opgezadeld zaten met een enorme stankoverlast. Ze hadden er alles moeten ontsmetten om hun wijn nog te kunnen gebruiken tijdens officiële plechtigheden. In alle geval, we roken het niet meer. Na wat heen en weer geslingerd te hebben fietsen we door de Pollepel waar we de Blijstraat aandoen. De Hoogstraat brengt ons in Wieze. Wieze staat bekend om haar glazen dorp. Heel veel bloemenserres kom je er tegen. Niet te vergeten het wereldberoemde bier dat ze gul inschenken als je naar de oktoberfeesten gaat. Een culinair kroonjuweeltje is vast voor iedereen de Callebautchocolade. Wie lust het niet?! Chocolade smelt in de achterzak, laat het ons maar houden bij energierepen gevuld met kersen. De straten vullen zich met fietsfanaten. Iedereen heeft een trui aan van zijn lievelingsrenner uit de Tour. Je kan bijna over de koppen fietsen zoveel inschrijvingen zijn er geweest. Lang kan je niet nadenken op je fiets, je hebt geen ogen genoeg en wil je aan de bevoorrading komen zonder te veel tijdsverlies moet je dapper mee met de stroom. Je voelt duidelijk dat de wind je wil kleineren maar we weren ons gelijk de mannen. Op 52 km komt de bevoorradingsplaats in zicht. Volk alom. Het is zo als iedere keer. Iedereen is op rooftocht, heeft honger, is uitgedroogd, heeft dorst en wil het eerste en het beste hebben. Elke organisatie heeft zich dit jaar beter voorzien in snoepgoed. Behalve die ene keer een tijdje geleden, die vergeten we maar vlug. Goed volgepropt met suikers, bananen en drank springen we met een wip terug op onze fiets. Smetlede rolt voorbij, de Kortestraat brengt ons naar Massemen. Over de E9 tuffen we door de Begijnestraat naar Bavegem. Hier en daar zie je stropoppen in de velden staan. Reuzegrote boerinnen die over het veld de scepter zwaaien. Letterbroek zet ons op weg naar Vlierzele. Af en toe moet je ook eens oversteken om van kruispunt te veranderen. We wachten tot het groen licht wordt en draaien naar rechts om onmiddellijk naar links af te slaan. Met zijn allen oversteken is makkelijker denken we. We doen allemaal teken dat we links afslaan. Toch wil er nog een snuggere met zijn auto door de bende vegen. Een geroep van achter in de grote groep achter ons. Iets verder waaiert de groep uiteen, de snelle nemen de benen harder. We blijven rustig met zijn achten en wat krijgen we nu weer voor onze banden? Een hoogbejaard meneertje neemt op zijn dooie gemak de hele weg in beslag. Hij overhaalt drie achter elkaar rijdende auto’s met nog een tractor en komt recht op onze wielen af. En dan te bedenken dat je juist in de eerste rij zit met je fietske. Nog net op tijd kunnen we hem vermijden maar meneer heeft blijkbaar niks in de gaten dat er nog fietsers achter ons volgen aan de rechte zijde die hij nu links neemt. De schrik moet ik even uit de benen schudden, dat was maar nipt. Weeral een goede lieve engelbewaarder gehad. Zo vlug mogelijk je herstellen, de weg is nog niet ten einde. Lede, Hofstade en Gijzegem komen in zicht, nog wat rondjes draaien in de buurt door Herdersem en Baardegem. Eindelijk komt de Kloosterstraat terug in zicht, oef want het bolde in het begin moeizaam met dat kleine ontbijtje. Heel voornaam is het een paar uurtjes voor het vertrek een stevig ontbijt tot je te nemen. Eet je te weinig zit je vlug plat. Het neerhofje zit vol met renners als we binnen lopen. De zon schijnt er lekker warm op je rug en de drank die we mogen kiezen doet deugd. Nu nog door de omleidingen richting Brussel, terug naar huis geraken. Zie ik daar in de verte het atomium opduiken met zijn zilveren bollen die schitteren in het felle licht?
