Reisziekte

Algemeen
Andere namen voor reisziekte zijn bewegingsziekte of kinetose. De klachten ontstaan bij blootstelling aan bewegingen waaraan men niet gewend is. Hoe het precies ontstaat is nog niet duidelijk. Een gangbare theorie is de "zintuigconflict-theorie": In de loop van de tijd zouden de hersenen informatie over gemaakte bewegingen opslaan. Als de aangeboden informatie niet meer klopt met wat al bekend is, zouden de klachten ontstaan. Deze bewegingsinformatie komt vanuit de ogen, uit het evenwichtsorgaan in het binnenoor en ook via sensoren die in spieren en gewrichten liggen. In een rollend schip voel je dat het beweegt, je ziet het echter niet, in een bewegende auto geldt iets soortgelijks. Bij iedereen kan reis- of bewegingsziekte worden opgewekt. Ongeveer 70% van de bevolking is licht gevoelig, 25% gevoelig en 5% is erg gevoelig voor reisziekte. Het treedt vooral op bij kinderen tussen de 2 en 12 jaar. Bij ouderen boven de 50 jaar komt het weinig meer voor.

Symptomen
De klachten kunnen divers zijn, een niet uitputtende opsomming is: geeuwen , slaperigheid, kokhalzen, braken, bleekheid, transpireren en uiteindelijk uitputting. Nadat men niet meer aan de ziekmakende beweging is blootgesteld, nemen de symptomen weer af. Ook zeelieden kunnen makkelijk reis- of zeeziek gemaakt worden door ze bloot te stellen aan een voor hen onbekend bewegingspatroon. Alcohol verergert de problemen. Nader onderzoek is niet nodig omdat het verhaal voor zich spreekt.

Behandeling
Probeer te voorkomen dat je wordt blootgesteld aan de ziekmakende bewegingen. Verder kun je bij reisziekte proberen je blik te richten op de horizon om zo te proberen het hoofd zo min mogelijk te bewegen. Een andere optie is medicijnen. Enkele gebruikte middelen zijn cinnarazine en cyclizine die ook bij kleine kinderen gebruikt kunnen worden. Er is een pleister met scopolamine die je achter je oor kunt plakken maar gezien de bijwerkingen die eraan kleven, is dit niet altijd de beste keus voor onder de 18 jaar. Je kunt wennen aan de bewegingen.

Bron: Stichting Care Net