Knalrood

Het was knalrood en het helde opzij in de scherpe bocht naar rechts. Ik werd er blij bij eindelijk nog eens een 2-PK-tje op de weg te zien. Het riep bij mij en meteen de vrolijkste herinneringen op.

Ik was al 26 of 27 jaar toen ik mijn eerste auto kocht. Het werd wegens gebrek aan belangstelling voor het wagenpark van toen en vooral uit financiële noodzaak geen superslee of blits sportmodel, waar de jongeren van vandaag nogal graag mee pronken. Neen, ik moest het stellen met het goedkoopste product dat toen door het Franse bedrijf Citroën op de markt gebracht werd: een 2-PK dus, niet rood van kleur maar nogal onopvallend grijs.

Veel moeite om er mee te leren rijden had ik niet. Ik had, tijdens mijn militaire dienstplicht, al eens rondgetoerd in een jeep en zelfs in een vrachtwagen, zo’n log geval, waarin je moest sleuren en duwen om in de juiste versnelling te geraken.

Een test voor het bekomen van een rijbewijs was er ook niet bij, vermits je dat in die jaren (half 1960) zomaar op het gemeentehuis mocht afhalen. Ik kon dus met een gerust gemoed de baan op, niet eens nagekeken door andere mensen, vermits er toen behoorlijk veel van die karretjes door steden en dorpen tuften, waarbij ik met tuffen, denk ik toch, een gepast werkwoord gebruik. Het ging allemaal nogal traag. Het duurde wel wat voor je op het tempo van de andere wagens geraakte en als je al eens een steile helling op moest, kon je niet anders dan opgelucht zijn als je de top bereikte.

Toch moet ik bekennen dat ik met mijn 2-PK-tje ooit eens een boete wegens… te snel te rijden aangesmeerd kreeg, wat ik uiteraard in een afdaling versierde.

Voordelen

Als ik er nu goed over nadenk, bood dat wagentje toch wel wat voordelen, een gering benzineverbruik om te beginnen. Geraakte de motor via de batterij niet gestart, dan zat er in de koffer een zwengel waarmee het, met enkele keren fors draaien, wel op gang kwam.

Ook in de winter, bij stevige vrieskou, moest je nog niet al te vaak beroep doen op het toen al bestaande Touring Wegenhulp, vermits je niet alleen de zwengel kon gebruiken, maar ook vooruitziend zijn en bij je aankomst thuis op een vlotte manier de batterij losschroeven en die de nacht in de warmte van je woning laten doorbrengen. Het ding was, ’s anderendaags, in een oogwenk weer geplaatst. Vier vijzen vastdraaien en starten maar…

Gevaarlijk?

Gezegd werd wel dat het al bij al een gevaarlijk tuig kon zijn, vermits de dunne carrosserie in geval van botsing, maar weinig bescherming bood. Maar langs de andere kant kon ik, een onhandige man nochtans, beletten dat men mij na een van mijn eerste ritten al zou nawijzen als een slechte chauffeur. Bij een of ander manoeuvre had ik een boom geraakt, wat een fameuze deuk net boven het rechtervoorwiel had veroorzaakt. Woedend op mezelf en gegeneerd voor anderen, liet ik mijn hand onder de bluts glijden, duwde er gewoon tegen om, verbaasd tot verbluft, een haast wonderlijke, want complete herstelling te realiseren.

Nu was het niet altijd eenvoudig om zonder averij met het fragiele ding te blijven rondtoeren. Erger nog: je moest niet eens onderweg zijn om schade te veroorzaken. Ik weet niet of mijn lezers zich exact herinneren hoe zo’n karretje in mekaar gestoken was.

Zijramen

De zijramen vooraan bijvoorbeeld bestonden uit twee delen, waarvan, ter verluchting, het onderste naar boven kon geklapt worden. Toen ik mijn zoon eens ging ophalen bij vriendjes en die hen, naast mij gezeten, nog even geestdriftig uitzwaaide, kwam dat onderste raamgedeelte gewoon los en plofte tegen de grond. Ook het dekzeil, dat het dak van het wagentje vormde en de eigenaar in staat stelde er een ‘décapotable’ van te maken, bleek na een tijdje niet meer zo vast te liggen. Een stevig windje en weg was het…

Kapitein Zeppos

Wijlen mijn goede vriend Raymond Bossaerts, de acteur die Ben speelde in de destijds zo populaire tv-serie ‘Kapitein Zeppos’, riskeerde ooit met zijn 2-PK-tje aangehouden te worden wegens… diefstal. Waarbij men moet weten dat Citroën in die tijd niet de moeite deed (of diende te doen) om elk van die kleine karretjes een apart slot te geven. Ik vernam dat er per jaartal telkens vijf auto’s met dezelfde sleutel op de markt werden gebracht, wat Raymond onderweg naar ik weet niet waar, met deze, nu volgende vaststelling opzadelde:

-Verdomme, ik heb toch nooit een radio in mijn wagen gehad!

Hij was die ochtend, zonder het te willen, gewoon in een andere auto, zelfde merk en zelfde kleur, geraakt en leg dat dan maar uit als je in een dergelijke situatie door de politie betrapt wordt.

foto's: wikipedia.be