Gast

13 jul 2008, 18:13

De weerberichten geven regen aan rond de streek van Tongeren. Met een bang hart houdt iedereen zich vast aan het gedacht dat daar modderstromen kunnen zijn. In Martenslinde lag het parkeerterrein dat voor de auto’s bestemd was van de Alden Biezen Classic, een halve kilometer ver weg. We waren nog niet op de fiets of we hoorden de mensen al grommelen dat ze te ver van de inschrijving stonden en dat de douches te ver waren om nog terug te keren met een valies vol droge kleren. En droge kleren konden we er gebruiken na aankomst. De eerste 20 km verliepen moeizaam voor iedereen. Zware benen die niet mee wilden, té hevige windstoten die je bijna van de weg afbliezen en heuvels had je er ook genoeg. Echter het parcours was niet zo zwaar, we waren er voorheen al met een andere organisatie. Onmiddellijk na 2 km stond op het papier dat eerder op een blauwe krant geleek, dat er een gevaarlijke afdaling zou komen. Bij een nat wegdek en windvlagen die je meer achteruit duwen dan vooruit, is het opgepast geblazen maar het viel eigenlijk nog goed mee. Het zuur verdween uit de benen na eens goed doorgedronken te hebben en een energiereep genomen te hebben. Eventjes werd het zelfs zonnig boven ons hoofd maar in de verte zag je duidelijk de buien hangen. Ze spaarden ons niet. Vliermaal en Gors Op Leeuw met hun heuveltjes, we namen ze andersom. In plaats van te klimmen gelijk verleden keer mochten we eraf vliegen en vliegen deden we. Tegen 53 vlogen de meesten naar beneden. De zwarte hesjes gingen de rugzak in tot aan de bevoorrading. Wat een rijkgevulde tafel kregen we weer vandaag. Je kon geen keuze maken wat je eerst zou willen naar binnen werken. Onze krantstempelkaart waar tevens de routebeschrijving opstond, werd netjes aangeboden om de stempel die iedereen gretig wil bezitten, in ontvangst te nemen. Dan ga je gewoon het rijtje af. Je begint bij de bananen, sinaasappel, cakesoorten, peperkoek, wafels en drank. Gratis blikjes drank mocht je nemen langs de stand van de wafels. We pauzeren even en af en toe gaat er iemand het urinoir binnen dat hier tot ieders beschikking staat. Wat zien we rondom ons? Niet zoveel volk gelijk verleden week. Misschien ligt dit aan de weersomstandigheden van vandaag of wel zit iedereen op de grote afstand. In de buurt zien we mannen die na ons vertrokken waren en toch voor ons aan de bevoorradingstafel stonden, of wel bedrogen onze ogen ons. Het zal wel aan onze ogen liggen die veel te verduren kregen tijdens de windvlagen. We verlaten Jeuk om de richting die ons staat aangegeven op de straat, naar Bettincourt. In Opheers en Oleys kregen we het te verduren van de regen die plots ons kwam vervoegen. Had die nu niet nog even kunnen weg blijven tot we binnen kwamen? De regende borstelde onze gezichten, onze benen. Geen meter zag je nog door je bril hoe je ook erover wreef met je handschoen. Maar we moesten nog door Diets-Heur geraken met zijn modderwegen. Op sommige plaatsen door de velden lag er nog modder en wanneer je met die smalle tubes erdoor wil fietsen moet je oppassen dat je achterwiel niet wegslingert. Slippen deed je af en toe als je het nu wilde of niet maar gelukkig stuurden we bij en kwamen we weer terecht op de paden. Sluizen zette nog een versnelling bij met water te droppen over ons. Onze schoenen stonden blank, knieën en gezicht waren onherkenbaar geworden. Veldcrossen, joepie, kijk mama met losse voeten en ik deed de voeten omhoog om te modderspatten te vermijden. Het ergste zou nog komen. De kasseiweg die door het domein van Alden Biezen loopt, lag er spekglad bij. Niet remmen, gewoon erover tegen een stilstaand tempo en dan lukt het wel. Nog even doorbijten en de heuvelaf brengt ons rechtstreeks terug tot aan de finish. Aangekomen hoorden we mannen vloeken, sjamfoeteren. De ene op zijn fiets dat die niet meer herkenbaar was, een ander dat zijn auto té ver stond. Binnen in het cafétaria gaven we netjes onze stempelkaart af en wat zagen we? Dezelfde mensen die we nergens onderweg tegen gekomen zijn, die ons niet voorbij gestoken waren of konden omdat we harder fietsten dan hen, die zaten netjes aan een tafel te genieten van een consumptie. Blijkbaar hadden ze zelfs geen last gehad van het slechte weer of hadden ze een lift met de auto genomen hier en daar. Nu is het wel te begrijpen dat niet iedereen graag door weer, wind en regen fiets maar de helft van het traject met de auto doen lijkt me toch sterk overdreven. Af en toe terug op je fiets springen om gezien te worden, de rest, hup terug op de auto met alles.
