Eens president, altijd president...

Eens president, altijd president, zo wordt gezegd, waarschijnlijk heel de wereld rond. Daarmee wordt niet bedoeld dat je voor eeuwig en altijd die functie moet blijven uitoefenen, die rol voor immer spelen. Neen, maar eens je opstapt of ontslagen bent, blijven, en weeral heel de wereld rond, de mensen je met ‘voorzitter’ aanspreken, ook al stapelde je in je actieve tijd niet al te veel verdiensten op.

Nu is het wel zo dat je niet altijd gemakkelijk van die rol – de actieve dan – afgeraakt, moeilijker vaak dan hem beet te krijgen. Ik weet waarover ik spreek, want ik was het al twee keer, president dus, of beter gezegd, ik ben het, in mijn tweede vereniging, nog altijd en hopelijk niet voor zo lang meer.

Geen klein clubje

Jaren geleden, toen ik nog volop actief was als journalist in het wielrennen, werd ik een beetje tot mijn verbazing aangezocht een bekende, bekwame en gereputeerde Franse reporter op te volgen, als leider van wat de ‘AIJC’ genoemd werd en nog altijd wordt. Vrij vertaald in het Nederlands was dat de Internationale Vereniging van Wielerjournalisten en uit die titel mag u gerust afleiden dat het hier niet om een klein clubje gaat. Persmensen uit alle delen van de wereld zijn erbij aangesloten en de taak van die AIJC was niet minnetjes. Het bestuur moet er nog altijd voor zorgen dat de werkomstandigheden voor de journalisten op alle terreinen goed genoeg zijn en alsnog verbeteren waar dat nodig en mogelijk was en is.

Ik mag niet zeggen dat ik van die gereputeerde Fransman een boeltje erfde, verre van, maar aangezien hij op de duur bovenop al het werk dat hij voor zijn krant én vele magazines én dikke boeken nog maar moeilijk de noodzakelijke tijd en energie in zijn voorzitterschap kon steken, was er toch, laat mij zeggen, enige sleet op zijn beleid gekomen. Ik moest dus wel een beetje wederopbouwen en koos, om dat te doen, enkele zeer betrouwbare assistenten: een Franstalige Belg (en goede vriend) als secretaris, een Zwitser als penningmeester en iedereen weet intussen dat die Helveten beter dan wie ook een kassa kunnen beheren. Van de grootste banken tot de kleinste clubjes.

Overdracht van de macht

Bij de ‘overdracht van de macht’ bekende mijn voorganger dat hij content was ervan af te zijn en van mij dan eindelijk toch een ja-woord gekregen had op zijn bede zijn plaats op die troon in te nemen. Ik puurde daaruit het plan om in een eerste instantie een belangrijke aanpassing of aanvulling van het reglement door een eerste algemene vergadering te laten goedkeuren. Een voorzitter en zijn gevolg zouden voortaan maar en opeenvolgend twee keer vier jaar kunnen aanblijven. Voorstel met een vlotte meerderheid aangenomen, maar niet direct – enfin, na acht jaar – uitgevoerd.

Op het einde van zo een mandaat manifesteren zich twee mogelijkheden: ofwel heeft de voorzitter zijn taak zo deskundig uitgevoerd, dat niemand zich bekwaam acht dat beleid verder te zetten. Ofwel heeft hij er zo’n boeltje van gemaakt dat niemand zich geroepen voelt om de trein weer op het goede spoor te krijgen.

Geen opvolger

Ik weet niet hoe men destijds mijn voorzitterschap van die AIJC na twee termijnen beoordeelde, feit is dat in een eerste instantie niemand zich kandidaat stelde om mij op te volgen en ik, mits veel zoeken en aandringen, ook geen vervanger kon vinden. Ik heb zeker nog twee ‘overjaren’ geklopt.

En nu ben ik weer president, van een veel kleinere, helemaal niet internationale vriendenkring. Ik werd dat om een vriend plezier te doen en nooit of nooit – ondanks die eerdere ervaring – kon ik vermoeden dat er zich, na meer dan tien jaar, nog altijd geen opvolger zou aanmelden. Terwijl ik van mijn kant blij zou zijn niet meer als president door het leven te gaan. Hoewel enkelingen mij nog altijd zo zullen blijven noemen.