Nodig eens een eenzame uit
De Nederlandse supermarktketen Albert Heijn gaat in twee winkels in Den Haag speciaal letten op de gezondheid en het welzijn van oudere klanten. Als kassiersters merken dat senioren eenzaam, vergeetachtig of verwaarloosd zijn, zullen ze hen vrijblijvend in contact brengen met een vrijwilliger van een zorgorganisatie die in de winkel aanwezig is. Het plan maakt deel uit van een reeks zorgvernieuwingen in Den Haag en borduurt verder op de ouderwetse buurtwinkel waar klanten hun verhaal kwijt kunnen.
Eenmaal de kerstboom afgebroken is en de dagelijkse routine weer ons leven bepaalt, zijn de eenzamen snel vergetenBovenstaand verhaal stond onlangs in De Standaard. Eenzaamheid bij senioren is dan ook een gekend thema dat met enige regelmaat in verschillende media opduikt. Het is nu niet anders. De kerstperiode is daar uiteraard niet vreemd aan. Kerstmis en Nieuwjaar staan traditioneel garant voor familiefeesten, gezelligheid, cadeautjes, lichtjes en warmte. Maar ook voor de nobele kerstgedachte ‘Nodig eens een eenzame uit’. Het is immers die periode van het jaar waarin we ons meelevend tonen. Schuldgevoelens doen ons namelijk enigszins ongemakkelijk op onze stoel aan de feesttafel schuiven. Ze passen niet in een klimaat van opgewektheid en vreugde, ook al is dat soms enigszins kunstmatig. Opa of oma mogen dus gerust zijn: ze worden zeker uitgenodigd! Dat ze nadien misschien weer wekenlang niemand van hun familie zullen horen of zien, is op dat moment slechts een bijkomstigheid.
De dagelijkse realiteit overstijgt echter een tijdelijke nobele gedachte. Eenmaal de kerstboom afgebroken is en de dagelijkse routine weer ons leven bepaalt, zijn de eenzamen snel vergeten. Veel senioren ervaren echter het hele jaar door een gebrek aan sociaal contact. En zijn dus niet alleen met Kerstmis alleen.
Het hele jaar door
Dat blijkt onder andere uit de cijfers van de oppasdienst van Familiehulp. Frauke Dely, sectorverantwoordelijke in de regio Gent: 'Het aantal cliënten dat beroep doet op onze oppasdienst loopt het hele jaar vrij gelijk. Er is alleszins geen extra stijging van de vraag rond de nieuwjaarsperiode.'
Hoewel de oppasdienst van Familiehulp in de eerste plaats bedoeld is voor mensen met een zorgbehoefte, ziet Frauke veel gezonde senioren bij haar dienst aankloppen. 'Het gaat vaak om mensen die gewoon gezelschap willen om eens een kop koffie te gaan drinken of een gezelschapsspel te spelen. Hoewel we voorrang geven aan zorgbehoevenden, laten we ook deze mensen niet in de kou staan en proberen we zoveel mogelijk op hun vraag in te gaan.'
Als dertiger heb ik soms moeite om deze realiteit te vatten. Hoe komt het toch dat zoveel senioren eenzaam zijn? Dat ze zelfs niemand hebben van familie of vrienden om eens mee op stap te gaan of een kaartje te leggen? Schiet het lokale verenigingsleven hier te kort? Wat met organisaties als OKRA? Moeten die senioren niet zelf meer initiatief nemen om meer sociale contacten op te bouwen? Veel vragen, maar weinig pasklare antwoorden.
We kunnen alleen maar hopen dat er voor veel eenzame mensen toch ergens een plaatsje zal zijn aan een of andere feesttafel. Want niemand is graag alleen, zeker niet tijdens de kerstdagen.
Familiehulp wenst iedereen alvast een warme kerst en een gelukkig nieuwjaar toe.
