De feiten

Heel wat wetenschappelijke projecten hebben tot sensationele resultaten geleid, terwijl anderen op niks uitdraaiden. Beide kanten zijn zowat in evenwicht, maar uiteraard zijn het enkel de succesvolle verhalen die bekend raken in de media en uiteindelijk de buitenwereld. Maar er zijn in de loop van de recente geschiedenis ook heel wat testen geweest waarover lange tijd niks naar buiten werd gebracht en die wellicht wel succesvol waren voor de uitvoerders ervan. Waarom werd dit dan verzwegen voor iedereen? Wat wilde men voor iedereen verborgen houden?

Proefdieren in militaire omgeving

Een eerste reeks verzwegen projecten gaat over geheime projecten bij het leger waarin dieren een centrale rol speelden. Helaas voor die dieren was het geen al te positieve rol die ze kregen.

1. Springende katten

In de vorige eeuw had het Amerikaanse leger heel wat interesse in de sprongkracht van katten. Geheime onderzoeken probeerden elke limiet hiervan te ontdekken. Men liet katten vallen van allerlei hoogtes en kwam tot de conclusie dat de dieren vanaf een hoogte van 1 meter tot en met 20 meter altijd op hun pootjes terecht komen. Waarom vonden de militairen dit dan zo interessant? Dat was uiteraard niet zonder reden. En het wordt nog duidelijker wanneer blijkt dat de eerste testen hieromtrent gebeurden in de beginjaren 1940. Juist ja, ten tijde van WO II. De bedoeling was even hallucinant als onvoorstelbaar: de legertop was zinnens om katten met bommen om hun lijf uit gevechtsvliegtuigen te droppen op Duitse gevechtsschepen! De reden? Omdat men ervan uitging dat katten recht naar hun doel zouden landen en dus geen onvoorziene buitelingen zouden maken zodat de bommen recht op de vijandelijke boten zouden landen. Daarvoor waren er al heel wat bommen die hun doel gemist hadden en men hoopte dit zo te verhelpen. En er was al geëxperimenteerd met katten die uit gevechtsvliegtuigen waren gegooid en mooi op hun plek neerkwamen.

De militairen hadden zich de moeite kunnen besparen. Heel wat katten vielen flauw tijdens de val omdat ze van aanzienlijke hoogte naar beneden werden gedropt. Gelukkig voor de arme diertjes moesten ze deze horror niet bewust meemaken. Doordat ze flauw waren gevallen, vielen heel wat katten naast hun doel recht in open zee. Vermoedelijk werd de impact van de val op het water hen ook fataal. Katten die dan weer wel op vijandelijke schepen terechtkwamen, slaagden wel in hun opzet. Het was trouwens niks nieuw om katten als wapens te gebruiken. Ook in middeleeuwse geschriften is al te zien hoe mensen erover nadachten om wapens rond katten te binden en ze zo op de vijand af te sturen.

2. Mens + mensaap = aapmens?

Verhalen over grote aapachtige wezens gaan de hele wereld rond. Of het nu Bigfoot, Yeti of nog anders wordt genoemd: deze cryptische wezens behoren tot de meest tot de verbeelding sprekende dingen. Hun bestaan is nog steeds niet aangetoond en dus blijven wetenschappers erg sceptisch. Maar ooit is er wel sprake geweest om dergelijke wezens tot stand te brengen. Dat was in Rusland vlak na de Russische Revolutie. In de jaren 1920 was Jozef Stalin zich bewust dat het Westen zich ooit tegen zijn Sovjet Unie zou keren. Met een nakende oorlog op de loer wilde Stalin dat zijn troepen paraat zouden zijn. Hij besefte echter ook dat zijn manschappen niet over de capaciteiten beschikte die hij voor ogen had: fysiek groter en sterker dan de gemiddelde soldaat, een onmenselijke uithouding, erg volgzaam en vijanden de stuipen op het lijf jagend. Zijn mannen waren echter maar gewone mannen, geen bovenmenselijke wezens. En dus zocht Stalin hulp bij een op dat moment in Rusland erg vermaarde dokter: Ilja Ivanov. Deze was namelijk gefascineerd door de theorie van reproductie tussen verschillende wezens. In een recent verleden had Ivanov al met succes ezels met zebra’s en ratten met muizen gemixt. Vandaar dat Stalin de dokter bezocht met een zeer interessant project: de mengeling van mens met mensaap. Het doel: een wezen creëren dat de gewone mens op fysiek vlak overtroefde en ook nog eens erg volgzaam was tegenover zijn meesters.

