Marc is dood

Liliane kwam de woonkamer binnen met een blik van verbijstering in de ogen en de iPhone in de hand.

-Marc is dood, stamelde ze, en vervolgde met:

-Hij is maar 68 jaar geworden.

Ze zei er niet bij over welke Marc het ging en ik ken er wel enkele, zij het dan dat er intussen ook al twee dood zijn, twee die de achternaam droegen met dezelfde initialen: V.L.

Liliane vervolgde, steeds met een krop in de keel.

-Hij had de laatste tijd wel wat kwalen, die mij in elk geval ongerust zouden maken, maar waar hij altijd met zwier overheen stapte.

En dan wist ik het.

Het was onze kapper, mijn kapper vooral. Liliane kende en bezocht hem al sinds jaren, om regelmatig af te wisselen, als ze dacht dat die of gene het nog iets beter zou doen, of in elk geval meer naar haar zin. Vanaf het moment dat ik in Gent kwam wonen, landde ik voor de noodzakelijke knipbeurten bij hem aan, op aanraden natuurlijk van mijn lieve echtgenote. Na een paar keer voelde ik die bezoekjes aan als een heuse verademing.

Ik ben sinds mijn prille jeugd nooit of nooit gesteld geweest op ‘coiffeurs’, met het gevolg dat ik tot dan toe altijd maar uitstelde als het nochtans noodzakelijk was te gaan. Met de gevolgen die iedereen kan vermoeden. Ik liep er dikwijls bij als iemand die maanden in de woestijn had rondgedoold.

De klant te veel

Ik weet niet of dat nu nog zo is, maar toen ik puber was, zovele decennia geleden al, hadden die coiffeurs uit mijn toenmalige stad het duidelijk niet bekeken op zij die noch kind, noch volwassene waren. In de paar salons waarin ik in die lang vervlogen tijden aanlandde, werd ik altijd behandeld alsof ik de klant te veel op zijn agenda van de dag was. Het moest allemaal rap, rap gaan, vaak dan nog met een ‘tondeuse’, die met de hand bediend werd en waarmee ze je verdomd pijn konden doen. Vragen om het allemaal wat zachter, wat voorzichtiger te doen, werd meestal op hoongelach onthaald. ‘Die jeugd van tegenwoordig toch!’

En als je dan toch eens van kapsel wilde veranderen, werd dat soms smalend, soms scheldend afgewezen. Ooit wilde ik er als de ‘Beatles’ uitzien en dat idee werd door de kapper van toen haast op hoongelach onthaald.

-Daar heb jij geen kop voor, smaalde de man en knipte zoals hij dat al eerder gedaan had.

Later was er altijd wel iets dat mij tegenstak. Ofwel was de man die gewoon mijn haar moest knippen een zuurpruim, die tijdens het werk geen woord, maar dan ook geen woord zei, waarbij ik mij afvroeg of ik de oorzaak was van zijn weerbarstig humeur. Ik had nochtans geen luizen op mijn hoofd lopen. In een andere zaak - ik veranderde ook wel eens - stuitte ik dan weer op een kerel die geen seconde, maar dan ook geen seconde zijn mond hield en er de grootste onzin uitkraamde. Om daar dan af en toe zelf uitbundig mee te lachen, dan wanneer ik zelden of nooit de humor van zijn verhalen aanvoelde.

Vertellen over alles en nog wat

En dan ben ik bij Marc gekomen.

Een vriendelijke, vrolijke kerel die het halfuurtje knippen niet alleen kon opvrolijken, maar ook interessant wist te maken met wat hij te vertellen had. Over van alles en nog wat.

Ik ging hem mettertijd zowaar als een vriend beschouwen en had de indruk dat hij dat met mij ook deed. Dat hij zelfs een fervent lezer van mijn romans werd, heeft daar niks mee te zien. Het was al lang zo van voor ik mij aan het schrijven daarvan zette.

En nu is hij er dus niet meer, die zoveelste vriend van mij van wie ik afscheid moet nemen. Doorheen al de pijnlijke gevoelens, die mijn gemoed belastten en nog belasten, kwam de vraag in mij op wat ik nu moet doen, met dat haar van mij.

Mijn eerste gedacht was: nooit meer naar de kapper, niet het risico lopen dus om weer bij een of andere saaie of moeilijke kerel terecht te komen. Maar dat zal nooit of nooit lukken, want Liliane houdt er en terecht aan dat ik altijd netjes buiten kom of ook binnen blijf. Geen keurig kapsel zou heel wat onheil in ons huishouden brengen en dat zou Marc zeker van vast verdriet doen. Ik ben er immers van overtuigd dat hij ons echt graag zag.