Handen strelend, door dunne haren
Stille verslagenheid, die op komt wellen
Kon ik maar, in jouw ogen ontwaren
Wat die verwarde blik, mij wil vertellen

Schorre stem, nog nauwelijks te verstaan
Als je tenminste, iets tracht te zeggen
Zo onpeilbaar ver, ben je heen gegaan
Dat ook gebaren, niets uit kunnen leggen

Het is onmogelijk, jou zo achter te laten
Zelfs als je mijn naam, niet eens meer kent
Kan al mijn toewijding, nog wel baten
Ongrijpbare geest, in het ijle weg gerend

Hoe zinvol is het, om te blijven hopen
Verbetering, heeft niemand me beloofd
Dat enge kringetje, waarin jij blijft lopen
Alsof je, van alle zinnen werd beroofd

Aan ‘t grote verdriet, is niet te ontkomen
Hulpeloosheid, waarmee ik blijf vechten
Voor wat me sluipend, werd ontnomen
Vergetelheid, die ‘t pleit kwam beslechten.

© Hobo