Dokter Ivanov verzamelde enkele chimpansees in zijn lab. Vervolgens ging hij aan de slag. Eerst injecteerde hij menselijk sperma bij enkele apen, maar dit mislukte. Daarna spoot hij wat apensperma in bij enkele vrouwelijke proefpersonen. Vreemd genoeg worden de resultaten hierover nergens vermeld. Wat wel is geweten, was dat de laatste aap stierf in 1929. Officieel waren de testen mislukt, maar of dit ook werkelijk zo was? Er gaan namelijk geruchten de ronde dat een onbekend wezen sinds de jaren 1920 ronddoolt in de Russische wouden. Het wordt beschreven als de Alma of Wildeman, een aapachtig dier. Is dit een geslaagd experiment van Ivanov dat losgebroken is en sindsdien rondzwerft? Overigens was Ivanov niet de enige die dergelijke testen uitvoerde rond die tijd. In de VS zou een gerenommeerde universiteit claimen van een geslaagd experiment. Zij zouden wel een aapmens hebben gecreëerd. Beelden of foto’s hiervan zijn er niet. En ook in China zou een dergelijk experiment geslaagd zijn. Beide wezens zouden echter slechts enkele dagen geleefd hebben. Waarheid of mythe? Niet uit te maken, maar wat wel met succes werd uitgevoerd waren varkens die menselijk bloed produceren. Daardoor zou men in de toekomst een tekort aan bloed kunnen vermijden.

Telekinetische krachten

Mutanten kweken was echter niet het enige waar de VS en Rusland mee bezig waren. Tussen de jaren 1940 en 1960, wanneer de Koude Oorlog op zijn hoogtepunt was, waren beide grootmachten op zoek naar de ultieme manier om de oorlog te winnen. De Russen waren geïnteresseerd in mensen met hogere krachten, met name telekinetische en telepathische krachten. Met dergelijke krachten in hun rangen hoopten de Sovjets te weten te komen waarmee de Amerikanen allemaal bezig waren.

Vreemd genoeg hadden de Amerikanen op dat moment eenzelfde idee voor ogen. Ook zij waren volop bezig met het rekruteren van mensen met een bijzondere gave. Zo hoopten zij vanop afstand de Russische geheimen te achterhalen. Na een tijdje nam de CIA deze testen over en doopte het geheime project Stargate. De geheime dienst verplaatste de testruimte naar een boerderij waar ze mensen met telepathische krachten enkele zeer bizarre tests oplegden. Zo moesten deze mensen via hun gaven proberen om onder meer geiten vanop afstand te doden. Ook moesten proefpersonen een tekening perfect natekenen terwijl ze zich op een bepaald doelwit focusten. Degenen die voor de proeven slaagden, werden daarna ingezet voor het veldwerk. Resultaten werden bijgehouden en na een evaluatie bleek 20 tot 35% van de opdrachten tot een goed einde gebracht! Zo wisten deze soldaten enkele ontvoerde agenten terug te vinden, Russische duikboten te lokaliseren en zelfs een dubbelspion te ontmaskeren. Ook aan de Sovjet kant waren deze soldaten succesvol. Later zouden Russische generaals zeggen dat dankzij deze personen WO III voorkomen werd. Het onderzoek is nu officieel gestopt, maar niemand die weet of dit ook echt het geval is.

