Ik ben twee en ik zeg nee

Het is, ook en vooral voor mezelf, soms moeilijk te vatten, maar het is waar, heerlijk waar:  mijn volgende roman is klaar, de vierde al sinds ik, in de lente van 2020, in dat genre actief ben geworden. Nu gaat het, na ‘Sukkelaar’, ‘Jef’ en ‘Robje’ om ‘Ik ben twee en ik zeg nee’.

Het werd het verhaal van een man die een zware val doet en met een serieuze hersenschudding in het ziekenhuis belandt.

Eens enigszins wakker geworden, stelt hij vast dat hij zich niets, maar dan ook niets meer herinnert van alles wat zich voorheen in zijn leven afgespeeld heeft, uitzondering gemaakt van die dingen die een baby ervaart, van in moeders buik tot hij kan lopen en praten en deugnieterij uitsteken. En zijn geheugen voor de rest van zijn leven op gang geraakt, tenminste tot op een zekere leeftijd, waarop er ‘sleet in het kopje’ komt.

Foetus

Liggend in zijn ziekenhuisbed ervaart hij weer hoe hij zich als foetus voelde, hoe hij zijn prilste leven meemaakte, leven dat vader en moeder totaal in de hand hadden. En met die terugkeer naar het bestaan dat nog maar amper een bestaan was, ontdekt hij de redenen waarom hij ongewoon fel in opstand kwam tegen zijn doorsnee-brave ouders, veel vroeger dan anderen de straat opging om, vanuit de status van complete dakloze, toch nog een bijzonder bestaan uit te bouwen. Wat hij dan, vanop zijn hospitaalbed, allemaal verneemt van zijn vrouw, kunt u, beste lezer, ook te weten kunt komen in die vierde roman die ik geschreven heb, roman waarmee ik trouwens nog niet aan het einde van mijn ‘literair avontuur’ ben. In de kortste keren krijgt mijn uitgever het nummer vijf op de tafel en maakt nummer zes de toer van die enkele vrienden, die zich bereid verklaard hebben om alles nog eens grondig na te lezen. Wat ik zelf als een verschrikkelijke karwei beschouw, waardoor ik nog meer apprecieer dat die gasten, bij die toevloed aan kopij, nog altijd blijven standhouden.

Angst om te stoppen

Intussen groeit in mijn gemoed toch weer die angst dat ik eens zal moeten stoppen met die boeiende bezigheid, niet het corrigeren, wel dat schrijven. Mensen die zoiets niet doen, kunnen zich niet indenken wat dat laatste voor jou gaat betekenen, in deze wereld, waarin toch de meest verschrikkelijke dingen gebeuren. Eens achter de laptop gezeten en goed op gang geraakt met het verder uitwerken van een totaal ingebeeld verhaal met even ingebeelde mensen, laat je die doen wat jij en jij alleen beslist. Dan wanneer je, bij rampen en problemen, amper een steentje kunt verleggen.

Ik denk dat iedere ouderling zich toch, zij het min, zij het meer, afzondert van wat er in zijn verre omgeving allemaal gebeurt, met deze onvermijdelijke vraag als gevolg: ja mensen, alles goed en wel, maar wat kan ik daar nog aan doen?

Als je enige afstand neemt van al die doden ginds en al die gewonden daar, doet dat comfortabel aan in het koppeke, dat dan wel niet goed meer weet met wat het voor de rest van de dag gevuld moeten worden. Wanneer je echter gaat schrijven, kom je onvermijdelijk terecht in een bestaan, waaraan je zelf de draaien en de keren kunt geven die jezelf wenst. Om, als het je niet meer aanstaat, de laptop dicht te klappen en enkel nog wat te denken of te dromen wat er verder kan gebeuren. Ook dat is heerlijk, zij het dan dat almaar meer de angst gaat knagen dat ook dit op een dag en met totaal versleten hersenen, niet meer werkt.                                       

Het boek ‘Ik ben twee en ik zeg nee’ van Robert Janssens, is 205 bladzijden dik en kost 21,50 euro. Het kan hier besteld worden, in elke boekhandel  of bij bol.com.