Autokeuring

Er zullen er wel meer bestaan, maar ik blijf ervan overtuigd dat er minstens twee zaken zijn die de meeste mensen extreem tegensteken. In de eerste plaats natuurlijk het jaarlijks naar de autokeuring moeten, voor wie zich om de vier jaar geen nieuwe auto kan veroorloven. Ikzelf vind die wettelijke verplichting zo onaangenaam dat ik er nu al over klaag binnen enkele weken voor de zoveelste maal te moeten aanrukken.

En nochtans: tenzij je in een lange file terecht komt, verloopt het vandaag over het algemeen nu wel snel en efficiënt. Je laat je karretje over aan een soms vriendelijke, soms minder vrolijk gezinde kerel, die je, voor de tijd dat hij de hele keuring afwerkt, zonder meer naar de uitgang verwijst, soms buiten en in de regen.

Zo wordt het angstige wachten op het resultaat nog prangender. Stel dat er ernstige mankementen aan je wagen zijn, mankementen die je garagist niet opgemerkt heeft, dan wanneer hij je jarenlang al door de strengste controles geloodst heeft.

Zal hij dan nu wel vinden wat hij bij het laatste onderhoud niet gezien heeft? En stel vooral dat je de echte, onverbiddelijke rode kaart krijgt, waarmee je auto gewoon onbruikbaar verklaard wordt. Want wat doe je dan, in de veronderstelling dat je verbod krijgt met dat ding nog verder te rijden en niet weet hoe je thuis moet geraken, evenmin als hoe je de echtgenote moet melden dat er zware investeringen op komst zijn. Ik maakte het - en gelukkig - nog nooit mee, maar wie weet, de volgende keer, binnen drie of vier weken dan.

Containerpark

Naar het containerpark trekken met de wagen volgestouwd met al de ‘oude brol’ die niemand uit het gezin nog kan gebruiken en al zoveel maanden in de weg ligt, behoort evenmin tot de aangenaamste ervaringen uit het leven. Vooral niet als je meer dan een uur moet aanschuiven, of als het giet van regenen wanneer je met de meest diverse stukken en brokken de ganse ronde van alle redelijk ruim verspreide containers moet afhollen. Glibberig trapje op, glibberig trapje af. En je af en toe eens terecht gewezen wordt omdat je een bepaald ding de verkeerde bestemming wil geven.

Nu, om eerlijk te zijn, heb ik onlangs en bij goed weer, vastgesteld dat er in zo’n containerpark ook aangename momenten te beleven vallen, al was het maar omdat vele bezoekers er goed gemutst lijken rond te lopen, blij dat ze zijn omdat ze eindelijk van die eerder geciteerde ‘oude brol’ afgeraken. Niet overal in de wereld word je zo vaak en zo vriendelijk begroet als daar.

Tevens is het ook interessant om even na te gaan wat mensen allemaal wegwerpen, wat ze eerder met veel overtuiging vernietigd hebben.

Om het nu met een breed gebaar en een triomfantelijk grijnslach op het gelaat de bakken in te zwieren. Mensenlief, wat heb ik op die ene dag, dat ene uur dat er ik was, dingen gezien die ik graag zelf zou hebben, zonder te weten waar ze te zetten, wat al brokstukken leerden mij dat ze in een prachtig meubelstuk moeten gepast hebben, alvorens ze op een brutale manier onder de hamer, zaag en bijl gingen. Maar ja, ter plaatse zaken afkopen en meenemen mag niet, zodat je alleen maar kunt hopen dat een en ander een tweede leven krijgt. Ergens, bij mensen die niet zo rap uitgekeken geraken op wat toch nog zo mooi is.

Kleindochter in tranen

Bij dat alles - dat kijken naar de aanwezige mensen en het wegwerpen van mijn ‘oude brol’ - dacht ik eraan dat mijn kleindochter ook al eens in tranen een containerpark verlaten heeft en dan niet om dezelfde reden als ik, die misschien te weemoedig wordt omdat daar zoveel mooie dingen in het niets verdwijnen, dingen waaraan mensen misschien met veel overtuiging en zelfs talent gewerkt hebben. Neen, bij haar ging het om iets heel anders. Zij, de kleindochter, was dan nog een peuter en toen ze me tegen mijn vrouw hoorde zeggen waar ik naartoe ging, reageerde ze prompt met:

-dan mag ik toch mee zeker?

Natuurlijk en als ze braaf zou zijn wel te verstaan. Eens al mijn rommel netjes in de containers gezwierd, zei ik haar dat we zo al klaar waren om weer naar huis te gaan.

-En het park dan, vroeg ze, haast wanhopig wenend.

Ja, het park. Wie geeft er nu die naam aan een plaats waar niets anders dan proppenvolle containers staan?