Buitensporige roamingkosten

De Europese Commissie en het Europees Parlement vinden de extra kosten die worden aangerekend voor telefoongebruik in het buitenland (eindelijk!) veel te hoog. EU-burgers betaalden inderdaad jarenlang allemaal samen honderden miljoenen euro aan extra telefoonkosten in andere lidstaten, alleen om de kas van de telecombedrijven te spekken. Intussen keken de verantwoordelijke politici in de EU de andere kant op. Dat kon vooral gebeuren door het krachtige lobbywerk van de telecombedrijven in Brussel en Straatsburg, waarbij we maar beter niet denken aan de kwalijke corruptie en andere praktijken, waarmee dat ongetwijfeld gepaard is gegaan ... Ook de overheden in de EU-landen kwam dat overigens goed uit, want ook de fiscus pikte meer dan een graantje mee van deze niet te rechtvaardigen extra kosten.

Anderzijds moeten we toegeven dat de beltarieven in Europa ondanks het verzet van de telecombedrijven wel in verschillende stappen werden verlaagd. Vanaf 2008 betaalden wij allemaal nog circa 55 cent per minuut extra, vanaf 30 april was dat nog maar 5 cent extra, exclusief btw. Voor het gebruik van mobiel internet in een ander land zijn de prijzen nog drastischer gedaald. Waar in 2009 nog 4 euro werd gerekend per gebruikte megabyte, werd dat vanaf 30 april 2016 nog maar 5 cent, exclusief btw. Maar de EU had dat allemaal vele jaren eerder kunnen beslissen.

Telecomlobby blijft zich weren

In oktober 2015 ging het Europees Parlement akkoord met het afschaffen van de extra kosten voor roaming. Op 1 februari van dit jaar bereikten het Europees Parlement en huidig EU-voorzitter Malta een akkoord over de prijzen die telecombedrijven bij elkaar in rekening mogen brengen. Deze afspraak moet voorkomen dat de providers na 15 juni a.s. de prijzen van hun nationale telecomdiensten nog verhogen. Het akkoord moet nog formeel worden goedgekeurd door de lidstaten en het Europees Parlement. Intussen spartelen de telecombedrijven nog tegen als de duivel in een wijwatervat en proberen ze het akoord met krachtig lobbywerk nog te torpederen. Maar met de verkiezingen in zicht in verschillende EU-lidstaten (Nederland, Frankrijk en Duitsland), ziet het ernaar uit dat zowel de regeringen van de lidstaten als het Europees Parlement het niet zullen aandurven de telecomlobby haar zin te geven. Europa kan de publieke opinie in deze kwestie, die rechtstreeks de portemonnee van haar burgers raakt, niet in de kou zetten. Zeker niet in verkiezingstijd.

De Europese Commissie wil een speciale website starten waarop je de verschillende tarieven kan vergelijken

Naast de roamingkosten afschaffen, wil de Europese Commissie de consumenten de kans geven om verschillende tarieven te vergelijken. Dat zullen ze kunnen doen op een speciale website van de Europese Commissie zodat ze zelf een weloverwogen keuze kunnen maken. Dat kan de consument veel opleveren: kiezen voor een andere telecomaanbieder in het buitenland scheelt soms meer dan een euro per minuut.

Ook wil de Europese Commissie de regelgeving verder integreren door telecombedrijven bijvoorbeeld een aanvraag op Europees niveau te kunnen laten indienen, waardoor ze niet meer voor elke lidstaat afzonderlijk een machtiging moeten aanvragen. Dat moet leiden tot een grotere integratie van de interne telecommarkt, tot investeringszekerheid en een grotere concurrentie tussen telecombedrijven. Hiermee wordt ook een verdere verlaging van de kosten voor consumenten beoogd. Intussen is het gevreesde scenario, waarbij telecomaanbieders verliezen zouden gaan leiden en zelfs failliet zouden gaan, helemaal niet juist gebleken. Sommige aanbieders melden zelfs een sterke toename in het aantal belminuten en verbruikte MB's vanuit het buitenland.

Consument beter beschermd

Niet alleen zijn de prijzen voor het gebruik van mobiel internet in het buitenland spectaculair gedaald, de consument wordt ook beter beschermd. De Europese aanbieders van mobiele telefoondiensten zijn al enkele jaren wettelijk verplicht om hun klanten een mogelijkheid voor kostenbeperking aan te bieden. Hiermee is de consument beschermd tegen onverwachte hoge rekeningen, wanneer hij in een ander EU-land mobiel internet gebruikt met zijn smartphone, tablet of laptop. Soms nemen de aanbieders van telefoondiensten deze verplichting niet zo nauw of lappen ze zelfs aan hun laars. De consumenten doen er dus goed aan om na bezoek aan het buitenland hun daaropvolgende telefoonrekeningen nauwkeurig onder de loep te nemen.

De Europese regelgeving schrijft meer concreet voor dat de telefoonmaatschappijen een maandelijkse kostenbeperking aan consumenten moeten aanbieden van standaard 50 euro (een ander bedrag of een andere periode kunnen door de consument aangevraagd worden). Zo ontvangen consumenten een waarschuwing wanneer 80 procent van het gekozen maximumbedrag is bereikt. Daarnaast kunnen zij er ook voor kiezen om van het mobiele internet afgesloten te worden bij de overschrijding van het maximale bedrag. Deze regeling geldt niet alleen binnen de EU, maar ook daarbuiten. De Europese regelgeving bepaalt ook dat tarieven transparanter moeten zijn zodat de consumenten zelf een weloverwogen keuze kunnen maken. Aanbieders moeten duidelijk zijn over de tarieven en de verschillende keuzes die de klant kan maken. Door middel van bijvoorbeeld een sms-alert kunnen aanbieders hun klanten op de hoogte brengen van de roamingkosten.

Protectionisme

Zelfregulering, waarbij bedrijven zelf hun prijzen omlaag brengen, is steeds de vraag geweest van de aanbieders van telecomdiensten, maar is allesbehalve een succes gebleken. Maximumprijzen hanteren zoals de aanbieders voorstelden, kon ook niet want ze zijn in strrijd met de vrije concurentie op de Europese interne markt. Bovendien verkleinen ze de winstmarges van de telefoonbedrijven met mogelijke negatieve gevolgen voor de diensten die de bedrijven aanbieden aan klanten. Conclusie: De EU heeft lange tijd een lakse ‘telefoonpolitiek’ gevoerd, waarbij de aanbieders van telecomdiensten met fluwelen handschoenen werden aangepakt. De schuld daarvoor ligt, behalve bij de Europese Commissie, die de kwestie pas rijkelijk laat echt aanpakte, voor een belangrijk deel ook bij de regeringen van de lidstaten, die uit protectionische overwegingen hun nationale telecombedrijven in bescherming namen.