Niet zo heel lang geleden zag ik op het tv-scherm het gerechtsgebouw van Tongeren verschijnen en even later kon ik mij al niet meer herinneren in welk programma dat was. Foei voor dat kortetermijngeheugen! Maar langs de andere kant wist ik snel weer, vele, ja vele jaren geleden, wat ik daar had meegemaakt. Leve dus het lange-termijngeheugen!

Intern radiocircuit

Zeker van in de jaren zestig uit de vorige eeuw werd in voorname wielerwedstrijden alle informatie verspreid via een intern radiocircuit. Eenvoudig gesteld vroegen en verkregen federaties of voorname organisatoren daarvoor een golflengte toegewezen, die ze dan voor het gebruik uitbesteden aan een sponsorend bedrijf. Of gewoon zelf gebruikten. En daarmee liep het bij ons - en een beetje met mij - behoorlijk mis.

Voor de rechtbank

Op een bepaald moment betwistten twee grote Belgische brouwerijen mekaar het zendrecht van de golflengte, bestemd voor de nationale koersen en deden dat finaal tot in de rechtbank. Wat ik daarbij en dra te weten kwam was dat zo’n zaak niet enkel uitgevochten werd tussen de aanklager en de beklaagde, maar dat ook alle personen, betrokken bij de te geven en de gegeven informatie, gedagvaard werden. Met tenlastelegging…

Betrapt...

In de wedstrijden, gesponsord door de krant waarvoor ik toen werkte, mocht ik naast de verslaggeving achteraf, ook zorgen voor het doorspelen van informatie aan alle volgers, langs de geciteerde golflengte. Ik had dus gesproken door de betwiste micro en mocht mij gaan verantwoorden, ver van huis, omdat ook ik ‘betrapt was” in de Ronde van Limburg en de rechtbank van, ja, juist, Tongeren bevoegd verklaard werd.

Advocate

Ik wist absoluut niet wat mij te wachten stond en voelde mij er, tot bij de aanvang van ‘het proces’, niet al te gerust in, ook al had mijn werkgever gezorgd door een advocate die mij zou verdedigen. Lange tijd voor ik uitgenodigd werd om op staan en me voor de rechter te posteren, zat ik al in de zaal en werd op de schouder getikt door een dame, die vroeg of ik even met haar kon buitengaan, want dat ze toch wat meer wilde weten over die zaak, waarvan ze eigenlijk geen sikkepit begreep. Dan wanneer zij mij toch behoorlijk wilde verdedigen. Samen met haar werd ik, eens terug binnen, opgeroepen om, staande voor de rechter en de bijzitters, plaats te nemen.

Paniek

De rechter leek enigszins verveeld toen hij het dossier doornam, zuchtte eens en vroeg mij – al stotterend – of ik mij dat alles eigenlijk nog wel herinnerde. Een begin van paniek overviel mij. Want wat moest ik zeggen? In de aanloop naar die zaak tussen de twee brouwerijen was ik twee keer door en bij de toenmalige rijkswacht ondervraagd en had dan telkens verteld wat er op die zondag gebeurd was: niet meer of niet minder dan dat ik (over de betwiste golflengte dus) meldde dat, bijvoorbeeld, vier deelnemers al zes minuten voorsprong hadden en renner X bandbreuk leed! Wat waarschijnlijk allemaal netjes uitgetikt stond op de bladen die voor de rechter lagen. En dan zou ik nu moeten zeggen dat ik van dat alles niets meer wist.

De steeds even verveeld kijkende man voor mij herhaalde – alweer stotterend en nu toch wel wat nadrukkelijker, de vraag:

-Of ik me daar echt nog iets van herinnerde?

En weer knipoogde hij naar mij en dacht ik opnieuw dat die rechter, naast dat stotteren, ook nog een zenuwtic had. Niet dus, want even prompt als energiek zei hij nu:

Ik zie het wel hoor, u weet daar blijkbaar niets meer van. Dus kan voor u deze zaak geklasseerd worden.

Ik stond er nog sprakeloos bij en ben nu nog altijd tevreden dat ik later en in mijn lang leven nooit meer voor de rechtbank ben moeten verschijnen.