Op de heupen

Heel even scheen het dat de eerste maanden van het nieuwe jaar voor mij toch wat minder pijnlijk zouden verlopen. Ik had, naast de zekerheid dat het grootste gedeelte van mijn gebit verwijderd moest worden, tegen mijn huisdokter met een kwinkslag het vermoeden geuit, dat ik best ook ‘een nieuwe heup kon gaan kopen.’

De man nam mijn suggestie heel ernstig, liet mij wat bewegingen maken en scheen te twijfelen aan mijn diagnose, die ik gesteld had op basis van gewoon veel pijn en onderweg steeds meer gaan zwijmelen. Hij leek er sterk aan te twijfelen of zo’n operatie wel noodzakelijk was en stuurde mijn onder de scan. Twee dagen later zat ik opnieuw in zijn kabinet, over hem en zag duidelijk dat hij toch een beetje – en wel terecht – genoot van zijn gelijk.

-Je hebt heupen als die van een 20-jarige jongeman, zei hij en voor heel even viel er een vrolijk geruststellend gevoel over mij, verlost als ik was van de verwachting onder het mes te gaan en voor enige tijd mijn bewegingsvrijheid te verliezen, wat mij met een wekenlange behandeling van de tanden al genoeg zou overkomen.

Geen toverspreuk

Maar snel verliet die blijheid mijn gemoed. De pijn zou blijven en waarschijnlijk nog verergeren, van het soms vervaarlijk zwijmelen kon geen enkele arts mij zomaar, met een toverspreuk verlossen.

Ik ging direct weer met de meeste aandacht luisteren naar wat mijn dokter verder te vertellen had. Hij was immers begonnen aan een redelijk ingewikkelde wetenschappelijke uitleg, waarvan ik amper begreep dat er in de hersenen zoiets bestond als een commandopost, van waaruit via het zenuwstelsel al onze bewegingen gestuurd worden. En bij mij zou die commandopost enige slijtage vertonen en dus niet meer zo goed functioneren, wat niet zomaar bleek op te lossen met een pilletje hier en een spuitje daar, maar misschien wel via een lange behandeling, waarvoor ik dan best naar een specialist in het ziekenhuis ging.

Het werd allemaal besproken enkele dagen na nieuwjaar en ik kreeg een eerste afspraak op 30 maart. Zodat ik meteen leerde dat ik van mijn miserie nog niet zo rap verlost zou worden en misschien was ik dan toch beter af geweest als ik een nieuwe heup had moeten kopen.

Vreselijke herinneringen

Hoewel ik er nu toch nog eens over zeur, lijkt het me best zo’n dingen niet al te veel rond te strooien. Je krijgt dan toch niks anders dan verhalen te horen van mensen die met dezelfde narigheden gekampt hebben en daaraan de vreselijkste herinneren overhielden.

Voor mij begon het al op het kabinet van de huisdokter, toen ik aankondigde dat ik nu toch mijn tanden zou laten trekken.

-Dan zul je wel serieus aan je spaarpot moeten zitten, was zijn eerste commentaar.

Weet, beste lezer, dat ik lange tijd getwijfeld heb om die eetkamer te vervangen, omdat ik mij afvroeg of het op mijn leeftijd nog de moeite loonde zo’n investering te doen. Voor wie en voor wat?

Verder deed een vriend mij een heel verhaal over het trekken van zijn tanden, waarbij er een zo vast zat dat er eerst een enorme tang nodig bleek en later een gigantische hamer om dat ding te verwijderen.

Mensen die hoorden dat de commandopost in mijn hersenen al eens foert zegde, herinnerden zich dan weer identieke gevallen uit hun relatiekring, gevallen van mensen die zwijmelden alsof ze zwaar aan de drank gezeten hadden (wat niet bepaald vleiend is voor je reputatie) en gelijk waar op straat en op gelijk welk moment zomaar tegen de grond gingen, met breuken als gevolg. Van sleutelbeen tot bekken.

Gedwee ondergaan

Maar kom, ik heb nu gekozen voor verdere behandelingen en zal dat maar allemaal gedwee ondergaan, ook al mag ik een aantal ver op voorhand geplande restaurantbezoekjes met vrienden nu al uit mijn agenda schrappen. En hoop ik dat mijn… vingers verder correct bediend zullen worden vanuit het geciteerde commandocentrum. Ik wil immers nog lang en elke voormiddag op mijn computer blijven tikken, aan mijn cursiefjes in de eerste plaats en aan mijn romans natuurlijk ook. Ik ben daar twee jaar geleden mee begonnen en blijf dat zo gemotiveerd verder doen dat nummer vier op komst is.