Ben je ook een grootouder?

Vele van onze lezers weten wat het betekent oma of opa te zijn. In een normale gezinssituatie brengt dat het opperste geluk, bij zoverre dat we al eens als oude zeuren beschouwd worden die nu eens niets, maar dan ook niets meer kunnen dan over de kleinkinderen kletsen. Wat de mensen pas begrijpen als ze zelf grootouders geworden zijn.

Aan die situatie van groot geluk zit, zoals dat met alles in het leven het geval is, maar een echte schaduwkant. Want kleinkinderen bezorgen je, hoe lief en hoe braaf ze ook zijn, momenten van ongerustheid, die je voorheen niet kende, ook niet bij de begeleiding van je eigen kroost naar een min of meer geslaagd leven.

Mijn oudste kleindochter – en het feit dat ze een pluskleindochter is, verandert voor mij niets aan de zaak, vermits je ze even graag ziet als een echte – had het geluk van een week extra verlof te genieten in de aanloop naar de klassieke krokusvakantie. Ze besloot dan maar voor veertien dagen naar Spanje te reizen, samen met een vriendin en haar moeder, die nog familie in Valencia heeft zitten. Op 19-jarige leeftijd is dat – in deze moderne tijden - geen uitzonderlijk verhaal, zoals ze het zelf maar doodnormaal vond dat ik haar en haar gezelschap naar de luchthaven zou voeren, ik, die opi die op weg is naar zijn 84^ste verjaardag en aan wie gevraagd werd ten laatste om vijf uur in de ochtend te vertrekken.

Met twee Palestijnen op stap...

Nu, mij niet gelaten, ik voelde mij daar nog best bekwaam toen en kon zelfs een beetje genieten van het feit dat ik voor het eerst in mijn leven… twee Palestijnen in mijn wagen kreeg, zijnde dus het vriendinnetje en de mama. Maar dat was dan ook alles: heel de weg van Gent naar Zaventem heb ik geen woord van hen gehoord. Zij lieten mij rustig begaan en zo nog een goed uurtje gemiste slaap konden compenseren.

Nu: het verliep allemaal zonder problemen en de kleindochter telefoneerde correct op de momenten dat ik het gevraagd had. Dat wil zeggen: als ze in het vliegtuig zat en als dat vliegtuig geland was.

Maar daarna begon het

Ze vertrok op een maandag en ik vond het normaal dat ze op dinsdag nog niks liet weten. Ze moest ons ook niet alle dagen melden hoe fijn ze het vond in die prachtige stad en dicht bij de zee te zitten. Dinsdag informeerde ik er zelf toch al eens naar hoe ons juffrouwtje het stelde en kon ik er nog mee leven dat ik niet direct antwoord kreeg. Dat er woensdag zelfs geen sms-je kwam, begon mij stilaan te verontrusten, om op donderdag, na een langlijkende voormiddag van wachten, de onrust stevig voelde opkomen.

Ik ben, met al mijn levenservaring, heus geen angsthaas meer, bij zoverre ik dat ooit was, maar nu, slopen er toch van die nare gedachten in mijn kop. Stel je toch maar eens voor dat er dit of dat gebeurd was…

Met de Mazda naar Valencia

Ik zag mezelf al in mijn oude Mazda stappen om in volle onrust de 1.729,78 kilometer tussen Gent en Valencia af te leggen. Of ik voelde de zenuwen knagen bij het idee cito presto naar Spanje te vliegen, ik die ook bij vorige gelegenheden (brengen van de kleindochter naar de luchthaven) vastgesteld had hoe ingewikkeld het daar geworden was, vergeleken met de tijd dat ik daar wegens opdrachten in het buitenland, regelmatig opsteeg of aanlandde.

Donderdagmiddag was het dan zover en kregen we het verlossend telefoontje. Ik besefte meteen hoe onzinnig het geweest was me zo druk te maken, dan wanneer de kleindochter alleen maar deed wat miljoenen mensen in zo’n geval doen: gewoon vakantie nemen en zich niks aantrekken, zelfs niet en in haar geval van haar ‘allerliefste oudjes’.

Om, tegenover mezelf, dat domme gedrag van de laatste dagen nog een beetje goed te praten met de overweging dat in dergelijke gevallen de gsm dan toch niet zo’n groots geschenk is.

Wij, ‘in onze tijd’ hadden die niet en daardoor was het vaak moeilijk (en duur) om vanuit het buitenland geruststellend contact te nemen met het thuisfront. Waar men al tevreden was als ze een… postkaartje kregen, uit Spanje of uit andere, min of meer verre landen.