23 reacties
Wel als je jong bent en nog een gezin hebt , denk je nooit dat het je ook zal overkomen , ongelooflijk hoe snel het je leven kan binnen kruipen. Je geraakt in een scheiding of weduwe(naar), en de kinderen zijn het huis uit en daar zit je dan . Ik zelf ben een heel sociaal iemand, die heel vele buitenshuis kontakten onderhoudt, maar dan kom je thuis en niemand die je begroet met " hey hoe is je dag geweest? "neen alleen de stoelen en de tafel zijn er en je moet ook zelf het licht aan doen of je zit in het donker. En dan voel je weer die leegte , verschrikkelijk. Alleen zijn wendt NOOIT! Sommige zeggen dat ze het niet erg zouden vinden tot ze het zelf voor hebben. Mijn ondervinding is ook , mensen die nog met twee zijn eisen steeds de aandacht op in een gesprek, weinige zullen vragen stellen over jou leefwereld. Die begrijpen echt niet dat je behoefte als alleenstaande om een praatje te maken , veel groter is dan bij hun. Als alleenstaande is de wereld veel leger en ziet er totaal anders uit. Je kinderen , die hebben ook hun gezin , en daar moet je maar rekening mee houden , maar zelf houden ze weinig rekening met u. Alleen als het hun uit komt. Ik weet dat ze nog werken enz.... maar een telefoontje of eens een kwartiertje binnen wippen .... geen tijd. Ja dat is de tol van alleen zijn en dan verschiet je daar van dat mensen totaal veranderen. Schiet niet op de painist ..... maar ik voel me ook eenzaam.......
En er is niemand die tegen je begint te kibbelen.
Wist je trouwens dat vele mensen 'ook de stilte' opzoeken in hun vakantie? Dat is niet te verwonderen met al die agressie en lawaai die dagelijks op ons afkomt?
't Is maar hoe je het bekijkt... en hoe je ingesteld bent, hé!?
Dat is idd nog een groot verschil
Men kan zich uitermate 'alleen' voelen bij bijvoorbeeld
een groep lawaaierige mensen waar men zich niet ok bij voelt , Catharine
Zelf ben ik 60 jaar jong, sinds jaren alleen met kerstavond, kerstdag, oudejaar en nieuwjaar.... ja, ze hebben toch zoveel verplichtingen (zeggen ze dan)!
Voor mezelf leer ik er nog steeds mee leven, geen pretje maar een noodzaak.
Wat mij het verdrietigste maakt, zijn de momenten dat ik aan hun denk, en me de vraag stel 'wat het ik fout gedaan'?
Ik wens u toch mooie dagen toe, kook lekker voor jezelf, verwen jezelf en wees vooral héél lief met jezelf
Bedankt voor de goede raad. Morgen is alles weer voorbij.
Met vriendelijke groeten
Gelukkig werk ik nog halftime, want anders had ik hier misschien niet meer rondgelopen.
Je hoort dikwijls : kom maar af , en vraag maar als je hulp nodig hebt, maar meestal moet je zelf de stap zetten. Uiteindelijk krijg je het gevoel een bedelaar te zijn.
Ook al ben ik af en toe eens graag alleen, eenzaamheid is nog wel iets anders. Ik mis mijn man, mijn maatje.
UIteindelijk heb ik de stap gezet en mij aangesloten bij een groep voor alleenstaanden. Maar al bij al blijven die contacten oppervlakkig. Eenzaamheid en alleen zijn : het zijn 2 totaal andere dingen
En van "nodig eens een eenzame uit" is mij, eerlijk gezegd, nog nooit iets opgevallen.
Maar ik ben niet eenzaam: ik heb heel wat (internationale) vrienden/kennissen in de Europese buurt in Brussel en via Facebook.
Van Kerstmis/Nieuwjaar trek ik mij al jaren nauwelijks nog iets aan. Eén vrome wens: vrede op aarde (maar dat lukt toch nooit).
