Ik ben een oma die leeft tussen herinneringen
van  voorbije  (voor mij nog niet dode) dingen. 

Mijn kleinzoon, zes jaar oud, ziet die “dingen” niet zo zitten. 
Onlangs stond hij te kijken voor mijn toonkast met gebombeerd glas, een erfstuk.     
“Oma,“ zei hij,  “waarom hou jij toch zulke oude houten kast bij ?  “     
En als oma, trots op die kast, antwoordde ik :
“schat, dat is een kast voor oma van grote waarde; daarin bewaart jouw oma vele

oude dingen van vroeger, zoals mooie glazen, geschenkjes die oma ooit kreeg,
en foto’s van oma’s moeder, oma’s grootmoeder, oma’s overgrootmoeder ….. 
van jouw gestorven grootvader.  Daar staat ook een zilveren bekertje met Oma’s
naam erin gegrift “Rita”. Dat was een geschenk toen oma geboren is.  En als ik in
mijn zetel zit en naar al die dingen kijk, ga ik dromen en dan wordt oma een beetje blij. 

Maar mijn kleinzoon, bij de pinken, bestudeerde alle objecten, keek mij ernstig aan : 
“Oma,  tante Bieke, die is nog niet van vroeger” terwijl hij wees op de foto van mijn
dochter, 43 jaar, en nog springlevend en gezond, en meter van mijn kleinzoon. 
Terechtwijzing die kan tellen.

De foto van mijn dochter hoort daar nog niet thuis, maar hoort zoals alle andere foto’s
van in leven zijnde geliefden te staan op de buffetkast !      (tussen haakjes, dat is ook
een oude kast, hoor, maar voorlopig heb ik daar nog geen commentaar op gekregen,
maar die komt nog wel, daar ben ik gerust in).

Dus wat leren wij daar uit :  VROEGER, dat is als je dood bent,
maar wij, wij leven NU,  't is maar dat je het weet !

rdckx 23 01 2020