Een enerverende samenloop van omstandigheden

Vraag: hoe kan een soms enerverende samenloop van omstandigheden alsnog leiden naar een moment van warm geluk?

Antwoord: zie verder.

                           ***                                                               

Zoë, de kleindochter, beëindigde haar extra leerjaar fotografie en moest dat onder meer doen met het indienen van een fotoalbum, dat nu portfolio heet. Ze trok daarvoor wekenlang met de camera de baan op en liet finaal toch nog maar eens blijken hoezeer ze aan de ‘last-minute-kwaal’ lijdt. Zo vlot de beelden geschoten werden, zo moeilijk en traag kwam ze tot een regeling om het allemaal keurig gedrukt te krijgen.

Paniek

De dag dat ze, eindwerk in de hand, voor de jury moest verschijnen naderde angstwekkend snel, de paniek vrat aan haar anders zo vrolijk gemoed en finaal kwam ze toch bij haar ‘opi’ te rade. Ik consulteerde uiteraard mijn goede vriend Stefaan Van Laere, hoofdredacteur hier en uitgever bij Partizaan. Ik vreesde even dat hij het verzoek om het alsnog voor die bepaalde vrijdag klaar te krijgen als onmogelijk zou bestempelen, maar neen hoor, zo zit die man gelukkig niet in mekaar. ‘Laat maar komen, die beelden en die teksten’, zo reageerde hij optimistisch en zie: bijna een week voor de deadline was de portfolio gedrukt en ingebonden.

Mooi, maar toch...

Het oogde allemaal mooi, behalve die paar dubbele bladzijden, helemaal binnenin, die Zoë ingevuld had met brede foto’s, waarvan het middelste gedeelte in de vouw verdween. Niet al te diep, maar genoeg om veel aan waarde te verliezen. Ze had duidelijk te weinig ervaring in het gedeelte lay-out van haar opdracht en vond toch dat alles moest hermaakt worden, tijd of geen tijd.

Ze pleitte daarvoor blijkbaar overtuigend genoeg om Stefaan op de weg naar een tweede versie te lanceren, tweede versie waarvan hij nu niet meer de zekerheid kon bieden dat het allemaal tijdig zou klaar zijn, maar wel de hoop op overtuigende, dus deugddoende wijze naar ons, Zoë en de grootouders, toe. En naar de Hollandse drukker blijkbaar ook, want na weinig tijd kon die melden dat de tien gevraagde exemplaren bij de koerierdienst afgegeven waren. Waar ze, volgend obstakel, op de een of andere manier… ‘vast gingen zitten’.

Op kosten van de drukker

Paniek nu, wat ze in de drukkerij blijkbaar al meer hadden meegemaakt, vermits ze direct met een volgend voorstel afkwamen. Ze zouden nog maar eens met drukken en inbinden herbeginnen en met eigen vervoer het pakket bij de opdrachtgever afleveren. Het gebeurde, u gelooft het of niet, enkele uren voor de hyper-zenuwachtige kleindochter de jury moest overtuigen.

Zoë had, voor die tweede en kort daaropvolgende derde druk haar werk nog eens grondig aangepakt en het oogde nu echt mooi, heel mooi. Stefaan vond dat, Zoë vond dat, de grootouders vonden dat. Wat echter nog niet betekende dat het voor de jury voldoende geslaagd oogde om het zo betrachte attest af te leveren.

Nadrukkelijke lof

De kleindochter werd door de deskundige mensen nogal nadrukkelijk geprezen en ik kreeg persoonlijk door de betrokken leraar wel wat complimenten over de kwaliteit van haar werk toegespeeld, zoals wat later ook door een van de juryleden.

Alleen wie, als ouder en vooral als grootouder, ooit in zo’n situatie heeft gezeten, weet wat een haast kinderlijke stroom van warm geluk er op zo’n momenten door je lijf gaat. Spijtig dat zelfs een degelijke, fotografe als onze Zoë dat niet op haar schermpje kan zetten…