Mijn dochter gooit stenen naar de zee.
Ze kijkt om en vraagt of ik weet waarom.

Ik kijk naar het silhouet dat zij uit de zomer snijdt.
Haar gezicht is donker voor een kind van zes. 

Met haar haren in de wind slaat ze adem in.
voor later, wanneer de zee een lege kamer is.
en haar stenen woorden van vroeger. Dan
zal ze weer het meisje zijn dat op blote voeten

naast mij staat. Dan zal ze het water herkennen
waarin ik haar naveldiep meeneem en dit

moment dat land noch zee is, alleen
een veeg hemel daarboven, waarin zij 

een vogelvlucht tekent. Ik doe mijn ogen
dicht, duizel en bedenk geen antwoord.

Jan Geerts
Bundel: De N van iemand
Uitgeverij P.

Schuilt er in jou ook een dichter? Stuur dan jouw gedicht naar redactie@sennetmagazine.be en wie weet lees je het wel in één van de volgende edities van SenNet Magazine!