Boekenparadijs

In Gent kan de boekenliefhebber, in de buurt van het Sint-Pieters-station, terecht in een prachtige, dubbele boekhandel. In het ene huis vind je een ruime collectie nieuwe boeken, ook werken die je elders niet aantreft. Plus een ongewone expo van tientallen en tientallen oude schrijfmachines, overgenomen van de gereputeerde Nederlandse auteur Willen Frederik Hermans. In het andere gebouw wordt een gevarieerde reeks tweedehands werken aangeboden en daar kun je ook in alle gezelligheid een glaasje of een kopje drinken. In een klein salon, annex knus binnenkoertje.

Ik zat er, redelijk diep weggezonken in een zetel en de bedienende dame keek vanuit hoogte naar mij, niet om in eerste instantie te vragen “wat het voor mij wel mocht zijn”, wel om te zeggen dat… “ik mooie schoenen aanhad!”

Ik schrok wel even, omdat dit de eerste keer in mijn leven was dat ik aandacht kreeg voor wat ik aan mijn voeten droeg. Ik die daar nooit of nooit de minste belangstelling voor had.

Natuurlijk wist ik dat er lieden zijn die ook al eens op lelijke dingen door de wereld stappen, maar voor de rest kon en kan het mij allemaal niet veel schelen. En begrijp ik nog altijd niet hoe mensen (vrouwen vooral, maar mannen ook) zoveel passie kunnen opbrengen voor iets, waarvoor je al een zekere inspanning moet doen om het te zien. Vooroverbuigen bijvoorbeeld, zoals die vrouw in de boekhandel deed.

Compleet raadsel

Het is mij een compleet raadsel waarom mensen tot honderd paar schoenen (en meer) voor flink wat geld kopen, zoveel dat er amper tijd overblijft om ze allemaal ook maar eens heel even te dragen.

Voor alle begrip: ik kom uit een generatie, die het deed met twee stelletjes: een voor in de week, en een voor ’s zondags. Met die hele voorraad van vandaag, moeten de mensen niet meer - zoals destijds - regelmatig aan de slag met ‘blink’ (wat zo gezegd werd), vod en borstel, om tenminste het paar van ’s zondags te laten glimmen. Mijn moeder maakte daar, voor haar en voor haar kinderen, grondig werk van, mijn vader deed dat voor zichzelf, grondiger nog dan zijn echtgenote, maar ja, hij was dan ook een echte ijdeltuit. “Je moet je gezicht weerspiegeld in je schoenen kunnen zien”, zo luidde zijn overtuiging.

Gepoetste schoenen in de gang

Ik heb nog geweten (en dan keren we even terug naar de jaren zestig) dat je in gelijk welk hotel ’s avonds je schoenen kon buitenzetten om die de volgende ochtend glimmend weer te vinden. Of al eens… niet meer, als een of andere onverlaat ze weggenomen had om ze elders te deponeren. Tot grote verbazing van de man of vrouw die ze dan voor haar eigen hotelkamerdeur vond.

En dat was niet het enige wat kon mislopen met die service, die de hoteleigenaars toen hun klanten aanboden. Ik weet waarover ik spreek, want ik heb zelf, in mijn jonge jaren, ook al eens dergelijke grappen uitgehaald.

Met een glaasje op durfden we de uitstaande schoenen al eens aan mekaar knopen, met de veters. Wie er enkele uren later, met nog slaap in de ogen en zonder kijken instapte, moest dan wel enige half-acrobatische toeren uithalen om recht te blijven.

Nu bestaat dat natuurlijk niet meer, met reizigers die tot een hele koffer vol sneakers, botjes en sandalen meeslepen. En dus elke dag op proper schoeisel de straat kunnen opgaan.