Gevaarlijk spelletje

Niet alleen officiële instanties houden zich bezig met geheime testen. Ook private firma’s hebben zich al op dit grondgebied gewaagd. Eén van de meest besproken cases in de VS is de verzwegen samenwerking tussen het Massachusetts Institute of Technology, kortweg MIT, en Quaker Oats, gekend van de havermout. Deze twee hebben in eerste instantie niks met mekaar te maken, maar schijn bedriegt. In het midden van de vorige eeuw hebben deze twee giganten een geheime test uitgevoerd die de grens ver heeft overschreden.

Het begon in de jaren 1940, toen een Amerikaanse geleerde een campagne op poten zette om spek met eieren uit te roepen tot het ultieme ontbijt. Dit zeer tot de zin van Quaker, dat al jaren zijn eigen havermout had gepromoot als het beste en meest gezonde ontbijtproduct. Daarnaast was er nog de hevige concurrentie met rivaal Cream of Wheat, dat in die periode fel kwam opzetten. Als klap op de vuurpijl was er ook een universitaire studie die de gezondheid van havermout in vraag stelde, want volgens deze studie zouden graanproducten de absorptie van ijzer en calcium door het bloed tot op zekere hoogte verhinderen. Quaker wilde koste wat kost een methode vinden om deze drie problemen aan te pakken. Geheel toevallig kwam de bedrijfsleiding op de hoogte van een nakende studie van het MIT, dat wilde uittesten hoe mensen mineralen opnemen. Zonder aarzelen sprong het bedrijf in de dans en sloot het een verbond met het instituut. Met de goedkeuring van enkele officiële instanties kon het project aangevat worden.

Om de juiste proefpersonen te vinden, besloten MIT en Quaker langs te gaan bij de Fernald State School, een school waarin wezen en zwakbegaafde kinderen onderwijs kregen. Om hun project te verkopen, beloofden ze de kinderen allerlei prulletjes als Mickey Mouse horloges en zelfs uitstapjes. Uiteraard mocht de gratis havermout hier niet ontbreken. Enthousiast sprongen de kinderen mee in het project dat de Fernald Science Club werd gedoopt. Dit om de kinderen wijs te maken dat ze bezig waren met wetenschappelijk onderzoek. Uiteraard klopte dit ook, maar niet zoals de kinderen verwacht hadden. 

Wat niemand hen had verteld, was dat de havermout die ze gratis kregen bepaalde radioactieve stoffen bevatte waardoor de onderzoekers in het lichaam van hun proefpersonen konden kijken om de absorptie van de mineralen van dichtbij op te volgen. Gedurende jaren kregen de kinderen deze radioactieve stoffen binnen. Door dit onderzoek kreeg de MIT meer duidelijkheid over haar object en Quaker werd nu definitief de nummer één qua ontbijtgranen die nu volop werden gepromoot als ultiem ontbijt.

Dit pact leek voor lange tijd ongekend te blijven voor het grote publiek, ware het niet dat journalist Scott Allen deze praktijken aan het licht bracht. Allen schonk in zijn rubriek heel wat aandacht aan deze duistere samenwerking en begon beide instanties aan de tand te voelen. Deze verweerden zich en bewezen dat de kinderen destijds een contract hadden ondertekend. Hypocriet, zei Allen. Want de kinderen waren bijna allen analfabeet en hun ouders kregen het contract nooit te zien. Daarnaast liet het MIT de hoeveelheid radioactieve stof zien per persoon en had uitgerekend dat de kans om ernstig ziek te worden 1 op 200.000 was. Dit was voor Allen ongehoord en deze dreigde om samen met de overlevende proefpersonen een rechtszaak in te dienen tegen MIT en Quaker. Om hun goede naam te behouden, besloten beide instanties dan toch om een schadevergoeding te betalen. Die bedroeg zo’n 1,85 miljoen dollar. Daarmee werd hen een hele heisa bespaard. De overlevenden gingen hiermee akkoord. Zo werd deze donkere bladzijde in de geschiedenis van MIT en Quaker niet helemaal bekend bij het wereldwijde publiek.

