Het is de tijd van de communiefeesten geweest en dat inspireert ons - Liliane en ik - telkens weer om te terug te denken aan ‘de eerste’ van onze beide kleindochters, de ‘eerste’ enkel maar omdat ze om diverse redenen de ‘tweede’ of ‘de ‘plechtige’ nooit gedaan hebben.

De moeder van de beide meisjes, Zoë en Zenna genaamd verraste ons jaren geleden met de totaal onverwachte melding dat haar dochters alsnog ‘hun communie’ moesten doen, samen, gezien het geringe leeftijdsverschil.

Gemende gevoelens

De melding werd door beide kinderen op gemengde gevoelens onthaald. De oudste, die toen al met een ruime vriendenkring plus de school natuurlijk, een druk leventje aan het opbouwen was, scheen dat allemaal niet zo nodig te vinden, vooral de voorbereiding daarop, die haar van wel wat kostbare vrije tijd afpakken. De jongste dan had het helemaal niet bekeken op zaken die veel mensen bijeenbracht, of dat nu volwassenen of leeftijdsgenoten waren. Maar kom: ze waren nog niet in de jaren van verzet aangeland, verzet waarvan we trouwens nooit of nooit last gehad hebben, dus verliep ook dan alles in alle rust en naar wens. Een paar keer naar ‘meneer pastoor’ gaan luisteren en de meisjes leken klaar voor de eerste grote dag uit hun nog pril bestaan.

Uiteraard zaten wij op die nogal grijze zondag goed geplaatst in de kerk, waar we ‘de meisjes’, zoals we zeiden, ergens achtergelaten hadden. Het werd daarna wachten op hun ‘verschijning’, om een min of meer kerkelijke tekst te gebruiken. En daar waren ze dan, die hele rist jongens en meisjes die netjes op een rijtje naar het altaar liepen. Zenna stapte redelijk vooraan, waarom, dat hebben we nooit geweten, vermits het raden was op welke basis de rangorde bepaald werd. Het was bijna komisch om onze jongste te zien stappen, zoals ze nog andere komische dingen deed en zei, zonder dat te willen. Ze liep met haar hoofdje diep gebogen, haar handjes samengedrukt laag op haar lichaam en haar voeten slepend over de plaveien van de middenbeuk. Haar gezichtje stond op onweer.

Heel anders oogde ‘de oudste’. Die liep niet, die dartelde door de kerk, het krullenkopje omhoog, rondkijkend naar de aanwezige ouders en grootouders van al die kinderen, zalig glimlachend als een supermannequin op de rode loper van een hoog gequoteerde modeshow.

Twee verschillende zusjes

Nu, zoals gezegd zoveel jaar later, vinden wij dat nog altijd de beste aanwijzing van het oh zo groot verschil tussen de twee zusjes.

Zenna is een heel schuchter, teruggetrokken kind geweest en als jonge dame zo gebleven. Ze wordt nog altijd het liefst van al met rust gelaten, maar zo hadden haar klasgenootjes het niet bekeken. Toen ik haar, in de fröbeltijd, de school binnenloodste en naar de speelplaats bracht, ging er daar als het ware een generale vreugdekreet op: “Zenna is daar!”. Wat diezelfde Zenna niet belette regelrecht naar de overkant te stappen en zich, heel alleen, tegen de muur te zetten. Een beetje mokkend schijnbaar.

Maar toch oefende ze op haar omgeving blijkbaar een onweerstaanbare aantrekkingskracht uit. Een van de fröbelonderwijzeressen vertelde me ooit: 'Uiteraard praat ik bij het avondmaal en met man en kinderen al eens over mijn werk, over mijn kleuters. En dan hoor ik altijd weer die ene opmerking: “zitten er eigenlijk nog andere kinderen dan Zenna in je klas?”...'

Paraderen door de kerk

Maar hoe verschillend is ‘onze oudste’ niet. Zij paradeerde door de kerk en is blijven opvallen, zodat ze overal en altijd mensen rond zich kon en kan verzamelen. Ze heeft van kleins af aan altijd graag gedanst en moet dat goed gedaan hebben. Wat ik moeilijk kon beoordelen vermits ik geen pasje juist kan zetten, op de muziek.

Feestje

Ooit, toen Zoë ook nog maar naar de kleuterschool ging, was er een feestje, waarbij de kinderen aan van alles en nog wat konden deelnemen, inbegrepen danslessen, Spaanse als ik mij goed herinnert. Daar kwam geen kat op af, alleen Zoë en die charmeerde de lerares zodanig dat ze zo goed als naar een podium gesleept werd om daar, zonder de minste angst of schaamte, een paar opvallende nummertjes op te voeren. Met succes, vermits zij, in de kortste tijd, de aandacht van ongeveer iedereen, ouders en kinderen opeiste.                                                      

P.S. Collega-grootouders zullen wel begrijpen dat ik ook eens over mijn kleinkinderen moest schrijven. Dat is met deze gebeurd en ik beloof plechtig dat hier niet heel veel vervolg zal op komen. Liliane verwijt mij al genoeg dat ik soms al eens te veel over die meisjes praat.