Fleurige lente

We stevenen af van een fleurige lente naar een zonnige zomer en dan heb ik het niet over het weer, maar over de koers. Mensenlief, wat een licht is er niet afgestraald van al die voorjaarsklassiekers, met kampioenen voor wie het er blijkbaar alleen maar op aan kwam van hun mooie sport… de mooiste ter wereld te maken. Met rechttoe, rechtaan te strijden, zonder fanatieke rivaliteiten, die er soms meer op gericht zijn en nu gelukkig waren om de andere te doen verliezen, eerder dan om zelf te winnen.

Wout van Aert en Mathieu van der Poel gaven ter zake al sinds een paar jaar de toon aan. Zij zijn, van in het veldrijden tot nu op de weg en vooral in de grote eendagswedstrijden, de ware rivalen gebleken die naast, of voor of achter mekaar maar een doel hebben: rapper rijden dan de andere. Dat daarbij ook al eens aan tactiek gedacht wordt is logisch en zeker niet negatief, wat het uithalen van trucjes om de tegenstander te hinderen of met een te laag tempo onder de knoet te krijgen, destijds wel al eens aan de orde van de dag was.

De lentecampagne, waarin van Aert en van der Poel van ver op voorhand de hoofdrol toegespeeld kregen, groeide snel en haast adembenemend naar een nog hoger niveau met de komst van ene Tadej Pogacar uit Slovenië, dat landje met weinig inwoners en in verhouding wel wat grote coureurs.

Nooit gezien niveau

Hij stuwde het niveau van de allervoornaamste wedstrijden naar een nooit gezien niveau en deed dat net daar waar men hem bij zijn debuut, amper een paar jaar geleden, niet eens verwachtte. Zelfs op de kasseien van de Ronde van Vlaanderen bleek hij de absolute heerser van dat moment.

Met op zijn jeugdige leeftijd (24 jaar) al twee Tourtriomfen op zijn palmares, schijnt die jonge man vandaag het wielerpeloton naar een nog ruimere dimensie te leiden. De laatste jaren was de elitecompagnie zo’n beetje opgesplitst in twee delen, met langs de ene kant de kampioenen-van-de-een-dag-competities en langs de andere de toppers met een langere adem, geschikt dus voor meerdaagse of vooral meerweekse koersen.

Inspiratiebron

Pogacar is het allebei en kan nu andere renners inspireren zijn spoor te volgen, wat direct het venster opent op een onwaarschijnlijke toekomst voor hun sport. Ziet u het al, die diverse periodes - divers ook wat de aard van de wedstrijden betref - bevolkt worden met telkens weer dezelfde kampioenen, die, zowel over kasseien als over de cols, dat onmogelijk hoge tempo kunnen ontwikkelen.

Remco Evenepoel gaat zich in de kortste keren op die geciteerde lijn installeren. Na zijn schitterende zege in Luik-Bastenaken-Luik (een dag) wilde hij tot in het diepst van zijn hart ook de absolute uitblinker in de Ronde van Italië (drie weken) worden tot corona roet in het eten gooide. Het bleef bij twee tijdritzeges.

Zijn succes in ‘La Doyenne’ leerde dat de wielersport nog verder dan alleen met kampioenen geëvolueerd is naar het allerhoogste peil. We zitten nu met een peloton dat bestaat uit ploegen die onveranderlijk als dusdanig strijden.

Evenepoel werd richting Luik op de weg gezet door ploegmaats, die zich de longen uit het lijf reden om eventuele rivalen op de knieën te krijgen, tot op het moment dat de leider van de bende aanvoelde dat zijn moment gekomen was om de murw gestreden rivalen achter zich te laten. Niet met een onweerstaanbare demarrage, maar gewoon mits opdrijven van het al schrikkelijk hoge tempo.

Aandoenlijke vriendschap

Dat alles zag men eerder in de voorbije maanden ook bij Mathieu van der Poel en Wout van Aert en die laatste toonde dan ook nog eens dat dit alles kan gebeuren in een sfeer van aandoenlijke vriendschap. Mooi toch hoe hij de zege in Gent-Wevelgem wegschonk aan die formidabele coureur die de Fransman Christophe Laporte is, Laporte die in het recente verleden al zoveel voor zijn Belgische maat gedaan heeft.

Met zijn overwinning in Luik-Bastenaken-Luik bewees Evenepoel, in navolging van die andere, huidige helden op de fiets, dat de wielersport nu zo goed als verlost is van die grote kwaal, doping genaamd.

Met dank aan de wetenschap

De koers werd door de begeleiders van de grote ploegen (en hun renners natuurlijk) in een heel ander stramien gedreven, stramien getekend door knappe koppen uit de wetenschap. Die vervingen spuiten en pillen door strak neergeschreven en vooral streng te volgen diëten, door speciale trainingsprogramma’s en vooral door lange hoogtestages, wat meer baat, zo leert men nu, kan opbrengen dan het vele koersen van voorheen. Weet men dat tot in de jaren zeventig renners rondreden met meer dan 200 wedstrijden per jaar op de teller. Niet moeilijk dat men dan al eens ‘iets’ nodig had om de vermoeidheid te bestrijden. Dit jaar is Evenepoel op donderdag en na een lang verblijf vol keihard werken, van zijn berg afgedaald om op zondag Luik-Bastenaken-Luik te winnen. Wat, in andere klassiekers andere kampioenen, de van Aerts en van der Poels van deze tijd, ook gepresteerd hebben.