Herrijzenis van een uitgestorven rund

Dieren zijn in de loop der geschiedenis dus vaak het onderwerp geweest van verzwegen projecten. Eén van de meest bizarre vond plaats tijdens WO II. In die periode had nazi-Duitsland een groot deel van West-Europa in zijn macht en konden de Duitsers dus naar hartenlust experimenten uitvoeren.

Eén van die geheime experimenten kwam er op vraag van Herman Göring, de nummer twee in het Derde Rijk. Die was namelijk een fervent jager en hij was gek van lang uitgestorven Europees wild dat hij had horen noemen in verhalen die zijn vader hem vroeger vertelden. Daarin kwamen oude Duitse krijgers voor die jacht maakten op twee legendarische wezens uit die tijd: de wisent en de oeros.

Toen nazi-Duitsland Polen veroverde, kreeg Göring het laatste stukje Europees oerwoud in handen. Op zijn bevel mocht daar niks aan veranderen, want dat moest als jachtterrein dienen voor hem en zijn trouwste gezellen. Het enige wat er weg moest, waren de lokale bewoners die als inferieur werden beschouwd.

Met het oerwoud in Polen beschikte men over het laatste stukje bos waar de wisent op dat moment nog voorkwam. De Europese bizon werd, terecht, altijd afgeschilderd als het voorbeeld van kracht en moed. Een zeer mooie jachttrofee voor Göring.

Dat andere wild waar de nazileider graag jacht op wilde maken, de oeros, was helaas allang uitgestorven. Maar daar wilde Göring een oplossing voor en dus vroeg hij aan de broers Lutz en Heinz Heck, beiden biologen, om de oeros terug tot leven te wekken. Daarvoor was alles toegelaten. En dus begonnen de broers aan een schier onmogelijke opdracht met een wel heel opmerkelijk plan.

Omdat de oeros wordt aanzien als de stamvader van zowat alle runderen ter wereld, moest men de biologische klok terugdraaien. Een heleboel primitief geachte rassen werden gekruist op basis van onder meer uiterlijk, overlevingskansen in de natuur, behendigheid en alertheid. Ook agressiviteit was van groot belang.

Na heel wat kweekwerk kwam een rund naar voren dat volgens de broers de oeros moet zijn geweest. Het dier werd naar zijn scheppers genoemd: het Heck rund. Met zijn naar voren gebogen hoorns en grote gestalte heeft het qua uiterlijk wat weg van de oeros, maar volgens huidige biologen zou het Spaanse vechtrund er dichter bij aanleunen.

Het zou niet de enige poging zijn om de oeros terug tot leven te wekken. Aan het eind van de 20^ste eeuw en begin 21^ste eeuw zijn er nog pogingen gedaan om dit mythische wezen terug te brengen door onder andere Spaanse en Schotse runderen te kruisen. Biologen zeggen dat deze nieuwe testen een beter resultaat hebben opgeleverd dan die uit de jaren 1940 en dat deze runderen beter geschikt zijn om in natuurreservaten te leven, onder meer omdat ze minder agressief zijn dan het Heck rund. Of het de bedoeling is om uitgestorven diersoorten terug te brengen, is een andere vraag. 

Hoe moet het nu verder?

Hiergenoemde verzwegen projecten zijn slechts enkele van wellicht een heleboel dergelijke zaken. Kenners zeggen dat we slechts over zulke projecten te horen krijgen wanneer bepaalde machten dat willen. Vandaar dat er heel wat niet boven water zullen komen. Het is echter voldoende om in te schatten dat er heel wat tests zijn waarvan we het bestaan gewoonweg niet mogen weten. Of waarvan we helemaal geen weet van willen hebben.