Huiselijk geweld

Behalve over al die oorlogen in de wereld, behalve over de verkiezingen die niet eens nakend zijn maar onze politici toch al sterk afleidt van het werk dat van hen verwacht wordt, is er in de pers veel te doen over wat huiselijk geweld genoemd wordt. Die berichtgeving is op zijn minst verontrustend, omdat er blijkbaar weinig of geen evolutie in de aanpak van dat probleem zit, probleem dat zich zo goed als zeker in alle landen stelt, maar bij ons nu weer de vraag doet rijzen of er echt niet efficiënter kan opgetreden worden. Dit jaar leverde dat huiselijk geweld bijna 25 doden op, of moorden, woord dat nauwer aansluit bij de rauwe werkelijkheid.

Slachtoffers zijn voor het grootste gedeelte vrouwen, waardoor het fenomeen een treffende naam meekrijgt: feminicide.

De verhalen die je daarover leest, komen altijd op hetzelfde neer. De getuigenissen op de rechtbanken ook. De man, of in mindere gevallen de vrouw, gaat mettertijd van dreigen en scheiden over tot geweld met, zoals aangegeven, meer dan eens een fatale afloop. Over het algemeen heeft het slachtoffer, in afwachting van haar vreselijk levenseinde, meerdere keren aan de alarmbel getrokken, met finaal klachten bij de politie. Die sommige gevallen naar het gerecht doorspeelt, maar vooral probeert met bepaalde maatregelen ofwel de sfeer te verzachten, ofwel verder onheil te voorkomen. De werkelijkheid gebiedt te stellen dat daarmee het ergere, of het ergste, niet voorkomen wordt.

Nog weinig vooruitgang

Naar alle waarschijnlijkheid probeert men sinds jaren al op dat vlak beterschap te kweken, maar ik ben nu toevallig goed geplaatst om vast te stellen dat er decennialang misschien wel flink aan gewerkt werd, maar weinig veranderde. Liliane, mijn eega zoals iedereen intussen weet, trad vele jaren geleden in het huwelijk met een jonge kerel uit een deftig gezin, een kerel ook met een onwaarschijnlijke aanleg voor beeldende kunst, schilderen, etsen en tekenen vooral. Talent dat hij doorgaf aan zijn oudste zoon en verder aan een van zijn twee kleindochters, de bij ons wonende Zoë. Haar papa heeft evenmin veel kunnen realiseren met die ontegensprekelijke aanleg, de verdere nakomelinge zal dat zeker en vast wel doen. Nu oogst ze al succes met het ontwerpen van de covers van mijn boeken en met andere opdrachten.

Het drankduiveltje

Ik heb uiteraard die eerste man van Liliane nooit gekend, hoewel hij veel jonger was dan ik, maar niet heel lang leefde, waar hij trouwens zelf voor zorgde, met een overdosis aan medicatie. Het moet een mooie, vlotte jongeman geweest zijn, lief en medelevend als… hij niet gedronken had of al eens wat anders door lichaam en geest joeg. Eens dat gebeurd, werd hij, zo leerde ik uit de verhalen van mijn geliefde, een wreedaardig dier, dat klopte en schopte, tenminste toch naar en op de vrouw die de zijne was. Bij de andere jonge dames bleef hij galant en lieftallig, tot in de diepste intimiteit.

Talrijke, maar dan ook talrijke keren is Liliane haar woning ontvlucht, naar de politie of de toen nog bestaande rijkswacht, om bij herhaling vast te stellen dat zij amper geloofd werd.

-Vertrek maar, ‘t is altijd hetzelfde met jou, kreeg zij te horen.

Ja, doe dat maar, als je vol builen en blauwe plekken staat en weet dat, zo lang de alcohol in het lijf is, het geweld zal aanhouden. Nachten heeft zij rondgedoold of geprobeerd te slapen op de stoep van een of ander huis.

Schelden en dreigen

Vrouwen werden toen al en duidelijk niet geloofd, zelfs niet daar waar men dat zeker kon verwachten, bij de ordediensten dus. Op een lelijke dag ging de man zo wild te werk dat zijn vrouw geen andere uitweg meer zag dan door het raam van de eerste verdieping de straat op te springen. Met, naast andere letsels, ook een breuk van een ruggenwervel. En zie: ook in het ziekenhuis geloofde men haar verhaal van angst en wanhoop niet, dacht men zonder twijfel dat ze er een einde had willen aan maken en werd dan ook als een op zijn minst te negeren patiënt aanzien en behandeld. De man kreeg daarentegen een heel vriendelijke ontvangst, werd begeleid naar de kamer van zijn ‘madam’, waar hij, eens binnen, herbegon met schelden en dreigen.

Hier was altijd maar duidelijker dat in zo’n gevallen de vrouw - en vele andere in eenzelfde situatie - gewoon niet geloofd werd. Is dat nu ook het geval? Waarschijnlijk niet, of niet zo nadrukkelijk.

Maar dan mag elke meelevende mens zich toch afvragen waarom er en nu weer ongeveer 25 slachtoffers van huiselijk geweld zijn gevallen en waarom er nog steeds geen afdoende maatregelen genomen worden. Om die drama’s te vermijden…