Kindervrienden?

Als je even diep gaat graven in het wereldwijde web, stuit je al snel op drie mysterieuze verhalen over poppen die hun eigenaars de stuipen op het lijf joegen. Verhalen van échte mensen, niet van Hollywood ...

Mandy

Het eerste geval is Mandy. Deze pop werd door haar huiseigenaar in de kelder ontdekt. De vrouw hoorde op een dag babygehuil dat van beneden leek te komen. In de veronderstelling dat het de baby van de buren was, schonk ze er geen verdere aandacht aan. Dat deed ze pas toen haar buren op vakantie waren en ze nog steeds gehuil hoorde. Met kloppend hart daalde ze de keldertrap af. Daar zag ze tot haar eigen verbazing een mooie pop in een doos liggen. Blijkbaar een vergetelheid van de vorige eigenaars. Omdat de eigenares geen kinderen had, schonk ze de pop aan een nabijgelegen poppenmuseum. Daar gingen de poppen pas echt aan het dansen.

Het museumpersoneel had van meet af aan geen goed gevoel bij Mandy. Toen opeens allerlei dingen vermist raakten, van pennen tot documenten, zeiden sommigen al dat het de schuld van Mandy was. Andere collega’s lachten dat weg, maar het was niet enkel het personeel dat begon te klagen. Ook bezoekers kregen steevast koude rillingen toen ze Mandy passeerden. De meesten zeiden dat haar ogen hen volgden en dat hun camera vreemd genoeg niet wilde werken toen ze een foto wilden maken. Dat zouden later ook professionele fotografen beweren. Omdat ze de bezoekers de stuipen op het lijf joeg, besloot de directeur om Mandy bij enkele andere poppen te zetten. Geen goed idee, zo bleek. ’s Anderdaags lagen de poppen stukgeslagen naast Mandy. Wie had dat gedaan? Was het Mandy? Om verdere kosten toch maar te vermijden, werd ze opnieuw apart gezet. Tot op vandaag is Mandy een legende in haar omgeving en allerlei beroemde figuren willen met haar op de foto.

In vergelijking met de volgende twee poppen, is Mandy echter een braaf meisje.

Robert

In de eerste helft van de vorige eeuw woonde Eugene ‘Gene’ Otto samen met zijn rijke ouders in statig herenhuis met enkele bedienden. Eén van de dienstmeiden, een Haïtiaanse, had een grondige hekel aan Genes ouders. Om zich op hen te wreken, gaf ze het jongetje een pop voor zijn verjaardag. Het was echter geen gewone pop, maar een voodoopop. Gene was zich natuurlijk van geen kwaad bewust. Hij noemde zijn pop Robert en nam hem meteen mee naar zijn kamer. Niks aan de hand zou je zeggen, maar wanneer zijn ouders één van de daaropvolgende dagen zijn kamer passeerden, hoorden ze Gene praten. Had hun zoon een ingebeeld vriendje? Nee, want opeens hoorden ze een stem antwoord geven. Verbaasd openden de ouders de deur, maar ze troffen er enkel Gene aan. Toen ze hem vroegen tegen wie hij aan het praten was, zei Gene simpelweg ‘Robert’.

Niet goed wetend wat hiervan te denken, besloten zijn ouders de zaak zo te laten. Maar dat was buiten Robert zelf gerekend. Wanneer de familie Otto enkele weken later terug thuiskomt van een gezellig uitstapje, zien ze Robert voor het raam van Genes kamer staan. Enkele tellen later verdwijnt hij weer, en verschijnt hij voor het raam ernaast. Hadden ze dat nu goed gezien of waren ze gek aan het worden? Het verhaal wordt echter nog vreemder. Op een avond werd iedereen in huis gewekt door het geroep en getier van Gene. Als zijn ouders gingen kijken wat er aan de hand was, lag zijn hele kamer overhoop. Voor zijn ouders was de maat vol. De pop moest weg, maar Gene wou Robert niet meer afgeven. Tot aan zijn dood in 1974 hield hij uiteindelijk de pop bij zich. Maar daarmee was de kous nog niet af.

Op een nacht werden de ouders gewekt door een ijselijke gil. Robert probeerde de dochter te wurgen

In 1974 werd het ouderlijke huis van Gene gekocht door een loodgieter. De man besloot enkele klusjes aan het huis te doen vooraleer er in te trekken. Op een dag was hij aan het werk in de badkamer toen hij een vreemd geluid hoorde. Wanneer hij omkeek, zag hij tot zijn verbazing Robert op twee benen rondlopen. De man schrok zo hard en zette nadien geen voet meer in het huis. Hij verkocht het prompt aan enkele nieuwe geïnteresseerden. Maar ook zij wisten niet waar ze aan begonnen. Nietsvermoedend gaven ze Robert cadeau aan hun dochtertje, maar zij kwam er al snel achter dat die pop een vergiftigd geschenk is. Op een nacht werden de ouders gewekt door een ijselijke gil. Wanneer ze naar hun dochter gingen kijken, zagen ze hoe Robert haar probeerde te wurgen. Totaal overdonderd door dat vreemde tafereel, besloten de ouders de pop aan een plaatselijk museum te schenken. Daar kunnen bezoekers tot op vandaag nog steeds zien hoe Robert van gezichtsuitdrukking kan veranderen. En net als Mandy kan hij ervoor zorgen dat bepaalde elektronica zoals fototoestellen en gsm’s niet meer werken. Eng toch, niet?

