Die pimpelmezen? Het gemis van hun drukte klonk ineens stil door. De jongen zullen zijn uitgevlogen toen wij in Portugal waren? Die twee van ons, daarentegen, die zijn niet vertrokken, slechts ondergronds gegaan, dus tijdelijk gevlogen. ‘Thuis zit iedereen te veel op elkaar, is belachelijk veel met anderen bezig, in plaats van met zichzelf. Dat leidt tot niets, werkt tegendraads. Wie was het ook weer die dat boek geschreven had, die Hollander, over rattengedrag?’ Mijn stamhouder t.a.p. Verder voelde hij geen aandrang om dieper in te gaan op de thuissituatie. Voor hem speelde zich daar een klucht af die zich al te vaak had herhaald, en elke keer op het boertige zelfde uitdraaide, zij het met telkens minder te verteren uitkomst. Dat ze eens lof zongen op hun zotheid, hun plan trokken, daar, allemaal. Bij onze pizza namen we een glas rood. Erna nog maar een Duvel. Ook buiten kwamen we er moeilijk toe om af te ronden. Een inhaalslag, onze tête-à-tête? Neen, zo zijn wij; zielsverwanten van zijn eerste uur, eenzaten, maar redenaars, met gemak langer dan 119 minuten, vermits we niet getroebleerd worden. DNA repliceert zich. Bedtijd; een warme accolade, een zoen, en muchos abrazos aan de hombres die ik aan de ríos zou treffen. Hij lachte, kende hen immers, goed zelfs.

Ik ben het sluitstuk van haar sociale agenda. Ik mag opdraven als er niets af te spreken valt, met wie ook. Ik ben op afroep beschikbaar omdat ik, in alle ledigheid, zit te wachten op bericht van haar. Ik heb geen wensen, geen behoeften, wel tijd. Zij bepaalt, zij beschikt. Ik schik mij, zakelijk en privé. Ik vraag haar, weer eens overrompeld door zo’n boreale valwind, of zij dat zo ziet? Ze ontkent, maar lijkt zich bewust van de angel in de vraag, van de fantoompijn erin verscholen. Allé, als dat wezen achter die o zo fascinerende, die zo vertrouwd ogende, in verdrinkbare ogen eens meer, vrijer zou spreken, wat ongeremder, menselijker? Is ‘empathie’ het woord dat ik zoek?

We laadden onze valiezen en visgerief in. Iets moet hem ertoe aangezet hebben om mij aan te spreken op een matheid die hij niet van me gewoon is, die ik verborgen had gehoopt te kunnen houden. Maar we kennen elkaar, door en door, al vanaf ons tweede levensjaar. We delen dat vuur voor water, vis, forel, wilde forel, avonturieren in diepe ravijnen, heldere, snelstromende bergbeken, in het onherbergzame buiten dat op lichtjaren achter de moderne wereld ligt. Geen bucket list. Pragmatisme, onbegrensd, ongeacht de risico’s of gevaren. Met Schubert’s kwintessens in het achterhoofd, en op de achtergrond; omlijstend. Mijn jeugdvriend, hij weet mijn limieten evenmin als ik zijn grenzen ken. Wel verrassen we onszelf en elkaar nog elke keer, langs de waterkant, aan de toog, op het denkbeeldig spreekgestoelte vanwaar we onze bespiegelingen laten meanderen, liefst tegenstrooms, zonder scrupules, geen taboes. Maar nu, met Portugal nog vers in het geheugen, leek deze Spanjetrip zo … Visjes vangen, en terugzetten. En nog één. En weer. En dat scheen ik kennelijk uit. Was ik niet liever nog een weekje met haar weggegaan? Jein, maar zij zou een rondje in Vlaanderen gaan fietsen, komende week, met een verzameling reservaatdames. Een troost? Of omstandigheden die samenlopen zoals het bedoeld is?

De ziel en zaligheid op tafel, de billen bloot, aars wijd open, om alle beerputgassen te laten ontsnappen

Vrouwen zouden de week domineren, als vissen die zich niet wilden laten verdrinken. De ene amigo was verliefd geworden op dé dorpsschone. Ze was een vijftien jaar jonger en woonde in hetzelfde montagnarde gehucht als hij. Eindelijk had ze hem zien staan, en had vervolgens op stel en sprong haar op handen huwelijk geannuleerd, voor hem. Dat zat niet lekker, hem niet, de ganse dorpsgemeenschap niet. De ander woonde nu elf, twaalf jaar apart samen, maar voor de ring die hun relatie moest bezegelen, een erfstuk van moeders kant, had ze bedankt. Wat haar bezielde, daarover tastte hij in het duister, en ieder met hem. Dan mijn kompaan, wiens vriendin pas bij hem was ingetrokken, moeilijk als hij het ermee bleef hebben om aan haar quasiconstante aanwezigheid te wennen, die te tolereren. En ik, in mijn dubieuze, discutabele situatie. Afijn, voer voor de psychologen die we allen probeerden te zijn, om onze brokstukken te ontleden tot de fractals van elke variant van ‘wat-als?’. Op z’n Spaans, dat wil zeggen met emoción. Zonder schaamte, zonder die o zo Vlaamse ‘alles gaat goed, goed-façades’ en ander uitgeëtiketteerd incestgeneuzel. De ziel en zaligheid op tafel, de billen bloot, aars wijd open, om alle beerputgassen te laten ontsnappen. Mannen kunnen het, doen dat; sommige toch: wenen, janken; alleen; met elkaar. Geïmbibeerd met Insuperable, Esplendidor. Of gewoon op water uit de beek. Waar, wanneer ook. River deep, mountain high. Al een geluk dat ze wist dat de batterij van mijn gsm (de derde intussen) aan zijn einde was? Langer dan een tien, vijftien minuten hield die het niet meer vol. Als ik de dwingeland al meehad, mee wilde pakken. Nieuwtjes van het thuisfront? Ik was nu hier, niet daar, dus hun ginder moest niet naar mijn hier getelecommuniceerd worden.

