Een van mijn buurvrouwen is onlangs 90 jaar geworden en de klassieke uitspraak daarbij (“dat zou je echt niet zeggen”) mag beschouwd worden als een zwaar understatement.

Nog altijd zelfstandig

De dame in kwestie woont nog alleen en heeft blijkbaar niet veel zorg van buitenaf nodig. Dat merk ik vanuit mijn venster, dat mij uitzicht geeft op de straat als ik aan mijn bureautje zit te schrijven, wat ik behoorlijk wat uren per dag doe. Ik zie haar dan ook regelmatig op stap gaan, naar een of andere winkel, of naar de markt en soms ook naar de bioscoop in de buurt, heeft ze mij eens gezegd. Als ik merk dat de luiken voor haar living op het gelijkvloers neergelaten zijn, wil dat zeggen dat ze op reis is en hoewel ze al eens beweerde dat “dit echt de laatste keer” geweest is, kan ze blijkbaar toch niet weerstaan aan de lokroep van het buitenland.

Keurig gekapt

Stipt op hetzelfde uur trekt ze elke vrijdag het huis uit en komt dan keurig gekapt terug, onveranderlijk. Ik leerde onlangs dat ze zelfs niet naar de dichtstbijzijnde ‘coiffeur’ gaat, maar wel naar ene die redelijk ver buiten de stad huist, ver van haar woonplaats dus. Maar op die ene vrijdag liep het dan toch eens behoorlijk mis, wegens… staking van het openbaar vervoer, dat ze gebruiken moet om bij de kapper te geraken. Autorijden doet ze niet meer, of heeft ze misschien nooit gedaan, wat met mensen (vooral vrouwen) van die leeftijd ook niet abnormaal is.

Op het geplande uur zag ze wel een lijnbus arriveren, klom daar gerustgesteld op om later te constateren dat die niet het normale traject volgde? Ver verwijderd van het einddoel stapte ze af om rap te leren hoe gecompliceerd het zou worden om alsnog onder kam en schaar te geraken. De geciteerde staking van het openbaar vervoer liet zich nu wel gelden.

Geen paniek...

Maar de buurvrouw is niet van gisteren, wat normaal is als je negentig geworden bent en wel kan helpen als je in bepaalde ongewenste situaties geraakt. Een taxi bellen leek haar in dat ‘hol van pluto’, waarin ze aangeland was, niet direct de beste oplossing en misschien heeft ze ook geen gsm ter beschikking, wat evenmin en steeds gezien die hoge leeftijd – als ongewoon beschouwd mag worden.

Dus stroopte ze de mouwen (misschien wel letterlijk) op, stak arm en duim in de lucht en ging zowaar aan het… liften.

Al snel prijs

-En, vertelde ze aan iedereen die het horen wilde, ik had al prijs bij de vijfde auto die voorbijgereden kwam. Het was een vriendelijk koppel, dat mij niet in de buurt van het kapperssalon afzette, maar, mits het maken van een ommetje, pal voor de deur ervan.

Geïnspireerd door het succes van die ongewone expeditie, besloot ze op dezelfde manier – al liftend dus – weer thuis te geraken, wat opnieuw vlotjes lukte, maar ik weet niet of ze hier ook weer voor haar woonst is afgezet.

Nu, dat laatste is ook niet van belang voor de conclusies, te trekken uit dit aandoenlijke verhaal.

We leven in een maatschappij met een almaar ouder wordende bevolking en gezien mijn buurvrouw wel niet de enige zal zijn om op alle manieren op pad te trekken, mogen we hopen dat heel wat ‘oudjes’ evenveel plezier beleven aan de vorderende jaren, ondanks het feit dat ze het met een veel te laag pensioentje moeten stellen.

Uit de manier waarop de buurvrouw haar avontuurtje vertelde, mocht zeker en vast opgemaakt worden dat ze daar heel wat lol aan beleefd had.

Er is nog hoop voor de mensheid...

En dan nog een tweede vaststelling daarbij. Gezegd wordt dat de wereld van vandaag er een is van algemene onverschilligheid, met mensen die alleen op hun eigen ik ingesteld zijn en foert zeggen tegen de rest van de bevolking. Hier, bij het liftavontuurtje van de buurvrouw, hadden die voorbijrijdende automobilisten nog wel oog gehad voor die vrouw die op een dag van staking toch op een bepaalde bestemming moest geraken. En die, met de duim in de lucht, niet direct oogde als een heel oud vrouwtje. Vooral niet bij de tweede poging, na het bezoek aan de kapper.