Annabelle

Ken je die kleine, griezelige winkeltjes waar ze oud speelgoed verkopen? Zodra je er een voet binnenzet, krijg je al een akelig gevoel en weet je dat het foute boel is. Er staan vreemde producten in de rekken, waarvan je weet dat je ze niet moet kopen. Sommigen doen dat toch, waarna blijkt dat hun voorgevoel klopte: het speelgoedje dat ze gekocht hebben, zorgt voor heibel thuis. Het zijn scenario’s voor de goedkopere Hollywoodfilms, maar er zijn mensen die het ook al echt hebben meegemaakt. De moeder van Donna, een Amerikaans meisje dat naar de universiteit trok om verpleegkunde te studeren, is er een van. Om haar ‘kleine’ meid wat gezelschap te geven, kocht de moeder een pop in zo’n dubieus winkeltje. Wist zij veel … Donna nam haar aanwinst mee naar haar kot, waar ze een plekje kreeg op het bed. Haar kamergenote vond de pop schattig, maar daar zou ze al snel op terugkomen …

De eerste weken op de universiteit liepen gesmeerd voor Donna. Zij en haar kamergenote leerden nieuwe mensen kennen en gingen met hen uit tijdens de weekends. Toen ze op een dag samen terug in hun kamer kwamen, zagen ze dat de pop verplaatst was. Ze zat niet meer op het bed, maar in de zetel. De meisjes gingen ervan uit dat een van hun vrienden een grap met hen probeerde uit te halen, dus ze hechtten er verder geen aandacht aan. Vanaf dan zat de pop geregeld op een andere plek dan waar ze haar hadden achtergelaten. Ze verdachten hun beste vriend Lou ervan achter deze grap te zitten. Toen ze Lou ermee confronteerden, zei ie echter van niets te weten. Hij ging mee naar de kamer, maar toen hij de pop zag, kreeg hij onmiddellijk een vreemd en akelig gevoel. Hij zou gezegd hebben dat de pop ‘miserie betekent’ en dat ze haar ‘zo ver mogelijk moesten dumpen’. De meisjes geloofden hem niet. Ze dachten nog steeds dat hij hen voor de gek hield.  

Toen ze de pop in een plas bloed vonden, beseften ze dat het geen flauwe grap was

Een pop die af en toe op een andere plek zat, daar konden de studentes nog mee lachen. Tot ze briefjes in het studentenhuis begonnen te vinden waarop teksten als ‘help ons’ geschreven stonden. Daarnaast bleek de pop ook nog eens rechtop te kunnen staan, zonder enige hulp. Toen ze enkele weken later de pop in een plas bloed vonden, realiseerden ze zich pas echt dat het niet om een flauwe grap ging. Ze riepen de hulp in van een medium en die vertelde hen een bijzonder verhaal. Een stem vertelde het medium dat op de plek waar nu het studentenhuis van Donna stond jaren geleden een meisje vermoord werd. De jonge vrouw heette Annabelle Higgins en het was zij die via de pop met de twee studentes contact wilde leggen. Het enige dat Annabelle wilde, was vriendjes worden met haar leeftijdsgenoten.

Vanaf dan noemde Donna haar pop Annabelle en beloofde ze haar voor altijd bij zich te houden. Een happy end? Toch niet, zo blijkt. Herinner je je Lou nog, de vriend van Donna en haar kamergenote? Hij bleef erop aandringen om Annabelle weg te doen vooraleer ze echt onheil zou verrichten. Dat werd hem niet in dank afgenomen. Toen Donna op een nacht wakker werd, was Annabelle verdwenen. Lou, die in het studentenhuis was blijven slapen, werd diezelfde nacht ook wakker. Maar dan wel om een heel andere reden. Hij trof Annabelle bovenop zich aan, terwijl ze hem ervan langs gaf.

Donna’s kamergenote trof Lou aan met drie grote schrammen op zijn borstkas. Alle drie bloedden ze hevig. Ze pakte Annabelle van hem weg en confronteerde Donna met het voorval. Daarop besloten de drie om nog iemand te contacteren: een priester die gespecialiseerd was in duiveluitdrijvingen. De priester onderzocht Annabelle en kwam tot een verbijsterende conclusie: de pop was bezeten door een demon die zich voordeed als het vermoorde meisje Annabelle Higgins. Er werd een lang en intensief ritueel uitgevoerd op de pop om de demon uit te drijven. Daarna was alle  leed voorbij. Annabelle was terug een normale pop. Toch besloot Donna om haar niet te houden en schonk ze haar maatje aan het Museum van het Occulte. Daar verblijft Annabelle nog steeds en sommige bezoekers beweren dat ze nog steeds grommende geluidjes maakt wanneer ze haar passeren. Verzinsel, bijgeloof of toch waarheid?

Zijn deze drie gevallen voldoende bewijs om aan te tonen dat fictie en werkelijkheid niet ver van mekaar liggen? Gaan we in het vervolg twee keer nadenken vooraleer we een pop kopen voor onze kinderen? Of moet dit alles met een flinke korrel zout genomen worden en gaan we ervan uit dat al deze verhalen flink aangedikt werden? Je weet wel, de mug die in een olifant verandert. Wie zal het zeggen. Eén ding weet ik wel: je kan er beter niet te licht overgaan als je voelt dat er iets duisters in het spel is …