Ongelooflijk...

Dit is toch echt ongelooflijk. Ongelooflijk dat het al bijna twee jaar geleden is dat Stefaan Van Laere mij vroeg elke week een cursiefje te schrijven voor SenNet, ‘zijn’ derdeleeftijds-magazine dat elke week op het scherm komt.

Niet zoveel eerder had ik het klaar gekregen bij uitgeverij Partizaan mijn eerste roman op de markt te krijgen en, steeds geestdriftig over dat feit, zei ik gewoon ‘natuurlijk’ op dat voorstel.

Alsof dat allemaal zo… natuurlijk was. Ik was al sinds lange tijd (gepensioneerd zijnde) gestopt met werken als journalist en had in die lange carrière die ik uitbouwde, nog nooit één cursiefje geschreven. Of bijna.

In een van de 38 Ronden van Frankrijk die ik voor de krant volgde, bedacht ik elke dag een klein kadertje te af leveren, met daarin een korte vaststelling, verwoord in een of twee zinnetjes. Het werd blijkbaar gewaardeerd, maar het zinde mij niet het jaar daarop daarmee verder te doen.

Toen ik Stefaan toezegde cursiefjes te schrijven, kwam het nooit in mij op dat dit op dezelfde manier zou verlopen en dus eindigen, als destijds met die ministukjes in de krant. Evenmin vroeg ik mij af of ik elke week een origineel ideetje zou vinden om dat op een of andere even originele manier naar jullie lezers over te brengen. Stefaan - zeer ervaren ook in het schrijven - zou best kunnen begrijpen dat voor een keer inspiratie missen heus geen doorzonde zou zijn.

-Dan slaan we een nummer over, zei hij en ik zwoor prompt en bij mezelf ‘dat dit nooit ofte nimmer zou gebeuren!’ Nog altijd zonder te beseffen wat mij te wachten stond.

Goed genoeg...

Ik weet zo, uit het hoofd, niet direct meer over wat ik het bij die eerste poging had. Wel dat ik blij was het op mijn scherm te zien verschijnen. ‘Ze vinden het goed genoeg, zo juichte ik in mijn binnenste en wist direct wat ik voor het volgende nummer zou schrijven. En zo ging het verder, zonder een enkele onderbreking, waarbij ik vaststelde dat een echte columnist mettertijd in een aparte wereld gaat leven, net zoals een romanschrijver trouwens, wat ik ook al sinds meer enkele jaren probeer te zijn.

Je gaat, voor je wekelijkse bijdrage, op een heel andere manier naar de wereld kijken. Je zoekt, in het dagelijkse leven of in het verleden, naar dingen, naar feiten, naar details, die het waard zijn er een verhaaltje rond te bouwen.

Eens je dat in je kop hebt, ga je leuke onderwerpjes zien passeren en die anderen niet zien, om daar dan, na er gedurende enkele dagen mee gespeeld te hebben, gewoon iets prettigs van te maken.

Enthousiaste commentaren

Zo heb ik bijna twee jaar standgehouden, om elke maandag present te melden, op jullie scherm. Of bijna. Ik schreef er vorige week over: dat ik ziek en ongerust was en vreesde op nummer 99 te stranden. Dat dit niet gebeurde, komt ook omdat jullie, lezers, mij elke keer weer met de meest enthousiaste commentaren verrassen. Ik besefte ineens wat dat cursief schrijven eigenlijk is. Je pikt een ideetje op - leuk of triestig of ergerlijk - en je gaat daarmee communiceren, ik, in mijn geval, met jullie allemaal. Je beseft dat je, met wat je te vertellen heb, alleen maar leuke mensen gaat bereiken en dat wil ik voor geen geld ter wereld missen, in de jaren die mij nog resten.