Hij is!
Als voor eeuwig,
Verbonden met zijn wortels, tentakels
Vastgeklonken in de grond

Zijn lijf:
Gekarteld, knoestig, weerbarstig,
Een monoliet als gehouwen uit graniet,
Een maatstaf, gebeiteld door de tijd
Alleen maar trotser, sterker met de tijd
Vertakt tot kolossen,
Zuilen die zijn koepel schragen,
In een zonderling evenwicht
Tussen hemel en aarde

Of de wind zijn bladerenkleed
Zachtjes ruisen doet,
Dat fluistert over vredig staan,
Zich kantelt, wentelt,
Terwijl het speelt met licht,
Zich strelen laat
Of gierend door zijn takken raast,
Hem ranselt, geselt,
Hij buigt niet, hij breekt niet,
Geeft geen krimp,
Lacht om zoveel machtsvertoon,
Fluit zijn lied in hoge tonen
En schudt zijn veren

Het is hem al om 't even
Hij weet de natuur heeft mij gemaakt
Tot wat ik ben, die ben
Ik speel zijn spel!

Als herfstlicht hem omkranst met goud
En spiesend licht
Dichters, schilders in 't harnas jaagt
Als avondrood hem doet ontvlammen
Duizend gensters uit zijn bladeren slaat
Een vuurwerk van emoties,
Ons even stil laat staan en verpozen,
Onder zijn machtig lover
Dan voel ik,
mensen moesten eiken zijn

Dit gedicht werd ingezonden door DY.

Schuilt er in jou ook een dichter? Stuur dan jouw gedicht naar redactie@sennetmagazine.be en wie weet lees je het wel in één van de volgende edities van SenNet Magazine!