Gast

15 jul 2008, 18:10

Op zoek naar de Hoppeduiveltjes rondom Asse vonden we alleen een paar vogelverschrikkers in de velden. Boeren zetten deze reuze stropoppen op hun veld om de goden goed weer af te smeken en tevens om een goede oogst binnen te rijven. Bij het vertrek wisten we al dat het een goede droge dag zou worden. De wind die ons daags voordien bij de lurven gevat had, die speelde deze keer niet mee. Getooid in de Bianchikleren en met goede moed vertrokken we op pad. Algauw vonden we ons ritme en zware benen hadden we thuis gelaten. Het eerste wat we aandeden was het dorp Meldert. Affligem met zijn Essene lag er stil en ingetogen bij toen we heel vroeg door de straten reden. Geen kat die voor het raam ons voorbij zou zien flitsen. Lebbeke leek ons bekend voor te komen. Het stuurde ons stuur door de Korte Breestraat naar de Lange Breestraat waar we de eersten afschudden die gekozen hadden voor de korte afstand. Hoe dikwijls dat ik ergens Opwijk heb zien staan en Opstal? Meerdere keren dacht ik in rondjes te cirkelen. Maar de vlooienmarkt kwamen we maar ene keer tegen en iemand op de rotonde waar we links aanhielden stond nog wel te supporten voor ons. Hij moedigde ons aan dat we bijna de laatste ronde ingingen. Ik moest hem teleurstellen, we draaiden geen kermiskoers in rondjes. We moesten verder over het Weiveld naar Buggenhout. Zie ik hier de bekende gekleurde wimpels ergens voor een raam hangen aan onze rechter zijde van de nationale wielerbond? Dag meneer de voorzitter, een groet van ons! Het bolde nog altijd goed en het tempo bleef tegen 28, waarom ook niet dachten we. De kasteeldreef waaierde ons naar Malderen waar je de St-Amanduskerk kan bewonderen. St-Amandus is tevens ooit een Bisschop geweest in Tongeren (voor de kenners onder ons). Het domein van kasteel Groenhof dat een waar vogelparadijs is laten we in vrede rusten. Op het kruispunt van de Bouwdreef zien we een molen rechts van ons staan. In de rapte want je vliegt erlangs vooraleer je het goed en wel gezien hebt, zou de Heidemolen staan. Bij de Bosdreef maken we een flinke gevaarlijke bocht naar rechts die ons laat vermoeden dat we hier moeten oversteken naar de Kalkenstraat. Altijd wanneer het goed loopt moet je stoppen. Op de Kouter kregen we een overvolle dis aangeboden. Het stond er berevol met groepen waar we ons tussen propten om aan ons beurt te geraken. Wat gaat een mens het eerst nemen als hij zoveel ziet liggen? Drinken natuurlijk en bananen. Maar de koekjes met lekkere krenten in laten ons niet onberoerd. Als de innerlijke mens gespijsd is, trekken we verder. De groepen laten we voorgaan, geen discussie hierover. Nu komen we door de Broekstraat in Opwijk waar we het kruispunt oversteken. Bijna zijn we aan de volgende splitsing waar we de renners van de 60 afschudden. We hadden immers gekozen om de 90 te doen, anders zagen we geen Hoppeduvels die we zowiezo niet te zien kregen. Het harde stuk moest nog komen. Als we Mollem voorbij zijn gegleden kan je er een punt opzetten dat het parcours hier niet meer zo vlak is als in het begin. Je voelt duidelijk dat de neus van je wielen omhoog staan. Relegem bracht ons door de Pastoriestraat naar Zellik waar we de Brusselse Steenweg namen om over de E40 naar Groot-Bijgaarden te crossen. Slechte straten en druk was het in het centrum. Je moest niet alleen je stuur hier goed kunnen beheersen maar ook je ogen naar alle kanten laten uitpuilen. Achter me hoorde ik een derailleur knappen, kabel gesprongen. Het einde was in zicht maar eerst nog over het Vrijthour en de Hoogpoort naar Mazier. Nog enkele kilometers te gaan. De Beekstraat kom eraan en nog even de Gentse Steenweg over geraken. Joepie, we hebben het gehaald, bijna 90 km op de teller staan. Eigenlijk voelde het aan als we minder gedaan hadden maar we verlangden toch naar een deugdoende douche. De vrouwen mochten in de scheidsrechtercabine. Dit is de vieste cel die we ooit gezien hebben, hier mocht de gezondheidsinspectie eens een kijkje komen nemen. Het leek eerder op een kleine varkensstal, druppelwater en zeker en vast bacteriën aan je voeten. Voeten afspoelen en vooral een tweede handdoek hier gebruiken om geen schimmeltenen te krijgen. Achteraf deed de hoppedrank alles vergeten. Er werd niet meer gedacht aan drukke kruispunten of een pijl die verdraaid stond toen we een gevaarlijke afdaling kregen. Eén pijl wees omlaag terwijl er eentje op nog geen vijf meter afstand terug naar boven wees. Ergens weer een plezanterik aan het werk geweest? :twisted: