Ronde van Italië

De Ronde van Italië is al een tijdje gereden. De Ronde van Frankrijk komt er nu wel rap aan. De zege in de Giro ging naar Jai Hindley, de eerste Australiër die deze prestigieuze rittenwedstrijd op zijn palmares zet. Hindley werd al eens tweede, in 2020, maar daarna liet hij niet al te veel meer van zich horen, wat ook geldt voor de Britse laureaat van toen, Tao Geoghean Hart. Hindley ging in de eindstand van de recente editie de Ecuadoriaan Richard Carapaz vooraf, Carapaz zijnde de primus van 2019.

Favorieten uit Slovenië

In de komende Tour starten er grote favorieten uit het kleine Slovenië. Het zijn Tadej Pogacar en Primoz Roglic.  De wielersport kent, in tegenstelling tot een niet zo ver verleden, geen grenzen meer. Dat heeft men enkele weken geleden ook gezien met de voornaamste Italiaanse wedstrijd en zal binnenkort ook te merken zijn met de meest prestigieuze Franse koers. De Giro vertrok in het Hongaarse Boedapest, de Tour wordt op gang geschoten in het Deense Kopenhagen. Voorname wedstrijden verhuizen meer en meer naar landen, waarvan men jaren geleden niet eens vermoedde dat er competitief veel met de fiets gereden werd. Voor Denemarken viel dat eerder nog mee, van in de jaren vijftig vooral voor pistecoureurs en baanwedstrijden. Maar wie mij een echt bekende Hongaarse profcoureur kan noemen, is gewonnen.

Mondialisering

Er is lang gestreden voor wat genoemd werd de ‘mondialisering van de wielersport’. Grote bezieler ter zake was de voormalige UCI-voorzitter en energieke baanbreker, wijlen Hein Verbruggen. Die zal, waar hij ook moge wezen, met groot genoegen kijken naar wat vooral hij, tegen veel beter weten in, met veel hoop probeerde te realiseren. Om vast te stellen dat het allemaal niet zo eenvoudig is om overal ter wereld topwedstrijden te organiseren.

Het is al sinds lang zo dat voorname rittenkoersen  elders starts of aankomsten kregen. Het eerste buitenlandse vertrek van de Tour situeerde zich in 1954, in Amsterdam.

 En op de inleidende dag arriveerde de karavaan in Brasschaat, waar de Nederlander Wout Wagtmans de zege pakte en meteen ook de gele trui. Ik herinner mij uit mijn jeugdjaren dat dit in het Antwerpse en ruim daarbuiten een heel evenement was. Er kwamen zelfs beelden van op de televisie, die amper al verspreid was en de plaatselijke organisatoren kregen het zelfs voor mekaar heel de dag door boven Brasschaat een… vliegverbod af te dwingen.

Ook andere continenten

De ‘drie grote ronden’ lieten en laten hun deelnemers regelmatig vertrekken van over de eigen grenzen. Aan de titel ‘Ronde van Frankrijk…’ werd op een bepaald moment zelfs ‘…en van Europa’ toegevoegd. Maar naar andere continenten uitzwermen, bleek voor het peloton lange tijd een te ingewikkelde onderneming en is dat in vele gevallen nog. Organiseer een voetbaltornooi in de woestijn (zie bijvoorbeeld het WK in Qatar) en al de landen krijgen de bagage van spelers en begeleiders zonder heel veel moeilijkheden ter plaatse. Een teambus kan overal gemakkelijk gehuurd worden.

Het ligt wel wat ingewikkelder met wielerformaties, die niet alleen fietsen meehebben, maar ook moeten zien dat ze goed ingerichte volgwagens achter hun coureurs kunnen aansturen.

Pionier Australië

Ik denk dat Australië als eerste land, ver van bakermat Europa, een heuse zij het korte kalender heeft kunnen uitbouwen. Misschien komt dat omdat daar zoveel Europese inwijkelingen wonen, die hun liefde voor de koers naar de andere kant van de wereld hebben meegenomen. Belangrijker nog is het feit dat het in januari daar… zomer is en de profrenners (of hun sponsors) het seizoen almaar langer willen hebben. Australië biedt die coureurs gedurende weken de gelegenheid interessante wedstrijden te rijden, dan wanneer het bij ons nog kan vriezen en sneeuwen. En verder heeft datzelfde Australië blijkbaar kennis en middelen om, qua materiaal bijvoorbeeld, de formaties comfortabel te ontvangen.

Moeilijker in de VS

In de Verenigde Staten ligt het blijkbaar wel wat lastiger. Diverse pogingen om er ook voor wielrenners iets belangrijks op te zetten, zijn er wel geweest maar zelden of nooit duurzaam gebleken.

Op het einde van de jaren ‘80 uit de vorige eeuw liet een schatrijke man plots van zich spreken met zijn plannen om in eigen land zowaar de Tour de France concurrentie aan te doen. Zijn wedstrijd werd voor het eerst in 1989 georganiseerd en ei zo na gewonnen door die knappe kampioen, die Eric Vanderaerden was. Helaas voor hem werd hij in de afsluitende tijdrit de verkeerde weg opgestuurd, zodat de eindzege finaal ging naar de Noor Dag Otto Lauritzen, die toevallig voor het Amerikaans 7 Eleven reed. Het gerucht deed de ronde dat Vanderaerden niet ongewild van het parkoers werd afgeleid en dat lijkt zovele jaren later nog altijd waarschijnlijk.

De rijke man die een Amerikaanse Tour de France wilde opzetten heette (en heet nog altijd)… Donald Trump. De Tour of Trump is twee keer verreden, de zaak werd door een andere sponsor overgenomen, kwam als de DuPont Tour op de kalender maar zong het evenmin lang uit. Het was en is nog altijd niet simpel die hele karavaan naar een ander continent over te vliegen.

Drielandenronde

Ikzelf heb nog zo een poging tot mondialisering van de wielersport meegemaakt. Een andere rijke zakenman kreeg het idee een soort drielandenronde op te zetten, met ritten in Florida, Puerto Rico (een niet aangesloten territorium van de Verenigde Staten) en Venezuela, thuishaven van die welgestelde heer. Hij had, voor zijn tweede editie, niet alleen een indrukwekkend peloton uitgenodigd, maar ook een aantal Europese reporters, ondergetekende inbegrepen.

Ik was toen voorzitter van de ‘Internationale Vereniging van Wielerjournalisten’ en genoot daardoor het voorrecht de laatste rit te mogen afvlaggen. Echt de laatste rit, want er is daarna nooit meer een Tour of the Americas geweest. Die aankomst in Caracas, hoofdstad van Venezuela, zal ik nooit vergeten. Het was een criterium in het centrum, dat volledig afgesloten was, wat je merkte aan alle toegangswegen, afdalend van de bergen die Caracas omringden. Waar je ook naartoe keek, je zag niets dan files, files waarin wij, in een land met te veel auto’s, gelukkig nooit opgehouden worden. Maar dat zal wel niet de reden geweest zijn waarom de rijke man nooit meer aan een verdere organisatie van zijn ronde toekwam.