Wij glanzen wat we kunnen naast het pad.

Hij daar, hij liet ons los. We dwarrelden

en kwamen neer. Nu zijn we hier.

Ons blad doet wat het moet en vangt de zon – waartoe?

De steel zit er nog aan maar mondt niet uit

en krijgt al geen berichten meer van kruin

of wortels. Ga nu je gang dus, geel, rood, bruin.

Laat ons maar krullen, ritselen

en kraken. Waarna tot slot wie weet drijfnat de nervatuur zich toont.

Ets van de boom.

Uit: Zonder titel, zonder jaar