Ik voel mij dus ook niet meer eenzaam in de kerst- en nieuwjaarsperiode. Oef.
ik vind gezelschap via vrijwilligerswerk maar op
feestdagen zijn de mensen meestal bij hun familie, nietwaar? Catharine
Gelukkig hebben we nu toch wel een pc!
Dit virtueel contact is zeker niet onbelangrijk in onze tijden...
Vaak ook fijn om lotgenoten te treffen!
Ben een 65 + dame ben graag alleen maar hou van leuk gezelschap op tijd en stond . Doe wat vrijwilliger werk zo kom ik onder de mensen en heb wat sociaal contact .Probeer maar eens vriendschap te sluiten met mensen van onze leeftijd niet gemakkelijk , iedereen heeft zijn eigen levensstijl opgebouwd waar ze niet meer vanaf wijken want dat geeft geen goed gevoel we hebben onze gewoontes . Ik dans graag en af en toe eens in een beter restaurant eten is mee genomen maar . . . hier begint het dan . . . alleen is maar alleen .De kinderen ja , die hebben hun eigen leven en worden volledig opgeslorpt door de maatschappij waarin we nu leven
Mijn volwassen kinderen werken in de sociale sector en zijn vaak bezet op deze dagen...
Enkele jaren geleden is mijn beste maat overleden ; hji was nog vrij jong en nu is het ietwat rondkijken maar ook te vaak alleen blijven.
Ik sloot me aan bij een groep van 50plussers om Oudejaar te vieren : het was slechts deels gezellig want ook algauw kwam verdriet, wanhoop door drankgebruik te veel te boven... dan ben ik nog liever rustig op mijn eentje gezellig aan e haardvuur (maar dan wel weer 'alleen' ...
Ik ben niet gepensioneerd, heb zelfs nog een jong gezin, maar ik eigen deze site hier een warm hart toe !
Ik ben niet alleenstaand, maar ik ben een existentieel (lees: ervaringsdeskundige) eenzaam persoon, ik ben zo geboren en ik zal zo sterven.
Ik heb dit jaar een hondje geadopteerd, een zacht,lief,levendig en heel aanhankelijk beestje.
Dat is een van mijn beste projecten dat ik in mijn leven gedaan heb. Al mijn miserie en depressieve gedachten smelten als sneeuw voor de zon. Ik weet het wel, het is niet voor iedereen weggelegd, maar een dier in huis nemen maakt je eenzaamheid wat draaglijker. Ik ben op straat nog nooit zoveel aangesproken als heden ten dage, ik kom buiten en heb veel beweging.
Ik wil het gewoon even meegeven dat het een optie kan zijn om de stilte te doorbreken...
Nu ben ik toch voor een vrouw gevallen en vormen al 8 jaar een stel en dat lukt best.
Het alleen zijn was voor mij een bewuste keuze, eigenlijk heb ik er nooit bij stil gestaan een relatie aan te gaan. Mijn " vrijheid " was mij heilig. Geen verplichtingen, geen rekenschap afleggen en dergelijke meer. Mijn partner en ik hebben veel dingen gemeen, kunnen praten over alles en nog wat en ook discussies zijn er al eens. In een opwelling betrap ik mij dan op dat ik de bedenking maak als alleenstaande was het toch veel gemakkelijker en alles veel eenvoudiger. Een gedachte die ik dan snel laat varen als haar zie en besef hoe veel ik van haar hou.
De kerst en andere dagen zijn altijd aan mij voorbij gegaan als een dag zoals er 365 zijn in een jaar. Ook ik moet mij aanpassen in de situatie nu waar de familie en vriendencontacten nog enige waarde hebben, ook dit is/was aanpassen voor mij maar voor haar ook aan mij.
Mijn partner is een gescheiden vrouw met een heel ander sociaal leven achter de rug dan ik als alleenstaande. Wij doen ( moeten ) allebei wat water bij de wijn en het lukt wonderwel.