Onderweg van de vlieghaven naar huis belde ze: of ik nog iets bij haar wilde komen eten? Ze zou iets eenvoudigs klaarmaken. Een half uur later belde ze weer. Ze zat in de tuin, met onze jongste, aan een verlaat apero. Allé, vroeg ik niet, jullie problemen zijn dus de wereld uit? Ze zei pompaf te zijn van haar fietsuitstap, en wilde op tijd naar bed. Ik was toch ook moe van de reis? Hoezo? Nee, niet. En nee, geen probleem, ik eet onderweg wel iets. Enne, nee –slikte ik in- eigenlijk had ik niet zo’n lust om nog langs te komen. Ze zou me morgen bellen. En dan … Mijn gsm liet het alweer afweten, nota bene ter hoogte van Sauna Diana. Met de plotse radiostilte mocht de avond vallen, in alle obscuriteit, donkerte. Aangekomen op mijn appartement, uiteindelijk, werd ik verwelkomd door een bonte specht, op het balkon, een jonge, bijna volgroeid; morsdood. Triest, maar aan alles komt een eind, soms wat voortijdig.

Natuurlijk mis ik iets vrouwelijks. Ik heb dat altijd nakend nabij gehad, van hunkerende voze vaginale attracties tot die enkele warme gezellin. Maar betekent dit dat ik nu het avontuur weer zou moeten opzoeken, de gelegenheid uitpuren? Ik moet ons toch een kans geven? Dus verleidingen, verleiddingen weerstaan? Vriendinnen van vroeger contacteren? Ze zien me al aankomen … Avances negeren. Geen dating e-proberen. Ik zag onlangs nog waar dat toe leidt, op een huwelijksfeest. We gaven daar samen acte de présence. Wij wel. Twee onzer betere bekenden niet. Beiden hadden op korte tijd een stoet romances verwerkt, afgewerkt. Met veel bombarie hadden ze telkens hun nieuwe witte ridders het circuit ingekatapulteerd. Goedbedoelend had de goegemeente zich over de plaatsvervangers-van ontfermd, zich op hen gestort. Onder andere dát was die sukkelaars er te veel aan geweest. En dus stonden die madammen daar weer allenig. Verlatener en vereenzaamder. Als toonbeelden van hun in vraag gesteld zijn, een paar keer te vaak, met al dat onbeantwoorde geschreven op de lijnen van hun voorhoofdsrimpels, duidelijker leesbaar dan ooit, van veraf zelfs. De aangekleed-gaat-uit-vleesgeworden desillusies, op het desperate af. Beklagenswaardig. Dat vrouwen mij, in Jezus’ naam, met rust laten. Ik wil niet in de/hun markt zijn. Wanneer ík de tijd rijp acht, zal ík vraag en aanbod wel creëren. Zelf. Dan. En toch (met dank aan André Malraux), toch droom ik regelmatig van een welbepaalde ex, één die de tand des tijds voorbeeldig heeft doorstaan, en cellulitisaanvallen, en zwaartekracht. Wat moet ik daar dan mee? En wat zij? Of al wie daarop lijkt, mogelijk zou lijken? Wees eerlijk, wie geen dromen heeft, kan er geen najagen, geen realiseren. Belangrijkheid komt in een drama - surrealistisch als de tijd, maar dan bevrijd uit zijn keurslijf, van zijn carcan. Wie biedt? Durft?

Ze herkende haar, hartsvriendin, soms nauwelijks nog

Gisteren, na ‘het’ diner, bracht ik onze jongste naar haar kot. Snotterend vertelde ze me haar versie van de tragedie die zich een paar weken geleden afspeelde. Ik luisterde, hoorde haar, en zei weinig te maken te willen hebben met wat anderen over of namens andere anderen menen te moeten zeggen, omdat niemand dan meer weet wie nu in wezen wie nog is. Dat ik juist daarom niet meer thuis had willen wonen; weg van alle médisances, van vooronderstelde onwaarheden, verslonsde verantwoordelijkheden, en onontdubbelbare agenda’s. Dat snapte ze. Maar niet de houding, die opstelling, kil als die was, van haar moeder; ze herkende haar, hartsvriendin, soms nauwelijks nog. Dat kwam aan. Raakte. Want dat gevoel deelden we. Ze had geen idee waar ze de reden zoeken moest. Ik inmiddels wel. ‘Het is iets om rekening mee te houden. Wel vind ik het vreemd dat ze juist jou daarover niet eerder in vertrouwen nam. Het leek me typisch iets voor zo’n moeder-dochteronderonsje, vergelijkbaar met jouw eerste regels? Haar gynaecoloog heeft het bevestigd, vertelde ze me onlangs, dat wat wij al langer vermoedden. Mama is in de menopauze.’